cognoscitur: qua de re quum bene disputaverit Corsinus 4, nolumus de ea quidquam addere. Altera causa haec est, quod exercitus dux Orsippus accolis haud mediocrem terram eripuit, auctoribus Megarensibus apud Pausaniam, cujus integra verba haec sunt: Κοροίβου δὲ τέθαπται πλησίον Ορσιππος, ὃς περιεζωσμένων ἐν τοῖς ἀγῶσι κατὰ δὴ παλαιὸν ἔθος τῶν ἀθλητῶν ̓Ολύμπια ἐνίκα στάδιον δραμὼν γυμνός. φασὶ δὲ καὶ στρατηγοῦντα ὕστερον τὸν Ὄρσιππον ἀποτεμέσθαι χώραν τῶν προςοίκων· δοκῶ δέ οἱ καὶ ἐν ̓Ολυμπίᾳ τὸ περίζωμα ἑκόντι περιῤῥυῆναι γνόντι ὡς ἀνδρὸς περιε. ζωσμένου δραμεῖν ῥᾴων ἐστὶν ἀνὴρ γυμνός. Atque in his quae de terra finitimis erepta Pausanias narrat, ea ii, quibus hic auctoribus utitur, ex ipso quod superest epigrammate didicerant. Unde simul patet, quaenam medii distichi sententia sit: laudatur Orsippus, quod belli dux fines patriae remotissimos recuperaverit, quum hostes multam territorii Megarici partem sibi vindicassent. Nam recte Schaeferus & verbum ἀπελύσατο explicuit: Effecit, ut patriae restituerentur. Superest tamen difficultas in genitivo ἀποτεμνομένων : pro quo quum aoristum exspectaveris, Siebelis ex ipso Pausaniae loco, in quo άποτεμέσθαι ad Orsippum refertur, conjecit legendum αποτεμνόμενος. Quod etsi ita probabile primo adspectu videtur, vix ut id repudiare audeas, tamen obest diserta marmoris auctoritas; praeterea ubi ἀποτεμνόμενος scripseris, languet universa dictio, quum totus hic versus novam nullam addat sententian, nisi hanc, hosti

6

Fast. Att. T. III. p. 22 sqq. Bene de ea re Corsinum disseruisse diximus, summam rerum spectantes: nam insunt permulta prave dicta, sed ea leviora, in quibus hærere putidum. Ceterum scriptores, quotquot ille citavit, consentiunt in scriptura Ορσιππος, Pausanias, Jul. Africanus, Eustathius, Scholiastes Homeri, Etymologus. De ejus tempore adde Isidorum Hispalensem Origg. XVIII, 17. apud quem nota archontem Hippomenem esse Atticum decennalem, cujus magistratus ab Olymp. 14, 1. incepisse fertur. Eandem autem victoriam qui ad Olymp. 32. referunt, errant manifesto.

5 1, 44, 1. Περιεζωσμένων correxit Palmerius: vulgo περιεζωσμένος. Φασὶ ad Megarenses retulimus.

6

Ap. Jacobs. Anthol. ed. nov. T. III. p. 945. ubi tamen de pecunia non cogitandum erat.

lem fuisse eam terram, quam Orsippus ceperit: nam reliqua omnia praecedenti jam versui insunt; ut si sententiam spectes, universum distichon nihil contineat praeter hoc: ὃς δὴ μακίστους μὲν ὅρους ἀπὸ δυςμενέων ἀπελύσατο πάτρα. Contra ubi ἀποτεμνομένων ad δυςμενέων legeris, multo aptius ratio redditur, cur Orsippus recuperaverit tam latos fines, quippe quum amplam hostes terram Megarensibus eripuissent. Ac nescio an non magna participii praesentis difficultas sit: si modo cogites eventum τοῦ ἀποτέμνεσθαι esse durantem usque ad id tempus, quo ereptus recuperetur ager: ut vikov pro výσas et apud alios et apud Pindarum frequens est. Neque tamen ideo negaverimus Pausaniae vocem áπотeμéσ0αι ex ipso hoc epigrammate fluxisse: quod verbum, quum in epigrammate ad hostes relatum esset, ii, quorum narrationem sequitur Pausanias, facile accommodare Orsippo potuerunt. Haec hactenus. Ceterum haud diu quinam hostes isti fuerint, quaerendum videtur: intellige Corinthios Bacchiadarum tum imperio florentissimo parentes, et illa aetate in Megarenses nimium iniquos'. Jam quum illo Orsippi facinore, quod inter Olymp. 15. et 20. posueris, Megarensium respublica esset eximie aucta, ita ut haud multo post etiam colonias splendidissimas, primum Olymp. 25. Chalcedonem, mox Olymp. 30. Byzantium conderet, atque etiam Perinthum affectaret; merito oraculum jussit tanto benefactori, qui insuper Olympicus esset victor, publicum condere monumentum. Neque vero credibile nobis videtur, Delphicum deum hoc statim post Orsippi obitum jussisse: illud ipsum, quod in epigrammate Orsippus dicitur primus Olympiae nudus cursu vicisse, eo deducit, ut monumentum cum inscriptione aetate recentiore posi

7 Cf. Schol. Pind. Nem. VII, 155. (adde alios grammaticos eandem rem occasione proverbii Atos Kópuveos narrantes, quos in Nott. critt. et explicatt. in Pind. citatos reperies), ubi quae narrantur, fortasse ad ipsas has res ab Orsippo gestas pertinent. De Atheniensibus intelligere epigrammatis versus non placet.

Plutarch. Qu. Gr. c. 57. Ob hos Megarenses colonos Samiis conjunctos Perinthii Byzantiorum audiunt σvyyeves in decreto Byzantiorum ipsorum ap. Demosth. de cor. p. 255. 24. Antiquior est colonia Megarensium Hyblaea circa Olymp. 11. deducta (v. Heyn. Opusc. acad. T. II. p. 259.), fortasse quod eo ipso tempore Megarenses parte agrorum multati alienas sedes quaerere coacti essent.

tum censeamus, ubi talis notitia ex antiquitate tradita debebat memorabilis videri; igitur ut Oebotae Dymaeo, qui Olympiade sexta Olympiae vicerat, oraculi jussu certam ob causam Olymp. 80. demum statua posita est, sic non multo ante etiam hoc Orsippi monumentum conditum videtur et inscriptum epigramma; quod vide ne ab ipso Simonide, praestantissimo ejus aetatis epigrammatum auctore, factum sit. Sed titulus, qui superest, Simonideam aetatem non attingit; ipsae litterarum formae, quibus supra expressus est, uno vel pluribus post Christum saeculis exaratum esse demonstrant, quod hi litterarum ductus, licet origine et usu antiquiores, in publicis ejus regionis monumentis lapidariis prius non usurpabantur. Nec tamen marmor ideo subditicium judicandum aut fidei hominum simplicium, per quorum manus traditum est, quidquam derogandum putamus, quum praesertim quo sibi quisque in hoc genere magis sapere videatur, eo ad errores procliviorem esse perspiciamus: quod pluribus Scipionis Maffeii exemplis comprobaremus, nisi infelix docti viri acumen convincere longioris esset laboris. Nihil est in illo marmore spurii; sed quum antiquus titulus, qui olim Megaris positus erat, vetustate detritus esset, vir aliquis antiquitatis studiosus instaurandum monumentum curavit, qui ut minore opera percipi sententia posset, prisca scriptura neglecta eas delegit litterarum formas, quibus ea aetate vulgo utebantur: plane ut in epigrammate Simonideo, quod ante aliquot annos dedimus. Quin eundem Helladium Pontificem, qui illam Simonideam inscriptionem instauravit, hoc quoque de Orsippo epigramma iterum exarandum curasse probabile est, quum litterarum formae similes sint: nam quod illud barbaris vitiis inquinatum, hoc maculis liberum est, potest inde factum esse, quod illud imperito, hoc peritiori quadratario traditum erat. Recentissima igitur aetate quum restitutus Orsippi titulus sit, non mirum est omitti Iota subscriptum; nec mirandum foret, si in dialecti ratione semel atque iterum esset peccatum. Attamen an Dores constanter rade et ápidaλov dixerint, licebit ambigere. Non ad defendendam marmoris scripturam afferemus, τῇδε ρ. ἐνθάδε ab aliquot grammaticis pro Aeolico venditari, quoniam illorum

9 Pausan. VI, 3, 4. VH, 17, 3. 6.

10

p. 664.

Gregor. Cor. de dial. p. 622. Lips. et Grammat. Meerm.

11

loci non incorrupti videntur : sed facile dixeris in prisco marmore scriptum fuisse Teide, quod idem atque évláde esse probabiliter monstravit Valckenarius : quod si admiseris, eum, qui epigramma novitiis litteris expressit, TEIAE male in THAE mutasse, quod El antiquo more pro HI scriptum esse putaret, satis habebitur probabile. Alterum autem apidnλov etiam minorem videtur offensionem habere: certe apud Pindarum ", omnes libri servant formam ἀρίζηλος, quae vox eadem est; potestque in ea littera H a Doricis gentibus nonnullis retenta esse. Quod superest, ex vestigiis eo lapidis loco, ubi lacuna est, remanentibus Calvetus perspexit quadratarium ab initio scripsisse OAYMПIACIN: quod quum videret vitiosum esse, ipse delevit litteras supervacuas.

Scr. Berolini d. XX. m. Januar. a. MDCCCXXII.

ON THE

GREEK CURSIVE CHARACTER.

THE existence of a Greek Cursive Character has long been a matter of dispute among Scholars. Every one knows what a violent controversy arose some fifty or sixty years ago, in consequence of a traveller's having amused himself with writing a verse of Euripides with spirits and accents, on a pillar at Resina, and how stoutly Villoison and Torremuzza maintained the antiquity of the inscription.

1

All probability was in favour of the existence of a cursive character, as the separate formation of capital letters, however strictly adhered to in public documents, would be too slow and too laborious for private intercourse. But on the other hand,

11

Epist. ad Röver, p. XXXI sq. ubi tamen quod ille hoc ex vetere scribendi consuetudine, ex qua E pro H ponebatur, derivandum censet, nihili est: dialecti enim ratio ad orationem, non ad scripturam pertinet.

12 Olymp. II. 61.

1 See Le Pitture d'Ercolano, Tom. II. p. 34. Villoison Anecd. Gr. Tom. II. p. 143. Torremuzza "Le Antiche Iscrizioni de Palermo, &c." 1762. Schow de Papyr. p. 111.

no trace of any such character had been discovered among the remains of antiquity, except some scrawls on the pillars of the barracks at Pompeii, which were given to the world from the Nuremberg press in 1792, under the imposing title of "Specimina antiquissima Scripturæ Græcæ tenuioris s. cursivæ ante Imp. Titi Vespasiani tempora ;" and a list of workmen employed in some of the Ægyptian canals, found at Giza, and sent over to the Borgian Museum, which was published by Schow in 1788. This is written on papyrus. A large packet of similar chartæ papyraceæ" was offered to an Italian merchant in Egypt, for a trifling sum, but as they did not appear to offer a promising speculation, he bought only the one which Schow published. The Turks lighted their pipes with the remainder, and derived signal oblectation from the odour. The inscription on a leaden lamina, published by Mr. Dodwell, (Travels, Vol. II. 517,) who found it in a sepulchre in the Piraeus, and by Akerblad (in a pamphlet printed at Rome in 1813, and called "Iscrizione Greche sopra una lamina di Piombo)" has no pretensions to be considered a specimen of a Greek cursive character, as it consists of hasty and ill-formed capitals. Schow's Papyrus does not pretend to be older than the 2d or 3d century after Christ, and the soldier's scrawls at Pompeii only carry us a century higher than the earlier of these dates. Another Papyrus roll, however, the writing on which is decidedly in the cursive character, which is dated 104, B. C. has lately been discovered; and we think that some account of it, taken from a German memoir, read before the Berlin Academy in January last, may be interesting to our readers. The memoir is the work of Professor Augustus Böckh, and displays its learned author's usual sagacity in the explanation of the remains of antiquity. The Papyrus is in the possession of Mr. D'Anastasy, the Swedish consul at Alexandria, and a fac simile of it, having been sent by General Von Minutoli to the Academy of Berlin, Messrs. Ideler, Bekker, Buttman and Böckh were commissioned to decypher it, and succeeded extremely well in their task. The subject of the inscription is a record of the sale of an estate, with the terms of the bargain, the boundaries of the property, and a certificate from the books of a regular office for the registering of all contracts of purchase. It was found