βέλτιον γὰρ εἶναι τομούρους ἢ θέμιστας γράφειν· οὐδαμοῦ γοῦν τὰ μαντεῖα θέμιστας λέγεσθαι παρὰ τῷ ποιητῇ, ἀλλὰ τὰς βουλὰς καὶ τὰ πολιτεύματα καὶ νομοθετήματα· τομούρους δ ̓ εἰρῆσθαι ἐπιτετμημένως † τμάρους, οἷον τομαροφύλακας. οἱ C. 329 5 μὲν οὖν νεώτεροι λέγουσιν το μούρους· [παρ] Ὁμήρῳ δ ̓ ἁπλούστερον δεῖ δέχεσθαι θέμιστας, καταχρηστικώς [ὡς] καὶ βουλάς, τὰ προστάγματα καὶ τὰ βουλήματα τὰ μαντικά, καθάπερ καὶ τὰ νόμιμα· τοιοῦτον γὰρ καὶ τὸ 10 ἐκ δρυὸς ὑψικόμοιο Διὸς βουλὴν ἐπακοῦσαι. 12. Κατ' αρχάς μὲν οὖν ἄνδρες ἦσαν οἱ προφητεύοντες· καὶ τοῦτ ̓ ἴσως καὶ ὁ ποιητὴς ἐμφαίνει· ὑποφήτας γὰρ καλεῖ, ἐν οἷς †τάττοιντο καὶ οἱ προφῆται· ὕστερον δ ̓ ἀπεδείχθησαν τρεῖς γραῖαι, ἐπειδὴ καὶ σύνναος τῷ Διὶ προσαπεδείχθη καὶ ἡ Διώνη. Σουίδας μὲν τοῖς Θετταλοῖς μυθώδεις λόγους προσ15 χαριζόμενος, ἐκεῖθεν τέ φησιν εἶναι τὸ ἱερὸν μετενηνεγμέ νον ἐκ τῆς περὶ Σκοτοῦσσαν Πελασγίας· ἔστι δ ̓ ἡ Σκοτούσσα Α. 507 τῆς Πελασγιώτιδος Θετταλίας· συνακολουθῆσαι δὲ γυναῖκας τὰς πλείστας, ὧν ἀπογόνους εἶναι τὰς νῦν προφήτιδας· ἀπο δὲ τούτου καὶ Πελασγικόν Δία κεκλῆσθαι· Κινέας δ ̓ ἔτι μυ 20 ωδέστερον Desideratur libri finis. 1. τομόρους Ο τομούρας Tzsch. νομοθετήματα om. l. 3. βουλεύματα Eust. 1. 1. p. 1806 R. 4. τμάρους] τοὺς Τομαρούρους Cor. ex Cas. coni., quo ducunt Epit. verba: τόμουροι ἐκαλοῦντο ἐν συγκοπῇ ἀπὸ τοῦ τομόραροι (1. τομάρουροι), ὡς ἂν τοῦ τομάρου φύλακες. Sed haec paulo liberius composita haud dubie sunt: crediderim potius Strabonem scripsisse επιτετμημένως οἷον κτλ., uti legitur in E, vocemque τμάρους ab imperitissimo interpolatore post additam esse. 5. τομόρους codd. Cor. corr. Eust. ad Od. p. 1806 R. Lycophronem nominat ex recentioribus, qui illa voce usus sit. παρ' om. codd. Tzsch. add. ex 6. και ante καταχρηστικῶς add. Cor. Cor. add. 8. τοιοῦτο Β. 11. καλεῖν BC. Cor.; simplicius foret τάττοιντο καν: cf. ad I, 9. coni. Cas. ὡς om. codd. 12. τάττοιντ ̓ ἂν 14. μὲν] ἐν codd. δὲ Χyl. δ ̓ ἐν τοῖς Θετταλικοῖς Cor., Guarinum male secutus, qui ha- FRAGMENTA PALATINO-VATICANA. 1. Ἦν δὲ πρότερον περὶ Σκότουσσαν πόλιν τῆς Πελασγιάτιδος τὸ χρηστήριον· ἐμπρησθέντος δ ̓ ὑπό τινων τοῦ δένδρου, σtegov nihil exhibent codd. ex hoc libro praeter fragmenta servata in E et Epit. In C duae fere paginae h. 1. vacuae relictae sunt. Ceterum quae Cineas scripserit, suspicari licet ex Steph. s. v. Awdwrn, ubi haec habentur: Κινέας δέ φησι πόλιν ἐν Θεσσαλίᾳ εἶναι καὶ φηγὸν καὶ τὸ τοῦ Διὸς μαντεῖον εἰς Ἤπειρον μετενεχθῆναι. Sed plura addita fuisse a Strabone edocemur iis, quae Epit, servavit: εμπρησθέντος δ ̓ ὑπό τινων του δένδρου, μετηνέχθη κατὰ χρησμὸν τοῦ Ἀπόλλωνος ἐν Δωδώνῃ. 1. Fragmenta, quae hic leguntur pro fine libri VII, in omnibus codicibus deperdito, petita sunt ex Epitomis Palatina et Vaticana, de quibus vid. quae disputavimus in Praef. vol. I p. XLII sqq. Peropportune autem cum ceciderit, ut non cadem Epitomarum istarum auctores excerpenda putaverint, atque haud pauca, quae alter omiserat, alter servaverit: coniunctis in unum corpus iis, quae in utraque inveniuntur, restitui posse aliqua ratione videbantur quae Strabo ipse hoc loco scripta reliquerat. Atque non multa omnino desiderari, hoc modo ex reliquorum codicum comparatione collegeris. Etenim cum duo eorum, qui novem priores Geographicorum libros exhibent, sint genera ac quasi familiae, in utrisque quidem ultima septimi libri pars intercidit, sed diversa tamen ratione. In A enim, qui alterius generis princeps est ac fons, ille liber exit in haec verba: ὃ καλοῦσι φαλακρὸν. μετὰ δὲ, quae leguntur p. 324; ea excipiuntur libri octavi initio. In altero genere, cuius sunt BCI, multo plura ex illo libro servata sunt, quae his finiuntur verbis, ut modo vidimus, Κινέας δ ̓ ἔτι μυθωδέστερον. Ac quae in A defectus istius causa fuerit, manifestum est. Namque ille codex cum constet ex quaternionibus octo plagularum sive sedecim paginarum, quas hodie vocant, plus uno loco accidit, ut quaternio totus excideret: velut in fine 1. II et initio 1. III, ubi in illo codice desiderantur omnia, quae leguntur inde a verbis μέχρι τῆς τοῦ Νείλου ῥύσεως κτλ. usque ad verba áváynŋ dè dià nhɛcóvov (inde a p. 126 usque ad p. 139), et in l. V, ubi desunt omnia inde a verbis συνάπτοντες πρὸς τοῖς τείχεσι κτλ. usque ad verba ždŋ dè naì ô Zvo̟- (inde a p. 230 usque ad p. 243). Idem igitur in fine huius libri accidisse admodum probabile est. Totus autem hic codex cum maxima literarum aequabilitate scriptus sit, atque ea, quae octo plagulis continentur, tredecim fere editionis Casaubonianae paginas, ut vel ex duobus exemplis modo allatis liquet, implere soleant, eandem lacunae eius, quae hoc loco est in A, magnitudinem μετηνέχθη κατὰ χρησμὸν τοῦ Ἀπόλλωνος ἐν Δωδώνῃ. ἐχρησμώδει δ ̓ οὐ διὰ λόγων, ἀλλὰ διά τινων συμβόλων, ὥσπερ τὸ ἐν Λιβύῃ Αμμωνιακόν· ἴσως δέ τινα πτῆσιν αἱ τρεῖς περιστεραὶ ἐπέτοντο ἐξαίρετον, ἐξ ὧν αἱ ἱέρειαι παρατηρούμεναι 5 προεθέσπιζον. φασὶ δὲ καὶ κατὰ τὴν τῶν Μολοττῶν καὶ Θεσπρωτῶν γλώτταν τὰς γραίας πελίας καλεῖσθαι καὶ τοὺς γέροντας πελίους, καὶ ἴσως οὐκ ὄρνεα ἦσαν αἱ θρυλούμεναι πελειάδες, ἀλλὰ γυναῖκες γραῖαι τρεῖς περὶ τὸ ἱερὸν σχολάζου σαι. Epit. 10 15 2. Ὅτι κατὰ Θεσπρωτούς και Μολοττοὺς τὰς γραίας περ λίας καὶ τοὺς γέροντας πελίους, καθάπερ καὶ παρὰ Μακεδόσι· πελιγόνας γοῦν καλοῦσιν ἐκεῖνοι τοὺς ἐν τιμαῖς, καθὰ παρὰ Λάκωσι καὶ Μασσαλιώταις τοὺς γέροντας· ὅθεν καὶ τὰς ἐν τῇ Δωδωναίᾳ δρυῒ μεμυθεῖσθαι πελείας φασίν. Ε. 3. Ὅτι ἡ παροιμία, Τὸ ἐν Δωδώνῃ χαλκεῖον, ἐντεῦθεν ὠνομάσθη· χαλκεῖον ἦν ἐν τῷ ἱερῷ, ἔχον ὑπερκείμενον ἀν esse iure coniicere licet. Ea vero, quae in altero codicum genere solo servata sunt usque ad verba Κινέας δ ̓ ἔτι μυθωδέστερον, quinque eiusdem editionis paginas efficiunt, ita ut tantum operis Straboniani in codicibus illis perisse videatur, quantum oeto fere paginas Casaubonianas implere possit. Iam hanc ad normam si ea, quae in Epitomis duabus supersunt, exiguntur, non multa desiderari, uti supra dixeram, apparebit. In diiudicandis autem his fragmentis meminisse iuvabit quod de utriusque Epitomes indole diximus in praefatione: Palatinae auctorem, praeterquam quod satis parcus fuit in excerpendo, Strabonis vestigia non ubique fideliter secutum esse, sed in contrahendis transponendis mutandis eius verbis persaepe ingenio indulsisse, eum vero, qui Vaticanam confecit, non tantum multo plura servasse, sed etiam rarissime a Strabonis verbis recessisse, neque usquam addidisse, quae in suo Geographicorum exemplo non invenisset. Ceterum in fine uniuscuiusque fragmenti indicavimus, unde petitum sit, omniaque ita inter se composuimus, ut ratio atque ordo rerum, quae tractantur, postulabat. 10. πελείας cod. cf. Eust. ad Od. I v. 327 p. 1760 R. οἱ δὲ τὸ παλαιὸν μὲν ἄνδρας προφητεύειν φασίν, ὕστερον δὲ τρεῖς ἀποδειχθῆ ναι γραίας προφήτιδας, ἃς πελείας καλεῖσθαι γλώσσῃ Μολοττῶν, ὡς τοὺς γέροντας πελείους. Similiter ap. Hesych. legitur: Πελείους. Κῶοι καὶ οἱ Ἠπειρῶται τοὺς γέροντας καὶ τὰς πρεσβύτιδας. 12. cf. quae ap. Hesych. sunt: Πελιγάνες, οἱ ἔνδοξοι παρὰ δὲ Σύροις οἱ βουλευταί, δριάντα, κρατοῦντα μάστιγα χαλκῆν, ἀνάθημα Κορκυραίων· ἡ δὲ μάστιξ ἦν τριπλῆ, ἁλυσιδωτή, ἀπηρτημένους ἔχουσα ἐξ αὐτῆς ἀστραγάλους, οἳ πλήττοντες τὸ χαλκεῖον συνεχῶς, ὁπότε αἰωροῦντο ὑπὸ τῶν ἀνέμων, μακροὺς ἤχους ἀπειργάζοντο, ἕως ὁ μετρῶν τὸν χρόνον ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τοῦ ἤχου μέχρι τέλους 5 καὶ ἐπὶ τετρακόσια προέλθοι· ὅθεν καὶ ἡ παροιμία ἐλέχθη, Ἡ Κερκυραίων μάστιξ. Epit. ... ων 4. Ἡ δὲ Παιονία τούτοις μέν ἐστι πρὸς ἕω τοῖς ἔθνεσι, πρὸς δύσιν δὲ τοῖς Θρακίοις ὄρεσι, πρὸς ἄρκτον δ ̓ ὑπέρκειται τοῖς Μακεδόσι, διὰ Γορτυνίου πόλεως καὶ Στόβων ἔχουσα 10 τὰς εἰσβολὰς ἐπὶ τὰ πρὸς (δι' ὧν ὁ Ἀξιός ῥέων δυσείσβολον ποιεῖ τὴν Μακεδονίαν ἐκ τῆς Παιονίας, ὡς ὁ Πηνειὸς διὰ τῶν Τεμπών φερόμενος ἀπὸ τῆς Ἑλλάδος αὐτὴν ἐρυμνοῖ), πρὸς νότον [δὲ] τοῖς Αὐταριάταις καὶ Δαρδανίοις καὶ Αρδιαίοις ὁμορεῖ· ἐκτέταται δὲ καὶ μέχρι Στρυμόνος ἡ Παιο- 15 νία. E. 5. Ὅτι ὁ Ἁλιάκμων εἰς τὸν Θερμαῖον κόλπον ῥεῖ. Ε. 6. Ἡ δ ̓ Ὀρεστὶς πολλή, καὶ ὄρος ἔχει μέγα μέχρι τοῦ Κόρακος τῆς Αἰτωλίας καθῆκον καὶ τοῦ Παρνασσοῦ. περιοικοῦσι δ ̓ αὐτοί τε Ὀρέσται καὶ Τυμφαῖοι καὶ οἱ ἐκτὸς Ἰσθμοῦ Ἕλλη- 20 νες οἱ περὶ Παρνασσὸν καὶ τὴν Οἴτην καὶ Πίνδον. ἑνὶ μὲν δὴ κοινῷ ὀνόματι καλεῖται Βόιον τὸ ὄρος, κατὰ μέρη δὲ πολυώνυμόν ἐστιν. φασὶ δ ̓ ἀπὸ τῶν ὑψηλοτάτων σκοπιῶν ἀφορᾶσθαι τό τε Αἰγαῖον πέλαγος καὶ τὸ Ἀμβρακικὸν καὶ τὸ Ιόνιον, πρὸς ὑπερβολήν, οἶμαι, λέγοντες. καὶ τὸ Πτελεὸν ἱκα- 25 νῶς ἐστιν ἐν ὕψει τὸ περικείμενον τῷ Αμβρακικῷ κόλπῳ, τῇ μὲν ἐκτεινόμενον μέχρι τῆς Κερκυραίας, τῇ δ ̓ ἐπὶ τὴν κατὰ Λευκάδα θάλασσαν. Ε. 6. προσελθεῖν cod, puncto sub o posito 11. Spatium decem fere literis sufficiens vacuum relictum est in cod.: fortasse scriptum fuerat ty Πέλλαν. ἄξιος cod., et sic constanter; αξιός contra Epit. Pal. praebet eadem constantia. Quo de accentu scriptores parum consentire notum est: cf. Tafel. de Thessalonica p. 289 n. 6. 14. δὲ om. cod. 22. Βόιον ὄρος, nullo alio loco commemoratum, non diversum esse videtur ab eo, quod supra p. 327 appellatur τὸ Ποῖον ὄρος. 7. Ὅτι ἐπὶ γέλωτι ἐν παροιμίας μέρει γελᾶται Κέρκυρα τα πεινωθεῖσα τοῖς πολλοῖς πολέμοις. Ε. 8. Ὅτι ἡ Κόρκυρα τὸ παλαιὸν εὐτυχὴς ἦν καὶ δύναμιν ναυ τικὴν πλείστην εἶχεν, ἀλλ ̓ ὑπὸ πολέμων τινῶν καὶ τυράννων 5 ἐφθάρη· καὶ ὕστερον ὑπὸ Ῥωμαίων ἐλευθερωθεῖσα οὐκ ἐπῃνέθη, ἀλλ' ἐπὶ λοιδορίᾳ παροιμίαν ἔλαβεν· ἐλευθέρα Κόρκυρα, χέζ ̓ ὅπου θέλεις. Epit. 9. Λοιπὴ δ ̓ ἐστὶ τῆς Εὐρώπης ἥ τε Μακεδονία καὶ τῆς Θρᾴκης τὰ συνεχῆ [τα]ύτῃ μέχρι Βυζαντίου καὶ ἡ Ἑλλὰς καὶ 10 αἱ προσεχεῖς νῆσοι. ἔστι μὲν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία· νυνὶ μέντοι τῇ φύσει τῶν τόπων ἀκολουθοῦντες καὶ τῷ σχήματι χωρὶς ἔγνωμεν αὐτὴν ἀπὸ τῆς ἄλλης Ἑλλάδος τάξαι καὶ συνάψαι πρὸς τὴν ὅμορον αὐτῇ Θράκην μέχρι τοῦ στόματος τοῦ Εὐξείνου καὶ τῆς Προποντίδος. εἶτα μετ ̓ ὀλίγα μέμνηται Κυ15 ψέλων καὶ τοῦ Ἕβρου ποταμοῦ. καταγράφει δὲ καί τι σχῆμα παραλληλόγραμμον, ἐν ᾧ ἡ σύμπασα Μακεδονία ἐστίν. Ε. 10. Ὅτι ἡ Μακεδονία περιορίζεται ἐκ μὲν δυσμῶν τῇ πα ραλίᾳ τοῦ Ἀδρίου, ἐξ ἀνατολῶν δὲ τῇ παραλλήλῳ ταύτης με σημβρινῇ γραμμῇ τῇ διὰ τῶν ἐκβολῶν Ἕβρου ποταμοῦ καὶ Κυ20 ψέλων πόλεως, ἐκ βορρᾶ δὲ τῇ νοουμένῃ εὐθεία γραμμῇ τῇ διὰ Βερτίσκου ὄρους καὶ Σκάρδου καὶ Ὀρβήλου καὶ Ῥοδόπης καὶ Αἵμου· τὰ γὰρ ὄρη ταῦτα, ἀρχόμενα ἀπὸ τοῦ Ἀδρίου, διήκει κατὰ εὐθεῖαν γραμμὴν ἕως τοῦ Εὐξείνου, ποιοῦντα χερρόνησον μεγάλην πρὸς νότον, τήν τε Θρᾴκην ὁμοῦ καὶ Μακε- Α. 508 25 δονίαν καὶ Ἤπειρον καὶ Ἀχαΐαν· ἐκ νότου δὲ τῇ Ἐγνατίᾳ ὁδῷ ἀπὸ Δυρραχίου πόλεως πρὸς ἀνατολὰς ἰούσῃ ἕως Θεσσαλονικείας· καὶ ἔστι τὸ σχῆμα τοῦτο τῆς Μακεδονίας παραλληλό γραμμον ἔγγιστα. Epit. 11. Ὅτι Ημαθία ἐκαλεῖτο πρότερον ἡ νῦν Μακεδονία. ἔλαβε 30 δὲ τοὔνομα τοῦτο ἀπ ̓ ἀρχαίου τινὸς τῶν ἡγεμόνων Μακεδόνος. ἦν δὲ καὶ πόλις Ημαθία πρὸς θαλάσσῃ. κατεῖχον δὲ τὴν χώ 9. Litterae τα blattae morsu corrosae interciderunt in cod. ρου cod., ac sic constanter: in margine tamen hic illic scriptum ἔβρος. 23 χερρόνησον, altero v ead, m. constanter supra addito, cod. 15. εὔ ρακίου cod. 25. δυρ 26. ἰοῦσιν Cor. 27. παραλληλογράμμου Cor. |