3.

lapio; Στησίχορος μὲν ἐν Εριφύλη εἰπὼν, ὅτι τινὰς τῶν ἐν Θήβαις πεσόντων ἀνιστᾷ. Apollodorus III. 10. 9. ab Heynio emendatus, εὗρον δέ τινας λεγομένους ἀναστῆναι ὑπ ̓ αὐτοῦ. Καπανέα μὲν καὶ Λυκούργον, ὡς Στησίχορός φησιν ἐν Εριφύ λῃ. Schol. Pindar. Pyth. III. 96. idem tradit ; itemque Schol. Eurip. Alcest. 1.

VIII.
ΕΥΡΩΠΕΙΑ.

VIII. Schol. Eurip. Phoeniss. 674. ὁ μὲν Στησίχορος ἐν Ευρωπείᾳ τὴν ̓Αθήναν ἐσπαρκέναι τοὺς ὀδόντας φησίν. Verum in titulo aliquid mendi subesse puto.

ΙΧ.

ΙΛΙΟΥ ΠΕΡΣΙΣ.

1.

Καθελών.

IX. 1. Harpocrat. Καθελών—ἀντὶ τοῦ ἀνελών, ἢ ἀποκτείνας. ἐχρήσαντο δὲ οὕτω τῷ ὀνόματι καὶ ἄλλοι ὡς καὶ Στησίχορος ἐν Ἰλίου Πέρσει, καὶ Σοφοκλῆς ἐν Εὐμήλῳ. ubi vid. Maussacum. Harpocrationa exscripsit Photius.

2.

—ώκτειρε γὰρ αὐτὸν

Αἰὲν ὕδωρ φορέοντα Διὸς κούρα βασιλεῦσιν. 2. Athen. Χ. p. 457. καὶ ἀναγεγράφθαι ἐν τῷ τοῦ Ἀπόλ λωνος ἱεροῦ τὸν Τρωϊκὸν μῦθον, ἐν ᾧ ὁ Επειὸς ὑδροφορεῖ τοῖς ̓Ατρείδαις, ὡς καὶ Στησίχορός φησιν· Ωικτειρε γὰρ αὐτὸν ὕδωρ ἀεὶ φορέοντα Δ. κ. β. Eustath. ad Iliad. Ψ. p. 1323, 57. scribit Διός κούροις. Manifestum est hoc fragmentum ad Ιλίου Πέρσιν pertinere, quum de Epeo agat, qui fabricator equi fuit. Suchfortius tamen ad Helenam retulit. Ne quis autem hinc concludat hoc carmen versibus, heroicis conscriptum fuisse. Dio Chrysost. LV. p. 559. οὕτως μὲν οὐδὲ Ἀρχίλοχον εἴποις ἂν Ομήρου ζηλωτὴν ὅτι μὴ τῷ αὐτῷ μέτρῳ κέχρηται εἰς ὅλην τὴν ποίησιν, ἀλλ ̓ ἑτέροις τὸ πλέον· οὐδὲ Στησίχορον, ὅτι ἐκεῖνος μὲν ἔπη ἐποίει, Στησίχορος δὲ μελοποιὸς ἦν, ναί. τοῦτό γε ἅπαντές φασιν οἱ Ἕλληνες Στησίχορον Ὁμήρου

αν

ζηλωτὴν γενέσθαι, καὶ σφόδρα ἐοικέναι κατὰ τὴν ποίησιν. Quintilianus Inst. Or. X. 1. 62. Stesichorum laudat Epici carminis onera lyra sustinentem. d vocatur hoc carmen a Pausania Χ. 26. ύμνον Conon Narr. 18. Cetera loca ubi mentio ejus facta est, hæc sunt :

1. Pausan. Χ. 26. Κλυμένην μὲν οὖν Στησίχορος ἐν ̓Ιλίου πέρσιδι κατηρίθμηκεν ἐν τοῖς αἰχμαλώτοις. Vid. Heynii Excurs. I. ad Æn. II. quem si conferas cum Facii notatis ad Pausaniæ locum, miraberis hujus incuriam.

2. Id. Χ. 97. εἰς δὲ ̔Εκάβην Στησίχορος ἐν Ιλίου πέρσιδι ἐποίησεν, ἐς Λυκίαν ὑπὸ ̓Απόλλωνος αὐτὴν κομισθῆναι.

3. Athen. XIII. p. 610. C. καὶ ἐὰν μέν τις σου πύθηται τίνες ἦσαν οἱ εἰς τὸν δούρειον ἵππον ἐγκατακλεισθέντες, ἑνὸς καὶ δευτέρου ἴσως ἐρεῖς ὄνομα. καὶ οὐδὲ ταῦτ ̓ ἐκ τῶν Στησι χόρου (σχολῇ γὰρ ἀλλ ̓ ἐκ τῆς Σακάδου ̓Αργείου Ιλίου περσίδος. Eustath. ad Οd. Λ. p. 1698, 1. de equo isto, φασὶ δὲ τοὺς εἰς αὐτὸν καταβάντας τινὲς μὲν, ὧν καὶ Στησίχορος, ἕκατον εἶναι.

4. Pausan. X. 26. Μέδουσα δὲ κατέχουσα ταῖς χέρσιν ἀμφοτέραις τὸν ὑποστάτην ἐπὶ τοῦ ἐδάφους κάθηται· ἐν δὲ ταῖς Πριάμου θυγατράσιν ἀριθμήσαιτ ̓ ἂν τις καὶ ταυτὴν κατὰ τοῦ ̔Ιμεραίου τὴν ᾠδήν.

5. Tzetzes Posthomericis Stesichorum refert inter rerum Iliacarum scriptores.

6. Tabula Iliaca a Fabretto edita p. 342. inter auctores rerum Iliacarum laudat Stesichorum.

Χ.

ΚΑΛΥΚΗ.

X. Athen. XIV. p. 619. D. Αριστόξενος δὲ ἐν τετάρτῳ περὶ Μουσικῆς, ᾔδον, φησὶν, αἱ ἀρχαῖαι γυναῖκες Καλύκην τινὰ ᾠδήν. Στησιχόρου δ ̓ ἦν ποίημα, ἐν ᾧ Καλύκη τις ὄνομα, ἐρῶσα Εὐάθλου νεανίσκου, σωφρόνως εὔχεται τῇ ̓Αφροδίτη γαμηθῆναι αὐτῷ. ἐπεὶ δὲ ὑπερεῖδεν ὁ νεάνισκος, κατεκρήμνισεν ἑαυτήν. ἐγένετο δὲ τὸ πάθος περὶ Λευκάδα. σωφρονικὸν δὲ πάνυ κατεσκεύασεν ὁ ποιητὴς τὸ τῆς παρθένου ἦθος, οὐκ ἐκ παντὸς τρόπου θελούσης συγγενέσθαι τῷ νεανίσκῳ ἀλλ ̓ εὐχομένης, εἰ δύναιτο, γυνὴ τοῦ Εὐάθλου γενέσθαι κουριδία, ἢ,

ΕΚ

εἰ τοῦτο μὴ δυνατὸν, ἀπαλλαγῆναι τοῦ βίου. Cf. Eustath. ad Iliad. Φ. p. 1936, 61. Hoc carmen ex παιδικών fuisse suspicatur Harlesius, cui non accedo.

XI.

ΚΥΚΝΟΣ.

XI. Schol. Pindar. Οl. Χ. 19. εμαχέσατο δὲ Ἡρακλῆς, ὅτι κακόξενος ἦν Κύκνος, καὶ ἐν παρόδῳ τῆς Θετταλίας οἰκῶν, ἀπεκαρατομεῖ τοὺς παριόντας, ναὸν τῷ Ἄρει βουλόμενος ἐκ τῶν κεφαλῶν οἰκοδομῆσαι. καὶ αὐτῷ παριόντι ἐπιβουλεῦσαι ἠθέλησε. συστάσης οὖν αὐτοῖς μάχης, ἔφυγε δείσας Ἡρακλῆς, συμβαλλομένου "Αρεος τῷ παιδὶ Κύκνῳ. ἀλλ ̓ ὕστερον Ηρακλῆς καὶ τοῦτον ἀπέκτεινε. Στησίχορος ἐν ἐπιγραφομένῳ Κύκνῳ ἱστορεῖ.

XII.
ΟΡΕΣΤΕΙΑ.

1.

τοιάδε χρὴ Χαρίτων δαμώματα καλλικόμων ὑμνεῖν Φρύγιον μέλος ἐξευρόντα ἁβρῶς, ἦρος ἐπερχομένω.

XII. 1. Schol. Aristoph. Pac. 797. τοιάδε χρὴ χαρίτων δαμώματα καλλικόμων] ἔστι δὲ παρὰ τὰ Στησιχόρου ἐκ τῆς Ορεστείας. τοιάδε χρὴ κ. τ. λ.

2.

ὅταν ἦρος ὥρα κελαδή χελιδών.

2. Schol. Aristoph. Pac. 800. καὶ αὕτη πλοκὴ Στησιχόρειος, φησὶ γὰρ οὕτως· Ὅταν κ. τ. λ. Forsan legendum εἴαρος ώρα.

3. Schol. Eurip. Orest. 41. Όμηρος ἐν Μυκήναις φησὶ τὰ βασίλεια τοῦ ̓Αγαμέμνονος. Στησίχορος δὲ καὶ Σιμωνίδης, ἐν Λακεδαιμονίᾳ.

4. Schol. ibid. 268. Δὸς τόξα μοι κερουλκά, δῶρα Λοξίου] Στησίχορος [lege Στησιχόρῳ] δὲ ἑπόμενος, τόξα φησὶν αὐτὸν εἰληφέναι παρὰ Ἀπόλλωνος.

6. Schol. Æschyl. Choeph. 731. Γείλισσάν φησι τὴν Ορέστον τροφόν, Πίνδαρος δὲ Αρσινόην, Στησίχορος δὲ Λαοδάμειαν.

6. Athen. XII. p. 513. Α. πολλὰ δὲ τῶν Ξάνθου παραπεποίηκεν ὁ Στησίχορος, ὥσπερ καὶ τὴν ̓Ορεστείαν καλουμένην.

XIII.

ΠΑΙΔΙΑ ή ΠΑΙΔΙΚΑ.

XIII. Athen. XIII. p. 601. Α. καὶ Στησίχορος δὲ, οὐ μετ τρίως ερωτικὸς γενόμενος, συνέστησε καὶ τοῦτον τὸν τρόπον τῶν ᾀσμάτων ἃ δὴ καὶ τὸ παλαιὸν ἐκαλεῖτο παιδιὰ καὶ παιδικά. Vid. Theocriti Παιδικά. Id. 29.

α

XIV.

ΠΑΛΛΑΔΟΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ.

1.

Παλλάδα περσέπολιν, δεινὸν θεὸν, ἐγρεκύδοιμον, κλήζω, πολεμαδόκον, ἁγνὰν,

παῖδα Διὸς μεγάλω, δαμάσιππον, ἄϊστον ̓Αθάναν.

XIV. 1. Dubitatur an Stesichori sit hoc fragmentum. Stesichoro quidem adsignat, vel Lamprocli, Scholiasta Aristidis T. II. p. 269. Stesichoro Tzetzes Chil. I. 683. sed Lamprocli Schol. Aristoph. Nub. 966. Phrynichi auctoritate fretus; ibi legitur ποτικλήζω. Voces ἄϊστον Αθάναν adduntur ex Aristidis Scholiasta, apud quem locus hunc in modum concipitur ; Παλλάδα περσέπολιν κλήζω, πολεμαδόκον, ἁγνὴν, Παῖδα Διὸς μεγάλου, δαμάπωλον, ἄϊστον Αθήνην. Iu secundo versu vide an legendum sit πολεματόκον. Orph. Ηymn. in Minerv. 10. Αρσην μὲν καὶ θῆλυς ἔφυς, πολεμητόκε μῆτι. Nescio quid sibi velit epitheton ἄΐστον.

2. Schol. Apollon. Rhod. IV. 1310. πρώτος Στησίχορος ἔφη σὺν ὅπλοις ἐκ τῆς τοῦ Διὸς κεφαλῆς ἀναπηδῆσαι τὴν Αθήναν.

XV.
ΡΑΔΙΝΗ.

Αγε, Μώσα λιγεῖα,

ἄρξον ἀοιδᾶς, ἐρατὼς

ὕμνως Σαμίων περὶ παιδῶν ἐρατᾷ
φθεγγομένα λύρα.

XV. Strabo VIII. p. 347. D. καὶ ἡ Ῥαδίνη, ἣν Στησί
M M

VOL. II. No. 6.

χορος ποιῆσαι δοκεῖ, ἦς (ή) αρχή. Ἄγε, Μῶσα λιγεῖα ἄρξον ἀοιδᾶς ὁρατῶν ὕμνους Σαμίων περὶ παίδων ἐρατᾷ φθεγγομένα λύρᾳ. ἐντεῦθεν λέγει τοὺς παῖδας (Σαμίους), ἐκδοθεῖσαν γὰρ τὴν ̔Ραδίνην εἰς Κόρινθον τυράννῳ φησὶν ἐκ τῆς Σάμου πλεῦσαι, πνέοντος Ζεφύρου, οὐ δήπουθεν τῆς Ἰωνικῆς Σάμου· τῷ δ αὐτῷ ἀνέμῳ καὶ Ἀρχιθέωρον εἰς Δέλφους, ὄντα ἀδελφὸν αὐτῆς, ἐλθεῖν· καὶ τὸν ἀνεψιὸν ἐρῶντα αὐτῆς ἅρματι εἰς Κόρινθον ἐξορμῆσαι παρ' αὐτήν· ὅ τε τύραννος, κτείνας ἀμφο τέρους, ἅρματι ἀποπέμπει τὰ σώματα, μεταγνοὺς δ ̓ ἀνακαλεῖ καὶ θάπτει. De hoc loco intricato, quem, inserto vocabulo Σαμίους, paullo expeditiorem reddidi, consuli possunt Tzschuckei notæ. Heynius pro έρατῶν ὕμνους legit Ερατώ, νόμους. Ceterum Eustathius ad Iliad. A. p. 10, 1. hunc versum memoriter citans, habet, Δεῦρ ̓ ἄγε, Καλλιόπεια λιγεῖα; nisi forte hic alius sit Stesichori versus, quem in animo habuerit Horatius, Descende calo et dic age tibia, Regina, longum, Calliope, melos. XVI.

ΣΚΥΛΛΑ.

XVI. Schol. Apollon. Rhod. IV. 828. Στησίχορος ἐν τῇ Σκύλλῃ Λαμίας τὴν Σκύλλαν φησὶ θυγατέρα εἶναι. Suspicatur quidem Harlesius partem fuisse carminis Ιλίου πέρσιος.

1.

ἀπειρέσιοι κυνυλαγμοί.

1. Schol. Venet. ad Iliad. Φ. 571. ἐπεί κεν ὑλαγμὸν ἀκούσῃ] Αρίσταρχος τινάς φησι γράφειν, κυνυλαγμόν· καὶ Στησίχορος ἔοικεν οὕτως ἀνεγνωκέναι φησὶ γὰρ, Απειρέσιοι κυνυλαγμοί. Eustathius vero p. 1251, 62. scribit ἀπειρεσίου κυνυλαγμοῦ. Possis autem vel ad Σκύλλαν cum Harlesio referre has voces, vel ad Συοθήρας cum Suchfortio.

xvii.

ΣΥΟΘΗΡΑΙ.

1.

κρύψαι [δὲ] ρύγχος ἄκρον γᾶς ὑπένερθεν. XVII. 1. Athen. III. p. 95. D. Στησίχορός τε φησὶν ἐν Συοθήραις Κρύψαι κ. τ. λ. Omittendum videtur δέ.