λάβοι) σφαγεῖσαν.] Male ἀφορμίσει Zimmermannus, Gaisfordius, Seidlerus, Matthiæ. Sophocles Αj. 560. οὗτοι σ' ΑAχαιῶν, οἶδα, μήτις βρίσῃ. Ita recte, ni fallor, omnes edd. ante Brunckium, qui consentientibus codd. nonnullis ὑβρίσει reposuit, formam Atticis prorsus ignotam. Vide Mus. Crit. I. p. 363. Nec multo meliora essent ύβριεῖ et ἀφορμιεῖ. Frustra subjunctivum in hujusmodi locis sollicitant viri docti, ut ad Suppl. 1066. in Censura Trimestri monui. Mox recte λάβη Schaeferus, Seidlerus, Matthiæ. Auctor hujus emendationis Matthiæ Gramm. Gr. S. 522. Necessarium esse Necessarium esse λάβη monet Seidlerus. Omnes tamen infra v. 1302. Οὐ, πρίν γ ̓ ἂν εἴποι τούπος (vel τούπος) ἑρμηνεὺς τόδε. Ubi non minus necessarium est ein, quod scribendum primus monuit Blomfieldius ad Eschyli Prom. 795. (769. Stanl.)

ν. 34. ναοῖσι δ ̓ ἐν τοῖσδ ̓ ἱερίαν τίθησί με, ὅθεν νόμοισι τοῖσιν ἥδεται θεὰ | ̓́Αρτεμις ἑορτῆς, τοὔνομ ̓ ἧς καλὸν μόνον. τὰ δ ̓ ἄλλα σιγῶ, τὴν θεὸν φοβουμένη.] Ita Aldus, cujus scripturam alii aliter emendare conati sunt. Canteri conjecturam, ὅθ ̓ ἐννόμοισι τοῖσιδ', adoptarunt Barnesius, Zimmermannus, Matthiæ. Edidit Seidlerus ex emendatione Reiskii et Marklandi, ὅθ' ἐν νόμοισι, τοῖσιν ἥδεται θεὰ [ ̓́Αρτεμις, ἑορτὴ, τουνομ ̓ ἧς καλὸν μόνον. Sensus est, interprete Reiskio, ubi inter leges illas, quibus Diana gaudet, est festum, cujus solum nomen est pulchrum. Sed őt, ubi, si bene memini, apud Euripidem non legitur, nisi in melicis, ut infra vv. 1143. 1245. et in metro anapaestico, ut Tro. 779. Bacch. 1384. Omnia recte Aldus, ni fallor, nisi quod solemni errore τοῖσιν pro τοισίδ dedit, ut infra v. 747. Explicant hoc τοισίδ' quæ mox leguntur Iphigenia verba, θύω γὰρ ὄντος τοῦ νόμου καὶ πρὶν πόλει) | ὃς ἂν κατέλθῃ τήνδε γῆν Ελλην ἀνήρ. Quod ad ὅθεν attinet, animadvertere debebant viri docti qui o reponendum censuerunt, non sequi τιμᾶται sed ἥδεται, nec Dianam in templo habitasse sed in cœlo.

ν. 50. μόνος δ' ἐλείφθη στῦλος (Ald. ἐλήφθη στύλος), ως ἔδοξέ μοι, | δόμων πατρῴων ] [Collatio Victoriana'] ἴσος ἐλείφθη pro μόνος δ' ἐλείφθη. memorabilis variatio, in qua vereor ne lateat lectio genuina. Dedisse enim poëtam puto

legerat, ut Bastio ad SEIDLER.

οἷος δ' ἐλείφθη στῦλος. Vocem οἷος librarius male sæpe isti homines toos et olos permutarunt, teste Gregor. Cor. p. 305. Móvos autem explicatoris est. Profecto vir doctissimus hic dormitavit, ut ipse alicubi de Marklando ait. Aut scripsit Victorius, aut scribere voluit, ἴσως ἐλείφθη. Ipsius Victorii conjectura est ἐλείφθη pro ἐλήφθη, quod in libris reperit. Similiter scripsit ἴσως ᾧ τάσδε ad v. 159. ubi Aldus ὦ τάσδε, ἴσως τᾶς ad v. 217. ubi Aldus τὰς, ἴσως οἶδας ad v. 812. ubi Aldus οίδα.

ν. 64. ἀλλ ̓ ἐξ αἰτίας | οὔπω τινος (Ald. τινὸς) πάρεισιν ἐς ἔμ ̓ εἴσω δόμων, ἐν οἷσι ναίω, τῶνδ ̓ ἀνακτόρων θεάς.] Raro in præpositionem és cadit ictus metricus, de quo Dawesius Misc. Crit. p. 189. Euripides Or. 394. Φειδόμεθ'. ὁ δαίμων ἐς ἐμὲ πλούσιος κακῶν. Ibid. 734. Μενέλεως κάκιστος ἐς ἐμὲ καὶ κασιγνήτην ἐμήν. Ita Porsonus, præeunte Musgravio. Aldus utrobique εἰς ἐμὲ dedit, Barnesius priore loco ἐς ἐμὲ, altero εἰς μέ, ubi tres scripti codices εἴς με, momente Porsono. Hoc fortasse verum est. Sic noster Bacch. 804. Οἴμοι, τόδ' ἤδη δόλιον εἴς με μηχανᾷ. Εl. 347. ἤκουσ' Ορέστου πρός με κήρυκες λόγων. Æschylus Eum 101. οὐδεὶς ὑπέρ μου δαιμόνων μηνίεται. Aristophanes Vesp. 1958. ταῦτ ̓ οὖν περί μου δέδοικε, μὴ διαφθαρώ. Vide igitur an nostro loco reponendum sit εἴς μ'.

Æschy

Ubi

Nostro loco convenien

ν. 67. Ορα, φυλάσσου, μήτις ἐν στίβῳ βροτῶν. lus Cho. 924. "Ορα, φύλαξαι μητρὸς ἐγκότους κύνας. mendose φυλάξω Aldus et Turnebus. tior videtur activa forma φυλάσσειν. Legendum, ni fallor, Ὅρα, φυλάσσων μήτις ἐν στίβῳ βροτῶν. Ita noster Iph. Α. 145. λευσσε, φυλάσσων μήτις σε λάθη, | τροχάλοισιν ὄχοις παραμειψαμένη, | παῖδα κομίζουσ ̓ ἐνθάδ' ἀπήνη | Δαναών πρὸς ναῦς. Xenophon Hellen. V. 4, 28. τοῦ δ ̓ ὄρθρου ἀναστὰς, ἐφύλαττε μὴ λάθῃ αὐτὸν ὁ πατήρ ἐξελθών.

κίνδυνον

ν. 89. λαβόντα δ' ἡ τέχναισιν, ἢ τύχῃ τινὶ, ἐκπλήσαντ ̓, Ἀθηναίων χθονι [ δοῦναι τόδ· ἐνθένδ' οὐδὲν ἐῤῥήθη πέρα (Ald. πέρας).] Legendum, Αθηναίων χθονὶ | δοῦναι. τὸ δ ̓ ἐνθένδ ̓ οὐδὲν ἐῤῥήθη πέρα. Τὸ ἐνθένδε sive τοὐνθένδε valet ἐκ τούτων, μετὰ ταῦτα. Exempla præbet index Beckianus ν. Ενθένδε. Sophocles Phil. 895. Πάπαι, τί δῆτα δρῷμ ̓ ἐγὼ τοὐνθένδε γε; Si scripseris τί δητ' ἂν δρῷμ ̓, inquit Schaeferus,

nihil erit, quod amplius requiri possit. Scripserat scilicet Brunckius, Πάπαι, τί δῆτα δρῷμ ̓ ἂν ἐκ τούτων ἐγώ; Iden poëta τὸ ἔνθεν dixit (Ed. C. 476. Εἶεν. τὸ δ ̓ ἔνθεν ποῖ (malim πῇ) τελευτῆσαί με χρή ;

ν. 96. τί δρῶμεν; ἀμφίβληστρα γὰρ τοίχων ὁρᾷς | ὑψη λά;] Nusquam alibi apud Euripidem γὰρ ita collocatum reperi in senario cæsuram neque penthemimerem neque post tertium pedem habente. Operarum quidem vitio legitur in Hervagiana prima Bacch. 653. τί δ' οὐχ ὑπερβαίνουσι γὰρ τείχη θεοί; Quæ scriptura in plerasque sequentes manavit. Sed recte kai Aldina, quod e codd. Parisiensibus revocavit Brunckius. Ejusdem erroris exempla vide apud Porsonum ad Phoen. 277. 1495. Nostro loco numerosius esset ἀμφίβληστρα καὶ τοίχων, quod vereor ut sententia admittat. Vulgatam igitur sollicitare supersedeo. Infra legitur v. 695. παϊδας ἐξ ἐμῆς ὁμοσπόρου | κτησάμενος, ἣν ἔδωκά σοι δάμαρτ ̓ ἔχειν. Hic quoque locus minus numerosus est, propterea quod encliticum σοι, haud secus ac particula γάρ, in initio versus aut sententia stare non potest. Malim ἣν ἔδωκα σοὶ δ. ἔ. Perpaucos apud Euripidem senarios offendes, qui cæsuram habeant qualem in his duobus indicavi. Quotquot reperi, hic subjiciam. I. Hec. 891. λέξον, Καλεῖ σ ̓ ἄνασσα δή ποτ' Ιλίου | Εκάβη, &c. Numerosius esset πρίν ποτ', quod legitur Tro. 74. Φρυγῶν ἀρίστου πρίν ποθ' Εκτορος δάμαρ. II. Suppl. 790. τὸ μὲν γὰρ οὐκ ἤλπιζον ἂν πεπονθέναι | πάθος περισσὸν, εἰ γάμων ἀπεζύγην. Hoc in chori carmine occurrit. esset, οὐκ ἂν ἤλπισ ̓ ἂν fortasse scripsisset poëta. III. Bacch. 736. καὶ τὴν μὲν ἂν προσεῖδες εὔθηλον πόριν | μυκωμένην ἔχουσαν ἂν χεροῖν δία. Ita pro ἔχουσαν ἐν χεροῖν δίκα emendabam ad Heracl. 1031. IV. 191. Καὶ μὴν στολήν γ ̓, Ελληνά τε ῥυθμὸν πέπλων (vulgo Καὶ μὴν στολήν γ' Ἕλληνα, καὶ ῥ. π.) | ἔχει. τὰ δ ̓ ἄλλα (τα δ' ἔργα uterque cod. Par.) βαρβάρου χερὸς τάδε. Hic etiam ipse auctor sum scripturæ, quam nunc in dubium voco. V. Ibid. 436. ξυγγνωστά γάρ τοι καὶ τὰ τοῦδ', εἰ μὴ θέλει | κτείνειν πολιτῶν παῖδας. αἰνέσαι δ ̓ ἔχω | καὶ τανθάδ'. εἰ θεοῖσι δὴ δοκεῖ τάδε | πράσσειν ἔμ', οὗτοι σοί γ' ἀπόλλυται χάρις. Malim εἴτι θεοῖσι δὴ, ut θεοῖσι disyllabon sit, ut in eadem sede Ion. 1130. Εl. 764. Eadem varietas v. 173. ubi meam emendationem, εἴτι τοῦτό

A

Si secus

σε ψυχὴν ἐπαίρει, occupavit etiam Mathiæ. VI. Herc. 821. ἀπότροπος γένοιό μοι τῶν πημάτων. Malim γένοι ἐμοὶ, si versus alioqui sanus est. VII. El. 1257. γοργοφ ὑπερτείνουσά σου κάρᾳ κύκλον. Legendum aut σοῦ κρατὸς, aut σῷ κάρα. Hoc habet noster Med. 1971. Herc. 465.

ν. 110. ὅταν δὲ νυκτὸς ὄμμα λυγαίας μόλῃ, | τολμητέον τοι ξεστὸν ἐκ ναοῦ λαβεῖν | ἄγαλμα, πάσας προσφέροντε (Ald. προσφέροντα) μηχανάς. | ὅρα δέ γ ̓ εἴσω τριγλύφων, ὅποι κενὸν δέμας καθεῖναι.] Bothius, πάσας προσφέροντε μηχάνας | ὥρας τε, γείσσων τριγλύφων ὅπου κενὸν, | δέμας καθεῖναι. Blomfieldius Mus. Crit. I. p. 191. γεῖσα τριγλύ φων. Si τρίγλυφος adjectivum est, legendum videtur, ὅρα δὲ γείσσων (vel γείσων) τριγλύφων ὅπου κενὸν | δέμας καθεῖναι. Recte Seidlerus : Intellige sic : ὅποι δέμας καθεῖναι κενόν ἐστι, i. e. ὅπου κενόν ἐστι, ὥστε ἐνταυθοῖ δέμας καθεῖναι. Porsonus ad Hec. 1062. non recte explicare videtur ἐκεῖσε ὅπου. Constructio est ὅρα ὅπου. In similibus locis interdum reperitur ὅπου, interdum ὅποι. Noster Heracl. 45. Ὕλλος δ ̓ ἀδελφοί θ', οἶσι πρεσβεύει γένος, | ζητοῦσ ̓ ὅπου (sic pro ὅπῃ uterque cod. Par.) γῆς πύργον οἰκιούμεθα. Hel. 1623. ὅποι (f. ὅπῃ) νοσοῖεν ξύμμαχοι κατασκοπῶν, | ταύτῃ προσῆγε χειρὶ δεξιᾷ ξίφος. Ion. 741. Επου νυν. ἴχνος δ ̓ ἐκφύλασσ ̓ ὅπου τίθης. Sophocles Phil. 16. σκοπεῖν θ ̓ ὅπου 'στ ̓ ἐνταῦθα δίστομος πέτρα. Aristophanes Αν. 44. πλανώμεθα, ζητοῦντε τόπον ἀπράγμονα, | ὅποι καθιδρυθέντε διαγενοίμεθ ̓ ἄν. Hic non male legitur ὅποι. Καθιδρυθέντε enim idem fere valet ac ἐλθόντε. Nostro loco magis placet ὅπου. De hac varietate sapius infra dicturus sum.

ν.

v. 116. οὗτοι μακρὸν μὲν ἤλθομεν κώπῃ πόρον, | ἐκ τερμάτων δὲ νόστον ἀροῦμεν (Ald. ἄρωμεν) πάλιν ;] Sensus est, οὗτοι μακρὸν ἐλθόντες κώπῃ πόρον, ἐκ τερμάτων (a meta Seidlerus) νόστον ἀροῦμεν πάλιν. Delenda igitur interrogationis

1. Euripides Hel. 354. Σὲ γὰρ ἐκάλεσα, σὲ δὲ κατώμοσα, | τὸν υδρόεντα δόνακι χῶρον ] Ευρώταν, θανόντος, εἰ βάξις ἔτυμος ἀνδρὸς είδε μοι. Ita Aldus. Alii χλωρόν pro χώρον. Lego, Σὲ γὰρ ἐκάλεσα, σὲ δὲ κατόμοσα, | τὸν ὑδρόεντα δόνακι χλωρῷ | χλωρὸν Εὐρωταν, θα νόντος | εἴτι βάξις | ἔτυμος ἀνδρὸς ἄδε μοι.

2. Euripides' Werke verdeutscht von Friederich Heinrich Bothe. Berlin und Stettin, 1800-1803. Annotatio critica in Iphigeniam Tauricam legitur tom. V. pp. 177-226.

nota, quam deletam voluit etiam Marklandus. Longe aliter ac vulgo hæc exhibet ed. Zimmermanniana: οὐ μέντοι μακρὰν ἀπελθῶμεν (sic) τῆσδ' ὁδοῦ, | ἐκ τερμάτων ὡς νόστου τυχῶμεν (sic) πάλιν. Unde hanc scripturam hauserit Zimmermannus, ex suane an alius cujuspiam conjectura, fateor me nescire. Qui talia Euripidi obtrudit, jure cum Reiskio ad v. 727. dicere posset, Ne sinamus nos a terriculamentis metri percelli, quæ vana sunt et imaginaria.

ν. 118. χωρεῖν χρεων (Ald. χώρει νεκρῶν), ὅποι χθονός κρύψαντε λήσομεν δέμας.] Ὅποι pro ἐκεῖσε ὅπου hic etiam accipiendum esse docet Porsonus. Sed ea significatione longe usitatius est ὅπου, quod nostro loco reponendum suspicatus est Valckenaerius ad Hipp. 1247. et reposuit Zimmermannus. Ita noster infra v. 1996. Οὐκ ἴσμεν, ἀλλὰ στείχε, καὶ διωκέ νιν, ὅπου κυρήσας τούσδ' απαγγελεῖς λόγους. Phan. 984. ΜΕ. Ποῖ δῆτα φεύγω: τίνα πόλιν, τίνα ξένων; | ΚΡ. Οπου χθονὸς τῆσδ' ἐκποδὼν μάλιστ ̓ ἔσει. Bacch. 1981, ἔλθοιμι δ' ὅπου | μήτε Κιθαιρών μιαρός μ' ἐσίδοι, | μήτε Κιθαιρῶν ὄσε σοισιν ἐγώ. Heracl. 19. πέμπων ὅπου (ita pro ὅπῃ cod. G.) γῆς πυνθάνοιθ ̓ ἱδρυμένους, | κήρυκας, ἐξαιτεῖ τε, καξείργει χθονός. Ibid. 599. ἡγεῖσθ ̓ ὅπου δεῖ σῶμα κατθανεῖν τόδε. Herc. 740 Ἦλθες χρόνῳ μὲν, οὗ δίκην δώσεις θανών. Horum nonnulla attulit Censor Trimestris IX. p. 352. Præter nostrum locum et superiorem v. 113. allegat Porsonus Sophoclem Phil. 481. ἐμβαλοῦ μ' ὅπῃ θέλεις ἄγων, ] εἰς ἀντλίαν, εἰς πρώραν, εἰς πρύμνην, ὅποι | ἥκιστα μέλλω τοὺς ξυνόντας ἀλγυνεῖν. Hic etiam præstare videtur orov. Rectius usurpantur of et ὅποι, cum in utroque membro est motus significatio. Sophocles Aut. 228. Τάλας, τί χωρεῖς, οἱ μολών δώσεις δίκην; Euripides Or. 1678. Χωρεῖτέ νυν ἕκαστος, οἱ προστάσσομεν (sub. χωρεῖν). Telepho III. Ιθ ̓ ὅποι χρήζεις. οὐκ ἀπολοῦμαι | τῆς σῆς Ελένης οἵνεκα. Vulgo deest σῆς. Vulgo deest ons. Verba sunt Agamemnonis ad Menelaum. Sic etiam fragmentum XX. Σπάρτην ἔλαχες. κείνην κόσμει. | τὰς δὲ Μυκήνας ἡμεῖς ἰδίᾳ. Aut hujus aut

1. Vulgo ἐς πρύμναν. Vetus forma est πρύμνη, ut λίμνη, recentior πρύμνα, ut μέριμνα. Aristophanes Vesp. 399. ἦν πως πρύμνην ἀνακρούσηται, πληγείς ταῖς εἰρεσιώναις. Hic etiam vulgo πρύμναν contra metrum. Nomina enim quorum genitivus desinit in ns, corripiunt a nominativi et accusativi.