evasit. Tu vero, si me satis audies, eam legendi rationem servabis, ut per seriem iambicam ascendas, usque dum ad cæsuram, sive πενθημιμερή seu έφθημιμερη perveneris ; syllabam autem, quæ cæsuram constituit, tanquam pedis præcedentis jam majoris facti partem enuncies: deinde autem per trochaicam, quam syllaba catalectica claudet, ita descendas, ut ultimus trochæus cum syllaba sequente tanquam pes unus, creticus scilicet, efferatur: Ηκω | νεκρῶν | κευθμώνα | και σκο | τοῦ πολᾶς Δὶ πῶν [ ἵν' ᾠδῆς | χωρὶς | @κι | σταὶ θεῶν Πολύδω [ ρᾶς Εκάβης | παῖς γέ | γῶς τῆς | Κισσέως. Observabis autem in versu altero et tertio haberi etiam cæsuram puun. Proinde si in his statim post pedem primum cæsura adauctum seriem trochaicam inchoaveris, nihilo minor evadet nu merorum venustas: Λιπών ιν | άδης | χωρις | ώκι | σταί θεων Πολυδώρος | ἑκαβης | παίς γε | γώς της Κίσσεως. Similiter perinde erit ad versus concinnitatem, si vel incisione έφθημιμερει observata legeris, Προς οἱ | κον ἐν | θυνόντας | έναλι | αν πλατην, vel τριήμιμεςει Προς οίκον | ἐν θυ | νόντας | έναλι | ἀν πλατην. Dawes. Mis. Crit. p. 343-353. 5. In Anapasticis σuvapaa. Nempe dimetri cujuscunque generis continuo carmine per cuvaɛa decurrunt, usque dum ad versum catalecticum, quo omne systema claudatur, deventum sit. Hanc σurapela in anapasticis locum habere primus docuit, non jam, uti ipse ad Hor. Carm. iii. 12, 6, asseverat Cl. Bentleius; sed Terentianus. Is utique pag. 58 [1. 9.] hæc habet: Απ' ελάσσονος autem cui nomen indiderunt In nomine sic est dioμnds: metron autem Idcirco vocari voluerunt συνάφειαν. Anapaestica funt itidem per συναφειαν. Dawes. Mis. Crit. pp. 55, 56. 6. Tragici nunquam ita senarium disponunt, ut pedes tertius et quartus unam vocem efficiunt. Porson, ad Hec. 728. 7. Пep) ante vocalem. Tragici nunquam in senarios, trochaicos, aut, puto, anapastos legitimos, e admittunt ante vocalem, sive in eadem, sive in diversis vocibus. Imo ne in melica quidem verbum vel substantivum hujusmodi compositionis intrare sinunt; raro admodum adjectivum vel adverbium.-Huc adde, quod Tragici, si vocem puram a repì compositum adhibent, huic vitio per tmesin medentur, ut Bacch. 619. Troad. 561. Porson. ad Med. 284. 8. Τί δὲ πλέον ; ἦλθον ̓Αμφιάρεω γε πρὸς βίαν. Eurip. Supp. v. 158. Instead of ride λov, Mr. Porson (Præf. ad Hec. p. 40) silently reads Ti Ty, which reading Mr. Gaisford has admitted into the text. It is certain, that in Tragic iambics, a monosyllable which is incapable of beginning a verse, as av, yàp, dè, pèv, Tɛ, vis, is very rarely employed as the second syllable of a tribrach or dactyl. To the best of our knowledge, Eschylus affords no example of this licence, and Sophocles only two: Οὐδέποτέ γ ̓ οὐδ ̓ ἣν χρῇ με πᾶν παθεῖν κακόν. Phil. 999. Perhaps, however, in these verses oudeπore is to be considered as one word, as it is commonly represented. In the remains of Eu Ι. Οὐδὲ πάθος, οὐδὲ συμφορὰ θεήλατος. Οr. 2. Ι. Ξυνδεῖ. Τὸ γὰρ ἴσον, νόμιμον ἀνθρώποις ἔφυ. ΙΙΙ. Εἰ γὰρ ἐπὶ τέρμα, καὶ τὸ πλέον ἐμῶν κακῶν. IV. Οὐδὲ σε φέρειν γ' ἅπασιν Ελλησιν κακά. The common reading is, Οὐδὲ σε φέρειν δεῖ πᾶσιν. Phan. 548. Suppl. 368. Iph. Αul. 308. Ib. 498. V. Εἰ δέ τι κόρης σῆς θεσφάτων μέτεστί σοι. The true reading seems to be, Αλλ' οὐχ ὁμοίαν ὁ θεὸς ἄν τιμὴν ἔχοι. VII. Ὥστε διὰ τοῦτον τἀγαθ ̓ ἀνθρώπους ἔχειν. Ib. 285. VIII. Οὐδέποτ ̓ ἐδόξασ'. Οὐδ ̓ ἐγὼ γὰρ ἤλπισα. Elect. 580. It may be observed, that in six of these eight verses, as well as in the verse now under consideration, the foot which we consider as licentious is the first foot of the verse. Elmsley's Review of Markland's Supplices, &c. (Quart. Rev. Vol. vii. No. 14, p. 448.) -A distinction ought to be made between the Tragic and the Comic poets. When we have a proper opportunity, we will endeavour to demonstrate that Dawes's canon is not so strictly observed by the Comic poets as is commonly imagined. With regard to the Tragic poets, their practice may be conveniently described in the following canon: In Tragic iambics, the second syllable of a tribrach or of a dactyl ought not to be either a monosyllable, which is incapable of beginning a verse, or the last syllable of a word. Elmsley's Review of Markland's Supplices, &c. (Ibid. p. 462, note.) 9. Dorica dialectus in anapæstis. 413 utuntur Tragici. Ubi igitur in communi forma MSS. consentiunt, communem formam retinui; ubi codex unus aut alter Dorismum habet, Dorismum restitui. Porson. ad Hec. 100. 10. De quantitate vocum avia, ávǹp. Nomen avia, vel dvin, plerumque penultimam producit, aliquando corripit, ut in quatuor exemplis a Ruhnkenio Epist. Crit. ii. p. 276 adductis.-Verbum aviáw vel aviágw, apud Epicos poëtas secundam plerumque producit, ut et in Soph. Antig. 319. Verbum avi apud Aristophanem penultimam ter corripit, semel producit Eq. 348.-Semper, nisi fallor, secunda in aviapòs ab Euripide et Aristophane corripitur, producitur a Sophocle Antig. 316. Sed ubique tertia syllaba longa est. Porson. ad Phoen. v. 1334. Nusquam av priorem producit, nisi ubi avéços in genitivo facit. Cum vero dvipos Attici nusquam in senariis, trochaicis, vel anapæsticis usurpent, priorem vocis de semper corripiant ne cesse est. Ibid. v. 1670. 11. Ἦμιν, ἡμῖν. Solus e tragicis secundam in juv et vu corripit Sophocles, monente Porsono Præfat. p. xxxvii. Id in integris fabulis bis et quadragies extra melica fecit. Septies autem necessario produxit ante vocalem; Œd. Tyr. 631, Œd. Col. 826, Trach. 1273, Aj. 689, El. 255. 454. 1381. Quæ omnia emendationis egere suspicari videtur Porsonus. Ego vero casu potius quam consilio factum puto, ut tam raro ancipitem vocalem necessario produceret Noster. Nam simile quid Euripidi accidisse video. Is, ut monuit Porsonus, posteriorem horum pronominum syllabam nusquam corripuit.— Quod ad accentum correpta forma attinet, alii ήμιν et ὗμιν, alii ἡμῖν et vulv scribendum arbitrantur. Hanc scripturam adhibuit Aldus in Ajace et Electræ versibus primis 357, dehinc vero et oμiv usque ad finem libri. 'Hulv et lv ubique editiores recentiores, quarum scripturam post Brunckium adoptavi. Elmsley Præf. ad Edip. Tyrann. p. x. 12. Ἱμέρῳ χρίσασ ̓, ἄφυκτον οἶστόν. oiorov est dissyllabon, ut semper apud Atticos. Porson. ad Med. v. 634. 13. De quantitate vocum de), λίαν, ἄγαν, πέραν. Recte hujus vocis (del) penultimam communem esse statuit Piersonus ad Marin. Porson. ad Hec. v. 1164. Nescio cur miretur quis, quod vocalem in dei communem esse statuerim, cum idem fiat iuai, iargòs, λíav, et aliis. Ibid. Præf. ad Hec. xv. Ultima To Alav syllaba ab Atticis poetis semper producitur. Idem fieri in adverbiis ayav, Tégav, evav, monuit Etymologus. M. v. ayav. Monk ad Hippol. v. 264. 14. Θεὸς—μὴ οὐἢ οὐ-Monosyllaba. Δεινή γὰρ ἡ θεὸς, ἀλλ ̓ ὅμως ἰάσιμος. Osos est monosyllabon, quod in cæteris casibus sæpissime fit; in nominativo et accusativo singulari non raro. Veteres Attici hanc vocem libenter in sermone contraxisse videntur; nomina enim a θεός incipientia pronunciarunt θουγενίδης, Θουκλῆς, Θουκυδίδης, Θουφάνης, Θούφραστος. Porson. ad Orest. v. 393. "MH OY in Tragicis semper est monosyllabon," dixerat Marklandus ad Euripidis Supplices 248. et Iph. Aul. 959, "H OT, monosyllabice, ut sæpe et semper." "Fere," ait Brunckius ad |