1.

ANALECTA GRAECA MAJORA.

TOMI POSTERIORIS

PARS TERTIA.

EXCERPTA BUCOLICA.

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ,

Εἰς ἄγαλμα Πανὸς συρίζον.

ΣΙΓΑΤΩ λάσιον Δρυάδων λέπας, οἵ τ ̓ ἀπὸ πέτρας Κρουνοί, καὶ βληχή πουλυμιγής τοκάδων,

Αὐτὸς ἐπεὶ σύριγγι μελίσδεται εὐκελάδῳ Παν,

Υγρὸν ἱεὶς ζευκτῶν χεῖλος ὑπὲρ καλάμων·

Αἱ δὲ πέριξ θαλεροῖσι χορὸν ποσὶν ἐστήσαντο

Υδριάδες Νύμφαι, Νύμφαι Αμαδρυάδες.

ΘΕΟΚΡΙΤΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΑΚΟΥΣΙΟΥ

Επίγραμμα.

ΔΑΦΝΙΣ ὁ λευκόχρως, ὁ καλᾷ σύριγγι μελίσδων Βωκολικώς ὕμνως, ἄνθετο Πανὶ τάδε·

Τὼς τρητὼς δόνακας, τὸ λαγωβόλον, ὀξὺν ἄκοντα, Νεβρίδα, τὰν πήραν, ᾗ ποκ' ἐμαλοφύρει.

ΑΛΛΟ.

ΛΗΣ, ποτὶ τῶν Νυμφᾶν, διδύμοις αὐλοῖσιν ἀεῖσαι
• Αδύ τι μοί; κἠγὼν πακτίδ ̓ ἀειράμενος
Αρξεῦμαι τι κρέκειν· ὁ δὲ βωκόλος ἄμμιγα θελξεῖ
Δάφνις, καροδέτῳ πνεύματι μελπόμενος.
Εγγὺς δὲ στάντες λασίας δρυὺς ἄντρου ὄπισθεν,
Πᾶνα τὸν αἰγιβόταν ὀρφανίσωμες ὕπνου.

1.

*Ε ΤHEOCRITO.

[JUXTA EDIT. L. C. VALCKENAER. LUGD. BAT. 1781. IN 8vo.]

Admirabilis in suo genere THEOCRITUS, sed musa illa rustica et pastoralis non forum modò, verùm ipsam etiam urbem reformidat. QUINCTIL. X. 1..

ΕΚ ΤΩΝ

ΘΕΟΚΡΙΤΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΑΚΟΥΣΙΟΥ

ΒΟΥΚΟΛΙΚΩΝ.

ΥΠΟΘΕΣΙΣ

τοῦ Πρώτου Εἰδυλλίου.

ΕΝ τούτῳ τῷ Εἰδυλλίῳ διαλέγονται πρὸς ἀλλήλους Θύρσις ποιμὴν καὶ Αἰπόλος. Ὁ δὲ Θύρσις βουκολικῶς ᾄδει τὸν ὑπ ̓ ἔρωτος τηκό μενον καὶ ἀποθνήσκοντα Δάφνιδα· καὶ ἀντὶ τούτου αἶγα ἐς τρὶς ἀμέλξαι, και καλὸν κισσύβιον παρὰ τοῦ Αἰπόλου γέρας λαμβάνει.

ΘΥΡΣΙΣ, ἢ ΩΔΗ.

† Ειδύλλιον ά.

ΘΥΡΣΙΣ ποιμὴν, καὶ ΔΙΠΟΛΟΣ.

ΘΥΡΣΙΣ.

ΑΔΥ τι τὸ ψιθύρισμα καὶ ἡ πίτυς, αἰπόλε, τήνα, Α ποτὶ ταῖς παγαῖσι μελίσδεται· ἡδὺ δὲ καὶ τὺ Συρίσδες· μετὰ Πᾶνα τὸ δεύτερον ἆθλον ἀποισῇ.

Αίκα τήνος ἔλῃ κεραὸν τράγον, αἶγα τὺ λαψῇ
Δἴκα δ ̓ αἶγα λάβῃ τῆνος γέρας, ἐς τὲ καταῤῥεῖ
4 χίμαρος· χιμάρῳ δὲ καλὸν κρέας, ἔστε κ ̓ ἀμέλξης.

ΑΙΠΟΛΟΣ.

Αδιον, ὦ ποιμάν, τὸ τεὸν μέλος, ἢ τὸ καταχὲς
Τῆν ἀπὸ τᾶς πέτρας καταλείβεται ὑψόθεν ὕδωρ.
Αἴκα ταὶ Μῶσαι τἂν οἴδα δῶρον ἄγωνται,
Αρνα τὺ σακίταν λαψῇ γέρας· αἰ δέ κ' ἀρέσκῃ
Τήναις ἄρνα λαβεῖν, τὺ δὲ τὴν ὄϊν ὕστερον ἀξῇ.

ΘΥΡΣΙΣ.

Λῇς, ποτὶ τῶν Νυμφάν, λῇς, αἰπόλε, τῇδε καθίξας,
Ως τὸ κάταντες τοῦτο γεώλοφον, ᾧ τε μυρίκαι,

Συρίσδεν; τὰς δ ̓ αἶγας ἐγὼν ἐν τῷδε νομευσῶ.

ΑΙΠΟΛΟΣ.

Οὐ θέμις, ὦ ποιμαν, τὸ μεσαμβρινὸν, οὐ θέμις ἄμμιν
Συρίσδεν· τὸν Πᾶνα δεδοίκαμες· ἦ γὰρ ἀπ ̓ ἄγρας
Τανίκα κεκμακὼς ἀμπαύεται· ἐντί γε πικρὸς,
Καί οἱ ἀεὶ δριμεῖα χολὰ ποτὶ ῥινὶ κάθηται.

Αλλὰ, (τὺ γὰρ δὴ, Θύρσι, τὰ Δάφνιδος ἄλγεα εἶδες,
Καὶ τᾶς βωκολικᾶς ἐπὶ τὸ πλέον ἵκεο μώσας,)
Δεῦρ, ὑπὸ τὰν πτελέαν ἑσδώμεθα, τώ τε Ποιήπω
Καὶ τῶν Κρανιάδων κατεναντίον, περ ὁ θῶκος
Τῆνος ὁ ποιμενικὸς καὶ ταὶ δρύες· αἱ δέ κ' ἀείσῃς,
Ως ποκα τὸν Λιβύαθε ποτὶ Χρόμιν ᾆσας ἐρίσδων,
Αιγά τέ τοι δωσῶ διδυματόκον ἐς τρὶς ἀμέλξαι,
4, δύ ̓ ἔχοισ ̓ ἐρίφως, ποταμέλξεται ἐς δύο πέλλας
Καὶ βαθὺ κισσύβιον, κεκλυσμένον ἁδέϊ καρῷ,
Αμφῶες, νεοτευχὲς, ἔτι γλυφάνοιο ποτόσδον
Τῷ περὶ μὲν χείλη μαρύεται ὑψόθι κισσός,
Κισσὸς ἑλιχρύσῳ κεκονισμένος· ἡ δὲ κατ ̓ αὐτὸν
Καρπῷ ἕλιξ εἱλεῖται ἀγαλλομένα κροκόεντι.
Εντοσθεν δὲ γυνα, τὶ θεῶν δαίδαλμα, τέτυκται,
Ασκητὰ πέπλῳ τε ταὶ ἄμπυκι· παρ δέ οἱ ἄνδρες