Sal pro xal? Vix queo confusas mentis rationes explicare quibus illud verbum in Euripidem infercire voluerit. Sed ista corrigendi cacoethes etiam doctissimos in ludos et ludibria facile seducit. Bene vulgatam defendit Elmsleius.

901. Vix persuadent Elmsleii dogmata de Tepeívny, quod Porsonus intactum reliquit, et ne in suspicionem quidem induxit. Non dicitur τέρεινος, τερεῖνος, aut τερεινὸς, sed ὁ τέρην, ἡ Tépeiva.' At, si vir doctus dixisset Generaliter dicitur,' non e scopo aberrasset. Quid? quod omnes formæ, quam amplectitur Græca lingua, tam variarum formarum cupida, in unam eandemque formam hactenus in fatis est, aut, ut Homerus facete loquitur, dev ev youvari, ut redigantur et coarctentur? Tollite barbarum decretum. Inspice cumulatas verborum (proprie verba intellige) formas. Non solum Báw, sed Báoxw: quin inβάω, βάσκω veniuntur βαίνω, et βῆμι, et βίβημι. Nonsolum στάω, et ἵστημι : sed στέω, unde στέας : et στύω, obscæna vox Aristophanica. Non solum féw, et rionu: sed lów, quod, ni fallor, optime explicat trium quatuor verborum originem, quæ hactenus viros doctos latuit. On jam bene notum est a derivari: pono, impono, sc. mulctam. Et Homerus dixit any πlýσoμev. Sed quid de buuòs, acervus, faciemus? Similiter a 6 aut bów, cujus præteritum passivum rébuat. Acervus rerum simul positarum seu congestarum,' verba sunt Scapulae ad huw, quam vocem Moeris jamdiu docuit esse Hellenicam formam Tou Owμós. Θήμων 2 τέθημαι, pret. pass. θέω, ut θωμὸς 3 θόω. Ergo Theophrastus dixit : ̓Εὰν σῖτος θερισθεὶς εἰς θωμοὺς συντεθῇ.Quid de laury, funis? Nescio,' ait Blomfield. ad Esch. Agam. θώμιγξ, 286. an Owuòs et Owury eandem habeant originem.' Vere videtur suspicatus esse: nam Owury et Owuòs eadem stirpe oriri videntur: Owuòs est acervus, generaliter: Owury autem acervus glomerum simul positorum et in funem obvolutorum. Unam adhuc conjecturam addere liceat. Quam ad stirpem investigabimus Owy, adulator: Owne∞, adulor? Lennepius a ów: sed se nescire quare, fatetur. Similiter reduxit Scheidius: sed videtur tenebris tenebrosa tenebrasse, dum causam explicat: Haud dubie w a Own∞, quod a tów; quod, si componamus cum fów, impetum quendam et concitationem videtur notasse: eximie autem alacritatem et fervorem, quo alicui, ad nutum ipsius, obsequaris.' Quam melius tacuisset, quam talia profudisse! Alteram ergo tentemus viam : Ośw est, pono, simul pono, (ut Scapula jam supra dixit), compono: 0ów idem sonat: ergo y est is, qui vultu est composito et ad adulandum ficto. Compositus in obsequium,' et 'falsi ac festinantes vultuque composito,' verba sunt Taciti. Ut ergo redeam, cum tanta seges sit Græcarum formarum, non VOL. XXXII. Cl. JI. NO. LXIII.

L

temeraria manu violandæ sunt pæne etiam inusitatæ formæ.

906. ПlарεμжоTI vertit Stephanus : alias sibi nuptias mercanti seu comparanti præter jam ante contractas. Sed hoc potius παρεμπωλοῦντι sonuisset. Verte ergo qui versatur nuptiis, &c. Ceterum pessime tentasse videtur Musgravius πόσεως pro πόσει. 910. Oux appovτíoTws: sic et Soph. Trach. 366.

918. Optime Reiskius aurn. De xλwpois consule Eustath. ap, Brunck. ad Soph. Trach. 849.

924. Γυνὴ δὲ θῆλυς οὖσα, Trach. 1064.

928. Eis euous λóyous: fortasse, to words with me. Sie oxт σ Andr. 62: sed talia nulli fines circumscribunt.

934. Απαίρομεν. Πόδα supplet Electr. 774.

937. *Av pro ap', quod Porsonus e conjectura dedit, defendit Hermannus ad Vigerum, ut et Elmsleius: qui, Tantum abest,' ait, ut solocum sit oux av si Telσap, ut, particula av omissa, non οὐκ οἶδα εἰ πείσαιμι, sed οὐκ οἶδα εἰ πείσω dici debeat. Acutissime dicitur: et sane mireris quonam more hæc loquendi formula magnum Porsonum latuerit.

940. 4', illum: quod habes ap. I. 1293, Phoen. 1671. &c. sed quosdam latuit Grammaticos, qui id solum pro forma plurali et duali acceperunt.

948. Εὐδαιμονήσει δ ̓ οὐχ ἓν, ἀλλὰ μυρία : cf. Blomf. ad Theb. 100.

950. Cf. Senecam Med. 570, &c.

951. 4idwo: pro eduxe. Sic 1. 1319, et Hec. 1124. Mittit' Virg. Æn. ix. 361, 'dat' 362. Quin et pro dáσ videtur usurpari ap. Iliad. i. 261.

954. Sic σώματα ἔχοντες... οὐ μεμπτὰ Xenoph. Cyrop. Hutch. Ed. p. 107: et Milton. xi. 340,' no despicable gift.' 962. Κείνης ὁ δαίμων. Sic οὐχ ἡμῶν τόδε Hec. 272. Τῶν πλειόνων ὁ κράτος ἐστὶ Thucyd. ii. 87. Cujus vulturis hoc erit cadaver,' Martialis.-Sed xeiva, in xeïva vũv aŭkei beòs, non facilli. mum est. Puto idem esse ac Tà xelvns. Sic xeiv', ut videtur, pro Tà xeívov in Hippol. 884. Utramque ducet ruinam,' Hor. Od. pro, utriusque. E manibus illis,' Pers. i. 38.

963-4. Sententia non ad amussim ponderatur. Duyàs non satis accurate respondet ruxs: pro qua voce potius scribere debuisset Euripides pov aut aliquid tale. Sed fatendum est talia ubique oculis obvenire. Et uxis est pro vita amissa, i. e. morte. Et hoc commune. Sic Tv owμáτwv Thucyd. iii. 58. was Iph. Taur. 150. quod quidem vertit ipse Markland. ob vitam AMISSAM. Sic Xen. Cyr. p. 187. I. 4. ed. Hutchins. Virgilius Æn. v. 483. Hanc tibi, Eryx, meliorem animam pro morte Daretis Persolvo,' ubi sane locutionis ratio est digna quam mireris ejusmodi enim est aut esse debet, si proprietatem

:

linguæ respexeris, hanc animam pro animâ Daretis.' Unum aliud memorabo, nec illud memoratu indignum: Qui VITA bene credat emi, quo tendis, honorem,' Virg. Æn, ix. 206. ubi 'vita' est planissime, vita amissa, perdita, persoluta.

969. Εἰς χεῖρ ̓. . . δέξασθαι. In vs. 978. ἐν χεροῖν. Has particulas quandoque jungunt; ut és ràs vaus iußávres Thucyd. i. 18. 977. Τὸν Αΐδα κόσμον. Sic Orest. 1995. ξίφεσιν σιδαρέοισιν 'Atda. Ceterum non male videtur Lennepius deducere vocem 'Atons ab ais, ados, quod componit cum ang, quæ vox copulata cum fæminina voce adjectiva significat, vapor, tenebræ. Nec tamen diffiteor non male derivari ex a et ido seu eid, ex impenetrabili caligine quæ tegit et obfuscat Orcum, et impedit quo minus oculis cernant ii qui claustris inferorum inclusi vitam agunt tenebrosam. Ni fallor, aliquæ voce s tali certe more sunt derivandæ. Quid ergo dixeris de airéw? quo more derivâris? Certum est vocem άirns, quam Theocritus posteris tradidit, et quam optime Ernestius explicat, qui suum amatorem utrinque comitatur, et a latere ejus non discedit,' deduci ab a, valde, et eius; unde, iter, ito, &c. Quid ergo? nonne satis patet airéw ex eodem fonte profluere ; sc. undique eo ut mendicus, ut petam et solicitem precibus. Mira sunt ad hanc rem Homeri verba: Βῆ δ ̓ ἔμεν αἰτήσων ἐνδέξια φῶτα ἕκαστον, Πάντοσε χεῖρ ̓ ὀρέγων, ὡς εἰ πτωχὸς πάλαι εἴη. Nec silentio præteream ixérys et ixrns quæ ab ixávw, venio, eo, profluunt.

1004-7. Nota quoties vox ayyéλλw repetatur. Tád ou ξυνῳδὰ τοῖσιν ἐξηγγελμένοις. Α' αν μάλ' αὖθις· Μῶν τιν' ἀγγέλλων τύχην Οὐκ οἶδα· δόξης δ ̓ ἐσφάλην εὐαγγέλου. "Ηγγειλας οἷ ̓ ἤγγειλας. Audi Homerum in Od. T. 204-208: Ts ag' axovouσns ῥέε δάκρυα, τήκετο δὲ χρώς· Ως δὲ χιων κατατήκετ ̓ ἐν ἀκροπόλοισιν ὄρεσσιν, "Ην τ' Εὖρος κατέτηξεν, ἐπὴν Ζέφυρος καταχεύοι. Τηκομένης δ ̓ ἄρα τῆς ποταμοὶ πλήθουσι ῥέοντες. Ως τῆς τήκετο καλὰ παρήϊα Saxpuxeouons. Vide Popium, seu potius Broomium, super hæc

verba annotantem.

1009. M' recte defendit P. E. "Aya nempe subintellige. Sic II. i. 603. QUTI μE TAÚTηs Xpéw Tiμns. Juv. Sat. i. 89. alea quando Hos animos,' sc. invasit, egit. In nostro loco σTì Saxpúa intelligit P. E. sed eodem redit.

1015. Oratio est hæc pulcherrima et ardentissima, quâ alteram majori laude dignam frustra tentaveris quærere. Tamen comparentur orationes illæ apud Miltonum Molochi ii. 51105, Satanæ iv. 32-113, Adami x. 720-844. Euripides his orationibus &Toτóuois est celeberrimus: de quo loquendi genere videatur Popius ad Od. II. 434—447.

1016. Ὑφελῶν τὴν εὐπορίαν τοῦ καθ' ἡμέραν Thucyd. S. 82: τῆς καθ' ἡ. ἀναγκαίου τροφῆς 1. 2.

1022. Πρὶν λέκτρα καὶ γυναῖκα καὶ γαμηλίους Εὐνάς. Tautologiam incusat Reiskius, et yuvaixas corrigit. Legendo tamen yuvaixas neque augetur neque minuitur tautologia, ut bene notat P. E. Et legendo yuvaixas metrum perit. Sed confer illud Homericanum, Od. χ. 494, μέγαρον καὶ δῶμα καὶ αὐλήν.

1023. Nimis subtiliter emendat P. E. avaσxeleiv. Redi ad nostram notam ad 1. 901. Quod exelov formatur ab oxov, inde non sequetur cxew non posse esse tempus præsens. Quid quod nova omnino vox orta est ex oxov. Non novum est hoc et incognitum, sed centies et millies auditum. Sic στήκω est vox temporis præsentis, formata ab ἔστηκα: et futurum habet or. Ceterum cf. Iph. A. 732: Tís & ȧvaoχήσει φλόγα ; Phœn. 354: ἐγὼ δ ̓ οὔτε σοι πυρὸς ἀνῆψα φῶς vóμipov ev yapos. Sed hæc P. E. jam notaverat.

1035. 'E' x' eidos Tpéreo Aristoph. Plut. 317.

1037. "Ως σ' ἰδοῦσ ̓ ἐν ὄμμασι Πανυστάτην πρόσοψιν, Orest. 1018. Cf. Heracl. 573.

1038-9. Cerne diversos modos; orXTα-sidov. Sic olda, ut novi apud Latinos: Thucyd. vi. ὅσῳ τὰ μὲν ̓Αθηναίων οἶδα, Tà 8 úμétegα &c. Fortasse tamen de re quæ diu ob oculos versabatur dicit. Sed, si res sic se habet, oxeтaι pro xeтO ponitur.

1041. Ti Táox; Non facilis nec tamen rara loquendi forma. Τί δὴ πέποιθα, ita explicat Scholiastes, εἰς οἶκτον ἐκπεσοῦσα τῶν Taiday; Potter vertit: Why this tenderness? Ad Hippolytum Monkius dixerat: Ti άoxes; plerumque interpretantur, Quid facis? Mihi potius videtur congruere cum nostratium locutione, What ails you? Feliciter videtur verti: et vis sua τοῦ πάσχειν satis servatur Sed perit in vulgata interpretatione.

1045–1052. Hæc verba varie pro variis doctorum ingeniis accepta sunt. Et sane obscuriora sunt. Certatur præcipue de προέσθαι et de διαφθερῶ. Videtur Medea quasi voluisse seipsam decipere: ergo vafra quadam obscuritate loquitur et nos decipit. His accedat quod repentaneo impetu sua identidem mutat consilia. Jam bis dixerat, xaipéra Bouλsúμara, consilia jugulandi liberos. Sed rursus mutat mentem ludibrii timor intolerabilis : Βούλομαι γέλωτ' ἔφλειν, Εχθροὺς μεθεῖσα τοὺς ἐμοὺς ἀζημίους; Hactenus per siccum leniter incedimus. Inde pergit: ToλunTÉOV Táo: quod non per se satis facile est intellectu, sed forte explicatur per sequens ảλλá: certe ita necesse est explicemus ut non isti particulae obstemus: si servem liberos, opus est ut hæc

patiar. Aut: opus est ut consilium perpetrare audeam. Sensum, quem prius dedi, præbent illa Chori verba in Hecuba: Ai al rò δοῦλον ὡς κακὸν πέφυκ' ἀεὶ, Τολμᾷ θ ̓ ἃ μὴ χρὴ, τῇ βιᾷ νικώμενον : 'patitur et sustinet,' Scapula. Alter sensus perpetrandi sæpissime cernitur: sed non ita bene congruit cum r aλλá. Jam non liquidum est quid velit καὶ et προέσθαι et φρενί, in sequentibus. Et, si quid videam, nec P. E. nec alii interpretes hæc satis perspicua faciunt. Sed nec nos ita audaces sumus ut obscuritatem penetrare conemur. Nec satis inter interpretes constat quid velint et sequentia : Οτῳ δὲ μὴ Θέμις παρεῖναι τοῖς ἐμοῖσι θύμασιν, Αὐτῷ μελήσει. P. E. sensum quem dederat Scholiastes exhibet, et Reiskii interpretationem 'longe diversam :'quæ cùm non congruat vulgatis verbis, vulgata verba corrigenda censet Reiskius. Quomodo in his tenebris rectum possumus iter tenere? Plane limo circumvolvimur, nec ulla ratio est qua nosmet liberemus. Sequuntur verba, quæ mehercule nos vinctos arctiori catena vinciunt, et cæcos densiori cæcitate obruunt: xeipa d'où diaptepă. Audi modo contrarias interpretum versiones: Porti, Manum vero meam CÆDE non corrumpam neque polluam :' Heathii, Manum meam non corrumpam, MISERICORDIA Scilicet.' Et Reiskius, vulgatorum verborum obscuritate impenetrabili satis perceptâ et honeste exposita, iterum conjecturis indulget.' Heu! "Quæ saga, quis nos solvere Thessalis Magus venenis? quis poterit Deus? Vix illigatos nos triformi Pegasus expediet Chimæra!"

ANCIENT INSCRIPTION DISCOVERED AT CYRENE.

WE have lately received from Holland the "Lettre a M. Raoul Rochette, Membre de l'Institut de France, &c. a Paris, sur une Inscription en caractéres Phéniciens et Grecs recemment decouverte a Cyrene ; par H. A. Hamaker, Membre de l'Institut des Pays Bas," &c. printed a few months ago at Leyden. In this letter the learned professor offers many ingenious remarks on an extraordinary inscription of which some lines are in Phoenician, and others in Greek characters, which seem to have already engaged the attention of M. Gésenius, M. Bockh, M. Kopp, M. Bellermann, and other able antiquaries. A