rationem, quam narrationes nunciorum: a quibus eo tantum differunt, quod oratio in iis tranquilla et motus expers est, quum nuncii fere res admirabiles aut tristes ac funestas, quarum audiendarum cupidi sunt spectatores, oratione ad commovendos animos composita exponant. Et graviter incipiendæ sententiæ sæpius etiam extra narrationes locus est: unde illi anapæsti, TeKOV, ἐμάνητε, ἐκέλευσε. In media vero oratione, quum ad rem magnam aut admirabilem perventum est, non ita liberum est, quo verbo quis uti velit, ut in principio, sed illud adhibendum est, quod quoque in loco aptissimum est et maximam vim habet. Quod quum est ejusmodi, ut addito augmento non possit eum quem debet locum tenere: is est autem plerumque primus pes trimetri, ut in quo aptissime oratio cum vi quadam incipiatur : idonea ea caussa est abjiciendi potius augmenti, quam committendi, ut aliquid de orationis vi ac virtute detrahatur. Ejusmodi illa sunt, σίγησε δ' αἰθήρ· κτύπησε μὲν Ζεὺς χθόνιος παίοντ ̓, ἔθε ραυον· πῖπτον δ ̓ ἐπ ̓ ἀλλήλοισιν. Denique per rerum deinceps enarrandarum necessitatem fieri potest, ut aliquando etiam ubi non est magna quædam vis in verbo, tamen, ne aut aliud minus aptum verbum adhiberi necesse sit, aut numeri concinnitas anapæsto turbari debeat, præferenda sit in initio versus augmenti abjectio. Quæ quoniam semper in eo genere dicendi, quo Tragici in trimetris utuntur, aliquam insolentiæ speciem habet, consentaneum est, non esse eam temere et ubivis, sed arte quadam ibi tantum admissam, ubi non aut forma verbi mutanda, aut aliquo alio modo removeri posset: cujusmodi sunt, dupi de KUKλOUνTO ναυβάτης δ' ἀνὴρ τροποῦτο· φθέγμα δ' ἐξαίφνης τινὸς θώνξεν γοᾶτο δ ̓ εὐνάς· κυκλοῦτο δ ̓ ὥστε τόξον. Hæc qui reputaverit, jam, spero, intelliget, qui factum sit, ut pleræque omnes augmenti omissiones in nunciorum narrationibus, ut quæ fere solæ ejus rei aliquas opportunitates præbeant, exstare inveniantur.

Jam ergo ut summam hujus disputationis in pauca contraham, ita ego, quantum quidem in tanta exemplorum paucitate colligi potest, statuendum existimo, in ipsa natura orationis, ei trimetro quem tragicum vocamus adstrictæ, leges quasdam sitas esse, quibus augmenti vel servandi necessitas, vel abjiciendi permissio regatur. Quæ leges quum id commune habeant, ut ea debeat verbi forma eligi, quæ numerum præbeat, qui sit ad sententiam verborum accommodatissimus: si particulatim considerantur, hasce continent regulas.

Prima est: verbum fortius, in quo augmenti accessio anapastum facit, in principio versus positum, addi augmentum postulat: ἐγένοντο Λήδα Θεστιάδι τρεῖς παρθένοι.

Secunda: verbum fortius, in quo augmenti accessio non facit anapæstum, in principio versus positum, carere potest augmento: σίγησε δ' αιθήρ

κτύπησε μὲν Ζεὺς χθόνιος
παίοντ ̓, ἔθραυον

πῖπτον δ' ἐπ ̓ ἀλλήλοισιν.

Tertia ejusdemmodi verbum, si incipit sententiam, videtur etiam in medio versu carere augmento posse: quale foret illud, ea, qua, supra dictum est, conditione:

πλευραί σπαραγμοῖς.

γυμνοῦντο δὲ

Quarta: verbum minus forte, sive facit augmenti accessio anapæstum, sive non facit, in principio versus positum, si ultra primum pedem porrigitur, caret augmento: yoûto' Owüşev.

Quinta ejusdemmodi verbum si non ultra primum pedem porrigitur, ut detracto augmento parum numerosum, aut vitatur, ut κάνεs, aut cum alia forma commutatur, ut κάλει cum καλεῖ. Hermann Præfat. ad Bacch. pp. L—LV.

6. Adverbia in eet .

Adverbia cujuscunque formæ non a secundo casu nominum, quod somniarunt Grammatici, sed a tertio nata esse, satis ostendit universa linguarum ratio. Horum autem pars maxima, a dativo numeri pluralis orta, in ws desinebat (scilicet os); nonnulla, a dativo singularis, in et vel. EL Ea nempe, quæ a nominibus in ŋ vel a desinentibus formata sunt, veteres scribebant per e, utpote quæ nihil aliud fuerint quam dativi, ita scripti ante inventas w et n literas. Sic a Boé, genitiv. Boês, dativ. Boei, ortum est αυτοβοεί. Dativus vero nominum in os desientium ita olim formabatur, οἶκος, dat. οἴκοι. στρατός, dat. στρατοῖ; ideoque omnia adverbia, ab hujusmodi vocibus ducta, in o antique desinebant; quod satis liquet ex adverbiis οἴκοι, πεδοῖ, ἁρμοῖ, ἐνδοῖ, quæ veterem terminationem adhuc retinent. Postea, ne cum nominativo plurali confunderentur, o omisso, scripta sunt in . Blomf. Gloss. ad Prom. Vinct. 216.

7. Adjectiva composita in os.

Omnia adjectiva composita, et in os terminata, apud antiquissimos Græcos per tria genera declinabantur: άπóρonтоs, ἀπόρθητος, ἀπορθήτη, ἀπόρθητον. Femininas formas, cum jam paulatim obsolevissent, Poetæ et Attici, vel ornatus vel varietatis ergo, subinde revocabant. Porson ad Med. 822.

In tironum gratiam observandum est, hac forma, ea nempe, ubi vw pro vu in fine verbi ponitur, nunquam uti Tragicos, rarissime veteres Comicos; sæpius mediæ, sæpissime novæ Comodiæ poetas. Paulatim et parce adhiberi cœpta est sub mediam fere Aristophanis ætatem; tantum enim occurrit ourún Av. 1611. σνμжаρаμуvýшv in ultima ejus fabula, Pluto 719. Cætera loca,

ubi usurpari videtur, aut emendata sunt, aut emendanda. Porson ad Med. 744.

9. Μνησθήσομαι et Μεμνήσομαι.

Hac forma hujus verbi, ab Homero etiam adhibita, Iliad. X.

390. semper utuntur Tragici, illa nunquam.

Idem dici potest

de κληθήσομαι et κεκλήσομαι. Sed βληθήσομαι et βεβλήσομαι promiscue usurpant.

10.

Porson ad Med. 929.

Οὐκοῦν—ούκουν.

Discrimen quod inter οὐκοῦν et οὔκουν statuunt grammatici, verissimum est, si Plutarchi aut Luciani scripta pro veræ Græcitatis norma accipiantur. Apud veteres Atticos utraque particula semper propriam suam significationem servat. Ego ubique ouk ovv scribo, adhibita, prout opus est, vel omissa interrogatione. Elmsley ad Heracl. v. 256.

11.

Multa sunt nomina, quæ, cum in singulari masculina tantum aut feminina sint, in plurali neutra funt, ut δίφρος, δίφρα, κύκλος, κύκλα, κέλευθος, κέλευθα, δεσμός, δεσμά, σῖτος, σῖτα. Vid. Musgravium ad Hel. 428. Porson ad Med. 494.

II.

SYNTAX.

A SKETCH OF THE PRINCIPAL USAGES OF THE MIDDLE VOICE OF THE GREEK VERB,

WHEN ITS SIGNIFICATION IS STRICTLY OBSERVED.

Qui bene dividit, bene docet.

THE first four may be called usages of reflexive: the fifth the usage of reciprocal signification.

I. Where A does the act on himself or on what belongs to himself, i. e. is the object of his own action.

1. Απήγξατο, he hanged himself.

2. Ωιμωξεν δ' ὁ γέρων, κεφαλὴν δ ̓ ὅγε κόψατο χερσίν.

Iliad. X. 33.

II. Where A does the act on some other object M, relatively to himself (in the sense of the dative case put acquisitively), and not for another person B.

He made the Persian subject, or subdued him, to himself. Α κατέστρεψε τὸν Μῆδον τῷ Β. res prorsus alia.

2. To this usage belongs the following:

Kown aτwσáμevol Tov Bápßapov. Thucyd. 1. 18, et similia. Κοινῇ ἀπωσάμενοι

III. Where A gets an act done for himself, or for those belonging to him by B.

1. Of Chryses it is said, Avoóμevos Ouyaтра, to get his daughter released by Agamemnon, on the payment of a ransom, that is, briefly, to ransom his daughter.

Whereas of Agamemnon it is said, Οὐδ ̓ ἀπέλυσε θύγατρα, sc. τῷ Χρύσῃ. T Xpúon. He did not grant the release, he did not release her.

So too Chryses to the Greeks, Παῖδα δ' ἐμοὶ λύσαιτε φίλην.

To this head may be appended, διδάξασθαι τὸν υἱὸν, to get one's son instructed. Euripides has said, with a double idiom, Medea, v. 297. παῖδας περισσῶς ἐκδιδάσκεσθαι σοφούς.

2. Δανείζω, to give a loan, to lend, as A to B.

Δανείζομαι, to get a loan, to borrow, as A from B. So too in the epigram, χρήσας, having lent; χρησάμενος, having borrowed.

Ανέρα τις λιπόγυιον ὑπὲρ νώτοιο λιπαυγὴς

Ηγε, πόδας χρήσας, ὄμματα χρησάμενος.

Again χρῆσαι, to utter a response ; χρήσασθαι, to seek a response, to consult an oracle.

IV. Where, in such verbs as κόπτομαι, lugeo, σεύομαι, τίλλομαι, &c. the direct action is done by A on himself; but an accusative or other case follows of B, whom that action farther regards.

εἴπερ ἂν αὐτὸν

Σεύωνται ταχέες τε κύνες, κ. τ. λ. Iliad. Γ. 25.
Although fleet dogs stir themselves in pursuit of him.

Πρῶται τόν γ' ἄλοχός τε φίλη καὶ πότνια μήτηρ
Τιλλέσθην. Ω. 710. 11.

Tore their hair in mourning over him.

But κείρομαι is differently used.

ἐπ ̓ Αδώνιδι, not Αδωνιν.

Bion has κειράμενοι χαίτας

Το this class belong φυλάττω and φυλάττομαι.
Φυλάξαι τὸν παῖδα.—φυλάξασθαι τὸν λέοντα.

And so too the following:

Ὣς εἰπὼν, οὗ παῖδος ορέξατο φαίδιμος "Εκτωρ.
Stretched out his arms to receive his son.

Thus far the reflexive uses: now the reciprocal use.