m 11. αἱμύλος ἔρως οὐ σφόδρα ἐλευθέριος ἐπέλθοι τινὶκ νέων. πεω τι. 824. ζῶν δὴ μόνον θηρευσίς τε καὶ ἄγρα λοιπὴ τοῖς παρ' ἡμῖν ἀθληταῖς, ὧν ἡ μὲν τῶν εὐδόντων αὖ κατὰ μέρη, νυκτερεία" κληθεῖσα, ἀργῶν ἀνδρῶν, οὐκ ἀξία ἐπαίνου, οὐδ ̓ ἡ τῶν δια παύματα πόνων ἔχουσα, ἄρκυσί τε καὶ πάγαις ἀλλ ̓ οὐ φιλοπόνου ψυχῆς νίκη χειρουμένων τὴν ἄγριον τῶν θηρίων ῥώμην. μόνη δὴ πᾶσι λοιπὴ καὶ ἀρίστη ἡ τῶν τετραπόδων ἵπποις καὶ κυσὶ καὶ τοῖς ἑαυτῶν θήρα σώμασιν, ὧν ἁπάντων κρατοῦσι δρόμοις καὶ πληγαῖς καὶ βολαῖς, αὐτόχειρες θηρεύοντες, ὅσοις ἀνδρίας τῆς θείας ἐπιμελές. τούτων δὴ πάντων ἔπαινος μὲν πέρι καὶ ψόγος ὁ διειρημένος" ἂν εἴη λόγος, νόμος δὲ ὅδε· τούτους μηδεὶς τοὺς ἱεροὺς ὄντως" θηρευτὰς κωλυέτω, ὅπου καὶ ὅπῃ περ ἂν ἐθέλωσι κυνηγετεῖν· νυκτε ρευτὴν δὲ κυσὶ καὶ πλέκταις πιστὸν μηδεὶς μηδέποτε ἐάση او αν μν γωμεν om r. κλοπείας τ. αἱμύλους {. — τινὶ Α : τινὰ *ς. μόνων Εξ, νόμων spenumero pro vilissimo et pessimo ponitur, ut apud Aristot. Polit. vii. 1. ubi v. Victor. Sed, ne quid dissimulemus, suspectum videri possit εἰς τὸν νοῦν, quum ἐπέρχεσθαι non solum dativo (vid. Hemsterhus. ad Lucian. t, i. p. 206. Bip.) verum etiam accusativo simplici (sic paulo post l. xii. 13. Phædon, c. 38. p. 88. C. Vid. ad Polit. i. 5. et Corai. ad Isocrat. de pace t. ii. p. 140.) ita jungatur, ut sit, mentem subire, in mentem venire. Quocirca εἰς τὸν νοῦν e glossa profectum videtur, Ceterum hic locus obversabatur Eustath. in Odyss. Μ. p. 492. 9. Bas. οὔτε ὀρνίθων ἐτεχνῶντο θήραν, ἣν ὡς αἱμύλον ὁ Πλάτων οὐ φι. λεῖ. AST. τῶν ἄρκυσι] Vulgo τῶν, quod ante ἄρκυσι posuimus, ante διαπαύματα scriptum, hoc est, loco suo motum, extat. Asr. μόνη—ἀρίστη] Cf. Oppian. Cyneget. i. 67. et Rittershus. ad v. 86. p. 13. Ald. Lov. Bas. 1. et 2. πάση et Cod. Voss. δέ. Ase. ἔπαινος] Vel ἐπαίνου μὲν πέρι καὶ ψόγον scribendum videtur, vel, retinendo ἔπαινος et ψόγος expungenda esse præpositio πέρι. STEPH. τούτων δὴ πάντων] Steph. vel ἐπαίνου μὲν πέρι καὶ ψόγου scribi vel πέρι ex- διῃρημένος] Rectius scriptum iri vider μηδαμοῦ θηρεῦσαι· τὸν ὀρνιθευτὴν δὲ ἐν ἀργοῖς μὲν καὶ ὄρεσι μὴ κωλυέτω, ἐν ἐργασίμοις δὲ καὶ ἱεροῖς ἁγίοις” ἐξειργέτω ὁ προστυγχάνων· ἐνυγροθηρευτὴν δέ, πλὴν ἐν λιstr. iii. 73. μέσι καὶ ἱεροῖς ποταμοῖς τε καὶ ἕλεσι καὶ λίμναις· ἐν τοῖς ἄλλοις δὲ ἐξέστω θηρεύειν μὴ χρώμενον ὀπῶν ἀναθολώσει μόνον. Νῦν οὖν ἤδη πάντα χρὴ φάναι τέλος ἔχειν τά γε παιδείας πέρι νόμιμα. ΚΛ. Καλῶς ἂν λέγοις. γρ Ω (ἀπ ̓ ὀρθώσεως καλῶς).—" οὕτω 1. ν ἀργοῖς ΑΩ: ἀγροῖς *ς. ἀγρίοις Αλυ ft, καὶ ἱερατικοῖς γρ Ω. alienum est; prægressa, ἄρκυσί τε καὶ aypois] In vet. àpyoîs, quod agnoscit ἐν ἀργοῖς μὲν] Vulgo legitur ἐν ἀγροῖς μὲν, Cod. Voss. autem ἀρχαῖς τὸ ἀγροῖς et in marg. ἀργοῖς habet; hinc scripsimus, id quod sensus fagitat, ἐν ἀργοῖς μὲν ἀγροῖς, ut Ficin. vertit, per incultos agros; cui optime respondet sequens e ἐργασίμοις δὲ ; ἀργὸν enim (i. e. ἀεργόν, inaratum) est incultum, ut ix. 12. p. 873. D. τῶν ὅσα ἀργὰ καὶ ἀνώνυμα. Xenoph. Cyrop. iii. 2. 1. Econ. iv. 8. 10. xix. 8. xx. 21. Quod vero post ἱεροῖς legitur, ἁγίοις, id ferri nequit, quum nihil nisi glossa sit. Ficin. videtur iterum àpyoîs legisse, quum verterit, a cultis locis sacrisque incultis; sed offendit ἀργοῖς repetitum, prægresso insuper εργασί μοις ; certe abesse tunc non posset καὶ vel καίπερ : etsi inculti sint. Cornar. simpliciter vertit, in cultis autem et sacris locis. Asr. ὀπῶν ἀναθολώσει] Suidas, v. ἀναθολώσει t. i. p. 165. legit όπως pro οπῶν. Ficin. dummodo succorum non utatur permixtione. 'Oròs est succus s. liquor ex plantis vel sponte emanans vel scarificatione, terebratione, aliis id genus efluens. De accusativo absolute posito ἐνυγροθηρεύτην vid. ad i. 8. Asr. Ν Ο Μ Ο Ι, Η. II. 828. Bek. §. 1. Τούτων μὴν ἐχόμενά ἐστι τάξασθαι μὲν καὶ vo- Steph. μοθετήσασθαι ἑορτὰς μετὰ τῶν ἐκ Δελφῶν μαντειῶν, αἵ τιθυσίαι καὶ θεοῖς οἷς τισὶν ἄμεινον καὶ λῷον θυούσῃ τῇ εἰ: 74. πόλει γίγνοιντ' ἄν· πότε δὲ καὶ πόσαι τὸν ἀριθμόν, σχεδὸν ἴσως ἡμέτερον ἂν νομοθετεῖν ἔνιά γ ̓ αὐτῶν εἴη. νες d * μὲν η. — λῷον om t. γίγνοιντ' Αλή.— ἡμέτερόν γ ̓ ἂν t.—ε τὸν om Ξ. §. 1. αἵτινες θυσίαι] Mirum ni Plato scripsit, ἅστινας θυσίας, qui accusativi jungantur cum θνούσῃ: quum videamus contra non esse quo referri possint illi nominativi αἵτινες θυσίαι. Ficin. quidem certe ita legisse videtur, qui vertit, Quae sacra quibusque diis sacrificare feliciter civitas debeat. Ubi alioqui non probo illam verborum ἄμεινον καὶ λῷον γίγνοιτ' ἂν, interpretationem: potius enim dicendum fuit, quanam sacrificia et quibus diis si sacrificet civitas, felix futura sit; vel utendo aliis quam felicitatem significantibus verbis) id ei bene cessurum sit. Sed quæret aliquis annon si hic ἅστινας θυσίας legamus, paulo post necesse futurum sit πόσαι in πόσας itidem vertere ? cui a me respondebitur, non videri necesse, quod ad diversa hæc pertineant: nam quæ sacrificia et quibus diis sacrificare oporteat, de eo vult Del. phicum oraculum in consilium adhiberi st vero πότε καὶ πόσαι τὸν ἀριθμὸν, de hoc vero statuere, sui oficii esse ait, ex γίγνοιτ' ἂν] Cod. Voss. γίγνοιντ ̓ ἂν, او ΚΛ. Τάχ ̓ ἂν τὸν ἀριθμόν. او α ΑΘ. Τὸν ἀριθμὸν δὴ λέγωμεν πρῶτον· ἔστωσαν γὰρ τῶν μὲν πέντε καὶ ἑξήκοντα καὶ τριακοσίων μηδὲν ἀπολείπουσαι, ὅπως ἂν μία γέ τις ἀρχὴ θύῃ θεῶν ἢ δαιμόνων τινὶ ἀεὶ ὑπὲρ πόλεώς τε καὶ αὐτῶν καὶ κτημάτων. ταῦτα δὲ ξυνελθόντες ἐξηγηταὶ καὶ ἱερεῖς ἱέρειαί τε καὶ μάντεις 115. ii. 75. μετὰ νομοφυλάκων ταξάντων, ἃ παραλείπειν ἀνάγκη νομοθέτῃ. καὶ δὴ καὶ αὐτοῦ τούτου χρὴ γίγνεσθαι ἐπιγνώμονας τοῦ παραλειπομένου τούτους τοὺς αὐτούς. ὁ μὲν γὰρ δὴ νόμος ἐρεῖ δώδεκα μὲν ἑορτὰς εἶναι τοῖς δώδεκα θεοῖς, ὧν ἂν ἡ φυλὴ ἑκάστη ἐπώνυμος ᾖ, θύοντας τούτων ἑκάστοις ἔμμηνα ἱερὰ χορούς τε καὶ ἀγῶνας μουσικούς, τοὺς δὲ γυμνικοὺς κατὰ τὸ πρέπον προσνέμοντας τοῖς θεοῖς τε αὐ τοῖς ἅμα καὶ ταῖς ὥραις ἑκάσταις, γυναικείας τε ἑορτάς, ὅσαις χωρὶς ἀνδρῶν προσήκει καὶ ὅσαις μή, διανέμοντας. ἔτι δὲ καὶ τὸ τῶν χθονίων* καὶ ὅσους αὖ θεοὺς οὐρανίους ἐπονομαστέον καὶ τὸ τῶν τούτοις ἑπομένων οὐ ξυμμικτέον, ἀλλὰ χωριστέον ἐν τῷ τοῦ Πλούτωνος μηνὶ τῷ δωδεκάτῳ κατὰ τὸν νόμον ἀποδιδόντας, καὶ οὐ δυσχεραντέον πολεμι κοῖς ἀνθρώποις τὸν τοιοῦτον θεόν, ἀλλὰ τιμητέον ὡς ὄντα ἀεὶ τῷ τῶν ἀνθρώπων γένει ἄριστον· κοινωνία γὰρ ψυχῇ καὶ σώματι διαλύσεως οὐκ ἔστιν ᾗ κρεῖττον, ὡς ἐγὼ φαίην ἂν σπουδῇ λέγων. πρὸς τούτοις δὲ διάνοιαντα χρὴ σχεῖν τοὺς διαιρήσοντας ἱκανῶς ταῦτα τοιάνδε, ὡς ἔσθ ̓ ἡμῖν ἡ πόλις οἵαν οὐκ ἄν τις ἑτέραν εὕροι τῶν νῦν περὶ χρόνου αν - τὸν ἀριθμὸν om f. ἐξελθόντες υ.—h θύοντα Ξ.—' μοίραις f et γρ Ω, μοίραις 1. κ χθες νέων υ.—1 κατὰ υ.—m ἄνοιαν A et fortasse pr 2.— δεῖ ἔχειν γρ Ω, τοῖς) οἷστισιν ἄμεινον-θυούσῃ τῇ πόλει θύοντας] τοὺς πολίτας intell. vel pronomen indefinitum. Ald. Lov. Bas. 1. et 2. θύοντα.- ὅσαις χωρὶς ἀνδρῶν προσήκει, int. εἶναι, quas viris exclusis peragi oporteat. Asr. τὸ τῶν χθονίων] Ι. e. τοὺς χθονίους (θεοὺς), καὶ τοὺς τούτοις ἑπομένους (qui his similes sunt, vid. ad vii. 18.). De hoc articuli rò cum genitivo conjuncti usu vid. ad i. 8. AST. οὐκ ἔστιν ] Nullo modo ; vid. ad iv. 11. AST. او σχολῆς καὶ τῶν ἀναγκαίων ἐξουσίας, δεῖ δὲ αὐτήν, καθά περ ἕνα ἄνθρωπον, ζῆν° εὖ. τοῖς δὲ εὐδαιμόνως ζῶσιν ὑπάρχειν ἀνάγκη πρῶτον τὸ μήτε αὐτοὺς ἀδικεῖν μήτε ὑφ ̓ ἑτέρων αὐτοὺς ἀδικεῖσθαι· τούτοιν δὲ τὸ μὲν οὐ πάνυ χαλεπόν, τοῦ δὲ μὴ ἀδικεῖσθαι κτήσασθαι δύναμιν παγχά λεπον, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτὸς τελέως σχεῖν ἄλλως ἢ τελέως γενόμενον ἀγαθόν. ταὐτὸν δὴ τοῦτο ἔστι καὶ πόλει ὑπάρ χειν, γενομένῃ μὲν ἀγαθῇ βίος εἴρηνικός, πολεμικὸς δὲ ἔξω θέν τε καὶ ἔνδοθεν," ἂν ᾖ κακή. τούτων δὲ ταύτῃ σχεδὸν ἐχόντων οὐκ ἐν πολέμῳ τὸν πόλεμον ἑκάστοις γυμναστέον ἀλλ ̓ ἐν τῷ τῆς εἰρήνης βίῳ. δεῖ τοίνυν πόλιν ἑκάστου μηνὸς νοῦν κεκτημένην στρατεύεσθαι μὴ ἔλαττον μιᾶς ἡμέρας, πλείους δέ, ὡς ἂν καὶ τοῖς ἄρχουσι ξυνδοκῇ, μηδὲν χειμῶ νας ἢ καύματα διευλαβουμένους," αὐτούς τε ἅμα καὶ γυναῖκας καὶ παῖδας, ὅταν ὡς πανδημίαν ἐξάγειν δόξη τοῖς ἄρχουσι, τοτὲ δὲ καὶ κατὰ μέρη· καί τινας ἀεὶ παιδιὰς μηχανᾶσθαι καλὰς ἅμα θυσίαις, ὅπως ἂν γίγνωνται μάχαι τινὲς ἑορταστικαί, μιμούμεναι τὰς πολεμικὰς ὅτι μάλιστα ἐναργῶς μάχας. νικητήρια δὲ καὶ ἀριστεῖα ἑκάστοισι τούτων δεῖ διανέμειν ἐγκώμιά τε καὶ ψόγους ποιεῖν ἀλλήλοις, ὁποῖος τις ἂν ἕκαστος γίγνηται κατά τε τοὺς ἀγῶνας ἐν παντί τε αὖ τῷ βίῳ, τόν τε ἄριστον δου κοῦντα εἶναι κοσμοῦντας καὶ τὸν μὴ ψέγοντας.* ποιητὴς δὲ ἔστω τῶν τοιούτων μὴ ἅπας, ἀλλὰ γεγονὼς πρῶτον μὲν Ο او او χρὴ ἔχειν η. — ζῆ Ξ.- ἀδαιμόνως υ.-9 μήθ' ἑαυτοὺς ἀδικεῖν μήθ' (vel μήτε) τ et mg A (ipse enim om) et (άλλους in mg posito) Ω, μήθ' ἑαυτοὺς ἀδικεῖν ἄλλους μήτε εξ, μήτε ἀδικεῖν ἄλλους μήτε γρ Ω, μήτε ἀδικεῖν ἄλλους ἀλλαχοῦ δὲ τὸ μήθ' ἑαυτοὺς ἀδικεῖν ἄλλους μήτε b et in contextu et in mg : μήτε αὐτοὺς ἀδικεῖν ἄλλους μήτε 5.—r τούτων 1.—s αὐτῷ υ.—ι γινόμενον υ.— ἔνδον ἡ: ἔνδοθέν τε καὶ ἔξωθεν τ.ν πολέμῳ τὸν om Ξ.- διευλαβ. ἢ καύματα f. ψέγοντα υ.— αὖ τῶν τ : xtr. iii. 76. τι. 829. 119. fii. 77. |