non erat Cynicus. Legendum suspicor Γοργείη κυνικοῦ κεφαλή, ex Homerico, Il. Ε. 741. Εν δέ τε Γοργείη κεφαλή, δεινοῖο πελώρου.

Ρ. 301. 3. Θαῦμ ̓ ἀρετᾶς μορφὼν ὁ πίναξ ἔχει.

“Θυμαρέτας.” Ita Scaliger.

Ρ. 306. 2, 4. Τέχνᾳ δ ̓ ἐξεπόνησεν ὄψιν ἔμπνοον,

ἐπεξήνυσεν.” Jacobsius edidit έζωπόνησεν ex libro Palatino; citans Dorvill. ad Charit. p. 769. qui contendit optimos poetas hoc sibi permisisse, ut vocales ante corriperent. Optimi poeta hanc certe licentiam non sumebant, nisi in fine vocabuli, proximam vocem inchoante. Haud scio an non debeat tolerari etiam in Philippo epigrammatista.

Ρ. 342. 4, 3. Τηνίδε πρὸς τὴν σχοῖνον ἐξαμείβεο.

P. 357. 1, 3. Οστις δ' οὐλοὸν ἦτορ, ἀπόστιχε· οὔποτε γὰρ

σὴν

ψυχὴν ἐκνίψει σῶμα μιαινόμενον.

σε οὐλοὸς—ἐκνίψεις σῶμα μιαινόμενος.”

Ρ. 371. 6, 4. Λερναίων αδύτων περιώσιος ἀργεοφάντης. “ ὀργιοφάντης.” Sic Brunckius.

Ρ. 377. 1. Φύρμος με Φύρμον, πυρφόρος τὸν πυρφόρον, ὁ παῖς ὁ ῥήτωρ τὸν πατέρα τὸν ῥήτορα.

Φίρμος με Φίρμον, Πόρφυρος τὸν Πόρφυρον.” Optime quidem, quod ad nomen Φίρμος adtinet. De Πορφύρῳ dubito.

P. 405. 2, 5. Οΰνεκεν ἱπποσύνης φιλοκέρτομος ὤλετο τέχνη. φιλοκέντορος.” Ingeniose; nescio an non vere.

Ρ. 413. 2, 2. Εὐστιβὲς αἰθυίαις ιχθυβόλοισι λεπάς.

σε

ιχθυβόροισι.” Sic etiam Huetius. Mox corrigit λίνου pro λίνον, sicut et Brodmus et Salmasius.

Ρ. 429. 5, 2. Καὶ δρεπάνην καυλῶν ἄσκυλον ἐκτομίδα.

66

ἀγκύλον.” Sic etiam Brunckius.

P. 473. 5, 3. Λήγω δ ̓ οὔποτ ̓ ἔρωτος· ἀεὶ δέ μοι ἐξ

Αφροδίτης

ἄλγος, ὁ μὴ κρίνων κοινὸν ἄγοντι πόθος.

“Αλγος ὀμῆ κιρνῶν κοινὸν ἄκοντι πόθος.” Scaligeri correctio ; non autem ὁ μὴ κιρνῶν, quod ait Jacobsius. ἄκων primam producit.

ANIMADVERSIONES

IN SAPPHONIS FRAGMENTA.

QUUM Lesbiæ reliquias in primo hujusce Operis fasciculo ederem, paullo inclementius locutus sum de opera ab Henrico Volgero in Sapphonem posita; quod quidem hodie non sine dolore confiteor; dum ad errores quosdam, in istis fragmentis tractandis a me ipso admissos, corrigendos accedo.

1. 7. Interpunge cum Hermanno El. Doctr. Metr. III. 16. πατρός τε δόμον λιποῖσα, χρύσεον ἦνθες Αρμ ̓ ὑποζεύξασα. non δόμον χρύσεον, (etsi non ignoro Ζανὸς πολύχρυσον οἶκον) sed potius χρύσεον ἅρμα. Sophocl. Ed. Col. 693. χρυσάνιος Αφροδίτα.

7. Hermannus, τᾶς ἐμᾶς αὐδᾶς ἀΐοισ ̓ ἄπωτα, Holice pro ἄπωθεν, quod unde hauserit nescio. Molensis mutabant -τε in -τα, ut πότα pro πότε, &c. -θεν vero in -θα. Hoc tradit Apollonius de Adv. p. 604. et exempla recenset πρόσθα, ἔνερθα, ὕπισθα, ἔνθα, ὕπερθα. Hoc vero non fiebat iu adverbiis quæ a nominibus formata sunt, e. g. οὐρανόθεν, ἄλλοθεν. Vid. eundem grammaticum, p. 563.

11. Hermannus, ἀπ ̓ ὀῤῥάνω αἰθέρος δια μέσσω, aitque, "nihil caussa esse, quare quis in crasin offendat, quales apud Homerum, Pindarum, alios, sæpius inveniuntur." Bentleius certe non offendit, ad Iliad. Β. 651. Μηριόνης τ ̓ ἀτάλαντος Ενυαλίῳ avopeipóvτn. Sed non eadem est crasis vocalium w et a, et vocalis cum diphthongo a. Non nego o vel at, ante o in

initio proximæ vocis, vel elisionem vel crasiu pati, ut in orμot ws, couple, sed res non omnino eadem est, quum w est in fine, a in capite vocis: quare dubito de correctione Aristoph. Av. 611. Βαβαί ὡς πολλῷ κρείττους οὗτοι τοῦ Διὸς ἡμῖν βασιλever, ubi aißoi ex cod. Ven. recipiendum statuit Hermannus El. Doctr. Metr. II. 33. 8. crasi facta. Synizesis quam tuetur Reisigius in Aristoph. Lys. 1171. Οὐ τω σιὼ οὐχὶ πάντα γ',

Avoσávie, diversa est, quum w et ou cognationem quandam inter se habeant. Fateor tamen, conjecturam meam, Oépevs dia μéσow, non debere Sapphoni temere obtrudi. Porro etiam ex Æolensium consuetudine fuerit consonantes quasdam duplicare, ut in paevvós, éppoxos, &c. nescio tamen quo auctore oppáve scripserit vir eruditissimus. Habemus quidem in Alcæi fragmento, ἐκ δ' ὀρανῶ μέγας χειμών, et in ipsius Sapphonis versu ἐλθόντ' ἐξ ὀρανῶ: sed habemus etiam in alio Alcæi fragmento ap. Apollon. Dysc. de Adv. p. 610. yaías rai vþóevtos ωράνω μέσοι. quare ωρανός non minus #olicum esse quam Doricum crediderim: vid. Bast. ad Gregor, p. 659.

15. ἤρευ ὅττι τ ̓ ἦν, τὸ πέπονθα, κὤττι

δὴ τὲ κάλημμι.

Hermannus, ἤρε, ὅττι δ' ἦν. Non video quo jure in isto loco stare possit δέ. Μox κὤτι δ ̓ ἦν, τὸ κάλημι. quod probo.

1 Alcæi esse discimus ex alio Apollonii loco, p. 588, 27. to yàp παρὰ τοῖς περὶ τὸν ̓Αλκαῖον μέσσοι δῆλον ὅτι κατὰ τὴν ἰδίαν διά λεκτον ἀνὰ λόγον βαρυνθείη ἄν,

17.

κὤτι ἐμῷ μάλιστ ̓ ἐθέλω γενέσθαι

μαινόλᾳ θυμῷ, τίνα δ ̓ αὖτε πείθω
κασσαγηνεῦσαι φιλότατα τίς σ ̓, ὦ
Ψάπφ ̓ ἀδικήει.

Ita Hermannus, qui suspicatur ampe vocativum esse pro Σαπφοί, scil. ὑποκοριστικόν.

24,

ταχέως φιλάσει | κοὐκ ἐθέλοισαν,

Emendatio est Schaeferi ad Dionys. Hal. p. 354. quam ignorabam quum hæc fragmenta aggressus sum.

II.

φαίνεταί μοι κῆνος ἴσος θεοῖσιν
ἔμμεν ὠνήρ, ὅστις ἐνάντιός τοι
ισδάνει

Correxeram ἀνήρ, quia κεῖνος ἀνήρ Græce dicitur, non κεῖνος ὁ ἀνήρ, quam observationem irridet Hermannus. Nunc dico, si retinendus est articulus, interpungi debere post ἔμμεν; Iliad N. 232. Ιδομενεν, μὴ κεῖνος ἀνὴρ ἔτι νοστήσειεν ̓Εκ Τροίης. Pindar Ol. IV. 9. τίνα κεν φύγοι ὕμνον κεῖνος ἀνήρ. Et sic passim Pyth. I. 82, &c. κεῖνον ἄνδρα, κεῖνον πόνον, κείναν πόλιν, κεῖνο ἕρπετον, κεῖνο αμαρ. Quare, etsi dici potest ὁ ἀνὴρ κεῖνος, dubito an quisquam eorum qui circa epica aut lyrica versarentur, dixerit κεῖνος ὁ ἀνήρ. Quod si falsus sim, errorem, exemplis adductis, agnoscam. De Atticis autem non loquor.2 Dedi autem ὄστις pro ὅστις, quia in alio loco dixerat Sappho ἔττινας ; sicut Homerus ὅτινας, ὅττευ et ὅττι. Fateor autem, caussam mihi non liquere, quare Hermannus in me, hujusmodi Æolismos restituenti, tam acerbe invehat: etsi minime negaverim in istis fragmentis verborum formas nimis curiose a me immutatas fuisse. Recte tamen editum esse κήνος, patet ex

1 Malim tamen in Aristoph. Pac. 651. legere, οὐ γὰρ ἡμέτερος ἔτ ̓ ἔστ ̓ ἀνὴρ ἐκεῖνος, ἀλλὰ σός, quam ἐκεῖνος ἀνὴρ cum Porsono (Opusc. p. 370.) et Dindorfio.

adnotatis ad Fr. VIII. Ipse Hermannus edidit ἱσδάνει, quod non majore auctoritate nititur quam ovxpos et similia, siquidem Athenienses, quum veterem linguæ formam representari vellent, scribebant ΕΧΣΕΡΓΑΣΑΣΘΑΙ, ΑΝΕΓΡΑΦΣΑΝ, ΦΣΕΦΙΣΜΑ, ut videre est in lapide quodam apud Walpolium, Memoirs of Greece, I. p. 602. De usu digammi non est cur dubitemus, quum expressus sit in rhetra antiqua apud R. P. Knight. ut nihil dicam de recentioribus monumentis. Quod vero dixit Gregorius de Dial. p. 613. de Holensibus, ἀντὶ τοῦ ξ, κσ προφέρουσιν, ξένος, κσένος, καὶ ἀντὶ τοῦ Ψ, πσ, Πέλοψ, Πέλοπε, dixit, uti par est credere, antiquiorum auctoritate motus. Id tantum innuit hoc præceptum, Æolenses veterem litterarum formam diu retinuisse, postquam apud alios duplices consonantes obtinuissent. Quare si Doriensium od hodie repræsentandum ducimus, quid caussæ est, quominus et Æolensium Tσ et кσ retineamus? De ipsius Sapphus consuetudine nulla est controversia, quæ floruerit ante duplices litteras a Simonide inventas.

5.

καὶ γελᾶῖς ἱμερόεν τό μοι ἄμμαν
καρδίαν ἐν στάθεσιν ἐπτόασεν.

ὡς γὰρ εἰσίδω βροχές, ὥς με φωνᾶς
οὐδὲν ἔτ ̓ ἴκει.

Ita Hermannus. γελᾶς restituit auctoritate recentissimi grammatici fretus; media syllaba contra analogiam producta, quum ex formis ἐγέλασσε, ἀγέλαστος, γέλασμα, &c. pateat, vocalem characteristicam in hoc verbo brevem fuisse. Mox apud Longinum τό μοι τάν. Dedi cum Boivinio τὸ μοί 'μάν. Tradit Apollonius Dyscolus Eolenses dixisse αμός et αμμός. In hoc loco, ob crasim prætulerim primam ex his formis. Sed stare potest 'μάν. Fr. x. ἐμοῖς. in tertio autem versu Tollii correctionem recte, ut opinor recepit Hermannus. Homer. II. Υ. 425. αὖταρ Αχιλλεὺς Ὡς Fεῖδ', ὡς ἀνέπαλτο, καὶ εὐχόμενος έπος ηὔδα. Theocr. II. 82. Χως ἴδον, ὡς ἐμάνην, ὡς μεν περὶ θυμὸς ἰάφθη. ΙΙΙ. 42. Ὡς ἴδεν, ὡς ἐμάνη, ὡς εἰς βαθὺν ἄλλετ' ἔρωτα.