122. Οὐδὲ μὲν οὐδὲ βίην] βίη Ηρακλῆος est ipse Hercules, ut notum. [Iliad. 6, 117. cf. y, 105, &c.] Sic Horat. Herculeus labor. [Lib. i. Od. iii. in fin.] quod est Homericum Bin 'Hoazλrein. II. λ, 2, 689. et alibi. AλX' ¿лεì, &c. Angl. ad verbum: But when he heard the report of the assembling of the heroes, soon after he had passed from Arcadia to Argos, once reigned over by Lynceus, on the journey when he carried the boar alive, who used to feed in the forests of Lampia, along the extensive marsh of Erymanthus: him, bound in fetters, he laid down from his immense back, at the entrance of the forum of Mycenae; and set out, himself of his own accord, without the knowledge of Eurystheus. Caeterùm historia et labores Herculis etiam pueris notissima. 138. —ὃς πέρι πάντας, &c.] Οrdo est: ὃς περιεκαίνυτο πάντας vavtīλiņõi, qui vincebat omnes arte navigandi.

141. μή οἱ, &c.] Ordo est: μὴ δῆμος ἀγάσαιτο οἱ [ἕνεκα] εὐκλείης, ne populus ei invideret propter gloriam. Nam αγάζομαι non solùm significat admiror, sed, cum dativo junctum, invideo. [Vide Iliad. p, 71.] "Item, indignor, &c."--èt nevμov, adverbialiter verè.

145. —ἔμπυρα σήματα] vocantur signa, quae πυροσκόποι in vic-86. timis ardentibus observabant, ut omen futurorum indè captarent. KUSTER, ad Suidam.

147. poεv-] In hac voce et in similibus, ubi Brunckius et Wakefieldius [Vide Diatr. in Eur. Hec. p. 5. 25, &c. et Sylv. Crit. I. p. 81.] putârunt N épɛλavorizo, ut vocant, non opus esse ad syllabam longam efficiendam in Anapaesticis scil. et Iambicis, quando pes terminat in ε vel ; et in Heroicis quando pes ab aliquâ ex hisce literis incipit, sequente consonante simplici; nos, monente amicissimo Tho. Young, in hac editione istud N, à Brunckio omissum, libenter revocavimus: [Vide infrà p. 87. v. 183. p. 88. v. 217.] Cujus rei in Tragico senario rationem quicunque requisiverit, eum com muni sensu planè carentem pronunciavit clarissimus Gr. Ling. Prof. Cantabrigiensis Ricardus Porson; qui hanc quoque literam finalem in Tragoediis Euripideis nuper à se editis, etiam ubicunque subse quens vox incipit à mutâ ante liquidam, (quae quidem syllabam naturâ brevem patiantur brevem manere,) constanter retinuit: sic Orest. 64. -лagédwzev tgépeiv, ubi vide quae vir ille acutissimus ulteriùs observavit. " V. 217. Khɛiovoi, 5ta: Kheiovov, priores. P. 149, 150. Tyλvyέtovs] charos, dilectos,-[sed significationes hujus vocis, Homero usitatissimae, dabunt Lexica. Vide ad p. 59. Оа. л, 19.] οὐδ ̓ ἀπίθησε νισομένοις· Angl. nor was she averse from their going ; γὰρ μήδετο ἐπάξια λέκτρων Ζηνός. for she thought of their performing deeds worthy of the progeny of Jove.

151. —ATTKETE] Vide Coll. Gr. Min. p. 23.

159, 160. —ἠδ ὅ ττι κεν ἀρήσαιτο Μαρνάμενος,] et quodcunque cuperet inter pugnandum, τὸ πέλεσθαι, id fieri, ἐνὶ ξυνοχῇ πολέμοιο. Angl. in the brunt of the war. i. e. ei dedit potestatem sui in quamcunque vellet formam mutandi. Cf. Ovid. Metam. xii, 556.

166. —αμπόλιν] i. e. ανα πόλιν — πασσε, pro ώπασε, comitem dedit. 168. — άρκτου δέρος] non pendet à sequenti verbo πάλλων, sed ab alio suppresso verbo. BRUNCK. Vide hoc schema infrà illustratum ad Soph. Oed. Tyr. v. 269. p. 221.

172, 173 —ὃν δὴ φάτις Ηελίοιο Εμμεναι·] i. e. ὃν δὴ φάτις [ἐστὶ] εἶναι [υἱὸν] Ηλίου. —κυδιόων vide supra ad v. 29.

176–178. —AMØ12N] Hic Amphion diversus fuit ab Amphi

84 quae Brunckio adeò arridere videtur, nequeo, quae est mea caecitas, videre sensum poëtae: nec ullum accepi lumen à doctissimo Graevio ad locum indicatum: et quae Brunckius ipse notavit ad Aeschyli Prom. mihi videre non contigit. In verbis poëtae deside ro iteratam istam Scholiastae particulam negativam, et dubito an μήκιστον hic possit sumi pro μέγιστον, quanquam non ignoro Atti cos poëtas interdum dicere μάκιστος, pro μέγιστος [Vide Soph. Oed. Tyr. 1301. et Philoct. 849.] et μázioros, in chori cantilenis, ubi voces Doricae admittuntur, potest esse pro unziozos. Construo et interpretor hoc modo: ὡς ἐπαυρείν κακόν, [vel κακῶν, nam hoc verbum invenitur constructum interdùm cum accusativo, interdùm cum genitivo,] οὐκ [ἔστιν] ανθρώποισι μήκιστον, adeo attingere mala, vel plecti malis, non est hominibus res longissimè remota,—[¿лavρśw. est attingo, gusto, fruor; et sumitur in utramque partem. Sic Iliad. λ, 572. πάρος χρόα λευκὸν ἐπαυρεῖν, antequam corpus candidum attingeret. Loquitur Poëta de jaculis. conf. o, 316. 6, 302. item y, 340. ubi construitur cum genitivo. Invenitur etiam in voce med. apud Homerum, Iliad. a, 410, iva návτes éлavqwvτai ẞaoiλños ubi observandum faciños regi ab Evɛza subaudito; ut omnes seipsis fruantur,―sibimet ipsis placeant, propter regem: vel sine Evɛza, ut omnes fruantur suo rege. Ironicè scil. dictum. Sed Graevius reddit: ut omnes plectantur propter regem. cf. Od. 6, 106.]—óллółε Tαgzóσαντο ἐκείνους καὶ ἐνὶ Λιβύη—siquidem eos sepeliendos curaverint etiam in Libya, τόσον ἑκὰς [ἀπὸ] Κόλχων, ὅσον τέ περ δύσιές τε καὶ ανατολαὶ ἠέλιου εισοράονται [vide supra ad v. 29.] μεσσηγύς. Locutio poëtica ad magnam distantiam denotandam. Hunc verò locum difficilem ita reddendum proponit T. Y.: Ne malis quidem diu frui hominibus licet. Socii sepelierunt-P.

85.

87. Evgúrov vies,] Vide Odyss. 9, 226. Tógov autem in seq. v. ut Eustathius adnotat ad Il. o, 441. οὐ τὸ σκεῦος σημαίνει, ἀλλὰ τὴν τοξικὴν τέχνην. BRUNCK.

101-104. Θησέα δ ̓,—Πειρίθῳ] Legitur Πειρίθοος, ου, et Πειρί Oovs, ov, d. De Theseo et Pirithoo, vide in Propr. nom. Lexicis. Vide etiam Virg. Aen. vi, 618. et Hor. Lib. iii. Od. 4. ad fin. et quae ibi annotârunt viri doctissimi Heyne et Jani. Pro vulgato κείνην, vel κεινὴν ὁδὸν reposuit Brunckius κοινὴν ὁδὸν, communem expeditionem. Sic autem construe: ἀἴδηλος δὲ δεσμὸς ἔρυκε ὑπὸ Ταιναρίην χθόνα Θησέα, ὃς ἐκέκαστο περὶ πάντας Ερεχθεΐδας, ἐσπόμενον κοινὴν ὁδὸν [συν] Πειρίθῳ. ἦ τε ἄμφω κεν ἔθεντο ῥηύτερον τέλος καμάτοιο πάντεσσιν. exitiale autem vinculum cohibebat sub Taenariá terrâ Theseum, qui celebris erat supra omnes Erechtheidas, dum communem expeditionem prosequebatur cum Pirithoo. Ambo certè imposuissent faciliorem exitum laboris omnibus-Argonautis scil. si eos comitati essent. " αΐδηλος, αΐδης, ex d et εἴδω, non video. P.

105–112. TIØTE] Celeberrimus navis Argûs gubernator. conf. Virg. Eclog. iv, 34. Alter erit tum Tiphys, &c.-dorégi, Ursa major sic dicta zar çoxnv. Ex hoc loco apparet veteres cursum navium solere dirigere observatione solis et stellarum. ovv dé ol, et cum ipsá, [nam oi, à nominativ. os, est omnium generum,] Agyos- vide suprà v. 19. -zɛívηs úñóðημoóúvņot, sic Virg. diviná Palladis arte Aen. ii, 15. et vide Odyss. 2, 493. suprà p. 26.

119. —oûs ténɛ IIngo] Vide infrà ad Theocrit. Idyll. iii. v. 43 p. 228. cf. Propert. ii. 3, 51.

122. Οὐδὲ μὲν οὐδὲ βίην] βίη Ηρακλῆος est ipse Hercules, ut notum. [Iliad. 6, 117. cf. 7, 105, &c.] Sic Horat. Herculeus labor. [Lib. i. Od. iii. in fin.] quod est Homericum Bin Hoazλnein. Il. λ, 639. et alibi. Aλ' Eneì, &c. Angl. ad verbum: But when he heard the report of the assembling of the heroes, soon after he had passed from Arcadia to Argos, once reigned over by Lynceus, on the journey when he carried the boar alive, who used to feed in the forests of Lampia, along the extensive marsh of Erymanthus: him, bound in fetters, he laid down from his immense back, at the entrance of the forum of Mycenae; and set out, himself of his own accord, without the knowledge of Eurystheus. Caeterùm historia et labores Herculis etiam pueris notissima. 138. —ὃς πέρι πάντας, &c.] Οrdo est: ὃς περιεκαίνυτο πάντας vavtikinoi, qui vincebat omnes arte navigandi.

141. μή οἱ, &c.] Ordo est: μὴ δῆμος ἀγάσαιτο οἱ [ἕνεκα] εὐκλείης, ne populus ei invideret propter gloriam. Nam αγάζομαι non solùm significat admiror, sed, cum dativo junctum, invideo. [Vide Iliad. p, 71.] "Item, indignor, &c."--it nevuov, adverbialiter verè.

145. — ἔμπυρα σήματα] vocantur signa, quae πυροσκόποι in vic-86. timis ardentibus observabant, ut omen futurorum indè captarent. KUSTER, ad Suidam.

147. —poεv-] In hac voce et in similibus, ubi Brunckius et Wakefieldius [Vide Diatr. in Eur. Hec. p. 5. 25, &c. et Sylv. Crit. I. p. 81.] putârunt N épeλzvorizo, ut vocant, non opus esse ad syllabam longam efficiendam in Anapaesticis scil. et lambicis, quando pes terminat in ε vel ; et in Heroicis quando pes ab aliquâ ex hisce literis incipit, sequente consonante simplici; nos, monente amicissimo Tho. Young, in hac editione istud N, à Brunckio omissum, libenter revocavimus: [Vide infrà p. 87. v. 183. p. 88. v. 217.] Cujus rei in Tragico senario rationem quicunque requisiverit, eum com muni sensu planè carentem pronunciavit clarissimus Gr. Ling. Prof. Cantabrigiensis Ricardus Porson; qui hanc quoque literam finalem in Tragoediis Euripideis nuper à se editis, etiam ubicunque subse quens vox incipit à mutâ ante liquidam, (quae quidem syllabam naturâ brevem patiantur brevem manere,) constanter retinuit: sic Orest. 64. agédwzev tgépeiv,— ubi vide quae vir ille acutissimus ulteriùs observavit. "V. 217. Khɛlovói, 5ta: Khɛlovov, priores. P. 149, 150. Tηλvyétovs] charos, dilectos,-[sed significationes hujus vocis, Homero usitatissimae, dabunt Lexica. Vide ad p. 59. Оа. л, 19.] οὐδ ̓ ἀπίθησε νισομένοις· Angl. nor was she averse from their going ; γὰρ μήδετο ἐπάξια λέκτρων Ζηνός. for she thought of their performing deeds worthy of the progeny of Jove.

151. —ATIKETE] Vide Coll. Gr. Min. p. 23.

159, 160. —ἠδ ̓ ὅ ττι κεν ἀρήσαιτο Μαρνάμενος,] et quodcunque cuperet inter pugnandum, τὸ πέλεσθαι, id fieri, ἐνὶ ξυνοχῇ πολέμοιο. Angl. in the brunt of the war. i. e. ei dedit potestatem sui in quamcunque vellet formam mutandi. Cf. Ovid. Metam. xii, 556.

166. —αμπόλιν] i. e. ἀνὰ πόλιν —ὔπασσε, pro ὤπασε, comitem dedit. 168. — άρκτου δέρος] non pendet à sequenti verbo πάλλων, sed ab alio suppresso verbo. BRUNCK. Vide hoc schema infrà illustratum

ad Soph. Oed. Tyr. v. 269. p. 221.

172, 173 —ὃν δὴ φάτις Ηελίοιο Εμμεναι·] i. e. ὃν δὴ φάτις [ἐστὶ] εἶναι [υἱὸν] Ηλίου. —κυδιόων— vide supra ad v. 29.

176-178. —AMØIRN] Hic Amphion diversus fuit ab Amphi

87.

88.

89.

one, Jovis et Antiopes filio, conditore Thebarum, de quo Horat. Lib. iii. Od. xi.—¿π óрqúóív aiɣiahoto. in oris elatioribus littoris. nam dpovs, supercilium, significat quoque, prominentia terrae, littus arduum.

183, 184. οὐδὲ θεοὺς βάπτεν πόδας,] Locus notabilis adumbratus ex Il. v. 226–229. ubi poëta describit equos Erichthonii. cf. Virg. Aen. vii. 808. de Camillâ: Illa vel intactae, &c. et Pope's Essay on Crit. Not so when swift Camilla, &c.-dhla terróuevos ἄκροις ἴχνεσιν ὅσον, [i. e. elliptice, pro κατὰ τοσοῦτο ὅσον ἐστὶ τέγγε 60ai, tantum quantum est madefieri, vel quantum vocari possit madefieri,] πεφόρητο διερῇ κελεύθῳ. Angl. but just dipping the soles of his feet, he skimmed along the watery way. xvos, non solùm vestigium, sed interdum, ut hic, planta pedis. diepos, qui humorem habet, humidus. лεРоρητо, рго έлεрóρnto, plusquamperf. pass. in med. sensu. Vide Vol. I. ad p. 58. n. 1. 2. et ad p. 48. n. 2.

188. Παρθενίην,] Perperam vulgo Παρθενίης. Ordo est: ὁ δ ̓ Αγκαῖος νοσφισθεὶς Παρθενίην, ἕδος Ιμβρασίης Ηρης. Hac emendatione nihil certius: nominandus erat locus, unde Ancaeus veniebat. Cf. ii. 872. Insulae Sami antiquum nomen est Iagoɛvin. Vide Callimach. Hymn. in Delum, 48. BRUNCK.

203. Δέρνου ἐπίκλησιν, &c.] i. e. πάϊς Λέρνου κατ' ἐπίκλησιν, γε μὲν πάϊς Ηφαίστοιο κατὰ γενεήν.

204.лódε] Vulgò oda. Illud dant codd. quatuor.-Patrem suum referebat, quem utroque pede claudum fuisse fabulantur : ideo Poëtis αμφιγυήεις dicitur. -σιφλός autem hic πηρός, βεβλαμ μévos notat: alias significationes apud Hesych. vide, et Eustath. ad II. §, 142. P. 972. BRUNCK.

219. To μèv en dngováτaidi, &c.] Tota haec descriptio fratrum Zntov et Kalatos est admodùm poëtica; non autem explicatu difficilis. Adi propr. nom. Lexica. τοῖς σφυροῖς. Schol. P.

"

231. εὐχετόωντο Εμμεναι·] i. e. εὐχετάοντο εἶναι, gloriabantur se Vide suprà ad v. 29.

esse.

492-558.] Orphei Cantilena, Argûs Profectio.

492-495.-ооréow-] Omnibus ad Argûs profectionem paratis, Argonautae, sole in vespertinam caliginem declinante, super toris foliorum ad littus stratis discumbentes, genio indulgent epulis ac vino. Orta lis est inter duos ex heroibus, Idam Idmonemque, qui conviciis se invicem proscindunt ;-προτέρω δέ κε νεῖκος ἐτύχθη, ulteriùs verò lis processisset, [Vide Iliad. y, 490.) Ei un érαiço duoκλήσαντες [κατερήτυον] δηριάοντας, αὐτός τ' Αισονίδης κατερήτυεν nisi socii iis certantibus interminati cohibuissent, ipséque Jason cohibuisset : ἐν δὲ καὶ [αὐτοῖς] Ορφεύς, ανασχόμενος κιθαριν λαιῇ [χειρί,] лɛigaçεv dodñs. atque inter illos Orpheus, laevá manu sustollens cith ram, tentasset cantilenam.

496-500. Heide d'os yała, &c.] Cf. Virg. Eclog. vi, 31. Nam que canebat, &c.-τὸ πρὶν συναρηρότα ἐπ' ἀλλήλοισι μιῇ μορφή, pri conjuncta inter se sub und facie vel formâ, [cf. Ovid. Metam. L. i. 5 Ante mare et tellus, &c.] ἐξ ὀλοοῖο νείκεος διεκρίθησαν ἕκαστα ἀμφὶς· è perniciosa lite discreta erant singula à se invicem. —ελío xéλεvoα Sic Virg. Aen. vi. 797. Extra anni Solisque vias,

505. —ὁ μὲν Κρόνῳ εἴκαθε τιμῆς,] hic quidem Saturno cedeba honoris causâ,-nam runs regitur ab Eveza subaudito. "Vid. Vol. P 80. 9. P.

508 -Oppα Zevs ěti zovρos,] Sic Juvenalis Sat. vi. 15.-Jove 89. nondum Barbato,-sed more Satyrico, diverso scil. ab Epico.

512-514. H,] Per aphaeresin pro 7, ut saepè apud Homerum, et hoc pro ἔφη, dirit. — άμοτον, insatiabiliter. μοτόν est linteum concerptum, quo vulnera expleri solent à chirurgis: unde auotos, ou, ó, ,qui expleri non debet vel potest. [cf. Iliad. d, 440.]—ñgεμέovTES ἐπ ̓ οὔασιν ὀρθοῖσιν κηληθμῷ· quiescentes auribus erectis ad oblectationem. "aporov лQоvyovτо-insatiabiliter protendebant-P.

515. —τοίην σφιν ἐνέλλιπε θελκτὴν ἀοιδῆς.] tale in ipsis blandimentum cantûs relinquebat. Ita ex MSS. quibusdam restituit Brunckius, pro vulgato θέλκτιν αοιδήν.

516-518. Οὐδ ̓ ἐπὶ δὴν μετέπειτα] Neque diu post, κερασσά. Evo [reduplicato 6, ut saepè apud poëtas] Loba's, misto libamine, ᾗ [i. e. ἐν τῇ ὁδῷ ᾗ] θέμις ἐστὶ, prout fas est, τέως τε χέοντο ἐπὶ αιθομέναις γλώσσησι, donec quoque profundebant in linguas ardentes, [Libatio ista postrema, ut observavit Brunckius, super victimarum linguas in honorem Mercurii fiebat. Hom. Od. î, 136. y, 332.] dè ἐμιώοντο [pro ἐμνάοντο] ὕπνου δια κνέφας. et somni recordabantur per noctem. Optimo verò jure suspicatur H. Stephanus, ut notavit T. Young, particulam d pro di irrepsisse. "réos, tunc. P.

523. Βαινέμεναι] et βαινέμεν, idem quod βαίνειν· ἐπιβαίνειν νῆα, Angl. to go on board, &c. "521. äzgai, summitates undarum. P.

525. Inhia's-Agyo,] Peliaca Argo. Vide infrà ad Eur. Med. 3. 526, 527. Εν γάρ οἱ δόρυ θεῖον ἐλήλατο,] In ea enim trabs divina impacta erat, [dópv, hastile, item tota hasta propriè est, ut hîc, lignum longum, cortice spoliatum, trabs,] vó ga [¿z] Awdwvidos pnroʊ Αθηναίη ἥρμοσε ἀνὰ μέσσην στεῖραν. quam à Dodonaea quercu Minerva adaptaverat mediae carinae. pnyòs, fagus, item quercus: Dodonaeae quercus, scil. vocales erant.

è

528.6xεo] continuâ serie, à 6xɛpòs, vel dyegov, series, cuhaerentia. —evzóóμœs—¿dgiówvto, ordine sedebant. Vide suprà ad

v. 29.

531. —μέγα τε σθένος Ηρακλῆος] Vide supra ad v. 122. ἄγχι δέ 90 oi góralov Véto, prope se autem posuit suam clavam-Hercules scil. 532.zai oi repe-] atque ei sub pedibus (altius) immersa navis

carina. T. Y.

533, 539. —όμαρτῆ—πέδον ῥήσσωσι πόδεσσιν] Ex Homero, 11. 6, 571. —τοὶ δὲ ῥήσσοντες ὁμαρτῆ Μολπῇ τ' ἰϋγμῷ τε, ποσὶ σκαι EnovTO. BRUNCK.

ροντες

540. 541. 'Ps of in' Оopños] Ita, monente Dorvillio, [Miscell. Observ. iv, p. 194.] reposuit Brunckius, pro vulgato, 's on Opños, claudicante versu. Caeterùm quisnam est qui non admiratur hanc imaginem? Argonautas plangentes undam remis ad citharam Orphei! gólia s čπizkúšovтo fluctus autem fremebant: apud Homerum invenitur pólios, ia, cov, fremens, strepens, &c. sed vo góGiov, fluxus, est recentiorum poëtarum.

542. Apo d'évoa zai évoa, &c.] Talis qualis hic et sequens versus ab Homericâ sublimitate non multùm distare videtur. Tantum non sunt: Οἷοι Τρώϊοι ἵπποι, ἐπιστάμενοι πεδίοιο, Κραιπνά μάλ' ἔνθα καὶ ἔνθα διωκέμεν, ἠδὲ φέβεσθαι. 11. ε, 222. Sed qui sequuntur, ad v. 559, ipso principe poëtarum non sunt indigni. Eorum autem pulchritudines discipulis suis particulatim enarrare periti est Magistri inter praeleg ndum." èzýziev, saliit. Vid. Il. 7, 262. P.

VOL. II.

28

20