nagjoav ris Zágdus: qua ratione legitur in Ejusdem E22. III. p. 294, 38. augɛīvai ¿5 *Alíugvor. et VII. p. 373, 21. VALCK. Non displicet elegans junctissimi viri conjectura. Vide tamen, etsi nonnihil diversum, hoc de Phidippide lib. VI. 106. δευτεραῖος ἐκ τοῦ ̓Αθηναίων ἄστεος ἦν ἐν Zaúgry: secundo die, postquam Athenis exierat, Spartam pervenit. Tum de Aristagora V. 38. δεύτερα αὐτὸς ἐς Λακεδαίμονα τριήρεϊ ἀπόστο Los ¿yíreto: quo quidem loco navigando eum Lacedaemonem delatum, 20 docemur: de Alyattae nuncio ejusque itinere maritimo, quod Gronovius opinatus fuit, nihil hic simile. Scio vòv úzóorokov de classe, tò noorolov de navi poni, idque alibi opportunum videri. Confer elegantes Ruhnkenii adnotationes in Timaei Lexic. p. 31=43. WESS. In constanti librorum consensu lubrica res est, talia (quale istud v) ire mutatum. Recte utique Valckenarius fecit, quod dubitationem suam in adnotatione significavit: an idem vir doctissimus, si Herodotum edidisset, refragantibus codicibus omnibus, conjecturam in contextum fuerit recepturus, etiam atque etiam dubito. Caeterum videndum, ne is h. 1. idem ac v valeat; quemadmodum IX. 6. pro iv tỷ Βοιωτίῃ εἶναι, plures iique probati codices ἐς τὴν Βοιωτίην praeferunt: et omnes III. 80. στάντα ἐς ταύτην τὴν ἀρχὴν, ριο ἐν ταύτῃ τῇ ἀρχῇ: sim miliaque alia. SCHWEIG.

23

3. χρέεσθαι] Noster I. 187. τίσι πύλησι ταύτῃσι μηδὲν χρέεσθαι. Eusebius Philosophus in Stobaei Serm. XVI. p. 154. ológ ve ¿ùv avtois zgée, σθαι. Esse in Plutarcho έχρῶντο κώμοις καὶ παννυχίσι t. Ι. p. 77. Ε. vere adscripsit Berglerus. Non addo, neque enim obscurum est, de Biante et Prieneis paria ferme a Diogene Laërtio tradi I. 83. Wess.

1. Пegiardoos] De Periandro plura infra, III. 48. seqq. et V. 92. Nunc paullo ante (cap. 20.) eo tantum consilio mentionem ejus injecisse Scriptor noster videtur, quo sibi aditum pararet ad hanc de Arione fabulam, antiquitus celebratam, narrandam ; cui fabulae etiam monumentum aliquod, quod Herodoti adhuc aetate visebatur, (cap. 24 extr.) fidem in vulgus faciebat. SCHWEIG.

2. 'Aglora Tòv Mr0vpraior etc.] Cuinon dictus Hylas, inter delphinas Arion? Id monuisse satis erit, Dionem Chrysostomum Or. XXXVII. p. 455. haec Herodoti planissime expressisse; nec de dithyrambo, quod Galei editioni adpositum, dissentire Criticos veteres ad Pindari Olympion. XIII. 25. WESS. De dithyrambo et poëtis dithyrambicis, praeter viros doctos qui ex professo de Poësi veterum scripsere, consuli possunt quae ad hunc locum a Larchero disputata sunt. De Arione, Delphini dorso per mare transvecto, confer A. Gellium XVI. 19. 21 aliosque quos laudavit Harduinus ad Plin. IX. 8, 8 extr. quibus adde Plutarch. in Sept. Sap. Conviv. p. 160. et seq. SCHWEIG.

24

Ib. didasarta] Sicut dicunt doua didúoxeır, VI. 21. fabulam docere, id est, agere, peragere, exsequi. SCHWEIG.

4. συνέντα] Nihilnovant Codices. Alibi συνιέντα VI. 2. συνεῖσα Ι. 205. ex M. ovviais V. 92, 7. et ovnéra V. 80. ex M. At ouvertes V. 92, 3. et ovris ejusdem lib. c. 19. quamquam ibi mss. ovvutis. Par discordia apud alios. Equidem ovriérta melius opinor. Vide Davisium ad Justin. Mart. Apol. I. p. 441. WESS. Ego vero, cur praesentis tempo

ris participium aoristo nunc maxime praeferrem, nullam potui caussam exputare. SCHWEIG.

6. ἑδωλίοισι] Animi pendeo, Herodotus-ne εδώλοισι, an εδωλίοισι dederit, ut Aeschylus VII. c. Theb. 461. Choëph. 69. tum Euripid. Helen. 1587. Sophocles Ajac. 1295. atque alii de hac officina; quorum quidem auctoritate scriptorumque numero librorum standum si fuerit, id profecto maluit: nam singulare quiddam atque exquisitius in altero spectasse, unde noverimus? Favet idolo, neque diffiteor, Lexicon Herodoteum. At Suidas eodem usus, transscripsit enim paene universum, idolíolor, neque dissentit Hesychius. WESS.

7. καὶ, τοῖοι ἐσελθεῖν γὰρ ἡδονὴν etc.] Quum vulgo in omnibus editionibus continuo tenore, nulla post zaì distinctione interposita, zai rotor tockov yùg scriberetur, vitii suspectum hunc locum habuit Hemsterhusius, in Adnot. ad Luciani Dial. Mort XXV. 1. Nempe non recordatus erat vir longe doctissimus loquendi genus, quum aliis priscis scriptoribus, tum Herodoto inprimis familiare; cujus exempla apud Nostrum habemus I. 8. 82. 85. 114. 119. 121. 124. etc. apud Homer. Iliad. §. 803. j. 328. etc. apud Thucyd. III. 70. III. 107. etc. Sed propriam generis hujus vim rationemque aliis etiam viris, in Graecarum notitia literarum consummatissimis, haud satis perceptam fuisse video. Nec enim Clarkius probari potest, (Not. ad Homeri loca cit.) in ejusmodi locutionibus ellipsin quamdam statuens: cum quo Hermannus facit, (Not. 301. ad Viger.) Nostri locum I. 124. respiciens; ubi idem vir doctus haud immerito quidem, sed justo durius, Wesse22 lingium reprehendit, particulam yug pro our, certe, cum Abreschio accipientem. Nec Ernestus facit satis, (ad Iliad. . 328.) abundare yug particulam, aut pro μèv positam, censens: cum quo hactenus Heynius sentiebat, (Observ. ad Homer.) quod yag in ejusmodi locutionibus tantumdem ac μèv, dǹ, et similia, valere censuit. Denique, quid ad explicandum Herodoteum istud et Homericum structurae genus valeat Platonica formula tí zúg; cum qua illud Wyttenbachius contulit, (Annot. ad Herodot. I. 121. in Selectis Princip. Historicor. p. 352.) haud adparet. Quanto fuerat simplicius, cum Dion. Longino лgì Тy. sect. 22. et cum Eustathio ad Iliad. p. 803. (p. 264, 36. ed. Bas. p. 394. ed. Rom.) particulae yuo in ejusmodi locutionibus propriam notionem caussalem vindicare; et hyperbaton, ut grammatici vocant, id est trajectionem agnoscere; nempe caussam enunciatam, ante rem cujus redditur ratio. Ita nempe fit, ut in hujusmodi sermonis constructione particula yàp eamdem vim ac tπu vel ¿nuðǹ, quum, quia, quoniam, habeat: de quo praeter Eustath. 1. c. uterque etiam Poëtae Scholiastes a Villoisono editus monuit. Possis vero etiam usitatissimam voculae yao vim, nam, namque, tenere; et id quidem duobus modis. Primo, si cogitando permutes inter se duarum propositionum sedes; quod ex professo Longinus 1. c. in exemplo ex Herodoti lib. VI. 11. petito ostendit. Altero modo, si eam propositionem, quae caussam continet particula y&o indicatam, tamquam in parenthesi positam cogites: qua ratione subinde Editores, adpositis parentheseos signis, difficultatem omnem, quae videri poterat orationi inesse, sus

tulerunt. Nos promiscue, vel parentheseos signis adpositis, vel ido neo loco nonnisi commate incisa oratione, levavimus difficultatem. Valckenarium quidem non praeterierat structurae hujus ratio; cujus vide Adnotat. ad Nostri lib. VIII. 137. De eademque commode monuit Damm, in Lexico Graeco etymologico p. 316. nec neglexit eam Aug. Matthiae in uberiore Grammatica Graeca, Lipsiae 1807. edita, p. 906. Hoc loco, in quo versamur, magis usitata sermonis structura haec foret, καὶ τούτους ἀναχωρῆσαι ἐκ τῆς πρύμνης, ἐσελθεῖν γὰρ 23 avrois ýdoriy etc. Sed, verum si quaerimus, naturae convenientio rem eam structuram reperiemus qua usus est Scriptor noster, quoniam per rerum naturam caussa praecedit effectum. SCHWEIG.

8. róuor vòv ög✪ior.] Videatur Schotti annotatio ad Procli Chrestomathiam post Hephaestionem editam p. 436.

11. ὡς δὲ ἄρα παρεῖναι] Sic II. 139. ὡς δ ̓ ἄρα οἴχεσθαι τὸν Αιθίοπα εξ Aiyvarov, ut Aethiops ex Aegypto abiit. et VIII. 94. ús dè aga qevɣortas zírendai zatù vò igór. Mitto lib. I. 86. WESS.

Ib. ἱοτορέεσθαι] Ιστορέειν frequentanti Herodoto nuspiam alibi fuit adhibitum iorogérσci: fortasse ne hic quidem, ubi, si quis codex an tiquus faveret conjecturae, praeoptarem sigorέsoda, verbum certe Herodoteum, obvium VI. 3. et II. 32. εἰρωτεωμένους, εἴ τι ἔχουσι πλέον λέγειν περὶ τῶν ἐρήμων τῆς Λιβύης, φάναι. Qua structura hoc in loco posuisset: ὡς δὲ ἄρα παρεῖναι, αὐτοὺς κληθέντας εἰρωτέεσθαι, εἴ τι λέγοιεν asoì'Agíoros. Gellio, scribenti XVI. c. 19. navitas requisitos — dissimulanter interrogasse, ecquid audissent-super Arione, verbum sigo Evod videri posset obversatum; nisi sua quaedam reliquis etiam Herodoteis immiscuisset: nihil juvat, ubi hac etiam in historia Hero doti vestigia premit, Dion Chrys. Or. XXXVII. p. 455. c. Sed Gellii paraphrasin felicior forte conjector utiliter comparabit ad ista, quae supra leguntur καὶ τοῖσι ἐσελθεῖν γὰρ ἡδονὴν, vitii suspecta Ti. Hema sterhusio ad Lucian. p. 432. VALCK. Quidni, quemadmodum eigovérova in locis a viro docto citatis, sic et h. 1. iorogéom passiva notione accipi possit? Nihil certe, quod impediat, adparet: nec adjecto pronomine αὐτοὺς erat opus. Passivum τὰ ἱστορημένα, paullo quidem diversa notione, habes II. 44. SCHWEIG.

13. où μéza etc.] Meminerunt donarii Pausan. Lacon. c. 25. Aelianus Nat. Anim. XII. 45. sed nihil de ejus magnitudine: non item Dio Chrysostom. Or. XXXVII. p. 455. ̓Αρίων δέ· οὐ γὰρ Περίανδρος, ἀλλ' * Αρίων ποιησάμενος μίμημα χαλκοῦ οὐ μέγα ἀνέθηκεν ἐπὶ Ταινάρου: Nostro prorsus conspirans, atque epigramma explodens, quo Periandro doni dedicatio contribuitur Florileg. IV. 16. p. 488. Dat aliud, et verum, 24 ut opinor, melius certe, Aelianus: 'Adurúton roμraïow 'Agíova, Kiκλονος υἱὸν, Εκ Σικελοῦ πελάγους σῶσεν ὄχημα τόδε. WESS.

25

“2. vxozgytigídior] Sic Hegesander apud Athen. V. 13. ex Herodoto, et Philostratus VI. Vit. Apoll. c. 11. p. 247. In Plutarcho Defect. Orac. p. 436. nunc èrızgarypídiov, sed olim, ut in Herodoto, teste Turnebiano libro. Prozgariquor in Eusebio lib. I. adv. Marcellum c. 3., cujus ex verbis Th. Reinesius, lib. III. Observ. c. 6. non citra rationem conficit, vocabulum injuria a doctis interpretibus in diminu

tirorum numero censeri; nam haud exiguum hoc ὑπόθημα τοῦ ̓Αλυ έττου κρατῆρος fuisse ex Pausan. X. 16. et Hegesandro abunde li quere. ΚΡΗΤΗΡΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΗΤΗΡΙΟΝ, craterem cum sua basi, habet quoque Sigea inscriptio, p. 34. WEss.

Ib. διὰ πάντων prae omnibus. Dio Cassius XXXVII. 20. ὃ δὲ θαυ μάσαι διὰ πάντων αξιόν ἐστι. Aristides Or. Plat. I. p. 109. εἰ δὲ δεῖ καὶ ποιητῶν παρασχέσθαι μαρτυρίας, ἐστι μὲν ἔργον ἢ τὰς ἁπάντων ἢ τὰς τῶν προκριθέντων διὰ πάντων παρασχέσθαι. LARCHER.

1b. σιδήρου κόλλησιν ἐξευρε] Ferri inter se glutinum excogitavit vertit Hieronymus in Eusebii Chron. Olymp. XXV. 4. Id vero quale fuerit, an simile ferruminationi, qua adhibito aeris genere fabri ferrarii defunguntur, finire non puto necesse. Pausanias d tamen innuit: μόνη δὲ κόλλα συνέχει τε καὶ ἔστιν αὕτη τῷ σιδήρῳ δεσμός. Solum glutinum basin, sive τὸ ὑπόθημα τοῦ κρατῆρος, ligat, estque hoc ferro vinculum. De Glauco plura Fr. Junius in Catalogo Artific. p. 92. WEss. De Glauci arte haec Reiskius adnotavit: »Κολλητόν est quod Latini ,,coelatum seu stellatum appellant; hoc est, ejusmodi opus, quo di,,versi generis metallum in alio infixum est, et quod maculis quasi aut 25,stellulis, ad coeli instar, nitet; εμβληματικόν. Livius [IX. 40.] arma, ,,ait, duro argentoque coelata, hoc est, interstincta." Haec ille, cum quibus conferri possunt quae Larcherus ad h. 1. disputavit. Sic nempe λιθοκόλλητον opus, est gemmis distinctum; χρυσοκόλλητον, auro (adglutinato) distinctum, auro coelatum. Istud autem ὑποκρητηρίδιον sua adhuc aetate Delphis exstitisse, ait Athenaeus 1. c. vere dignum spectatu propter coelatas in eo varias animantium figuras, et alias insectorum plantarumque. SCHWEIG.

26 3. ἔστι δὲ μεταξὺ - ἑπτὰ στάδιοι] T. Fabri conjecturam [ἔστι δὲ τὸ μετ ταξύ legendum suspicantis] Gronovius valere jussit, επταστάδιον, ut oratio constet, refingens: stabit eadem, si ἑπτὰ στάδια cum Berglero malueris; neque incondita erit, si εἰσὶ δὲ reperiatur. Noster VI. 36. εἰσὶ δὲ οὗτοι στάδιοι ἓξ τε καὶ τριήκοντα τοῦ ἰσθμοῦ. Tum, de ipso hoc templi ab Epheso intervallo, Xenoph. Ephes. I. p. 2. ἀπὸ τῆς πόλεως ἐπὶ τὸ ἱερὸν στάδιοι δέ εἰσιν ἑπτά. Itaque optio est. De belli hujus occasione atque eventu Aelian. V. H. III. 26. et Polyaen. Strateg. V. 50. WESS. Nil opus erat constantem sollicitare librorum scripturam: satis sibi oratio constat, subintellecto nomine τὸ διάστημα, quod menti Scriptoris obversabatur. ScHWEIG.

27

4. ἀρώμενοι] Blandiri egregie posset, ni a librorum scriptura nimis recederet, ingeniosa Toupii (Epist. Crit. i. e. Em. t. II. p. 496.) con

d X. 16. cuius verba debent apponi integra: Τῶν δὲ ἀναθημάτων ἃ οἱ βασιλεῖς ἀπέ στειλαν οι Λυδῶν, οὐδὲν ἔτι ἦν αὐτῶν εἰ μὴ σιδηροῦν μόνον τὸ ὑπόθημα τοῦ ̓Αλυάττου κρατῆρος τοῦτο Γλαύκου μέν ἐστὶν ἔργον τοῦ Χίου, σιδήρου κόλλησιν ἀνδρὸς εὑρόντος· έλασμα δὲ ἕκαστον τοῦ ὑποθήματος ελάσματι ἄλλῳ προσεχές οὐ περόναις ἐστὶν ἢ κέντροις, μόνη δὲ ἡ κόλλα συνέχει τε καί ἐστιν αὕτη

VOL. II.

τῷ σιδήρω δεσμός· σχῆμα δὲ τοῦ ὑποθή ματος κατὰ πύργον μάλιστα ἐς μείθυρον ἀνιόντα ἀπὸ εὐρυτέρου τοῦ κάτω ἑκάστη δὲ πλευρὰ τοῦ ὑποθήματος οὐ διὰ πάσης πέσ φράκτα, ἀλλά εἰσιν αἱ πλάγια του σιδήρου ζῶναι ὥσπερ ἐν κλίμακι οἱ ἀναβασμοί· τὰ δὲ ἐλάσματα του σιδήρου τὰ ὀρθὰ ἀνέστραπταις τὸ ἐκτός· καὶ ἕδρα τοῦτο ἦν τῷ κρατήριο

B

jectura αιωρεομένους, qua lepide opposita forent ista duo, ἱππευομένους λαβεῖν ἐν ἐπείρω, et λαβεῖν αἰωρεομένους ἐν θαλάσσῃ. conf. Herod. VI. 116. Quam conjecturam secutus, sed simul a veteris scripturae vestigiis minus discedens, Werferus in Actis Philologor. Monac. t. 1. p. 74. αἰωρεύμενοι corrigit, intelligens insulanos scientia navali αιωρευμένους (id est elatos, confidentes, coll. VIII. 100, superaturos se sperasse imperitos adversarios. Equidem suspicatus sum, dagóμero scripsisse Herodotum, (coll. VIII. 56. 94. et I. 165. 170.) quod primum in ¿gáμενοι, ac dein in ἀρώμενοι fuisset mutatum. Reiskius αράμενοι ea notione conjectaverat, qua iußar ¿gcueros dicitur ille qui medium sublatum, sublimem gerens, tenet, eumque ad solum adfligere minatur. 26 Ne quem vero turbet permutatio casus, deigάuevoi, quod ad praecedens vroóras referri debebat, opportune Werferus 1. c. simillimas druzodov, as adnotavit apud Nostrum occurrentes, I. 56. IV. 15. IV. 137. Ejusdem generis est I. 63. SCHWEIG.

28

29

5. Avdoì,] Lydorum minime opportuna hic ponitur mentio, siquidem eos non domuit, sed a majoribus accepit imperio subditos: reliquas nationes Lydis rex addidit, προσεπικτωμένου Κροίσου Λυδοῖσι, uti sequitur. Vidit et hoc Pauw. Thraces Europaeos Croesus non subegit, sed Asiae incolas, Thynos et Bithynos, ex Thracia progressos. Bene Claudianus II. in Eutrop. vs. 247. Thyni Thraces erant, quae nunc Bithynia fertur. Adde infra Vil. 75. WESS. His testimoniis addit Larcherus Strabon. XII. p. 816=541. Xenoph. Hellen. III. 2. Anab. VI. 2. et 4.

1. of nurves] Cur, obsecro, oi aúrtes ooqiotaí? aptius equidem hac in sede judicarem taqcrés: ut Sardes isto tempore venisse dicerentur άλλοι τε ἐπιφανέες ἐκ τῆς ̔Ελλάδος σοφισταί, καὶ δὴ καὶ Σόλων. VALCK. Membranac conjecturae robur negant. Videtur Herodotus illos, qui uno tempore et habiti et vocati Sapientes sunt, innuere. Nihil sane erat, cur Plut. de Malign. Herod. p. 857. F. onqioràs cos nuncupari indignaretur, cum Solonem Isocrates Themistius atque alii, quibus testimonium Meursius in Solone c. 4. denuntiavit, non alio ornarint titulo, nec in contemtum tamen, uti neque Herodotus, cui Pythagoras ooqioris IV. 95. et ooqiovai quotquot tota Graecia sapientiae fama illustres II. 49. Belle Aristides t. III. p. 517. oux IIgóδοτος Σόλωνα σοφιστὴν κέκληκεν; οὐ Πυθαγόραν πάλιν; οὐκ ̓Ανδροτίων τοὺς ἑπτὰ σοφιστὰς προσείρηκε, λέγω δὴ τοὺς σοφούς. Demosthenes, (nisi Androtion fuerit, de quo Aristides,) in Erotic. p. 757. de Solone, i οὐδενὶ μᾶλλον ἐσπούδασεν, ἢ τῶν ἑπτὰ σοφιστῶν ὅπως γένηται. Verum ea turbato animo Plutarchus; pacatior Chilonem tov ooqiovǹv t. II. p. 96. et reliquos de hoc numero ooqioràs salutavit. WESS.

Ib. os izaoros avτéor άazréovo, ut eorum quisque adveniret, id est, non codem et communi, sed suo quisque et consilio et tempore: sive, pro se quisque. Poterat etiam simpliciter dicere ós izazovoç. Sie infra c. 114. 27 de Cyro puero, ós izάoro Toyor 7000cc000r, opus cuique pro suo ipse judicio mandans. Thucydides I. 15. ὡς ἕκαστοι οἱ ἀστυγείτονες ἐπολέμουν, civitates, ut erant quaeque invicem finitimae, ita mútuo bellabant. Ibid, 89. ἀπέπλευσαν ἐξ Ελλησπόντου ὡς ἕκαστοι κατὰ πόλεις, soci navibus in patriam