Page images
PDF
EPUB

ΜΕ. ̓Αληθέστατα λέγεις.

§. 16. ΑΘ. Εφεξῆς δὴν ταύτη τῇ ἐλευθερίᾳ ἡ τοῦ μὴ ἐθέλειν τοῖς ἄρχουσι δουλεύειν γίγνοιτ' ἄν, καὶ ἑπομένη ταύτῃ φεύγειν πατρὸς καὶ μητρὸς καὶ πρεσβυτέρων δου λείαν καὶ νομοθέτησιν, καὶ ἐγγὺς τοῦ τέλους οὖσι νόμων ζητεῖν μὴ ὑπηκόοις* εἶναι, πρὸς αὐτῷ δὲ ἤδη τῷ τέλει ὅςκων καὶ πίστεων καὶ τὸ παράπαν θεῶν μὴ φροντίζειν, τὴν λεγομένην παλαιὰν Τιτανικὴν φύσιν ἐπιδεικνῦσι καὶ μια μουμένοις· ἐπὶ τὰ αὐτὰ πάλιν ἐκεῖνα” ἀφικομένους, χαλεπὸν αἰῶνα διάγοντας μὴ λῆξαί ποτε κακῶν. τίνος δὴ καὶ ταῦθ ̓ ἡμῖν αὖ χάριν ἐλέχθη; δεῖν φαίνεται ἔμοιγε, οἷόν περ ἵππον, τὸν λόγον ἑκάστοτε ἀναλαμβάνειν, καὶ μὴ και

Η δὲ υ.— νουθέτησιν 5.— ὦσιν Ξ.--k Galb. p. 1064. D. διὰ τὴν ὀλιγότητα τῶν ἀποτετολμημένων. Steph. Thesaur. t. iii. p. 1586. B. non satis recte scribit :‘affertur et αποτετολμημένη ἐλευθερία pro libertas in extremam licentiam redacta. Fortasse melius aliquis verterit: libertas ad extremam et desperatam audaciam seu confidentiam deducta.' AST.

§. 16. Τιτανικὴν φύσιν] Cicero de Legib. ii. 2. §. 5. • Noster vero Plato Titanum e genere statuit eos, qui, ut illi cœlestibus, sic hi adversentur magistratibus.' AST.

ἐπὶ τὰ αὐτὰ] Ante hæc verba deesse crediderim ὥστε, quod jungatur cum μὴ λῆξαι. STEPH. Ficin. vertit: unde ad priscam illam tyrannicamque revoluti naturam eadem illa iterum patiemur duraque secula rursus degemus, nec malorum finem ullum reperiemus.—De interrogatione τίνος δὴ-χάριν vid. ad i. 5. AST.

ἑκάστοτε ἀναλαμβάνειν κ. τ. λ.] Salem brosus locus est, in quo mirum non est, plerosque intpp. decidisse asino suo per se satis vacillante. Longum, inquit, sermonem de variis civitatibus habuimus: eum nunc debemus restringere, ἀναλαμβάνειν, desumpto vocabulo ab equestri

[blocks in formation]

m

ὑπήκοοι pr 2.—1 τιτανικὴν om t.—m έπι

etiam Protag. p. 338. A. ἐφεῖναι καὶ χαλᾶσαι τὰς ἡνίας τοῖς λόγοις. Αχάλινον τὸ στόμα κεκτημένος est ἀκρατὴς τὴν γλῶτταν. V. Polluc. vi. 146. Cf. Eurip. Fragm. Melanipp. xx. 4. Bacch. 385. Aristoph. Ran. 862. Proverbium autem ἀπ ̓ ὄνου πεσεῖν interdum ita usurpatur, ut sit ambiguum, debeatne ἀπ ̓ ὄνου pronunciari, an ἀπὸ νοῦ, ut est apud Aristoph. Νub. 1275. qui locus absque διττολογίᾳ esset frigidissimus. Hoc est etiam Wolfii judicium. In nostro loco nihil est ejusmodi. Prorsus autem improbanda lectio cod. Leid. Schol. Aristoph. 1. c. Suid. v. et Mich. Apost. iv. 1. ubi v. Pantinum, qui omnes habent από τινος νοῦ, aut olim certe habuerunt. Ex ea scriptura nullam commodam sententiam exsculpseris. Quod paullo post legitur τίνος δὴ χάριν ἕνεκα, Stephanus. Thes. L. Gr. t. iv. p. 349. Β. ait esse σχῆμα παράλληλον. Sed videtur vir Græce doctissimus vim ejus figura naturamque parum habuisse perspectam : alioquin non ita esset locutus. Et omnino accurata tractatio totius capitis in libris grammaticis desideratur adhuc. Illud autem cognovi, numquam jungi duas prepositiones ἐκ παραλλήλου, nisi quarum alterutra possit absque casu scribi, ita ut adverbii teneat locum : quod neque χάριν potest neque ἕνεκα. Itaque delendum alterutrum. Utrum autem sit inducendum, absque libris non licet dijudicare: multa enim possunt disputari in utramque parten. BOECKH p. 195-197.

θά περ ἀχάλινον κεκτημένον τὸ στόμα, βίᾳ ὑπὸ τοῦ λόγου φερόμενον κατὰ τὴν παροιμίαν ἀπό τινος ὄνου πεσεῖν, ἀλλ ̓ t. ii. 328. ἐπανερωτῶν τὸ νῦν δὴ λεχθέν, τὸ τίνος δὴ χάριν ἕνεκαι ταῦτα ἐλέχθη.

ΜΕ. Καλῶς.

ΑΘ. Ταῦτα τοίνυν εἴρηται ἐκείνων ἕνεκα.
ΜΕ. Τίνων;

ΑΘ. Ἐλέξαμεν ὡς τὸν νομοθέτην δεῖ τριῶν στοχαζό μενον νομοθετεῖν, ὅπως ἡ νομοθετουμένη πόλις ἐλευθέρα τε ἔσται καὶ φίλη ἑαυτῇ καὶ νοῦν ἕξει. ταῦτ ̓ ἦν. ἡ γάρ; ΜΕ. Πάνυ μὲν οὖν.

ΑΘ. Τούτων ἕνεκα δὴ πολιτείας τήν τε δεσποτικωτά

δείκνυσι Υ.— ἐκεῖνα om pr Ξ.— νοῦ A et pr 2.—Ρ δὴ νῦν λεχθὲν τίνος 1.

ἑκάστοτε] Censor in Ephemerid. liter. Halens. 1805. n. 20. scribi volebat ἕκαστον, sine causa ; subjectum est persona indefinita (man), vid. ad i. 7. AST.

tudo inest cum illis : ἀπὸ νοῦ (quod in-
primis ex Aristoph. Nub. 1275. perspi-
citur, vid. Erasm. 1. 1.); quo quidem
etiam factum est, ut sæpius inter se per-
mutarentur ἀπ ̓ ὄνου et ἀπὸ νοῦ. De pro-

roald. ad Αpulei. Asin. aur. i. p. 21. ed.
Lugd. 1614. t. i. et Jacobs. ad Anthol.
Græc. v. ii. p. ii. p. 318. Τινός est
forte, vid. ad i. 12. Ceterum hunc lo-
cum reddidit Erasmus 1. 1. 4 mihi sane
videtur sermo velut equus undiquaque
restringendus, ne tanquam os habens ef-
frene, impetu abreptus juxta proverbium
ab asino tanquam a mente excidat. Quæ
Grynæus in Ficini translationem intulit.
AST.

ἀναλαμβάνειν] Currentem reprimere, proprie de equo usurpatur, ut apud Xe-verbio ἀπ ̓ ὄνου πίπτειν præterea cf, Benophont. de re equest. iii. 5. δεῖ γε μὴν εἰδέναι, καὶ εἰ ἀφεθεὶς εἰς τάχος ἀναλαμβάνεται ἐν βραχεῖ καὶ εἰ ἀποστρέφεσθαι ἐθέλει. viii. 7. χρὴ γὰρ, ὁρμῶντος μὲν ἐξαίφνης ἵππου, προνεύειν ἐν σμικρῷ δὲ ἀναλαμβανομένου, ἀναπίπτειν. Idcirco Pollux i. 205. ἀναλαμβάνειν (τὸν ἵππον), ὅπερ καὶ ὑπολαμβάνειν καλεῖται καὶ κατἔχειν καὶ ἠρεμίζειν καὶ ἀνέχειν. Ad orationem translatum, est sermonem restringere vel reprimere, disputationem resumere, retractare, vid. Wyttenbach. ad Plutarch. de S. N. V. p. 72. AST.

ἀχάλινον-τὸ στόμα] Ut γλῶσσα ἀχάAuros dicitur, quæ sibi temperare nequit, Eurip. Bacch. 385. (vid. Jacobs. in Anthol. Grec. t. ii. p. i. p. 124.). Similiter Protagor. p. 338. Α. ἀλλ ̓ ἐφεῖναι καὶ χαλάσαι τὰς ἡνίας (habenas effundere, vid. Ruperti ad Juvenal. xiv. 230.) τοῖς λόγοις. Αst.

ἀπὸ τινὸς ὄνου πεσεῖν] Cod. Voss. ἀπὸ τοῦ, ut Schol. Aristoph. ad Nub. 1276. p. 107. ed. Küster. (Hermann. p. 218.) Suidas t. i. p. 288. et Mich. Apost. iv. 1. Sed recte habet ἀπὸ ὄνου πεσεῖν, ab asino delaki s. cadere, quod de iis usurpatur, qui inconsulte quid agunt et imperite; quanquam, ut bene jam Erasmus (Adag. Chil. i. Cent. vii. p. 200.) observavit, in Greco proverbio faceta quædam similiPlat.

[ocr errors]

τίνος δὴ χάριν ἕνεκα] Sic libri omnes editi pariter atque scripti (vid. Bast. ad Gregor. Corinth. p. 33.). Boeck hius alterutrum esse delendum censebat, duas præpositiones contendens nunquam jungi ἐκ παραλλήλου, nisi quarum alterutra possit absque casu scribi, ita ut adverbii teneat locum: quod neque χάριν potest neque ἕνεκα. (Vid. Hermann. ad Viger. p. 808. n. 363.) Et in viri illius sententiam discessit Bastius I, 1. qui ἕνεκαι pro glossa habet. Bene contra Hermannus in Mus. Antiquit. Stud. v. i. fasc. i. p. 202. provocavit ad illud ἀπὸ βοῆς ἕνεκα (Thucyd. viii. 92.) vel ἕνεκεν Xenophont. Hist. Græc. ii. 4. 31.) de quo v. Wyttenbach. ad Eclog. Histor. p. 414. Asr.

πολιτείας] Non Græcum est illud που λιτείας, debebat aut πολιτείαν aut πολιVOL. VIII.

L

την προελόμενοι καὶ τὴν ἐλευθερικωτάτην, ἐπισκοποῦμεν νυνὶ ποτέρα τούτων ὀρθῶς πολιτεύεται· λαβόντες δὲ αὐτῶν ἑκατέρας μετριότητά τινα, τῶν μὲν τοῦ δεσπόζειν, τῶν δὲ

η ἕνεκα om f.—r νουθετουμένη ᾕ.— ἐπεσκοποῦμεν ς.— νῦν ι,— ποτε ΩΙ.—ν ἐν

τειών esse.

Sed emendandum, τούτων ἕνεκα δὴ δύο εἴδη πολιτείας, τήν τε δεσ. ποτικωτάτην πρ. καὶ τὴν ἐλευθερικωτάτην. Ecce Ficin. duas gubernationum species. Sed quid Ficino opus? Exemplis confici res et debet et potest. Aristot. Polit. iii. 11. p. 199. σχεδόν δὴ δύο ἐστὶν, ὡς εἰπεῖν, εἴδη βασιλείας, περὶ ὧν σκεπτέον, αὕτη τε καὶ ἡ Λακωνική, Plat. Legg. v. p. 735. Α. ἐστὸν γὰρ δὴ δύο πολιτείας εἴδη, τὸ μὲν ἀρχῶν κατάστασις ἑκάστοις, τὸ δὲ νόμοι ταῖς ἀρχαῖς ἀποδοθέντες. Cf. iv. p. 714. B. D. Rep. viii. p. 544. A. Aristot. Polit. iv. 1. p. 219. τοῦτο δὲ ἀδύνατον ἀγνοοῦντα, πόσα που λιτείας ἐστὶν εἴδη. 8. p. 251. ὅτι μὲν οὖν ἐστὶ καὶ ἕτερα πολιτείας είδη. Strab. xiii. p. 885. Β. εἰκάζει δὲ Πλάτων μετὰ τοὺς κατακλυσμοὺς τρία πολιτείας εἴδη συνίστασθαι. Et alibi. Postremo verba Εὖ λέγεις extremo libro tribuenda sunt Megillo, ut habet Ficin. Clinias sibi dicta ab Atheniensi placere significat demum in illis, Κάλλιστα εἰρήκατον. BOECKн. p. 197, 198.

πολιτείας -- ἐπεσκοποῦμεν] Civitates s. imperia consideravimus (int. Persicum et Atheniense), liberrimum et maxime regale eligentes. Ficin. vertit, propterea duas gubernationum species in medium adduximus; unde cum Boeckhio suspicari possis, legendum esse δύο είδη που λιτείας. Εt sane excidisse videtur aliquid, v. c. δύο vel ἐκείνας (civitates supra dictas, Persicam et Atheniensem), Quanquam conjicere etiam possis, πολιτείας e margine irrepsisse, hac enim voce omissa, nihil ad sensum desiderabis: Τούτων ἕνεκα δὴ, τήν τε δεσποτικωτάτην προελόμενοι καὶ τὴν ἐλευθερικωτάτην, ἐπεσκοποῦμεν νυνὶ, ποτέρα τούτων ὀρθῶς πολιτεύεται : hanc igitur ob causam liberrimum et maxime regale imperium elegimus, ut videremus, utrum recte administretur, h. e. utrum utri praeferendum videatur. Et πολιτείας facile e prægresso ἡ νομοθετουμένη πόλις (i. e. civitas) sup. pletur, vid. ad i. 6. In his igitur sine librorum Mss. auxilio nihil certi statuere possumus.-Ceterum vvvi cum præterito conjunctum observa, quum grammatici voy quidem tribus temporibus, vvvì vero

præsenti duntaxat jungi tradant, vid. Eustath. ad Il. B. p. 124. Odyss. Σ. Ρ. 1840. Ammon. p. 99. Etymol. Μ. 608. Hesych. Thom. Μ. Asr.

p.

λαβόντων—ἑκατέρων] Vulgo λαβόντες ἑκατέρας, quod neminem interpretum offendisse, satis mirari non possum, quum aperte mendosum sit. Primum enim ἑκατέρας εἰ τῶν μὲν—τῶν δὲ sibi adversantur; deinde λαβόντες (quod esset ponentes s. statuentes), relatum ad κατείδομεν et ἀγαγόντων, quomodo cohæreant, non perspicio. Offendere præterea possit τῶν μὲν τῶν δὲ ρτο τῆς μὲν

τῆς δὲ, sed quum in sequentibus repetatur τῶν μὲν τῶν δὲ, nolim hæc tentare; nam etsi proprie de civitatibus agitur, tamen pluralis τῶν et οὔτε τοῖς οὔτε τοῖς recte habet, quum per synthesin, quæ dicitur, genus mutetur, ac si de cicibus sermo sit, vid. ad ii. 4. Restant igitur illa ἑκατέρας et λαβόντες, illud sequentibus τῶν μὲν—τῶν δὲ, et hoc participio ἀγαγόντων adversans. Jam quum illa ἐπὶ τὸ ἄκρον ἀγαγόντων ἑκατέρων τῶν μὲν δουλείας cet. nonnisi ita sensum, quem orationis coherentia postulat, nanciscantur, ut cives pro civitatibus positos intelligas, etiam praegressa λαβόντες αὐτ τῶν τῶν μὲν τῶν δὲ ita capiantur necesse est. Idcirco λαβόντες, quod ad εἴπομεν referendum esset, in λαβόντων et ἑκατέρας in ἑκατέρων esse mutandum existimo. Hac demum ratione omnia optime colærent: λαβόντων δὲ αὐτῶν ἑκατέρων (int. πολιτῶν, pro, πολιτειών λαβουσῶν cet.) μετριότητά τινα (1. e. ὅτε ἑκάτεροι, cives utriusque civitatis, Persicæ et Atheniensis, μέτρον s. τὸ μέτριον εἶχον), τῶν μὲν (cives imperio Persico subditi) τοῦ δεσπόζειν i. e. ἐν τῷ δεσ πόζειν), τῶν δὲ (cives reipublic Atheniensis) τοῦ ἐλευθεριάσαι, κατείδομεν, ὅτι τότε διαφερόντως ἐν αὐταῖς ταῖς που λιτείαις, licet masculinum præcesserit, ac si de civibus sermo sit) ἐγένετο εὐ πραγία, ἐπὶ δὲ τὸ ἄκρον ἀγαγόντων (ἄγειν, int. ἑαυτὸν, est proficisci, ire, venire, igitur h. 1. progredi s. procedere ; vid. Zeun. ad Viger. p. 186.) έκατέρων, τῶν èv (intellige Persico regno subjectos) δουλείας (sc. ἐπὶ τὸ ἄκρον: ad summam

W

εν

τοῦ ἐλευθεριάσαι, κατείδομεν ὅτι τότε" διαφερόντως ἐν αὐ ταῖς ἐγένετο εὐπραγία, ἐπὶ δὲ τὸ ἄκρον ἀγαγόντων ἑκα τέρων, τῶν μὲν δουλείας, τῶν δὲ τοὐναντίου,* οὐ συνήνεγκεν οὔτε τοῖς οὔτε τοῖς.

ΜΕ. 'Αληθέστατα λέγεις.

II. 702.

ΑΘ. Καὶ μὴν αὐτῶν γεν ἕνεκα καὶ τὸ Δωρικὸν ἐθεασάμεθα κατοικιζόμενον στρατόπεδον καὶ τὰς τοῦ Δαρδάνου ὑπωρείας τε καὶ τὴν ἐπὶ θαλάττης κατοίκισιν, καὶ 111. ii. 329. τοὺς πρώτους δὴ τοὺς περιλιπεῖς γενομένους τῆς φθορᾶς, ἔτι δὲ τοὺς ἔμπροσθεν τούτων γενομένους ἡμῖν λόγους περί τε μουσικῆς καὶ μέθης καὶ τὰ τούτων ἔτι πρότερα. ταῦτα γὰρ πάντα εἴρηται τοῦ κατιδεῖν ἕνεκα πῶς ποτ ̓ ἂν πόλις ἄριστα οἰκοίη, καὶ ἰδίᾳ πῶς ἄν τις βέλτιστα τὸν αὑτοῦ βίον διαγάγοι. εἰ δὲ δή τι πεποιήκαμεν προὔργου, τις ποτ ̓ ἂν ἔλεγχος γίγνοιτο ἡμῖν πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς λεχθείς, Μέγιλλέ τε καὶ Κλεινία;

ΚΛ. Εγώ τιν ὦ ξένε μοι δοκῶ κατανοεῖν. ἔοικε κατὰ τύχην τινὰ ἡμῖν τὰ τῶν λόγων τούτων πάντων ὧν διεξήλθο μεν γεγονέναι· σχεδὸν γὰρ εἰς χρείαν αὐτῶν ἔγωγ ̓ ἐλήλυ θα τὰ νῦν, καὶ κατά τινα αὖ καιρὸν σύ τε παραγέγονας ἅμα καὶ Μέγιλλος ὅδε. οὐ γὰρ ἀποκρύψομαι σφὼ τὸ νῦν ἐμοὶ ξυμβαῖνον, ἀλλὰ καὶ πρὸς οἰωνόν τινα ποιοῦμαι.

h

αὐτοῖς f, om r." ἀγαθὸν τῶν Α et γρ Ω, ἀγαθὸν f.—* τοὐναντίον f. γ' εξί.

→ του οπι f. — γὰρ δὴ ᾖ.—

γι

θάλατταν Α.
ἑαυτοῦ pr 2.-

κατοίκησιν Ξυή, κατοίκησιν Ω.- περιλείπεις Α.
τοι 5.5 ὑμᾶς vs. ἤδη .— κνωσιοις...κνω-

servitutem), τῶν δὲ (int. Athenienses) τοὐναντίου (i. e. ἐλευθερίας, ad summam libertatem), οὐ ξυνήνεγκεν οὔτε τοῖς οὔτε τοῖς (neque his neque illis. Similiter iv. 23. p. 784. C. ἢ μὴν ἀδυνατεῖν τὸν καὶ τὸν βελτίω ποιεῖν. ix. 12. p. 874. C. τῷ κτείναντι τὸν καὶ τόν). Hæc postrema ad sensum recte vertit Cornar. si vero ad summum utraque adducta esset servitutis altera, contraria libertatis, neutri hoc conducere. Ase.

περιλιπείς] Cod. Voss. περιλειπείς, vitiose. Περιλιπής est i. q. περίλοιπος, superstes. Ass.

τίς ποτ' ἂν ἔλεγχος γίγνοιτο] Ecquæ reprehensio erit, in quam incurramus,

sc. quod non sufficienter res in quæstio-
nem vocatæ a nobis expositæ sint, h. e.
nonne nobismet ipsis videbimur satisfe-
cisse? Pro vitioso ὑμᾶς, quod libros om-
nes occupavit, e cod. Voss. recepimus
ἡμᾶς, quod Ficinus quoque expressit.
Asr.

πρὸς οἰωνόν τινα ποιοῦμαι] Hoc, quod
provincia mihi demandata est coloniam
deducendi et quod vos conveni, pro au-
gurio fere (s. omine fausto) habeo. Pro
πρὸς (insolentius est enim ποιεῖσθαι πρὸς,
nec exemplum hujus locutionis me inve-
nisse memini) suspicetur fortasse quis-
piam, scribendum esse ὡς, hoc quasi pro
augurio s. omine quodam habeo.-De

[ocr errors]

او

ἡ γὰρ πλείστη τῆς Κρήτης ἐπιχειρεῖ τινὰ ἀποικίαν ποιήσασ θαι, καὶ προστάττει τοῖς Κνωσίοις· ἐπιμεληθῆναι τοῦ πράγματος, ἡ δὲ τῶν Κνωσίων πόλις ἐμοί τε καὶ ἄλλοις ἐννέα· ท ἅμα δὲ καὶ νόμους τῶν τε αὐτόθι, εἴ τινες ἡμᾶς ἀρέσκουσι, τίθεσθαι κελεύει, καὶ εἴ τινες ἑτέρωθεν, μηδὲν ὑπολογιζομέ111. 11. 530. νους τὸ ξενικὸν αὐτῶν, ἂν βελτίους φαίνωνται. νῦν οὖν ἐμοί τε καὶ ὑμῖν ταύτην δῶμεν χάριν· ἐκ τῶν εἰρημένων ἐκλέξαντες τῷ λόγῳ συστησώμεθα πόλιν, οἷον ἐξ ἀρχῆς κατοικίζον τες. καὶ ἅμα μὲν ἡμῖν οὗ ζητοῦμεν ἐπίσκεψις γενήσεται, ἅμα δ ̓ ἐγὼ τάχ ̓ ἂνα χρησαίμην εἰς τὴν μέλλουσαν πόλιν ταύτῃ τῇ συστάσει.

ΑΘ. Οὐ πόλεμόν γε ἐπαγγέλλεις, ὦ Κλεινία· ἀλλ ̓ εἰ μή τι Μεγίλλῳ πρόσαντες, τὰ παρ ̓ ἐμοῦ γε ἡγοῦ σοι πάντα κατὰ νοῦν ὑπάρχειν εἰς δύναμιν.

ΚΛ. Εὖ λέγεις.

ΜΕ. Καὶ μὴν καὶ τὰ παρ ̓ ἐμοῦ.

ΚΛ. Κάλλιστ' εἰρήκατον. ἀτὰς πειρώμεθα λόγῳ πρῶ

τον κατοικίζειν τὴν πόλιν.

σίων Γ. κ ἀρέσουσι 5.-1 συστησόμεθα Ε. τάχ' ἂν om τ. γ' t, om b, · ἀπαγγέλλεις .—P κάλλιστ' Αν : κάλλιστα *ς.

verbis ἡ πλείστη της Κρήτης vid. ad iii.
6. AST.

ἡμᾶς ἀρέσουσι] Cod. Voss. ἀρέσκουσι,
sed rei convenientius futurum est. Ce-
terum ἀρέσκειν etiam quarto casui jungi-
tur, ut vii. 15. p. 911. Ε. c. 22. init.
Polit. viii. 557. B. Vid. Maittair. de
Dialect. p. 105. Spanhem. ad Aristoph.
Plut. 353. Ken. ad Gregor. Corinth. p.
66. ed. Schafer. Fischer. ad Weller. t.
iii. p. i. p. 410. Heindorf. ad Cratyl. p.
29. et Matthiæ Gr. Gr. p. 512. Αsτ.

ἑτέρωθεν] Aliunde, pro ἑτέρωθι, alibi (h. e. alius urbis), positum est, ut solent prepositiones et adverbia motum signif. cantia permutari cum his, quæ commorationem indicant. Asr.

ξυστησώμεθα] Ald. Lov. Bas. 1. et 2. συστησόμεθα. Sensus vero conjunctivum

postulat, ut Ficin. quoque vertit, collectis undique legibus oratione condamus ab initio civitatem. Asr.

οὐ πόλεμόν γε ἐπαγγέλλεις] Οὐ πόλ λεμον ἀγγέλλειν s. ἐπαγγέλλειν, noto proverbio, is dicitur, qui rem latam nuntiat, vid. Erasm. Adag. p. 527. et nostra ad Phædr. p. 270. AST.

πρόσαντες] Molestum, incommodum. Hesych. Προσάρτης, σκληρὸς, ἐναντίος, δυσχερής, ἐχθρὸς, ἀηδής. AST.

εὖ λέγεις] Hac, usque ad Κάλλιστα, dicuntur a Megillo, apud Ficin. STEPH. εὖ λέγεις, καὶ μὴν] Vulgo verba Εξ λέγεις Cliniæ et Καὶ μὴν ἐμοῦ Megillo tribuuntur. Veram orationis distributionem servavit Ficin. vertens: MEG. Probe dicis: ego quoque paratus sum. De τὰ παρ' ἐμοῦ vid. ad i. 11. Αst.

« PreviousContinue »