III. 1. Odvis avopa-] Rectè in duos Choriambicos digerit Valckenarius, Hippol. p. 160. c. Anon. Cantab. Οστις ἄνδρα φίλον μὴ προδίδωσιν, μεγάλην ἔχει Τιμάν, ἔν τε βροτοῖς, ἔν τε θεοῖσιν, κατ' ἐμὸν νόον. -- IV. Zúv μo лivε,-] Athen. p. 695. d. L. xv. 15. Hinc Eustath. Od. n, 125. p. 277. 10.-Valckenarius ad Phoeniss. p. 146. veterem scripturam fuisse putat hanc: Σύμμοι μαινομένῳ μαίνεο, Συσσώφρονι doppóvel. Quod ex parte probat Hermannus, qui hic metrum choriambicum agnoscens, p. 319. corrigit: Σύν μοι πῖνε, συνήβα, συνέρα, συστεφανηφόρει· Theognis v. 307. Εν μὲν μαινομένοις μάλα μαίνομαι· ἐν δὲ δικαίοις III. NOTAE IN PAEANAS. *PAEANES.] Ilaudv erat hymnus in laudem Apollinis, (nec non 293. Dianae, secundum alios,) qui canebatur ad amoliendum et propulsandum aliquod malum, sive morbi, (ac praesertim pestis,) sive belli. Sed et partâ victoriâ, aut in praelii congressu canebatur: à verbo παύω, quasi πανάν.—Generalius autem παιαν de hymno qui canebatur et alii cuilibet deo.-Quinetiam plurali numero лαιavεs generaliter cantilenae et hymni deorum, nec non ɛvøημíɑi et zõμo, ut Hesych. exponit. H. STEPHANUS. Thes. Ind. Apollinis cognomen primùm fuisse videtur; et nonnulli deducunt άлò τоv лαiɛv, sive à percutiendo Pythone, sive à sanando morbos. [Vide suprà ad Oed. Tyr. v. 152-166.] Est et naiav, dñs eldos. Vide Schol. ad Hom. παιαν, Il. a, 473. Eustath. ibid. p. 137. ima. † ARIPHRONIS SICYONII. 1. Tytεla,] Hymnus venustissimus ad Hygieiam, Aesculapii filiam, deam sanitatis. Extat apud Athenaeum, Lib. xv. c. 20. p. 702. item " initium apud Max. Tyr. xiii. 1." Latinis Iambicis vertit Caelius Calcagninus, in Delit. Poëtar. Italor. p. 546. Vide plura Fabr. Bib. Gr. Vol. ii. p. 111. edit. Harles. L. ii. c. 15. s. 17. Conf. Armstrong's Art of preserving Health. 4. Ev & quoì-] Tu mecum propitia habites. JACOBS. 6. Tas loodaiμovós ] Citat Porsonus (Praef. ad Eur. Med. Supplem. p. xxx.) Τᾶς τ ̓ εὐδαίμονος ἀνθρώποις βασιληΐδος αρχᾶς. Anon. Cantab. 7. — лóðɑ-] furtiva voluptas, quam adeo furtivis Veneris retibus venamur. JACOBS. 10. —πόνων αμπνο] à laboribus respiratio. αμπνα, pro αναπνοή. 294. * ARISTOTELIS PAEAN.] Hoc celebre est illud Scolium, sive, ut alii volunt, Paean, seu potiùs Hymnus, de Virtute, quod Aristoteles in Hermeam Atarnensium tyrannum conscripsit. Extat apud Athenaeum, Lib. xv. cap. 16. Laertium in vitâ Aristot. V. 7. et Stobaeum, p. 6. edit. Grotii. S. i. Occurrit etiam in Lib. i. c. 44. Poëtices Jul. Caes. Scaligeri, cui ita arridebat, ut is lectorem cupiat perpendere, "quantus vir Aristoteles fuerit in poësi, neque ipso Pindaro minor." Maittaire in Carm. Misc. p. 34. Hurd on Hor. Art of Poetry, p. 166. Vol. i. Singulari dissert. illustravit Koeppen, Hildesiae, 1784. et post illum Cludius in Bibl. L. et Art. Fasc. iii. p. 33. sqq. Criticis notis instruxit Buble in Aristotelis Opp. Tom. i. pag. 32, sqq. uti notavit Jacobs. De isto autem Hermeâ, ita Strabo: Ην δὲ Ερμείας εὐνοῦχος τραπεζίτου τινὸς οἰκέτης· γενόμενος δ' Αθήνησιν ἠκροάσατο καὶ Πλάτωνος καὶ Αριστοτέλους· ἐπανελθὼν δὲ, τῷ δεσπότῃ συνετυράννησε, πρῶτον ἐπιθεμένῳ τοῖς περὶ Αταρ νέα καὶ Ασσον χωρίας· ἔπειτα διεδέξατο ἐκεῖνον, καὶ μετεπέμψατο τόν τε Αριστοτέλην καὶ Ξενοκράτην, καὶ ἐπεμελήθη αὐτῶν· τῷ δ' Αριστοτέλει καὶ θυγατέρα ἀδελφιδοῦ ἀδελφοῦ, Mrs. Siebenk.] συνά κισε. Μέμνων δὲ δ' Ρόδιος ὑπηρετῶν τότε τοῖς Πέρσαις καὶ στρατ ηγῶν, προσποιησάμενος φιλίαν καλεῖ πρὸς ἑαυτὸν ξενίας τε ὀνόματι καὶ πραγμάτων προσποιητῶν χάριν· συλλαβὼν δ' ανέπεμψεν ὡς τὸν βασιλέα, κἀκεῖ κρεμασθεὶς ἀπώλετο· οἱ φιλόσοφοι δ ̓ ἐσώθησαν φεύγον τες τὰ χωρία & οἱ Πέρσαι κατέσχον. [Lib. xiii. 57. p. 610.] (908.) Ejus quoque mentionem faciunt Diod. Sic. Lib. xvi. s. 52. et Laertius, ubi supra. Caeterùm, quoniam in plerisque hujus odarii exemplaribus, quae in libris editis occurrunt, nonnulla est diversitas; hîc sequi visum fuit lectionem, quam vir admodum Reverendus Richardus Hurd, à quodam docto amico acceptam, in notis suis ad Hor. Art. Poët. edidit, quamque probavit Brunckius in Lectt. ad sua Analecta. "Ad v. 219. Vol. i. p. 177. ed. iv. P. Ver. 2. Θήραμα κάλλιστον βίῳ,] Angl. the noblest pursuit in life, or among men. Vide Davisium ad Max. Tyr. p. 539. Diss. xi. 8. et Reizium ad Lucian. T. ii. p. 710. vi. 296. Bipont. Gallus, 5." Credidit T. Young, se alicubi melius legisse: Αρετὰ πολύμοχθε, γέν νει βροτείῳ θήραμα κάλλιστον βίου, the most valuable prize of life. Postea invenit in Anthologia secunda Westmonast. Θήραμα κάλλιστον βίω. atque hanc esse correctionem Sylburgii testatur Jacobs. 4. —θανεῖν] πότμος θανεῖν, sors moriendi. ζαλωτός [ἐστὶν] ἐν ̔Ελλάδι, Angl. to die is in Greece an enviable lot. " περὶ σᾶς μορ φᾶς—καὶ θανεῖν ξαλωτὸς [ἐστὶ] πότμος ἐν Ελλάδι, καὶ ἀκάμαντας πλῆναι πόνους μαλερούς. i. e. consumentes. P. 8. Χρυσοῦ τε κρέσσω καὶ γονέων,] γονέων de majoribus generisque nobilitate accipiendum est. JACOBS. κρέσσω pro κρείσσω, quod contractè pro κρείσσονα, ut norunt tirones. 9. Μαλακαυχητοῖο] μαλακαυχητος est dolores leniens : à μα λακὸς et άχος. 10. Σεῦ δ ̓ ἕνεχ] Ita Hor. Hac arte Pollux, et vagus Hercules Innixus, arces attigit igneas. Lib. iii. Od. 3. 13. Σοῖς τε πόθοις-] Angl. from an ardent love for thee. 15. -piliov μogyas―] ea forma quá amicitiam refers, nempè 294. propter amicitiam. T. YOUNG. Forsan perstringit hîc Aristoteles simulatam illam amicitiam, quâ Hermeam amplectebatur Memnon ille Rhodius, (de quo Strabo, ut supr.) et quae causa erat ipsius mortis. Aragvéws Evτpopos, Atarneós alumnus, Hermeas scil. autem Atarneus locus Mysiae è regione Lesbi situs. Vide Herodot. Lib. i. 160. 17. Αελίου χήρωσεν αὐγάς.] Hic χήρωσεν absolute ponitur, quod singulare videtur. Vide infrà p. 326. iii. O лgiv ¿yo, x. t. 2. ubi xnowoé μe neliov est privavit me sole. Nonne igitur hic legendum, Ingóбar' avyas, deprived himself of the light of the sun? et, ni fallor, αὐγὴ potius quam αὐγαi usurpatur. Hom. Il. ρ, 371. αὐγὴ ἠελίου. T. YOUNG. Usurpatur utroque modo apud Homer. Sic, 8, 456. ✔, 480. 6, 609, &c. quae satis confirmant ingeniosam viri amicissimi conjecturam. Maittaire quoque conjecit avyas, sed retinuit yngevdev, et stare potest subaud. pron. recipr. "yngeuw, viduus sum, privor, careo: xngów, viduum reddo, privo. Buhle praefert rowoεv avya's, et interpretatur, Solis viduavit lumen (Hermias,) destituit sui conspectu, i. e. mortem oppetiit. Mallem yngevoev avyás, gen. privatus est lumine, vel χήρωσεν [ἑαυτὸν] αὐγᾶς. Laert. Stob. &c. P. 19. αὐξήσουσι] αὐξάνειν pro celebrare apud Pindarum frequenter obvium. JACOBS. 21. Διὸς Ξενίου σέβας αὔξουσαι.] Jovis hospitalis venerationem augentes, cujus cultum nimirùm violaverat iste Memnon. NOTAE PHILOLOGICAE AD EXCERPTA MISCELLANEA. 297. I. NOTAE IN HYMNOS. * HYMNI.] Erat apud Graecos hoc poëmatis genus à primâ usque eorum Poëscos origine usu receptum, et in religionibus celebrandis adhibitum. Exponebantur, plerumque Deorum origines, natalia, res gestae, aliaque ad eorum historiam pertinentia: ita factum videmus in iis quae etiamnum supersunt in hoc genere Graecorum monumentis, in elegantissimis Hymnis Callimachi, iisque qui Homero tribuuntur.-Veram hanc Hymni formam et germanum charactera apud Virgilium, accuratissimum vetustatis imitatorem, egregiè expressit geminus ille chorus Saliorum, [Aen. viii. 285.] qui carmine laudes Herculeas et facta ferunt.- Lowrи, de Sacrâ Poësi Heb. Prael. xxix. ↑ KAEANOO TZ-] Cleanthis Hymnus in Jovem. Graecorum Hymnos maximam partem conficiebant Fabulae, eaeque de rebus nec valdè admirandis, neque etiam laudandis: nec mihi occurrit quidquam, quod quidem extat, ex illo genere graviore, praeter Cleanthis Stoici Hymnum Jovi inscriptum, hoc est, Deo Creatori, sive, ut ipse loqui amat, Aeternae Rationi rerum Naturae Effectrici atque Moderatrici; pulcherrimum sanè antiquae sapientiae monumentum, sensibus magnificis, solidis, verisque refertum : quae enim habet Philosophus de summâ Dei potentiâ, de supremae Legis et totius Naturae harmoniâ, de hominum impiorum caecisque animae perturbationibus obnoxiorum stultitiâ atque insaniâ; ante omnia Divini auxilii imploratio, quo Numen ipsum perpetuis laudibus dignè possimus celebrare; haec omnia tam sano miniméque fucato pietatis affectu animantur, ut ad Sacrorum etiam Vatum spiritum aliquatenùs videantur accedere. LoWTH, de Sacr. Poës. Heb. Prael. xxix. Erat autem Cleanthes ex Asso urbe Lyciae; Zenonis Stoici, quem per novemdecim annos audiverat, in porticu Atheniensi successor, et Chrysippi magister. Vitam finivit inediâ, annos octoginta natus. Vita ejus scripta fuit à Diogene Laertio. Multa scripsit, quae, excepto hoc 297. hymno sublimi, et paucis fragmentis, omnia deperdita sunt. Illum primus, è MSto Farnesiano Eclogarum Stobaei, edidit Graecè Fulvius Ursinus, adjectum Carminibus 1x illustrium Feminarum, &c. Antwerp. 1568. 8vo. Extat quoque in Henr. Stephani Poësi Philosophica, anno 1573, 8vo. in Cudworth's Intellectual System, in fol. ejusque doctissimi Operis Versione Lat. Moshemii: in Brunckii Analect. Lectt. p. 225. Vol. iii. in ejusdem Poëtis Gr. Gnom. p. 141. "p. 203. Ed. Lips. 1817." adjunctis Versionibus, Lat. Jac. Duporti, (quam antea ediderat Cudworthus ;) Gall. Bougainvillii; et Ital. Pompeii. Hunc quoque Hymnum interpretatus est elegantissimis numeris Angl. Gilb. West; ediditque unà cum Odes of Pindar, &c. in 4to et 8vo. Vide plura in Fab. Bib. Gr. Vol. iii. p. 550. sqq. edit. Harles. L. iii. c. 10. item in The Monthly Review, Jan. 1798. Vol. XX. ubi Censor doctissimus varias editiones, et varias lectiones distinctè enumeravit. "Assos Lyciae [Troadis] urbs. Fab. Ver. 1. —лodνávvue-] Jovem Stoici adorabant sub variis nominibus, uti nos docet Diog. Laert. Lib. vii. § 147. Vide Menagium ad locum. Vol. ii. 2. —púбεws άgxnyè,] Nihil est praestantius Deo. Ab eo igitur necesse est mundum regi. Nulli igitur est Naturae obediens, aut subjectus Deus. Omnem ergo regit ipse Naturam. CICERO, de Nat. D. lib. ii. c. 30. vóμov μéta-Ille ipse omnium conditor ac rector scripsit quidem Fata, sed sequitur. Semper paret, semel jussit. SENECA, de Provid. c. 5. cf. eundem de Benef. lib. iv. c. 23. ei Quaest. Nat. praef. Vide etiam Lipsii Physiol. Stoicor. lib. i. diss. 12. 4. Εκ σοῦ γὰρ γένος εσμέν,] Conf. Act. Apost. xvii. 26. τῆς μετ unua, &c. Angl. We, who alone of all mortal Beings, which live or move upon the earth, have obtained the faculty of vocal expression. Pro ins, quod dedit Br. in aliis est xov, quod in versu hic stare nequit. Steph. ögov. "Aratus, Phaenom. v. 5. Lʊʊ yaọ nai yévos ἐσμέν. μοῦνοι pro μοῦνον ex Cod. Heeren. Γ. 9-13. Tolov xes-] Angl. Such a minister in thy steady hands does the doubly-pointed, flaming, ever-living thunder-holt prove: For by its shock all Nature stands aghast; thus thou guieet the common principle of reason which pervades all, mingling with the luminaries great and small. "avizýtus, invictis manibus, Duport. apud Cudworth. C. iv. s. 25. fin. p. 432. Steady hands redditur, quasi azivýτas legeretur; quod nusquam invenio. P. " 14. dia лavτòs-] Desunt quaedam hic; et sensus est imperfectus. Reddi potest ad verbum. 'Ses vódóos-sine lacuna. H.-P. 18. Kai zoouεis và άzooμa,] In Gnomicis Brunckii versus legi- 294 tur, qui omittitur in Analectis. Sic : " Αλλὰ σὺ καὶ τὰ περισσὼ ἐπίστασαι ἄρτια θεῖναι, At tu etiam imparia scis paria facere, atque ordinas confusa, et discor dia tibi concordia sunt. Quae confusa et discordia inter se videntur, recte ordinantur et conciliantur a sapientia ac potentia Divina. Versus omissus deest apud Cudworth. Adest in Stobaei Eclogis, Ed. Heeren. 1792. L. i. c. 3. 12. Ursin. non vidi. Dubitavi. P. |