CAMBRIDGE PRIZE POEMS, FOR 1825.
ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ.
ΤΙΣ ποθ ̓ ὁ δαίμων παρὰ τύμβον αἰὲς
τοῦ καλῶς τεθνακότος ἱσδάνοισα;
ἃ σποδὸν φρουρεῦσα κλέους σκιάν τιν
ἀμφικαλύπτει,
ἄφθιτον τάφω σέβας; οὐ βροτῶν τις
τὰν θεάν ποτ ̓ εἴσιδεν, ἀλλὰ θυμῷ
πολλάκις νιν ᾔσθετο μείλιχον γε-
γωνέμεν αὐδὲν
ἀσύχω δι' αιθέρος « Εὐδέτω σεῦ,
εὐδέτω ψυχὰ μεγάλα ποτ ̓ ὄχθον,
ὄττις ὤν, τυῖδ ̓ ἐνθὲ, τάφον δ', ὁδίτα,
μὴ παροδεύσῃς.
καὶ φιλεῖ τοι ποττὸ γεώλοφόν τις
δῶρ ̓ ἄγειν φιλόφρον· ἀεὶ γὰρ ̓Αὼς
εἰσοςῇ περιστεφὲς ἀνθέων -
γαλμα, πότοσδον
ἦρος· ὁ δὲ τεκνολέτειρ ̓ ἀηδων
ἱσδάνει πω πλασίον ἐν κλάδοισι,
πάννυχον δ' ὑμνεῦσα πόθον χέει θελ-
ξίφρονα μολπάν.
ἡ μάταν, ἥρως, τάδε σοι· τάφος γὰρ
οὐκ ἔχει ψυχὰν σέθεν· οὐ τέθνακε
καρδίας σπινθὴς, τό τε πῦρ ἔτ ̓ ἔμπνουν,
ἀθανάτα φλοξ
σταθέων· εὕδει χθόνος ἀγκάλαισι
πτωμά σου, γα κ ̓ οὐδὲν ἐόν—κλέος δὲ
οὔποθ ̓ εὕδει, χ ̓ ἡ χάρις ἐκ παλαιῶν
ζῇ πάλιν ἔργων.
πᾶ γὰρ ἀνδρείας κλέος, ἢ τίς ὀδμὰ
πραγμάτων καλλιστεφάνων, τί δ' εὖχος
ἀνδρὸς εὖ τεθνακότος, εἰ σὺν αὐτῷ,
ἀνίκα πίπτει,
πάντα συντέθνακε; τὸ δ ̓ οὔποτ ̓ ἔσται·
χρυσέα γὰρ, ἄμβροτος, ὠρανῶ παῖς,
άλλεται Φάμα πτερύγεσσιν, αἰθέ
ζῇ πάλιν βροτῶν ἐάροισιν, οὐδ ̓ ἀ-
μείλιχος αἰων
τὴν χάριν σβέσσει ποτά φαίνεται μοι
ἔμμεν ἡρώων τόδ' ἄριστον εὖχος·
ἔντι δ ̓ οὐ κρέσσον τι γέρας πόνων, οὐκ
ἄλλο παράνος
εὐθαλέστερον στεφάνωμα δόξας·
ἢ βροτοῖς τις ἵμερος ἐμπέφυκε·
μναμ' ἔχειν ἀειθαλές, ἄφθιτον μά
νυμα διαίτας,
θυμὸς ἱμέῤῥει· τί δὲ φίλτερόν πως
ἐντιν ἀνδρὸς στάθεσιν ; ἐκ τάφω' γὰρ
τῶν φρενῶν αὐτῷ φύσις, ἐν σποδῷ τῇ
πῦρ ἀδάμαστον.
ναυτίλω σκληρὸν κέαρ· ἄτρομος φρὴν
ἀνδρὸς αἰχματα· τὸ δ ̓ ἄϋπνον αἰὲς
σταθέων φρόνημα πόθον φλέγει μέσ
σαις ἐν ἀέλλαις,
ἐν μάχα βαρυστόνῳ· ἔλπεται γὰρ
οὐχ ὅλως φῶς λειψέμεν, ἀλλὰ πότμω
ἔμπαλιν ζῆν ὕστερον· ἔλπεται γὰρ
γᾶν ποτ ̓ ἔσεσθαι
πᾶσαν αὑτοῦ τύμβον ὃ καὶ τελέσσει
ὰ βροτῶν φιλοφροσύναι τέθνακεν,
οὐ φάος βλέψει πάλιν· οὐ ξίφος δει
ναῖς ἐν ἁμίλλαις
ὡς τοπρὰν σείσει ποτὰ κοίρανος χείρ'
ἀλλὰ δόξα, καὶ κλέος ἔσσεταί σφιν
ἄμβροτον, πανόλβιον· ἐν πέδῳ γὰρ
αἵματος ̓Αχω
τοὔνομ ̓ αὐτοῦ πολλάκις ἐξεγέρσει,
δήριος ξύνθημα· μάχας δ ̓ ὕπερθε
κοῦφον ἱππεύσει δέμας, ὠρανῶ πνο-
ναμάτων πατὴρ ὁ παλαιὸς, ἀμπὶ
στέρνα γαίας Ωκεανὸς πετασθεὶς,
κυμάτων ῥόθοισι πολυπλανήτοις
1 Ev'n from the tomb the voice of Nature cries,
Ev'n in our ashes live their wonted fires.
2 Peace to the souls of the heroes! their deeds were great in fight. Let them ride around me on clouds. Let them shew their features of
ἀνέρων μναμεῖα· τί βέλτερον τοῦδ',
ὕπνον, οὐκ ἐγέρσιμον ὕπνον εὕδειν;
πατρίδος ποτ' αἰγιαλῷ ; τί μὴν; πλέ
ον τι καταῤῥεῖ
τοῖς καλῶς τεθνακόσιν· οὐ θάλασσα,
οὐδὲ γᾶ σφι τέρμα κλέους· ὅσ ̓ αὖρα
ποντιὰς πνέοισ ̓, ὅσα κυμάτων ἐπ-
έδραμεν ἄχνα,
ἅτε πλαγχθεῖσ ̓ εἶσιν ἀεὶ κελεύθους,
παντόθεν τετυγμένος ἐντὶ τύμβος,
παντόθεν τι μνᾶμα· κλέος δὲ λάμπει,
τῶν ἔτ ̓ ἐόντων
ὀππάτεσσιν δαλὸς ἐόν· γέγαθε,
ναυτίλῳ γέγαθε κέαρ, πεσόντων
ἀνέρων κλύοντι σέβας· δι ̓ ἀξέ
νοιο θαλάσσας
μνᾶμα κήνων στᾶθος ἐπιφλέγει νιν
δυσχίμους πειρῶντα πόρους· θάλασσα δ ̓
οὐκ ἔπος, πλὴν κῆνο σε Προσωτέρω τεί-
νωμεν” ἀκούει.
ὄλβιοι μάλ' εἰσιν, ὅσοιπερ εὗρον,
ὄντες ἐν φάει, κλέος· ἀλλὰ κῆνος,
ὃς καλῶς, πάτρας ὕπερ ὕστατον δοὺς
αἷμα, τέθνακεν
ἐν πέδῳ, μακάρτατος· ἅδυμον γὰρ,
μαλθακὸν, γᾶς ἀγκάθεν, ὕπνον εὕδει,
μοῦνος ᾧ σὺν κύδεϊ· καὶ πέριξ πέπ-
λωμα γαλάνας ν
ἀμπέχει νιν, χ' Ασυχία παρ' ὄχθο
ἱσδάνοισα· καὶ ποτινίσσεταί τις,
ἀψόφοις ἕρπων ποσὶν, ὄππατος φι-
λόφρονος ἕρσαν
εἰς τάφον στάξων· προσιών δ ̓ ὁδίτας
στὰς ὁρῇ τὸ γράμμα, τὸ χεὶς φίλα τις
γράψει “"Ήρωος σποδὸς ἄδεδόξα
παντόθεν αὐτοῦ.”3
G. SELWYN,
COLL. Div. JOANN. SCHOL.
1 Far as the breeze can bear, the billows foam. CORSAIR.
2 Alluditur ad Navigationes Septentrionales.
3 Ex Epitaphio celeberrimo adumbratum :
"Hic cinis-ubique fama."
Academia Cantabrigiensis tot novis ædificiis ornata.
Quæ tanta moles regia conspici
Cœlo propinqua est? fallor? an urbium
Regina, Musarum sacerdos,
Granta, novo decorata cultu,
Fastuque surgens non inamabili
Campos coronat vertice fertiles,
Quos Camus invitis relinquit
Fluminibus, dubioque cursu ?
Viden'? Columnæ per medium æthera
Scandunt, et ædes undique nobiles:
Rurisque vicini colonus
Jugeribus cohibetur arctis:
Nam fana sumptu condita publico,
Utrinque terram rectius occupant,
Doctrina qua justum resumit
Imperium, meritosque fasces.
Ergo sacratis sub penetralibus
Ter alma salve Mater amantium
Artesque divinas, novemque
Mellifluos strepitus Sororum ;
Vultu Deorum quam placido videt,
Quicquid creandis præsidet urbibus:
Hinc Phoebus antiquos recessus
Deseruit, nova templa quærens
Fastidiosus; Tecum adeo pias
Laudes adeptus, Tecum habitabiles
Lucos, et a tergo solutos,
Came, tuo lavat amne crines.
Jam nunc acutis instrepit auribus
Dulci meatu coelicolûm melos:
Interque Musarum recumbit,
Et Sophiæ veneranda proles;
Pauci, suorum lumina temporum,
Dicti remotis; quos vigor ingenî
Misit per annorum tenebras
Vivere posteriore Fama:
Atqui secundo Numine jam beant
Sedes amatas: scilicet ætheris
Φοῖβος γὰρ ἀεὶ πολίεσσι φιληδεῖ κτιζομέναις. CALL.
Ex arce despectant labores,
Auspiciisque favent secundis
Miltonus, et Vir, qui sapientiæ
Suo reduxit Sole meridiem,
Mortalium obscuro tumultu
Clarior, invidiaque major.
Gaudent videntes Te quoque Principes,
Longoque Patres ordine Principum;
Quorum coronavisse frontes
Angliacæ diadema terræ
Jactamus: en! ut ridet amabile
Edvardus urbi, primus ab altero;
Qui victor illuxit sine ullo
Vindice, diripuitque signis
Superbientis lilia Galliæ:
Alba et videtur stella Valentiæ *
Quondam dolentis, jam benigno
Tristia composuisse risu.
Est et fidelis rebus in asperis
Regina3 quondam ; et pallidior rosa4
Translata cœlestes ad hortos:
Quique duo tenuere Regess
Commune nomen tempore dispari:
Jamque eminentis nubibus aureis,
Inter beatorum choreas,
Forma nitet sacra Margaretæ.6
Quicunque Grantæ moenibus arduis
Fudere dextra munera libera,
Nunc et repercussis celebrant
Carminibus, liquidoque cantu.
At, O locorum maxime tu Genî
Beatiorum, si populi simul,
Vatumque amicorum frequentes
Rite preces habeant honorem,
Intaminata non sine victima
Stabunt alumni, polliceor, tui,
'Edvardus III. Coll. Trin. fundator.
2 Maria de Valentia, Aul. Pemb. fundatrix.
3 Henrici VI. uxor, Coll. Regin. fundatrix.
+ Elisabetha, Edvardi IV. uxor.
5 Henricus VI. et VIII. Ille Coll. Reg. fundator; hic Coll. Trin. patronus longe benevolentissimus.
• Margareta, Henrici VII. mater, Coll. Div. Johan, fundatrix.
|