ὅτι πρὸς πόλεις εἰσίν. (421) ὅτι ἀφήτορα ἐδέὅτι νεοπτόλεμος ὑπὸ μα ταῦτα γάρ ἐστι τὰ ἑσπεριώτατα μέρη τῆς φωκίδος. εἴρηται δ ̓ ὁρῶν. ὑπέρκειται δ ̓ αὐτῆς ἀπότομον. ὑποπέπτωκε οἴτην: (419) ὅτι οἱ ἀμφισσεῖς λοκρῶν εἰσι τῶν ὀζολῶν: ὅτι τινὰ τῶν ὑπὸ τῆς πυθίας λεγομένων (κέκληται δὲ οὕτως ἥ τε προφῆτις καὶ ἡ πόλις ἀπὸ τοῦ πυθέσθαι) ἐνέτεινον εἰς μέτρον ποιηταί τινες ὑπουργοῦντες τῷ ἱερεῖ: ὅτι ἐκτέταται τὴν πρώτην συλλαβὴν πυθία ὡς διακόνου: ὅτι τῆς ἑλλάδος ἐν μέσῳ πως συμπάσης ἡ πυθία τῆς ὀμφαλόν: (420) ὅτι καὶ τὸ ἀμφικτυονικὸν σύστημα αἱ μὲν οὖν πρῶται — καλοῦσιν: ὅτι ὁ πατὴρ τοῦ κροίσου ἁλυάττης: ὅτι ἐσυλήθη τὸ ἱερὸν ὑπὸ τῶν φωκέων πόλεμος κατὰ φιλίππον τὸν ἀμύντου: ξαντό τινες λέγεσθαι ἐκεῖνον: χαιρέως δελφικοῦ ἀνδρὸς ἀνῃρέθη οὐχ ὡς ὁ μῦθος αἰτῶν τοῦ ἀπόλλωνος τοῦ πατρώου φόνου. ἀλλ ̓ ὡς τὸ εἰκὸς ἐπιθέμενος τῷ ἱερῷ: ὅτι οἱ ἀμφικτύονες ἀγῶνα ἱππικὸν σύριγγες. βούλεται δὲ τὸν ἀγῶνα – (422) συριγμούς: ὅτι κατ ̓ ἔφορον ἐνταῦθα ᾤκει πύθων τις ὄνομα, ἐπίκλησιν δὲ δράκων ἀνὴρ βίαιος ὑπὸ ἀπόλλωνος ἀνηρέθη καὶ ὅτι κατατοξεύοντος ἐπικελεύειν ἵε παιὰν — παράταξιν. (423) ἀλλ ̓ ἐπάνειμι – μυχός. οὐδ ̓ αἱ ἀβαὶ ἄμβρυσος. ἐν δὲ τῇ — λυκωρία (post hanc vocem, in quam exit pagina, complura, ut videtur, folia integra interciderunt). (432) ἀλλὰ τοὺς ἐν λοκροῖς — οἵ τ ̓ ἅλον οἱ θ ̓ ἁλιοῦντα. (433) ὁ δὲ φθιωτικός w ὁμόρου δόλοψιν ὑπὸ δὲ τῷ κροκίῳ σταδίους. μυρμιδόνας ἡ ἄλος. ᾤκησε (ι sup. η add.) — πεδίου. δ ̓ εἰκὸς ἑσπερίοις. τοὺς δὲ δόλοπας φράζει ἱστοροῦνται. (435) λοιπὸν — ἀρξαμένους. αἱ θερμοπύλαι ἦν δ ̓ αὕτη ὑπὸ πρωτεσιλάῳ. καταλέγει δ ̓ ἑξῆς ὁ ποιητὴς ἀντρῶνος. ἡ μὲν οὖν φυλάκη βοιωτία. ταῦτα — εὐρυπύλῳ· κατὰ δὲ τὸν ἀντρῶνα ὁ πύρασος. ὑπὲρ αὐτὸν — πλησίον. λοι δὲ ἀπὸ τῶν πηγών (post hanc vocem nonnulla una cum margine recisa sunt). ἐπώνυμον ἑαυτοῦ — κείμενον. πλησίον καρυ ἁλόννησος. σκῦρος (437) ἐν ᾗ μέταλλα τῆς ποικίλης στίας καὶ τῆς συναδικῆς. ἱεραπολιτικῆς. ὁ δ ̓ οὖν ποιητὴς Θετταλίαν. οἱ δ ̓ εἶχον λεσαν. ἔστι δ ̓ ἡ μὲν περραιβῶν διὰ τὸ πλῆθος — ἐκάἰθώμη: (438) ὅτι ὁ πηνειὸς ἄρχε ται μὲν ἐκ πίνδου ἐν ἀριστερᾷ δ ̓ ἀφεὶς ἀρκαδία. ταῦτα ὀρμένιον ὃ νῦν ὀρμίνιον καλεῖται κώμη ἐστὶ ὑπὸ μὲν δὴ τῷ πηλίῳ κατὰ — σταδίους ζ ́ καὶ κ'. ὅθεν φασὶ τὸν φοίνικα εἶναι καὶ φεύγειν ἐνθένδε εἰς τὸν πηλέα. ἐκτίσθαι γὰρ — ἀμύν τορα τὸν τοῦ φοίνικος πατέρα καὶ εὐαίμονα τὸν τοῦ εὐρυπύλου πατέρα: ὅτι ὁ τῆς ἰωλκοῦ τόπος — λοιπούς. (439) ἡ δ ̓ ὑπέρεια κρήνη ἐστὶ — πόλει: ὅτι ὁ αὐτὸς λύκος ἐν τῷ παρνασσῷ ᾤκει τὸν ἐλεῶνα περὶ οὗ φησιν ὁ ποιητὴς ὅτι ἐξ ἀντιτορήσας. ὀρμενίδην ἀμύντορα τούτου φοίνικος ἐλεῶνος – πατέρα λέγει. τίτανος δ ̓ ἀπὸ τοῦ πλησίον ἐγγὺς τούτου καὶ τὸ ἀστέριον παρέδωκε: (440) ὅτι ἔστιν ὅπου ἀναμὶξ τοῖς λαπίθαις ᾤκουν οἱ περραιβοί. ἡ μὲν οὖν — λαρισσαῖοι. λάρισσα δ ̓ ἐστὶ πόλις. καὶ ἐν πελοποννήσῳ καὶ ἐν τῇ ἀσίᾳ ποταμὸς λάρισσα καὶ ἐν τῇ ἀττικῇ. καὶ τῶν τρά λεων διέχουσα — ἰόντων ὁμοίαν τὴν θέσιν — ἀμπελόφυτος. καὶ ἐν τοῖς ἀριστεροῖς · ἄκρων (post hanc vocem versus integer cum margine recisus) καὶ γόννος μετονομασθεῖσα. - και ἄμφω (441) μενεπτό (sic): ἕως τοῦ ἀμφ' ἱμερτὸν ἔλαιον: ὅτι τῆς βοιβηίδος οὐ μέμνηται ὅμηρος ὡς ποτὲ μὲν πληρουμένης ποτὲ δὲ ἐκλειπομένης. τῆς δὲ σκοτούσσης λούμενον: ὅτι πολλῶν κατηριθμημένων τῆς μαγνήτιδος τόπων - (442) περικλειόμενον. οἱ μὲν οὖν αἰνιᾶνες — ὁμόλην. ἀποδοτέον αὐτοῖς. ἔστι δὲ πρὸς τῇ ὄσσῃ ὅτι μεταξὺ σηπιάδος πετρώδους ἀκτῆς καὶ κασθαναίας — (444) αἵμονος: καὶ νεστωνὶς ὠνομάσθη ποτὲ ἀπὸ νέσωνος τοῦ Θετταλοῦ καθάπερ καὶ ἡ λίμνη. ὅτι ἡ εὔβοια παρὰ πᾶσαν Θετταλίας παραμήκης οὖσα (445) εὔριπον: κοίλα ἀβαντίς. ὅμηρος δ ̓ ἀεὶ τοὺς ἀπ ̓ αὐτῆς γει ἀπὸ ἄβας δὲ τῆς φωκικῆς φασι θράκας ὅτι εὐβοίας ἄβαντας λέ νῆσον. τὴν εὔβοιαν ἀπὸ ἡρωίνης τινὸς ἢ ἀπὸ βοὸς ὥσπερ καὶ βοὸς αὐλὴ ἐκαλεῖτο καὶ ἐλλοπία ἀπὸ ἔλλοπος τοῦ ἴωνος: ὅτι οἱ ἱστιαεῖς ὠρεῖται ὠνομάσθησαν ὕστερον καὶ ἡ πόλις ἀντὶ ἱστιαίας ὠρεός. ἔνιοι δὲ ὑπ' ἀθηναίων ἐρέτριαν. κεῖται δ ̓ ὑπὸ τεθρίῳ ὄρει (446) ὀνομασθῆναι. ἐστὶ δ ̓ ἐν τῷ ωρες - ἀθηναίων καὶ κόρινθος (sic) πολείδιον — κιόνων. ἐν δὲ τῇ καρυστία παραπλησίως. κάρυστος καὶ ἐν τῇ λακωνικῇ τό πος ἀφ ̓ οὗ καρύστιον οἶνον ἀλκμὰν εἴρηκε: ὅτι τῷ σουνίῳ πλησιάζει ὁ γεραιστός. μετὰ δὲ γεραιστὸν ἱδρυμένη: (447) ὅτι καὶ ἄραβες οἱ τῷ κάδμῳ συνδιαβάντες κατέμειναν ἐν τῇ νήσῳ: ὅτι χαλκὶς ὁμωνύμως ἠλείᾳ. ἐρέτριαν δ ̓ οἱ μὲν ἐρέτρια. μελανης δ ̓ ἐκαλεῖτο — (448) ἀμάρυνθος καὶ οἰχαλία λείψανον τῆς ἀναιρεθείσης ἀρκαδικῇ καὶ τῇ ἐν αἰτωλίᾳ περὶ τοὺς ἐρυτρᾶνας: ὅτι ἡ χαλκὶς φέρεται τὰ πρωτεῖα νῦν καὶ μητρόπολις τῶν εὐβοέων λέγεται. δευτερεύει δ ̓ ἡ ἐρέτρια: ὅτι διέτριψεν ἀριστοτέλης ἐν τῇ χαλκίδι καὶ τὸν βίον ἐνταῦθα κατέλυσε: ὅτι στήλη τις ἕστηκε ἐν τῷ ἀμαρυνθίῳ φράζουσα μὴ χρῆσθαι ἐρετριέας καὶ χαλκιδεῖς ἐν τῷ πρὸς ἀλλήλους πολέμῳ τηλεβόλοις. καὶ γὰρ δὴ καὶ (449) γυῖα: ὅτι καὶ ἐν ἰλλυριοῖς πόλις εὔοια (sic) ὑπὸ τῶν ἐκ τροίας ἐπανιόντων εὐβοέων κτισθεῖσα καὶ ἐν σικελίᾳ χαλκιδέων τῶν ἐκεῖ κτίσμα καὶ ἐν κερκύρᾳ καὶ ἐν λήμνῳ καὶ ἐν ἀργείᾳ λόφος τις: ὅτι αἰτωλοὶ καὶ ἀκαρνᾶνες ὁμοροῦσιν περὶ λαμίαν: (450) ὅτι ἀρχὴν τοῦ φασι: ὅτι πόλεις ἀκαρνάνων ἀνακτόριον ἐπὶ χερρονήσου – ἐμπόριον νικοπόλεως καὶ στράτος καὶ οἰναία. παλαιρός τε καὶ ἀλυζία - ἀμβρακία. αἰτωλῶν δὲ καλυδὼν καὶ πλευρὼν ἐγγὺς ἀλλήλων. ἔχει δὲ καὶ ἡ αἰτωλία ἀράκυνθον (post hanc vocem nonnulla interciderunt cum margine recisa) (451) και καλυδώνα ῥέων. εἶτ ̓ ἀνακάμπτει ἐπὶ τὰ τῆς πλευρῶνος -- μεσημβρίαν καὶ ὅτι λυκόρ μας πρότερον ἐκαλεῖτο. καὶ ὁ νέσσος — ἀποθανεῖν. καὶ ὤλε ΤΟΥ τὴν μὲν πλησίον οὖσαν πλευρῶνος τῆς νεωτέρας. τὴν δὲ πυλήνην — καλέσαντες: ὅτι τὴν λευκάδα (αὕτη δ ̓ ἦν τὸ μὲν παλαιὸν χερρόνησος τῆς ἀκαρνανίας γῆς) ἀκτὴν ὁ ποιητὴς καλεῖ τὴν περαίαν · ἀκαρνανία. (452) τῆς δὲ — λαέρτης. καὶ ἃς ἐν καταλόγῳ — νῆσον τὴν λευκάδα εἰς τὸ πέλαγος λαβεῖν: (453) xai (τὴν νῦν κεβουλόμενος νήσῳ. ὅτι ὅμηρος πάντας τοὺς ὑπ ̓ ὀδυσσεῖ ὧν εἰσι καὶ οἱ ἀκαρνάνες κεφαλλήνας καλεῖ. αὐτὰρ ἐδυσσεὺς ἐκείνων κοινῶν ὄντων ἠδ ̓ οἳ σάμον ἀμφενέμοντο φαλληνίαν) οἵ τ ̓ ἤπειρον ἔχον. ἤπειρον μὲν οὖν τάχα δὲ τῆς λεγομένης: ὅτι τετραπόλεως οὔσης ἀλλαχῇ γὰρ δουλιχίω τε σάμῃ φησί. ἀπολλόδωρος δὲ τήν μὲν πόλιν σάμην καὶ σάμον συνωνύμως ὑπολαμβάνει ἐκφέρεσθαι τὴν δὲ νῆσον σάμον μόνον. διὸ καὶ ἐν τῷ δουλιχίῳ τε σάμῃ σάμῳ γράφεσθαι δεῖν. (454) καὶ τοῦτο δὲ δοκεῖ ὑπεναντιό τητα – κεῖται. ἀλλ ̓ οὔτε χθαμαλὴν δέχονται οἱ ἐξηγούμενοι ταπεινὴν ἐνταῦθα ἀλλὰ (455) ζόφος καὶ ἑξῆς. ἐνταῦθα δέ χονται μὲν τὰ δ' ἔνιοι κλίματα τὴν ἠῶ ὑπολαμβάνοντας (sic) ἔμφασιν. ὁ κύκλος τῆς ἰθάκης ὡς π' σταδίων: τὸ νότιον (456) ὅτι τὴν κεφαλληνίαν τὴν αὐτὴν τῇ τάφῳ φασὶν ἔνιοι καὶ ταφίους δηιονέως ὅθεν καὶ τοὔνομα τῇ νήσῳ. ταῦτα δ ̓ οὐχ ὁμηρικά. κεῖται δ ̓ ἡ κεφαλληνία κατὰ ἀκαρνανίαν ὡς τ' σταδίων τὴν περίμετρον. (457) ὅτι τὴν ἰωνικὴν σάμον οὐκ ὠνόμακεν ὅμηρος. μελάμφυλος γὰρ ἐκαλεῖτο. εἶτ ̓ ἀνθεμὶς μετωνομάσθη. τὴν δὲ θρακικὴν ὀνομάζει. καὶ ὅτι σάμος καλεῖται ἢ ἀπὸ σαΐων τινῶν θρακῶν οἰκούντων πρότερον ἢ ἀπὸ τοῦ σάμους καλεῖσθαι τὰ ὕψη. ἡ δὲ ζάκυνθος μικρῷ (458) καὶ τῆς πελοποννήσου. διέχει τῆς κεφαλληνίας ξ' σταδίους οὖσα τὴν περίμετρον ρξ'. ἧς καὶ τῆς κεφαλληνίας - συμβέβηκε. ἐκ δὲ ζακύνθου εἰς ἑσπερίδας τῆς λιβυκῆς στάδιοι γτ': ὅτι τῶν ἐχινάδων ἡ χους τὰς μὲν – καταφερομένη: ὅτι τοὺς ὁ ποιητὴς τὰς ὀξείας καλουμένας τῶν ἐχινάδων καλεῖ: μυθεύουσί τινες ὡς ἡρακλῆς καταπολεμήσας τὸν ἀχελῶον καὶ ἠνέγκατο τῆς νίκης ἆθλον τὸν δηιανείρας γάμον καὶ ὅτι τὸ τῆς ἀμαλθείας κέρας ἀπέκλασεν ἡρακλῆς τοῦ ἀχελώου καὶ ἔδωκεν οἰνεῖ τῶν γάμων ἔδνον. τῶν μὲν οὖν ἐχινάδων (459) φασι. μεταξὺ δὲ λευκάδος - πάλαιρος καὶ ἀλυζία (post hanc vocem nonnulla interciderunt cum margine recisa) τὸν ἀστακηνὸν κόλπον — χερρονήσῳ. εἶτα οἰνιάδαι καλουμένη καὶ ἄλλη κυνία. τρίτη δουρία (sic). εἶθ ̓ ὁ εὔηνος εἰς ὃν — ή χαλκίς: (461) ὅτι φασὶ τυνδάρεων τοὺς ἀδελφοὺς αὐτῆς: (462) ὅτι ἀμφίλοχος καὶ ἀλκμαίων υἱοὶ ἀμφιάρεω καὶ ὅτι - - ὅτι ἀλκμαίων μετὰ διομήδους καὶ τῶν ἄλλων ἐπιγόνων στρατεύ σας καὶ κατορθώσας τὸν πρὸς Θηβαίους πόλεμον συνελθεῖν (in marg. scriptum συνῆλθε) διομηδεῖ καὶ ἐτιμωρήσατο μετὰ αὐτοῦ τοὺς οἰνέως ἐχθρούς. εἶτα καὶ τὴν ἀκαρνανίαν κατεστρέψαντο. μικρὸν δ ̓ ὕστερον ἐπιπεσούσης τῆς ἐπὶ ἴλιον στρατείας ὁ μὲν μετέσχε τῆς στρατείας πεισθεὶς ἀγαμέμνονι. ὁ δ ̓ ἀλκμαίων ἀγανακτῶν διὰ τὸ ἐπιθέσθαι τοῖς ἀργείοις τὸν ἀγα μέμνονα ἀπόντων ἐκείνων οὐκ ἐφρόντισεν, ὡς ἔφορός φησι. κατὰ δὲ θουκυδίδην ὁ ἀμφίλοχος ἀπὸ τῆς στρατείας τῆς τρωικῆς ἐπανιων οὐκ ἀρεσκόμενος τοῖς ἐν ἄργει τὴν ἀκαρνανίαν ᾤκησε: καὶ ὅτι τοὺς κουρῆτας οἱ μὲν ἀκαρνᾶσιν οἱ δὲ αἰτωλοῖς προσνέμουσι καὶ οἱ μὲν ἐκ κρήτης οἱ δ ̓ εὐβοίας τὸ γένος εἶναι φάσκουσιν. (463) καὶ ὅτι οἴονταί τινες λέγειν αἰτωλοὺς μᾶλλον ἢ ἀκαρνάνας ὅμηρον εἴπερ ἀμφότεραι ὥστε οἱ κουρῆτες αἰτωλοὶ ἂν εἶεν. καὶ ὅτι τὴν χώραν ἐξ ἀρχῆς κουρῆτες κατέσχον. ἀφικομένου δὲ — ἐνδυμίωνος καὶ κατισχύοντος τοὺς μὲν — πόλεων δέκα: (465) καὶ ὅτι οἱ μὲν ἀπὸ τοῦ κείρεσθαι τὰ ἔμπροσθεν τῆς κόμης διὰ τὸ μὴ τοῖς πολεμίοις παρέχειν ἀντίληψιν κουρῆτας ὠνόμασιν. πρότερον μὲν ἐν χαλκίδι οἰκοῦντας εἶτα μεταναστάντας εἰς τὴν αἰτωλίαν καὶ και - τασχόντας τὰ περὶ πλευρῶνα χωρία. διὸ καὶ τοὺς πέραν τοῦ κουρίου τοῦ ὑπερκειμένου τῆς πλευρῶνος: ἄγριον. (466) ἐπικρατεῖν μέντοι πρὸς οἰνέα κατὰ τὴν κάπρου μυθολογίαν ὑποθέσεως. τὰ δ ̓ ἀπωτέρω ἅπερ κουρητικὰ καὶ περὶ κουρήὅτι οἱ μὲν τοὺς αὐτοὺς τοῖς κουρῆσι τοὺς κορύ βαντας τελχῖνας ἀποφαίνονται. οἱ δὲ συγγενεῖς ἀλλήλων οἷον ὡς ἐν τύπῳ εἰπεῖν ἐνθουσιαστικοὺς — διακόνων: ὅτι τινὲς συνοικειοῦν βούλονται ταῦτ ̓ ἐκείνοις. θηλυστολοῦντας γὰρ — φασί. (467) ἡ γὰρ θρέψις καὶ κουρὰ τῆς τριχὸς κόραις καὶ κόροις ἐστὶν οἰκεῖα: ὅτι δ ̓ ἡ ἐνόπλιος νέων: ὅτι ὅμηρος τοὺς νέους στρατιώτας κουρῆτας ὠνόμακεν. (468) καὶ ὅτι οἱ περὶ τὸν δία κουρῆτες ἢ διὰ τὸ νέοι (469) ὅτι οἱ βερέχοντες μὲν περὶ των λέγει: καὶ ὅτι τὰ ἐμπεσόντος ἐγγυτέρω τῆς καὶ προσηγορίας: τὴν ῥέαν τιμῶσι καὶ ὀργιάζουσι ταύτῃ μητέρα θεῶν καλοῦντες καὶ ἰδαίαν ἀπὸ τῶν τόπων καὶ δινδυμήνην λέγουσι: (470) καὶ ὅτι τῆς ἴδης κατὰ τὴν |