Ibid. 5, 5. Ετμήθη δ ̓ ἀπὸ τῆς στιβαρῆς γόνυ.

7. 4, 1. Μόχθος ἐμοῦ γενετῆρος ἀμύμονος οὐ τέλος εὗρεν. γενετῆρος ἀρήϊος.”

Ibid. 6.

Καὶ Τροίης πτολίεθρον ἀρήϊον ἐξαλαπάξω. "apnios."

P. 8. 7, 1. Μακύνου τείχη, Ζεῦ ̓Ολύμπιε, ρέζε Φίλιππος Ἄμβατα.

« Aur. ρέζε Φιλίππῳ Ἄβατα.” Edidit Jacobsius ex Cod. Palatino, πάντα Φιλίππῳ Αμβατα.

Ρ. 9. 4. Οθρυάδην Σπάρτης τὸ μέγα κλέος, ἢ Κυνέγειρον Ναύμαχον, ἢ πάντων ἔργα καλιπτολέμων ;

“ Aur. ἔργον ἅλις πολεμων. (dein) λείπει ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος.” Dein novum Epigramma inchoare monet, inserto, « Αδηλον.”

66

Ibid. 5. Αἴαντος παρὰ τύμβον ἀταρβήτοιο παραστὰς

Φρύξ, ἐπέων κακῆς ἦρχεν ἐπεσβολίης.

P. 12. 2, 3. Οὕτω καὶ σοφίης πόνος ὄρθιος.

σε οδός.

39

Ρ. 15. 2, 5. Εἶπεν, ἐμοὶ καὶ νῦν πλείων τόπος.

Ρ. 27. 3, 2. Φρίσσουσαν πυκνοῖς κῶμον ὑπὸ ζεφύροις. κωνον.” “e ita Scal.” Kidd.

P. 29. 2, 7. Καὶ πάλιν εἰς ἀΐδην ἐκολάζετο.

ὀκλάζετο.” Ingeniosa quidem correctio; sed dubito de ὀκλάζεσθαι, forma deponente. Quid est εἰς ἀΐδην ὀκλάζετο Narratio est de homine quodam, cujus oculus a lapide quem in cranium conjecerat, elisus est. Reisigius conjicit εἰς ἄτην ἐκολάζετο, vel εἰς ἀΐδην κωμάζετο, aut etiam κοιλάζετο!

Ρ. 35. 5. Αὐτὸ τὸ πῦρ καύσειν διζήμενος οὗτος, ὁ νύκτωρ τὸν καλὸν ἱμείρων λύχνον ἀναφλογίσαι.

“ Οὗτος ὁ πῦρ καῦσαι διζήμενος, οὗτος ὁ νύκτωρ.” Optima correctio. Hoc autem epigrammate recens quidam sophista dilatavit brevius illud, quod est iu Anthol. Τ. II. p. 689. Jacobs.

Οὗτος ὁ τὸν καλὸν φυσῶν, ἵνα λύχνον ἀνάψῃς,

δεῦρ' ἀπ' ἐμᾶς ψυχᾶς ἅψον· ὅλος φλέγομαι. Ρ. 36. 4, 2. Μηδ' ὀλίγῳ παύσειν ὕδατι πῦρ ἀπνεές.

Ρ. 38. 7, 3. Εμπης Κεκροπίης ἐπιβήμεναι ὄφρ ̓ ἐν ἐκείναις Δήμητρος μεγάλας νύκτας ἴδῃς ἱερῶν,

σε

“ ὄφρα κ' ἐπαινῆς.” Sic Scalig. ad Tibull. p. 168. Jacobsius legit ὄφρ ̓ ἂν ἐκείνῃ. An corrigendum ὄφρ' ἐν Αθήναις ?

εν

Ρ. 43. 9, 3. Ἧς αΐδην μέλλοντα προέφθασεν εὔστοχος ωδίς. σε εὔτοκος.”

P. 44. 5.

Ωκείαις ἐλάφοισι κύων ἰσάμιλλα δραμοῦσα,
ἔγκυος ἡλκώθη παιδοπόρον γένεσιν.

σε ἠμβλώθη.”

P. 53. 4, 4. Καὶ θριδάκων οὔλων ἀφροφυῆ πέταλα.

66

ἀκροφυῆ, ἢ ἁβροφυῆ.” ἀκροφυῆ Scaliger, monente Kiddio, ἁβροφνη Meinecke. Utraque correctio epitheti elegantiam perdit. Lactucæ folia, luce privata, teneritudinem et candorem contrahunt; aptissimeque dici possunt αφροφυῆ.

Ρ. 54. 1. Τέρπης εὐφόρμιγγα κρέκων σκιάδησιν ἀοιδός. “ εν φόρμιγγα.” Sic etiam Jacobs.

P. 59. 4. Δίου Ορειβασίου, τὸν ἀθανάτην διὰ τέχνην πολλάκι δειμαίνουσα, μίτους ἀνεβάλλετο μοῖρα.

σε

Βίβλος Ορειβάσιοιο.” Epigramma inscribitur εἰς τὴν Ορειβασίου βίβλον. Sic Leon Philosophus Anthol. Pal. II. p. 67. Βίβλος μηχανική. Κύρινος δέ μιν ἐξεπόνησε, et, Βίβλος Θέωνος καὶ Πρόκλου, τῶν πανσόφων.

Ρ. 62. 6. Οἰκτείρω σέο κάλλος, ἐπεὶ Διός ἐσσι γενέθλη εἰσορόω γὰρ ἄγαλμα διοτρεφές ἀτρεκέως γὰρ Τρωσί τε καὶ Δαναοῖσι μάχη δεκέτηρος ετύχθη. ποῦ Διὸς αἰγιόχοιο τεοῦ γενετῆρος ἀρωγαί ;

“ ἀτρεκέως δ' εἰ Τρωσί τε καὶ Δαναοϊσι μάχη δεκέτηρος ἐτύχθης.”

P. 75. 2, 5. Ην ὄντως μερόπων χρύσεον γένος, εἴγ ̓ ἀπὸ

χέρσου

τηλόθεν ὡς ἀΐδης πόντος ἀπεβλέπετο.

“ εὖτ ̓ ἀπὸ χέρσου.” Sic etiam conjecit Jacobsius.

Ρ. 76. 4. Ηδη μὲν Ζεφύροιο πλοητόκου ὑγρὸν ἄημα
Ἠρέμα λειμῶνας πιτνεῖ ἐπ ̓ ἀνθοκόμους.

66

χλοητόκου.” Conjici etiam posset ποητόκου.

Ρ. 77. 2. Εὔδια μὲν πόντος πορφύρεται.

εὐδιάων.” Sed non opus est correctione. Theætetus Scholasticus in proxima pagina, Υπνώει δὲ θάλασσα φιλοζεφύροιο γαλήνης Νηοφόροις νώτοις εὔδια πεπταμένης.

P. 90. Penult.—ὃν οὐ μία πατρὶς ἀοιδὸν

κοσμεῖται, γαίης δ' ἀμφοτέρης κλίματα. ἀμφότερα Aur.”

Ρ. 97. 6, 2. Τὴν πάρος εὐπύργοις τείχεσι κληζομένην.

Ρ. 99. 3. ὑπὲρ νώτου δ ̓ Ἑλλὰς ὅλη δύεται.

ὑπὲκ νώτου.” Sic conjicit Jacobsius.

Ρ. 101. 3, 2. Σάρδιες, ἃ βασιλεῖ Περσὶς ἐν Ἀσιάδι.

βασιλίς.”

P. 102. 6. Ἡ πρὶν ἐγὼ Περσῆος ἀκρόπτολις αἰθερίοιο, ἡ πικρὸν ̓Ιλιάδαις ἀστέρα θρεψαμένη.

“ Ατρέα.”

P. 105. 1. Η μεθύεις ὄμβροιο, καὶ οὐ νύμφαισι διαυγές ναμα φέρεις, θολεραῖς δ ̓ ἠράνισ ̓ ἐν νεφέλαις.

ἡ ῥανὶς.

σε

” ita Scal.” Κ. Jacobsius dedit ἠρανίσαι, a nubibus accepisti mutuo.

Ρ. 111. 4. Καὶ σὺ, Τύχη, λοιπὸν μεταβαλλομένη καταπαίζου, “ καταπαύου.”

Ρ. 196, 6, 3. Τοῦτο βαφεὺς ἐβόησε, τὸ μηκέτι κουρέα

τέμνειν

μήτε κόμην λευκήν, μήτε μελαινομένην.

“ ἐνόησε.” “ Ita Scal.” Kidd. Jacobsius edidit, ex Brunckii conjectura, ἐπόησε.

P. 197. 2, 3. Καλλιμάχου στρατιῶται, ὃν ὡς ὅπλον έκτανύσαντες,

οὐδ ̓ αὐτοῦ κείνου γλῶσσαν ἀποστρέφετε.

σε ουτιδανὸν κείνου.”

P. 138. 5. Γραμματικὸς Ζήνων, ὃς ἔχει πώγωνα, Μένανδρον,

66

σε

Γραμματικοῦ Ζήνωνος ἔχει πώγωνα Μένανδρος,” “ Ita Scal." Kidd.

P. 146. 4. Post v. 4. novum Epigramma inchoare docet,

inserto lemmate, εἰς τὸ αὐτό.

Ρ. 162. 6, 3. Χαίρω νὴ τὸν κλῆρον, ὃν εὐκλήρησας ἐν ἄθλοις. λῆρον, ὃν εὐλήρησας.”

66

Ρ. 177. 4, 6. Παισὶ καναστραίοις μαρναμένειν ἐθέλω.

μάρναμαι ἦν.” Hermannus et Jacobsius μάρναμαι ἦν ἐθέλης.

Ρ. 193. 2. Παμμῆτορ γῆ, χαῖρε σὺ τὸν πάρος οὐ βαρὺν

εἰς σε

Αὐσιγένην, καὐτὴ νῦν ἐπέχοις ἀβαρής.

“ Λυσιγένην Νο. proprium. καὐτὸν.”

Ρ. 194. 2. Τύμβε, τίς, ἢ πόθεν ἦν, δὲ τί; παῖς τίνος; πόθεν ἦν; καὶ παῖς τίνος;

Ibid. 3. Αρχος Ιωάννης Φαρίης ἀρετῶν ἱερείων.

πατέρων.” ἀρετῶν ἱερήων Pal. Conjicio ἐρατῶν. P. 195. 4, 2. Ἀλλ ̓ ἔτι σῆς ψυχῆς ἀγλαὰ πάντα μένει, Ὡς ἔλαγές τ' ἔμαθές τε φύσει μῆτιν πανάριστε. “Οσσ ̓ ἔλαχες.” Et sic Brunck. Videtur autem legendum cum Jacobsio, Οσσ ̓ ἔμαθές τ ̓ ἔλαχές τε φύσει.

Ibid. 6. Εἰπὸν τίς, τίνος ἐσσί; τίνος πατρίδος ; τί δὲ νικῇς ; “ Εἰπὸν τίς, τίνος ἐσσί; τί νικῇς; τίς δὲ πατρίς σοι; Nempe ut ordo quæstionis cum responsione concordet,

Κασμύλος, Εὐαγόρου, Πύθια πύξ, Ρόδιος.

Ρ. 196. 1, 3. εὔγυρον πάλην.

γ. 2.

Ιχθυοθηρητήρα Μενέστρατον ὤλεσεν ἄγρη,
δουνάκος ἱππείης ἔκ τριχὸς ἑλκομένη.
εἶδαρ ὅτ ̓ ἀγκίστρου φόνιον πλάνον ἀμφιχανοῦσα,
ὀξείην ἐρυθρὴ φυκὶς ἔφριξε πάγην.

ἀγνυμένη δ' ὑποδύντα κατέκτανεν ἅλματι λάβρα,
ἐντὸς ὀλισθηρῶν δυσαμένη φαρύγων.

66

“ ἁλίης εὔτριχος ἑλκομένης.” MSS. δούνακος ἐξαμίης, unde Schneiderus ἐξαμίτης, vel ἑξαμίτου. Sed omnino legendum δούνακος ἐξ ἄλμης εὔτριχος ἑλκομένη.