Sic etiam

βίον | ζῶμεν κατ' οἴκους, οἱ δὲ μάρνανται δορί. Sophocles El. 520. καίτοι πολλὰ πρὸς πολλούς με δὴ | ἐξεῖπας, ὡς θρασεῖα, καὶ πέρα δίκης | ἄρχω, καθυβρίζουσα, καὶ σὲ καὶ τὰ σά. Ibid. 552. Ερεῖς μὲν οὐχὶ νῦν γέ μ', ὡς ἄρξασα τι λυπηρὸν, εἶτα σοῦ τάδ ̓ ἐξήκουσ ̓ ὕπο. Euripides Alc. 661. οὐ μὴν ἐρεῖς γέ μ', ὡς ἀτιμάζων τὸ σὸν | γῆρας, θανεῖν προύδωκά σ'. Andr. 646. Τί δῆτ ̓ ἂν εἴποις τοὺς γέροντας, ὡς σοφοί. Aristophanes Nub. 95. ἐνταῦθ ̓ ἐνοικοῦσ ̓ ἄνδρες, οἳ τὸν οὐρανὸν | λέγοντες ἀναπείθουσιν, ὡς ἔστιν πνιγεύς. Ordo est, οἳ λέγοντες τὸν οὐρανὸν, ὡς πνιγεύς ἐστιν, ἀναπείθουσιν. Ibid. 961. Λέξω τοίνυν τὴν ἀρχαίαν παιδείαν, ὡς διέκειτο. Αν. 651. ὅρα νυν, ὡς ἐν Αἰσώπου λόγοις | ἐστὶν λεγόμενον δή τι, τὴν ἀλώπεχ, ὡς | φλαύρως ἐκοινώνησεν ἀετῷ ποτε. In re notissima, plura fortasse quam oportuit exempla attuli.

ν. 499. . ἄγ', ὡς φίλῳ γὰρ ὄντι σοι κοινώσομαι, | δοκοῦσα μή τι πρός γε σοῦ πράξειν καλῶς, | ὅμως δ'· ἐρωτηθεὶς γάρ αἰσχίων φανεῖ] Omnes fere libri δοκοῦσα μέν τι. Lego, δοκοῦσα μὲν τί πρός γε σοῦ πράξειν καλῶς ; Τί pro οὐδὲν, ut supra v. 310. σὺ γὰρ τί μ' ἡδίκησας ; Vide ad v. 648. Quid legerit scholiastes nostro loco difficile est judicare.

ν. 509. τοιγάρ με πολλαῖς μακαρίαν ἀν Ελλάδα | ἔθηκας ἀντὶ τῶνδε.] Fluctuant libri inter ἀν' (καθ' membr.) Ελλάδα et Ελληνίδων. Hoc habent omnes impressi ante Porsonum excepto Lascari. Neque stare potest altera scriptura, ut mihi quidem videtur, nisi legatur πολλοῖς. Ita Megara ad maritum Herc. 492. θνήσκει πατὴρ σὸς καὶ τέκν', ὄλλυμαι δ ̓ ἐγώ, | ἡ πρὶν μακαρία διὰ σ ̓ ἐκληζόμην βροτοῖς.

ν. 522. Δεῖ μ', ὡς ἔοικε, μὴ κακὸν φύναι λέγειν,] Εοικα ed. Musgr. typorum errore, quod notari meretur, ne quis falsa elegantiæ specie ludatur. PORSON. Similia monet Brunckius, qui docet vulgatam in membranis exhiberi. Musgravium ἔοικα consulto dedisse suspicor, licet in annotatione hanc varietatem cum multis aliis silentio præterierit. Ita noster v. 338. Οχλον παρέξεις, ὡς ἔοικας, ὦ γύναι. Herodotus I. 155. οὐ παύσονται οἱ Λυδοί, ως οἴκασι, πρήγματα παρέχοντες καὶ αὐτοὶ ἔχοντες. Plura dedi ad Heracl.

681.

ως

ν. 532. ἀλλ ̓ οὐκ ἀκριβῶς αὐτὰ θήσομαι λίαν.] Non invitus legerem αὔτ ̓ ἀθρήσομαι, si mihi exemplum hujus futuri imnotuisset. Sed nusquam inveni vel activum vel medium hujus verbi

futurum. PORSON. Naumachius v. 26. ed. Gaisford. κουρίδιος πινυτῇ πόσις ἄρκιος, οὐδέ τ ̓ ἐκείνην | δεύτερος αθρήσει λεχέων ἔπι γυμνωθεῖσαν.

ν. 559. ἀλλ ̓ ὡς, τὸ μὲν μέγιστον, οἰκοῖμεν καλῶς, | καὶ μὴ σπανιζοίμεσθα, (γιγνώσκων ὅτι | πένητα φεύγει πᾶς τις ἐκποδών φίλος) | παῖδας δὲ θρέψαιμ ̓ ἀξίως δόμων ἐμῶν, σπείρας τ ̓ ἀδελφοὺς τοῖσιν ἐκ σέθεν τέκνοις, \ εἰς ταυτὸ θείην, καὶ ξυναρτήσας γένος, εὐδαιμονοίην. σοί τε γὰρ παίδων τί δεῖ, ἐμοί τε λύει τοῖσι μέλλουσιν τέκνοις | τὰ ζῶντ ̓ ὀνῆσαι. μῶν βεβούλευμαι κακῶς ;] I. Vide an legendum πᾶς τις φίλων. Huc refer monitum meum ad v. 248. Ita Sophocles Εl. 984. τοιαῦτά τοι νὰ πᾶς τις ἐξερεῖ βροτῶν. Euripides Fragm. incert. LXXVIII. Ὦ γῆρας, οἵαν ἐλπίδ ̓ ἡδονῆς ἔχεις. | καὶ πᾶς τις εἰς σὲ βούλετ' (f. εἰς σ ̓ ἕτοιμος) ἀνθρώπων μολεῖν· [ λαβὼν δὲ πεῖραν, μεταμέλειαν λαμβάνει. Aristophanes Vesp. 622. ἤν γ' οὖν ἡμεῖς θορυβήσωμεν, | πᾶς τις φησὶν τῶν παριόντων, | Οἷον βροντᾷ τὸ δικαστήριον. Ran. 980. Νὴ τοὺς θεοὺς, νῦν γ ̓ οὖν Αθηναίων ἅπας τις εἰσιών | κέκραγε πρὸς τοὺς οἰκέτας, Herodotus ill. 113. νῦν δ ̓ ἅπας τις τῶν ποιμένων ἐπίσταται ξυλουργέειν ἐς τοσοῦτο. Aliter tamen Aristophanes Αν. 526. πας πᾶς τις ἐφ' ὑμῖν ὀρνιθευτής | ἵστησι βρόχους, παγίδας, ράβδους. II. Summa hujus orationis est, tantum abesse ut novæ Jasonis nuptiæ priori uxori liberisque ejus quidquam detrimenti allaturæ sint, ut eorum præcipue commodo prospiciens hanc cum regibus affinitatem contraxerit. Conferantur omnino vv. 547-550. 599-597. Quod cum ita sit, quidni εὐδαιμονοῖμεν dixerit, ut οἰκοῖμεν et σπανιζοίμεσθα Æschylus Eum. 141. Εὕδεις; ἀνίστω, κἀπολακτίσασ ̓ ὕπνον, ἰδώμεθ ̓ εἴτι τοῦδε φροιμίου ματᾷ. Sophocles Phil. 645. Αλλ' εἰ δοκεῖ, στείχωμεν, ἔνδοθεν λαβὼν | ὅτου σε χρεία καὶ πόθος μάλιστ ̓ ἔχει. Aristophanes Av. 202. δευρὶ γὰρ ἐμβὰς αὐτίκα μάλ ̓ εἰς τὴν λόχμην, | ἔπειτ ̓ ἀνεγείρας τὴν ἐμὴν ἀηδόνα, καλοῦμεν αὐτούς. Ubi vide Brunckii annotationem. III. Non intelligo quam vim habeant verba σοί τε γὰρ παίδων τί δεῖ in hoc

1. Quæ ad hunc locum annotavit Erfurdtius, nihil ad rem sunt. In illo enim, ἥλιον μαρτυρόμεσθα δρώσ', ἃ δρᾶν οὐ βούλομαι, et similibus, formam quidem pluralem habet verbum, significationem autem singularem.

argumento, quamvis bene dicatur τί γάρ μ' ἔδει παίδων Suppl. 789. Heathio placet Buchanani interpretatio: liberis sane tibi Haud opus est aliis, mihi vero utile est Consulere natis per futura pignora. Quem sensum, absurdum quidem illum et a Medea placandæ proposito alienissimum, si exprimere voluisset Jason, σοί τε γὰρ παίδων ἅλις potius dixisset, Confer v. 558. Alc. 335. An legendum, σοί τε γὰρ παίδων μέλει? Anglice, for both you have the interest of your children at heart. Μέλει pro με δει habent edd. pleraque Hel. 1440'. με δεῖ pro Ti δεῖ omnes Iph. Α. 1144. Ceterum vulgata scriptura plus uno nomine in suspicionem venit. Quanquam enim bene Græca est locutio δεῖ σοι τοῦδε, alteram δεῖ σε τοῦδε tantum non semper usurpat Euripides. Vide Valckenarium ad Hippol. 23. Porsonum ad Or. 659.

τί

573. χρῆν ἄρ ̓ ἄλλοθέν ποθεν βροτοὺς | παῖδας τεκνοῦσθαι, θῆλυ δ ̓ οὐκ εἶναι γένος.] Γὰρ mutavi in ἄρ', quod γνωμικώτερον. PORSON. Zimmermannus et Matthiæ yap, ut vulgo. Noster Hipp. 253. χρὴν γὰρ μετρίας εἰς ἀλλήλους | φιλίας θνητοὺς ἀνακίρνασθαι. Phen. 1620. Ταρτάρου γὰρ ὠφελεν | ἐλθεῖν Κιθαιρὼν εἰς ἄβυσσα χάσματα. Vide ad v. 192.

ν. 579. Ἡ πολλὰ πολλοῖς εἰμι διάφορος βροτῶν.] Διάφο pos cum dativo alibi occurrat, hac significatione, necne, nequeo dicere. Cum genitivo jungi docet Matthiæ Gramm. Gr. §. 344.

ν. 593. Εὖ νυν τόδ ̓ ἴσθι, μὴ γυναικὸς ούνεκα | γῆμαί με λέκτρα βασιλέως, ἃ νῦν ἔχω.] Vereor ut dici possit λέκτρα βασιλέως eodem sensu quo dicitur παῖδα βασιλέως ν. 554. Si sensus esset γῆμαι γυναῖκα βασιλέως, vulgatam defenderent Menelai verba Hel. 790. Η γὰρ γαμεῖν τις τἄμ' ἐβουλήθη λέχη ; Sed ibi de Helena sermo est, non de Hermiona. Nostro loco,

1. Ibid. 341. legendum, Θέλουσαν οὔ με δις (vulgo οὐ μόλις) καλεῖς. 2. Præter nostrum locum, verba ἓν δεῖ μόνον μοι Suppl. 594. ex Euripide attulit Matthia Gramm. Gr. §. 385. 9. Sed non animadvertit vir eruditus, dei in hac locutione non esse verbum impersonale, quod si adhibuisset poèta, genitivum ἑνὸς μόνου posuisset. Tantum abest ut dativo offendar in locutione ἓν δεῖ μόνον μοι, ut vix putem Græcum esse ἓν δεῖ μόνον με, Hoc omisso, citare poterat nostrum #olo III. 3. ἀλλ ̓ ὧν πόλει δεῖ μεγάλα βουλεύοντες εὖ. Nisi forte legendum πόλιν. Dativum habet Æschylus Agam. 857. ὅτῳ δὲ καὶ δεῖ φαρμάκων παιωνίων. (Hoc exemplum attulit Matthiae. Sophocles El. 612. Ποίας δέ μοι δεῖ πρός γε τήνδε φροντίδος. Aristophanes Nub. 1034. Δεινῶν δέ σοὶ βουλευμάτων ἔοικε δεῖν πρὸς αὐτόν.

si per metrum liceret, libenter reponerem λέκτρα βασιλίδος aut λέκτρα βασιλείας. Horum utrumque cum in carminis legem peccet, scribendum censeo λέκτρα βασιλέων. Singulare βασιλεὺς regem semper significat, plurale βασιλῆς interdum reginam. Noster Tro. 99. οὐκέτι Τροία | τάδε, καὶ βασιλῆς ἐσμεν Τροίας. Hecuba de sua fortuna loquitur. Simili ratione plurale δεσπόταις hera significat Med. 819. ubi δεσποίνῃ metro, δεσποίναις metro simul et sententiæ adversaretur. Huc refer Porsoni annotationem ad Hec. 509. Med. 763. ceterosque quos laudat Hermannus ad Vigerum n. 50.

PORSON.

χρη

ν. 600. Οἶσθ ̓ ὡς μετεύξει καὶ σοφωτέρα φανεῖ ; | τὰ στὰ μή σοι λυπρὰ φαινέσθω ποτὲ, | μηδ' εὐτυχοῦσα δυστυχὴς εἶναι δόκει.] Φαίνεσθαι et δοκεῖν Reiskius, ut pendeant a μετεύξη Οἶσθ ̓ ὡς μέτευξαι legendum monui ad Sophoclis Εd. Τ. 543. ubi omnia hujus structura exempla quæ apud Atticos poëtas repereram indicavi. Quorum nullum est quin post priorem imperativum, qui nostro loco est μέτευξαι, aut statim, aut aliquibus vocibus dia méσov interjectis, alterum imperativum, vel etiam plures, ut hic φαινέσθω et δόκει, exhibeat. Reiskii igitur conjectura non solum inutilis est, sed etiam perniciosa. Διὰ μέσου sunt verba καὶ σοφωτέρα φανεῖ, ut in Tro. 721. ἀλλ ̓ ὡς γενέσθω, καὶ σοφωτέρα φανεῖ, | μήτ' ἀντέχου τοῦδ', εὐγενῶς δ ̓ ἄλγει κακοῖς, | μήτε, σθένουσα μηδὲν, ἰσχύειν δόκει. Præter scriptores a me allegatos, videantur Hermannus ad Vigerum n. 143. Matthiæ Gramm. Gr. §. 511. 4. Ceterum non

solum dicebatur οἶσθ ̓ ὡς ποίησον, sed et οἶσθ ̓ ὡς μὴ ποιήσῃς. Sophocles (Ed. C. 75. Οἶσθ ̓, ὦ ξέν', ὡς νυν μὴ σφαλῇς, (ἐπείπερ εἶ | γενναῖος, ὡς ἰδόντι, πλὴν τοῦ δαίμονος) ¦ αὐτοῦ μέν, ί οὗπερ καφάνης, ἕως ἐγὼ &c.

ν. 630. Κύπρις, οὐκ ἄλλα θεὸς εὔχαρις οὕτω.] Hic versus male vulgo in duos divisus est. Similes sunt 973.974. Sophocles Ant. 582. οἷς γὰρ ἂν σεισθῇ θεόθεν δόμος, ἄτας. Trach. 502. οὐ Ποσειδάωνα τινάκτορα γαίας. Euripides Hec. 893. Σὺ μὲν, ὦ πατρὶς ̓Ιλιας, | τῶν ἀπορθήτων πόλις οὐκέτι λέξει. | τοῖον ̔Ελλάνων νέφος ἀμφί σε κρύπτει, | δορὶ δὴ, δορὶ πέρσαν. Ita recte, quod ad versuum distributionem attinet, edd. ante Canterum et quas nuper dederunt Hermannus et Matthiæ.

ν. 632. μήποτ ̓, ὦ δέσποιν', ἐπ ̓ ἐμοὶ χρυσέων | τόξων εφεί ης, | ἱμέρῳ χρίσασ', ἄφυκτον οἰστόν.] Ita distribuendi videntur hi tres versiculi, quorum primus proxime superiori similis est,

nisi quod ille syllaba longior est. Utrumque metrum eodem ordine sistit Æschylus Prom. 525. Μηδάμ ̓ ὁ πάντα νέμων | θεῖτ ̓ ἐμᾷ γνώμα κράτος ἀντίπαλον Ζεύς. | μηδ' ἐλινύσαιμι θεοὺς ὁσίαις | θοίναις ποτινισσομένα | βουφόνοις, παρ' Ωκεανοῖο πατρὸς ἄσβεστον πόρον. Verbis βουφόνοις—πόρου respondet in antistropho versus ejus metri de quo nunc agitur, μυρίοις μόχθοις διακναιόμενον. Similes sunt in nostra fabula v. 413. καὶ δίκα καὶ πάντα πάλιν στρέφεται. v. 416. τὰν δ' ἐμὰν εὔκλειαν ἔχειν βιοτάν. ν. 821. καὶ θεῶν παῖδες μακάρων, ἱερᾶς. Adde Alc. 592. 593, &c. Si quis autem objiciat, vocabula στρέφεται, βιοτάν, ἱερᾶς, anapastos esse, χρυσέων autem aut creticum aut spondeum, sciat χρυσέων anapastum esse hic et infra v. 974. δέξεται νύμφα χρυσέων ἀναδεσμῶν. Priori versui respondet in antistrophe, προσβάλοι δεινὰ Κύπρις, ἀπτολέμους δ', alteri, νερτέροις δ' ἤδη πάρα νυμφοκομήσει. Conferat etiam Sophoclem (Ed. Τ. 158. 188. Ant. 103. Euripidem. Iph. Α. 1051. Iph. Τ. 1253. Tro. 520. 856. (ubi χρύσεος in κράκεος metri caussa mutavit Barnesius) Bacch. 373. (ubi legendum videtur, χρύσεα σκῆπτρα φέρεις) Heracl. 916. Herc. 351. 396. ΕΙ.

192.

ν. 648. θανάτῳ, θανάτῳ πάρος δαμείην, ἀμέραν τάνδ' ἐξανύσασα. μόχθων δ ̓ οὐκ ἄλλος ὕπερθεν, ἢ γᾶς πατρίας στέρεσθαι.] Idem versuum numerus in vulgatis libris, sed aliter distributi. Vide antistrophum. Particulam & post μόχθων omittit liber cujus collatio a Porsono C. appellatur, consentiente scholiasta. Sed metro convenientius esset μόχθων τίς ἄλλος Υπερθεν, cui scripturæ speciem addit similis locus El. 1314. Καὶ τίνες ἄλλαι στοναχαὶ μείζους | ἢ γῆς πατρίας ὅρον ἐκλείπειν ; Sæpe interrogativam expulit negativa, inquit Porsonus ad Hec. 2962.

654. σὲ γὰρ οὐ πόλις, οὐ φίλων τις ¦ ᾤκτισεν παθοῦσαν | δεινότατα παθέων.] Δεινότατα pro δεινότατον e membranis primus dedit Brunckius, idque a metro requiri monuit. Idem

1. Frustra αλλ' ἀπολέμους pro ἀπτολέμους δ' Porsonus in annotatione. 2. Euripides Edipo VII. νοῦν χρὴ θεάσθ'. οὐδέν τι τῆς εὐμορ φίας | ὄφελος, ὅταν τις μὴ φρένας καλας ἔχῃ. Erfurdtius ad Sophoclis Αj. 150. p. 518. τὸν νοῦν θεᾶσθ' (i. e. θεᾶσθε reponit. Malim, νοῦν χρὴ θεᾶσθαι, νοῦν. τί τῆς εὐμορφίας, &c. Ita Antiopa XIX. ei νοῦς ἔνεστιν. εἰ δὲ μὴ, τί δεῖ καλῆς | γυναικὸς, εἰ μὴ τὰς φρένας χρηστος ἔχει.