пọоdéðɩɣev ¿μòv xɛthos, &c. Ad verbum ferè Maro: Necdum illis 217 labra admovi, sed condita servo. Ecl. iii. 43. Hanc lectionem alteri, Ovde vi лw, praetulit Valckenarius cum H. Stephano aliisque. лa Doг. pro лη.

60. —τῷ κέν τυ] τῷ καὶ τὸ praeferunt aliquot Codices MSS. mihi placet lectio vulgata: τῷ κἐν τυ μάλα πρόφρων ἀρεσαίμαν quo tibi dono lubentissimus gratificer. In hunc sensum verbo άgéoα66α aliquoties utitur Homerus. VALCKEN.

61. Αἴκεν μοι τύ] Ordo est: εἰ τὺ φίλος κεν [quod est ἂν] δείσῃς μοι τὸν ἐφίμερον ὕμνον. Εφίμερον ὕμνον, carmen pastoribus amabile, sive, ut Niclas, qui hanc lectionem defendit, probante Reiskio, vertit, hymnum amatorium, desiderativum. HARLES. Tòv

Iμέoα vμvov emendat D. Heinsius, i. e. carmen bucolicum de infortunato Daphnidis amore prope Himeram, fluvium in Siciliâ, primùm cantatum; vel quod ab Himeraeo poëtâ primùm cantatum fuit. Quae lectio Heinsiana valdè arridet doctissimo Valckenario.

62. Κοϋ τοι τὶ φθονέω·] Casaubono placuit: Κούτοι τὶ φθονέοις· tu ne invideas hoc carmen, quod à te peto recitari. Genuinum videtur quod legitur in Schol. in aliquot Codd. et Editt. primis, Kovri tù xɛgtouέw nec sane haec dico tui irridendi causa. VALCKENAER. -лółαγ', ὦ 'γαθέ· i. e. πρόσαγε, ὦ ἀγαθέ· age, o bone, vel huc accede, bone vir. AE. PORTUS. Nec tibi invideo : i. e. πρόφρων δώσω, αἴκεν deions. Vide supra p. 98. v. 405. ovti μɛzaigo. p. 122. v. 310. Item Hom. Il. d. v. 54. 55. P.

"

63. —εἰς Αΐδαν γε τὸν ἐκλελάθοντα] ad Plutonem qui oblivionem inducit. Exhɛhάow est novum verbum à perfect. med. λéλɑ0α verbi λαθέω formatum; uti a κέκληγα, κεκλήγω ; à πέπληγα, πεπλήγω, πέφραδα, πεφράδω· et similia. Vide supra ad ver. 16. " ἐκλελαθόνta, aor. 2. Valck. ¿zλɛλά0ovτa, praes. Br. P.

64. Agnete ßwzoλizās,] Hinc Virgil. Incipe Maenalios, &c. Ecl. viii. passim.

65. --ἅδ ̓ ὁ φωνά.] i. e. ἥδε ἐστὶν ἡ φωνή.

66. Πᾷ πολ ̓ ἄρ ̓ ἦθ',-] i. e. Πῇ ποτε ἦτε, ὅτε Δάφνις ετήκετο; 218 Ubi tandem eratis, quandò Daphnis tabesceret? "Utrum no' an no "scribatur, nihil interest. Nam 60 non est pro Aeolico 60α, eras, "sed pro noɛ, eratis, in imperf. med." BRUNCK. Conf. Virg. Quae nemora, &c. Ecl. x. 9, sqq. et Miltoni Lycid. Where were ye, nymphs, &c. item Pop. Past. et Dom. Lyttleton Monod. Fuit autem Daphnis in vetustis carminibus pastoritiis celeberrimus; et herois loco inter pastores habitus; uti notavit doctissimus Heynius, [Virg. Ecl. v. Argument. quod vide.] "Addixerat se Daphnis" [verba sunt Brunckii, ad Anal. Vet. Poëtar. Graec. Vol. iii. p. 67.] "Nymphae "Echenaïdi, cui juraverat se nunquam in alterius foeminae amplexus "iturum. Irritum juramentum fecit regiae cujusdam puellae fraus, ་ quae, quum pastorem deperiret, vino eum obrutum libidini suae morigerum habuit. Comperto furto Echenaïs in furorem acta 66 amorem odio commutavit. At Daphnis, qui datam Nymphae fidem non sponte violaverat, ab ejus amore non destitit, cujus vi tandem "contabuit et periit. Haec est Cantici summa, quod canit Thyrsis." Eandem ferè historiam dedit Wartonus ex Aeliano: atque ex ejus notitiâ pendet sequentis cantilenae intelligenda. Qui de Daphnide plura velit, adeat Servium ad Virg. Eclog. viii, 68. Diodor. iv, 84. Aelian Var. Hist. x, 18. et Dorvillii Sicula, p. 27.

66

218.

67 Η κατὰ Πηνειῶ καλὰ τέμπεα,-] Construe: ἢ [ἦτε] κατα καλα τέμπεα Πηνειοῦ, ἢ κατὰ [καλα τέμπεα] Πίνδου; An eratis apud pulchra tempe Penei, vel apud pulchra tempe Pindi? i. e. apud pulchra tempe quae sunt ad fluvium Peneum, vel ad montem Pindum. Tempe in Thessaliâ, vallis amoenissima ad quam Poëtae saepissimè alludunt. [Vide ejus descript. ab Aeliano Vol. I. p. 346.] Ejus medium Peneus perfuit. Pindus, mons inter Epirum et Thessaliam, Apollini Musisque sacer. "Nomen Tempe a valle Peneï ad alias similes valles transferri videtur. P.

sas.

68. Аváлw,] Dor. genitiv. Anapus, fluvius Siciliae juxta SyracuAcis quoque amnis Siciliae.

71. Τῆνον μὲν θῶες —] Εκεῖνον οἱ θῶες, ἐκεῖνον οἱ λύκοι ὠρύσατ το, ἤγουν, ωρυόμενοι ἐθρήνησαν. Schol. Θῶες—Mihi, collatis inter se veterum Scriptorum locis compluribus, verisimillimum videtur, per nomen os intellectum fuisse Canem aureum Linn. Angl. the Jackall. RUTHERFORD. "Vide Lexica. P.

72. Τῆνον χώ κ δρυμοῖο-] i. e. Εκεῖνον καὶ ὁ ἐκ δρυμοῦ.

74. Πολλαί οἱ παρ ποσσὶ βόες,] i. e. Πολλαὶ βόες παρὰ ποσι ο Virg. Stant et oves circum, &c. Ecl. x, 16.-Quanto contractiora illa et frigidiora Virgilii, qui duntaxat unum genus animalium memorat, oves scilicet, quas tantùm dixit "stare circum?" Descriptioni certè et vis et pathos accessit ex enumeratione plurium diversorum animalium. WARTON; qui Theocritum contra Scaligerum [Poët. v. 5.] hîc bene defendit.

77. Ηνθ' Ερμᾶς πράτιστος ἀπ' ὤρεος,] i. e. Ἑρμῆς ἦλθε πρώτιςтos άл' geos, Virg. Venit et upilio, &c. Ecl. x, 19, sqq.

80. Ηνθον τοὶ βῶται,-] i. e. Ηλθον οἱ βοῦται—Βοῦται sive Bouzóλa, bubulci, honestissimi habebantur pastores: aixólo, caprarii fuerunt minimae dignitatis. Medium inter illos, secundum quorundam sententiam, tenuerunt nouέves, opiliones.—Obtinuerat tamen usus, uti cel. Heyne ad Donati vitam Virgilii, xx. monet, ut Pouzóλa eodem modo, quo лоμévεs, omninò de quocunque pastorum genere dicerentur. Adde Schol. item Warton in diss. de poësi bucolicâ, &c. et Hardion de pastoribus Theocriti, in Mem. de Literat. de l'Acad. des I. et B. L. Paris, 1746. pag. 534, sqq. HARLES." Vol. IV. 4to. p. 534. 1723. P.

81. —ďvngátεvv-] Pro communi dvngózovv, 3. pl. imperf. indic. ab dvɛgorio, o, Ion. et Dor. pro dvɛpwraw, o, interrogo, inquiro.— ἦνθ ̓ ὁ Πρίηπος, Κἤφα, i. e. ἦλθε ὁ Πρίαπος, καὶ ἔφη. τί τὺ τάκεαι; i. e. διὰ τί σὺ τήκῃ; τήκομαι, tabesce, [a τήκω, tabefacio,] τήκεσαι, eliso 6, τήκεαι, et postea contractè τήκῃ, Dor. τάκεαι.

82. - δέ τε κώρα-Ζαλοῖσ.] Hemsterhusii lectionem cum Brunckio nunc caeteris praefero. In codd. leguntur Zatɛvõɑ Zaτοῖσα· Ζατεῦσ ̓ ὦ Ζατοῖδ' ά. Heinsio placuit Ζατοσ. Σ. VALCK. Mihi placet conjectura Wartoni et Hemsterhusii Ζαλοῖσ. [ξαλοῖσ pro nλovбα, à nλów.] quae, aemulatione capta, suspectum habuit amatorem: quam Brunckius quoque rescripsit. HARLES. Zatɛvõα, vel Cavoloa, Dor. pro communi tova, quaerens. Sed "non quaerebat "Nympha Daphnin, in quem erat infenso animo, sed ut ejus aspec"tum vitaret, longè à locis, in quibus degebat pastor, per montes et "sylvas aufugiebat. Scilicet Daphnis hic solitas suas habitat sedes, “Aetnam, ut ex cantici initio manifestum est. Ibi ad eum facile Nympha accessisset, si eum revera quaesivisset, ut ei amoris in

“ constantiam-exprobraret, nec illi per avia montium et sylvarum 218. “ discurrendum fuisset.” BRUNCK. Scholiastes tamen legit ξατεῦσα, et putat ironicè dictum, quippe non Nympha Daphnin, sed Daphnis ipse Nympham quaerebat; vel Daphnin consolandi gratiâ dictum. ειρωνεύεται δέ· ζητεῖ γὰρ αὐτὸς μᾶλλον, οὐ ζητεῖται ὑπὸ τῆς νύμφης· ἢ καὶ παρηγορητικὸς ὁ λόγος.-παραμυθούμενος δὲ αὐτὸν τοῦτο λέγει. δύσερώς τις ἄγαν εἶ, ἤγουν, οὐκ εἰδὼς ἐρᾷν, οὐ καλῶς διοικῆσαι τὸν σαυτοῦ ἔρωτα δυνάμενος, καὶ ἀμήχανος, ἤγουν, ὑπ ̓ οὐδεμιᾶς μηχανῆς μετριώτερος περὶ τὸν ἔρωτα γενέσθαι δυνάμενος. Ita Scholiastes; qui et notavit sequentia: τινὲς δέ φασιν ὅτι οὐ διὰ τὴν Νύμφην, ἀλλὰ διὰ τοῦ βασιλέως θυγατέρα δι ̓ ἣν ἐπηρώτα. Quae forsan verissima loci sententia: adeoque revocandum ξατεῦσα. Caeterum αμάχαιος est Dor. pro αμήχανος, et redditur ab Harlesio, cujus inconstantia nullo modo mutari potest. Mirum autem est haec et sequentia verba à doctissimo D. Heinsio aliisque Nymphae tribui. Η Sunt,” ut verbis utar acutissimi Brunckii, “ ipsius Priapi, cujus personae maxime conveniunt, quae sequuntur, πόλος ὅκαὶ ἐσοψη. "Qui in animum inducit talia Nympham locuturam fuisse, is neque Η Δρυάδα, nec Ναιάδα, sed Πορειάδα, Nympham e lupanari, sibi “ fingit.” " αμάχανος, inops consilii. P.

σε

86. Βώτας μὲν ἐλέγει ] Dor. pro βούτης μὴν ἐλέγου. Vide supra

ad v. 80.

92. Τὼς δ ̓ οὐδὲν ποτελέξαθ ̓ ὁ βωκόλος, &c.] i. e. ὁ βουκόλος ἐλέξατο οὐδὲν πρὸς τούς. Vel, ut Schol. πρὸς τούτους δὲ, οὕστινας ἄνωθεν εἴπομεν, ἤτοι τοὺς βούτας, τοὺς ποιμένας, καὶ τοὺς αἰπόλους, τὸν Πρίαπον, καὶ τοὺς λοιποὺς, οὐδὲν ἐφθέγξατο ὁ βουκόλος, ἤτοι ὁ Δάφνις· ἀλλὰ τὸν αὑτοῦ ἔρωτα ἐπέραινε, καὶ διήνυε μέχρι καὶ τῆς μοίρας. Valckenaer ita interpretatur:Sed suum tolerabat amorem acerbum, atque, in illo, fortiter ferendo, vitam ad finem usque transigebat.

95. Η θέ γε μὴν ἀδεῖα—] Ηλθέ γε μὴν καὶ ἡ Κύπρις ἡ ἡδεῖα γελώσα, λάθρα μὲν γελώσα, βαρὺν δὲ θυμὸν, ἤγουν, βαρεῖαν ὀργὴν ἀνέχουσα, τουτέστιν, αναδεδεγμένη. Schol. ἦνθέ γε μάν, &c. Venit tamen etiam suavis Venus ridens, λάθρη, &c. occulte quidem ridens, [risumque dissimulans,] gravem iram spirans, vel prae se ferens, graviter irata. AE. Pontus. Pro vulgari λάθρη, quod est λάθρα, Valckenarius dedit λάθρα, quod eodem redit. " ανέχουσα, sursum tollens, prae se ferens : num hic, ostentans, simulans iram, risumque dissimulans? P.

97. Κἶπε, τὸ θήν-] Καὶ εἶπε· σὺ δὴ, ὦ Δάφνι, κατεύχου, αντι τοῦ εὔχου, ἐκαυχῶ, λυγιξεῖν, ἤγουν λυγίσειν, καταπαλαίσειν τὸν ἔρωτα. ἆρ ̓ οὐκ αὐτὸς ὑπὸ τοῦ ἔρωτος τοῦ ἀλγεινοῦ ἐλυγίχθης; Schol. Veneris amarulenta irrisio: Gloriabaris nullum in te fore Cupidinis imperium: cogit te tamen ad alios amores. BRUNCK. Λύγος, οὐ, δ, rimen, ex quo torto vincula feri solent: hinc, λυγίζω, f. σω, vel ξω, viminibus, sive vimincis vinculis, ligo, vincio ; et simpliciter ligo, inde supero, vinco, &c. κήπε, &c. et dixit, tu sank gloriabaris, Daphni, fore ut amorem vinceres: An non ipse à gravi amore victus es?

102. Ηδη γὰρ φράσδει πάνθ', ἅλιον ἄμμι δεδύκειν·] Hic locus 219. mirè exercuit interpretes. Lectio nostra, quae est Valckenariana et aliorum, sic reddi potest: Odiosa Venus, Venus mortalibus infesta ; γὰρ ἤδη πάντα φράξει ἥλιον δεδύκειν ἡμῖν· omnia enim jam indicant solem nobis occidere: i. e. vitam meam ad finem jam appropinquare

66

66

219. Δάφνις ἔσται κακὸν ἄλγος ἔρωτος καὶ ἐν αΐδᾳ. Daphnis erit malu dolor amoris etiam apud inferos. Vel ut Brunckius лapa¶á "Moritur Daphnis, et apud inferos etiam gravi dolore Cupidinem uret. "Scilicet videbit Cupido me etiamnum apud inferos Echenaïdem amare, quam revera amare nunquam desii. Quam enim in me fraudem ma"chinatus est, cujusque eum nunc ex matris Veneris verbis auctorem "intelligo, ea regiam quidem puellam voti sui compotem fecit, sed ani mum meum à Nymphá non alienavit: non est ergo quod triumphum "agat." Idem vir egregius dedit, post Toupium, [Animadverss. in Scholia, I. 1.] praeeunte Scholiaste, Hôn TAP padei пávo ähios äμш dεôýžεi Adqvis,-Odiosa Venus, tui ENIM pueri malas artes admoto lumine mihi patefacit Sol, quem nec tua furta scis olim latere sivisse. Moritur Daphnis, &c. Opinantur viri hi doctissimi, Daphnidem tangere hîc Veneris cum Marte commercium, cujus SOL index fuit. Denique, elegans est conjectura Wassenbergii, quam protulit Valckenarius: Ηδη γὰρ (nempe ἔξεστι) φράσδειν πάνθ'. ἅλιος ἄμμι δεδύκει. Δάφνις κεῖν εἶδᾳ κακὸν ἔσσεται αίσχος Ερωτος. 105. Ou éyɛtai-] Abi ad montem Idam, ubi Anchises Venerem scil. tentasse, et cum illá rem habuisse dicitur. HARLES.

106. Στήνει δρύες, ὧδε κύπειρος,] Duo vocabula τήνει [Dor pro Exɛ] et de non sunt inter se disjuncta, non ibi et hic significant, sed utrumque idem dicit, ibi, ibi, apud Anchisen puta, in monte Idâ. Locus est similis Idyll. v. 33. REISKE. KUл800s probabiliter Cyperus longus Linn. Angl. long Cyperus; stirpibus affinis gramineis sea junceis in locis paludosis crescentibus. RUTHERFORD.

107. —βομβεῦντι ποτὶ σμάνεσσι-] susurrant ad alvearia. βορ βεῦντι pro βομβοῦσι, ἃ βομβέω. ποτὶ σμάνεσσι, Dor. pro πρὸς σμή

νεσσι.

109. Ὡραῖος χ' Ωδωνις,] i. e. καὶ ὁ Αδωνίς ἐστιν ὡραῖος. Virg. Et formosus oves ad flumina pavit Adonis. Ecl. x, 18. Toupius legendum conjicit Posios x Roovis. Sed Anchises bubulcus, sed Adonis pastor, et uterque montes colebat. "De Syracus. Ep. ad v. 113. P.

zai

112. Αὖτις ὅπως σταση] Αὖθις ὅρα ὅπως τοῦσα στήσῃ πλησίον τοῦ Διομήδους, καὶ λέγε, ὅτι τὸν Δάφνιν νικῶ τὸν βουκόλον· ἀλλὰ σὺ μώραινε, καὶ μάχου, μοι. Schol. Venerem scilicet perstringit propter vulnus, quod olim ad bellum Trojanum acceperat à strenuo Diomede. [Vide Iliad. ɛ, 335, sqq.] Caeterùm, uti notavit Harlesius, toida cum alio verbo junctum, contentionem, studium, festinationem, significat: sic alia verba. Vide Coll. Gr. Min. ad p. 36. n. 13.

113.d22a uayev uo.] Acerbissimo joco Venus, quia bubulcum Daphnin superaverat, laeta nunc dicitur ad Diomedem, quem ante fugerat, accessura propius, et dictura, quin tu nunc mecum pugna. Pro μázev pot, sincerâ scriptione, Juntae Florentina dat Ed. μayevua.-Monuit D. Heinsius p. 305. b. hoc in versu et paulò post v 116, ut essent bucolici, syllabam in Aaviv à Poëta correptam. A Graecis sic Poëtis corripiuntur syllabae in τέχνη· λάχνη ἀκμή τέκνον· πότμος· σταθμός ρυθμός· αριθμός· ἐρετμός· à Latinis etiam in Procne, Daphne, Tecmessa, similibusque. VALCKENAER.

118. Ovuбgidos] Fluvium Siciliae hîc designari, veteres gram matici suspicantur. Casaubonus tamen, Toupius et Valckenaer montem hic intelligendum esse arbitrantur. HARLES. "Tiberis est Thybris. Virg. Heyn. Aen. vii. 242. et Excurs. ii. fin. iii. init Θύβρις et Θύμβρις, Graecis. Plutarch. Vit. Rom. init. Θύμβρα

campus et oppidum, Oúu6gios, amnis, prope Trojam. Steph. Byz. 219. de Ürbb. ad voc. Strabo, L. xiii. Vol. ii. p. 893. (598.) Chevalier, Plain of Troy, p. 66. Hom. Il. z, 430. Heyn. ad Virg. Geor. iv. 323. &c. Forsan nomen translatum est in Siciliam. Vide supra ad v. 67. et p. 163. not. P.

120. Δάφνις ἐγὼν ὅδε τῆνος,] Quos versus, cum multo majorem simplicitatem habeant, mireris Virgilianis posthaberi. hinc usque ad sidera notus, epicum est, nec in pastoritio carmine satis placere potest. HEYNE; ad Virg. Eclog. v. 43.

125. Púv,] Omne quidem promontorium dici potest pov hoc verò loco accipiendum esse de Rhio, promontorio in eâ orâ Peloponnesi, ubi Helice fuit, jam monuit Casaubon. C. ii. Lect. Theocr. Helice autem urbs fuit Achaiae, littoralis ad sinum Corinthiacum Peloponnesi. Idyll. xxv, 165, 180. Cf. Spanhemium ad Callim. H. in Delum v. 100, sqq. HARLES.

126. Avxaovidao,-] Maenali, filii Lycaonis, à quo mons Maenalus. Schol.

127. Anyetε-] Virg. Desine Macnalios, &c. Ecl. viii, 61.

128. Ενθ', ὦ ναξ,] i. e. ὦ ἄναξ, [Παν,] ἐλθὲ, καὶ φέρε τήνδε και λὴν σύριγγα ἐξ εὐπάκτου κηροῦ μελίπνουν, Veni, rex, et aufer hanc pulchram fistulam ex cerá benè compactá factam, quae suavem edit sonum, [Schol. uti notavit anonymus Cantab.] λiztǹv tegi xethos, circa labrum curvatam. [Vide infrà ad Idyll. viii, 18. p. 230.] Eleganti judicio observat Wartonus, et ipse poëta eximius, quàm mirâ hîc suavitate, nec minùs лα✪ɣτixos, fistulae suae valedicat pastor

moriturus.

130. —¿s Aïdos-] dóuov scil. ut nôrunt etiam tirones.

132. Nõv la μèv-] Virg. Nunc et oves ultrò, &c Ecl. viii, 52, 220 sqq. "Nomen cum verbo in 2. pers. P.

133. —vágziσoos-] Narcissus poeticus Linn. Angl. Narcissus. agzevoos, Juniperus comm. Linn. Angl. Juniper.

134. xvas éveinai,] pira ferat. ovn propriè est pirus sylvestris. conf. Odyss. vii, 115, 120. Hîc pira in genere intelligi videntur. SCHREEER. Supra p. 64.

"

135. —λapos] i. e. ò Elaços, cervus, Eλxo, trahat captivas; vel potius, uti vertit Harlesius, distrahat et laceret.

136. 6×лεs-] ululae. Prae aliis id nomen eam indicare cre ditur, quae à Linnae Strix Scops appellatur. SCHRFBER.

139. -λíva návτa heλoiлe] Defecerant omnia fila, quae nempè, nascente Daphnide, neverant Parcae. καὶ ὁ Δάφνις ἔδη ῥόον, εἰ Daphnis transiit flumen Acherontis. WARTON. "6a, adiit ? P.

147. απ' Αιγίλω ἰσχάδα-] ἰσχὺς, -άδος, ή, carica, Angl. dried fig. Caricae autem Atticae, ex pago Aegilo, veteribus magni habebantur. Atque ita Schol. d' Aiɣihw εï0ɛ τgóyos ió xáða ñdetav, ἀντὶ τοῦ ἀπὸ τῆς Ἀττικῆς. Αϊγιλος γὰρ δῆμος ἐν ταῖς Αθήναις. Cf. Athenaeum Deipnos. xiv, 18. p. 652.

148. —τέττιγος ἐπεὶ τύ γα φέρτερον δεις.] quoniam tu suavius canis quam cicada. rú ya, Dor. pro σύ γε. Sonus cicadae veterum auribus gratissimum erat; ut benè notum. "TETTI, Cicada vete"rum est, ut verisimile videtur, cicada orni Linn. Angl. the Balm "Cricket. Una ex majorum horum insectorum speciebus communis "est in regionibus Europae australibus et alibi, cujus mares, per "duas tenues membranas sub pectus collocatas et vi resiliendi prae VOL. II