φὴν

(371) στυμφαλίδας: ὅτι ἡ κέρνη λίμνη κακῶν: (372) ὅτι πλησίον ἀλλήλων ἄργος καὶ μυκῆναι ἐν ἐλάττοσιν ν' σταδίοις: ὅτι οἱ ὕστερον ἀχαιοὶ κληθέντες καὶ αἰγαλέοι πρότερον ἴωνες ἐκαλοῦντο: (373) ὅτι παρ' ἑρμιονεῦσι τεἐξελάσαντος αὐτούς: (374) ὅτι τροιζὴν καὶ

θρύλληται

ὅτι ἐπίδαυρος ἐκαλεῖτο τὸ πρῶτον ἐπί

καρος ἀπὸ καρῶν κατασχόντων αὐτήν. μεταξὺ δὲ τροιζῆνος καὶ ἐπιδαύρου πολιορκών. (375) αἴγινα δ ̓ ἔστι ταύτης κύκλον ἔχουσα ρπ' σταδίων. περιέχουσι δ ̓ αὐτὴν διέχουσα. ἐντεῦθεν ἦν αἰακὸς καὶ οἱ ὑπ ̓ αὐτόν: ὅτι μυρμιδόνες οὐχ ὡς ὁ μῦθος ἐκ μυρμήκων μετέβαλον κατ ̓ εὐχὴν αἰακοῦ ἀλλ ̓ ὅτι μυρμήκων τρόπον - γεωργεῖν. ἡ γὰρ χώρα τῆς νήσου κατὰ βάθους μὲν γεώδης. πετρώδης δ ̓ ἐπιπολῆς καὶ μάλιστα ἡ πεδιάς. ἐνταῦθά που καὶ βέλβινα νῆσος πρὸς τὸ πέλαγος ἀνατεί νουσα. ὠνομάζετο δ' οἰνώνη πάλαι: (376) ὅτι τὰ κροκύλεια ἐν τοῖς ἀκαρνᾶσιν: (377) ὅτι κλεωναί εἰσι πόλισμα ἄργους ἐπὶ λόφου περιοικουμένου πανταχόθεν καὶ τετειχισμένοι καλῶς. ὅθεν οἰκείως ὁ ποιητὴς ἐϋκτιμένας αὐτὰς καλεῖ. ἐνταῦθα κορίνθου δὲ π'. ὁ δὲ κόρινθος ἀφνειὸς ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ λέγεται διὰ τὸ ἐμπόριον οἴκαδε: (379) ὅτι ἡ ἀκρόπολις κορίνθου ὅσον τριῶν ἥμισυ σταδίων. ὑπὸ δὲ τῇ κορυφῇ κεῖται — ὑδρεύεσθαι. ἐνταῦθά φασι πίνοντα – βελεροφόντου. ἀπὸ γοῦν τῆς κορυφῆς

των ἁπάντων τὰ

οὖν ἐξαίρεσιν:

ἐξ

σικυωνίας. ὑπὲρ δὲ τού

(380) καὶ τῶν παγῶν αἱ ὁλμιαὶ τὸ ποι(352) παροιμία κόρινθος οφρύεται καὶ

κοιλαίνεται καὶ πάντες ὀφρυόεντα κόρινθον εἰρήκασι. σκολιὰν γὰρ ἔχει χώραν καὶ τραχεῖαν:

σίαν

ὀρνεὰς δέ φησιν ὁ ποιητής.

αἱ νῦν μὲν ἔρημοι πρότερον δὲ καλῶς οἰκούμεναι τῷ παραρρέοντι ἐπώνυμοι ποταμῷ. κεῖνται – σικυωνίων. ἀραιθυρέαν δὲ τὴν νῦν φλιασίαν καλουμένην. πόλιν δ ̓ εἶχεν τραχινία. τέταρτος περιεχόμενος. τὴν δὲ σικυῶνα — ἐρυμνόν. ὑπερη (383) ὥστ ̓ ἐπέτρεψαν αὐτῷ τὴν πολιτείαν ἀθηναῖοι καὶ τὴν χώραν κατεῖχον. οἱ δ ̓ ἀχαιοὶ (384) κατὰ μικρὸν προσελάμβανον λέγονται. οἱ δὲ μεταφέρουσιν εἰς τὴν ἑλίκην τὰ λεχθέντα παραβάλλοντες τοῦ ποιητοῦ τὰ ἐκεῖ συντελούμενα. (385) αὕτη δέ τίς ἐστιν ἡ τάξις τῶν τόπων τῶν ἀχαϊκῶν. μετὰ

σικυώνα

αἰγαί. εἶτα βοῦρα. μετ ̓ αὐτὴν ἑλίκη. μετὰ δὲ αἴ

γιον ώλενος. (386) εἶτα δύμη καὶ τριταιεῖς. ὁμώνυμοι δ' εἰσὶν — κτίσμα: ὅτι ὁ ποιητὴς τοῦ ἐν ἀχαίᾳ ωλένου οὐ μέμνηται, τοῦ δ ̓ ἐν αἰτωλίᾳ. ὅταν δὲ φῇ στῆσαι τὸν ποσειδῶνα τοὺς ἵππους τὰ ἐν αἰγαῖς δώματα βέλτιον δέχεσθαι τὰς ἐν εὐβοίᾳ αἰγαῖον κληθῆναι. πρὸς δὲ ταῖς ἀχαϊκαῖς - ὁ ἐν ἰταλίᾳ κρᾶθις: ὅτι καὶ πέλλανα ἕτερα τῆς σικυωνικῆς: (387) ὅτι αἱ αἰγαὶ καὶ αἰγὰ λέγεται ἑνικῶς: ὅτι ἀπὸ τῆς ἐν βούρᾳ κρήνης συβάριδος φασιν. ῥεῖ δὲ διὰ τῆς αἰγιέων ὁ σελινοῦς ποταμὸς ὁμώνυμος ἠλεία. ἄλλος δὲ σελινοῦς ὁ παρὰ τοῖς ὑβλαίοις μεγαρεῦσιν, οὓς ἀνέστησαν καρχηδόνιοι. τῶν δὲ λοιπῶν τῶν ἀχαϊκῶν (sic) εἴτε μερίδων ῥύπες μὲν οὐκ οἰκοῦνται. τὴν δὲ χώραν ῥυπίδα καλουμένην ἔσχον αἰγιεῖς καὶ φαριεῖς. αἰσχύλος δὲ λέγει που βοῆραν ἱερὰν καὶ κεραυνίας φύπας. ἐκ δὲ τῶν ῥυπῶν ἦν μύσκελλος ὁ κρότωνος οἰκιστής. τῆς δὲ ῥυπίδος καὶ τὸ λεῦκτρον ἦν δῆμος τῶν ῥυπῶν. μετὰ δὲ τούτους πάτραι. μετὰ δὲ τὸ ῥίον καὶ τὸ ἀντίρριον ἀπέχων (sic) πατρῶν στάδια μ'. ἑξῆς δ ̓ ἐστὶν ἡ δύμη ωλενίην. (388) ἡ

δὲ φάρα — φαράται. ἔστι δὲ καὶ ἐν τῇ φαραϊκῇ δίρκη. ἡ δ ̓ ώλενος δύμης. εἶτ ̓ ἄραξος στάδια,α. ἀρκαδία δ ̓ ἐστὶ μέρος τῆς πελοποννήσου. (μέγιστον δ ̓ ὄρος ἐν αὐτῇ κυλλήνη. τὴν κάθετον περὶ κ' σταδίων: ὅτι ἀζῶνες καὶ παρράσιοι τῆς ἀρκαδίας: (389) ὅτι περὶ φενεὸν τῆς ἀρκαδίας - ὕδα τος: ὅτι κατὰ πολύβιον ἀπὸ μαλεῶν ἐπὶ — ἀτόπως. αἴτιον δὲ τούτου (pauca quaedam verba, quae post haec in fine paginae scripta erant, cum margine recisa sunt).

LIBER IX.

ἐκ τῶν τοῦ στράβωνος γεωγραφικών: (390) περιωδευκότες δὲ λοκρῶν. φησὶ δ ̓ εὔδοξος συμπάσης τῆς ἀττικῆς καὶ τὰ ἑξῆς. οὕτω δ ̓ εἰρηκότος (391) σουνίου λ' καὶ τ'. κάμψαντι δὲ – μέχρι σουνίου. μετὰ δὴ κρομμυώνα — τῆς πόλεως διέχον. (392) τὸ παλαιὸν — τὴν ἀττικήν. διόπερ οὐδ ̓ ὁ ποιη τὴς μέμνηται τῶν τόπων τούτων ἰδίως ἀλλὰ τῷ κοινῷ ὀνόματι τῶν ἀθηναίων συμπεριείληφε καὶ τούτους ἴωνας καλῶν. ἡ γὰρ ἀττικὴ ἐκαλεῖτο. ταύτης δ ̓ ἦν μερὶς — ἰωνία:

--

er

ότι

τῶν πανδιονιδῶν

ἀκτῆς.

διαιρεθείσης φησὶ ὁ αἰγεὺς ἠγοῦν τὴν μεγαρίδα. ἐν ᾗ καὶ ἡ νισαία ἔκτισταί ὑπ ̓ αὐτοῦ. τῆς δὲ γῆς — πάλλας. (393) ὕστερον μέντοι παροξυνόντων κορινθίων τοὺς ἡρακλείδας ἐστράτευσαν κατὰ τῶν ἀθηνῶν. καὶ ἡττηθέντες μάχῃ — ἐποίησαν. ἔσχε δέ ποτε καὶ τὸ γένος: ὅτι πύρρων σωκρατικὸς ἦν ἐξ ἤλιδος: ὅτι τὰ ὄνεια ὄρη τῶν μεγαρέων ράχις τις μηκυνομένη ἀπὸ πρόκειται δ ̓ ἀπὸ

κιθαιρώνα.

σαλαμὶς μῆκος ο' σταδίων ἢ π' (ἡ δ ̓ αἴγινα πρὸς νότου κεῖται πνοάς) ἢ καὶ σκιρὰς πρότερον καὶ κυρία από τινων ἡρώων ἀφ ̓ ἧς ἡ ἀθηνᾶ σκιρὰς καὶ ὁ σκιροφοριών μήν. (394) ὠνομάσθη δὲ καὶ αἰακίδας, καὶ μάτ λιστα δι' αἴαντα: ὅτι τὸ παλαιὸν ὑπῆρξε ἔρις ἀθηναίοις πρὸς μεγαρέας περὶ αὐτῆς — μάρτυρα (post hanc vocem versus integer una cum margine est recisus). ἔσχατος γὰρ ναυλοχῶν φαίνεται Θετταλῶν. καὶ ἐν τῇ ἐπιπολήσει στίχες.

καὶ πάλιν

·

ναυ

μενεσθεύς. ἀντιπαρῴδησαν μὲν οὖν καὶ μεγαρεῖς οὕτω – μεγαρικά. (395) ἐν δὲ τῇ παραλίᾳ ἐλευσὶν πόλις δῆμος ἀττικός. εἶτα τὸ θριάσιον — πορθμὸς ὃν διαχοῦν μαχία. ἐνταῦθα καὶ αἱ φαρμακοῦσσαι β' νησία. ὑπὲρ δὲ — ἔρημον. πλησίον — νησίον. εἶθ ̓ ὁ — νησίον. εἶθ ̓ ὁ — καὶ τὸν πειραιᾶ συνέστειλαν: (397) ὅτι ἀκτικὴ μὲν ἀπὸ ἀκταίωνος λέγεται. ἀτὶς δὲ καὶ ἀττικὴ ἀπὸ – ποσειδωνίαν καὶ ἀθήνας δῆλον ὅθεν:

ὅτι κέ

κροπά φασι πρώτον ἀφίδνα ἢ ἀφίδναι (sic) θόρικος αγαγεῖν τὴν νῦν τὰς δώδεκα θησεύς. ἐβασιλεύοντο (398) ἀμίδας. μετὰ δὲ τὸν πειραιᾶ — πάνιον. πρόκειται δὲ — χά

(399) βραύρων. μυρινοὺς προβάλινθος μα ἀμφιαράειόν ἐστιν. ὠρωπὸς δ ̓ ἐν ἔρημος. ἣν κραναὴν ἀπὸ τῆς μίξεως λέγει ὅμηρος. μετὰ δὲ ταύτην εὔβοια πρόκειται – πλοῦς. ὄρη δὲ ὑμηττός. βριλησσός. λυκαβηττός. ἔτι δὲ πάρνης καὶ κορυδαλλός: ὅτι τὰ ἐν τῇ ἀττικῇ ἀργύρια νῦν ἐκλέλοιπεν. οἱ γὰρ ὕστερον τὴν παλαιὰν ἐκβολάδα καὶ σκωρίαν – (400) τὰς ἀρχὰς ἔχων. διὰ δὲ τῶν σκελῶν φαληρικόν. θέρους δὲ — βοιωτία: ὅτι ἡ βοιωτία ἀπὸ τῆς ἕω κατὰ τὸν (post hanc vocem nonnulla una cum margine recisa sunt) κόλπῳ καὶ τῷ κορινθιακό – δι πλέθρο: (401) ὅτι ἡ βοιωτία πρότερον ὑπὸ βαρβάρων

τανα

κάδμου: ὅτι μετὰ τὸν αἰολικὸν στόλον ὃν ἔστελλον εἰς τὴν ἀσίαν οἱ ὀρέστου παῖδες καὶ ἡ ὀρχομενία βοιωτία ἐκλήθη. οὐ γὰρ ἦσαν προσαγορεύσας. (403) ἑξῆς ἀπόλλωνος. τα ναγραίων πολίχνιον σταδίους λ'. εἶτα λιμὴν μέγας στά διοι ο'. πλησίον δ ̓ ἐστὶν ὁ σαλγανεὺς ἐφ ̓ ὕψους κείμενον χωρίον ἐπώνυμον σαλγανέως καὶ ἡ γραῖα (404) πλησίον. ἡ ποιμανδρίς ἐστιν — ταναγραῖοι καὶ ὁ μυκαλησσὸς γρικῆς ὁ καλούμενος μυκαληττός βοιωτικῶς περὶ ὃν καὶ τὸ ἅρμα τῆς ταναγρικῆς κώμη ἀπὸ τοῦ ἀμφιαράου – ἀττικῆς. ἐστὶ δὲ τῷ ἐκ Θηβῶν — γένεσις. ἔνιοι δὲ τὰς ὑσίας μεσογαίᾳ ὧν ἄποικοι αἱ ἐν ἰωνίᾳ ἐρυθραί ἀνθηδὼν ἐσχάτη καθάπερ καὶ ὅμηρος ἐσχατόωσάν φησιν. (405) ἔτι μέντοι προϊ όντι μικρὸν καὶ λάριμνα πολίχνη παρ ̓ ἣν ὁ κηφισσὸς ἐκδίδωσι. κατὰ δὲ εὐβοίᾳ. ὅπου δίαρμα ἀπὸ ἀνθηδόνος ρκ' σταδίων. ἐνταῦθα τὰ περὶ γλαῦκον — τόπος, ὁ καλούμενος συλλαβὴν διὰ τὸ μέτρον βοιωτίας. τινὲς δὲ γράφουσι κρεῦσαν

τάναγραν. γράφουσι

(406) ὅτι πλαταιὰς

τὴν νῦν κρέουσαν τὸ τῶν θεσπιέων – νῦσα. τὰ δ ̓ ἑξῆς εἶτ ̓ ἐπιστρέφει: ἀπὸ – ζώντας: ὅτι τὸ παλαιὸν ἡ βοιωτία ὠγυγία ἐλέγετο: (407) ὅτι ὁ κηφισσὸς ἐκ λιλαίας – φησιν. δι ̓ ἐλατείας νεὶς πόλεως φωκικῆς εἰς χαιρώνειαν πλησίον. ἔστι δὲ τὴν περίμετρον π' καὶ τ' σταδίων: ὅτι ὅμηρος ποιήσας ὅς ῥ ̓ ἐν — κηφισσίδι λίμνην οὐ τὴν κωπαΐδα λέγει ἀλλὰ τὴν ὑλικὴν — ὕδην. ἐν λυδία γὰρ αὕτη τμώλῳ (408) βοιωτική. κεῖται δὲ μετ ταξὺ θηβῶν — συλλαβήν, ποτὲ δὲ συστέλλων. οὐδ ̓ ἐνταῦθα εὖ γράφουσιν ἔνιοι ὕδῃ ἔνι οἴκια ναίων. οὐ γὰρ ὁ αἴας τεπέμπετο : ὅτι σχοῖνός ἐστι – κιθαιρώνι. ὅθεν καταγόμενον τὸν πενθέα διασπασθῆναι φασι. καὶ περὶ τὴν ὄλυνθον ἕτε ρος σκώλος. καὶ ὅτι καὶ ὁ ἐτεωνὸς τῆς παρασωπίας. (409) παραρρεῖ δὲ τὸν κιθαιρῶνα ὁ ἀσωπὸς τὴν ὑπώρειαν - παρα σωπίους. θέσπειαν δὲ λέγει τὰς νῦν θεσπιάς. πόλις πρὸς ἑλικών. ἐν δὲ τῇ θεσπιέων μέρος. ἐν δεξιᾷ ἐφ ̓ ὑψηλοῦ σταδίους. ὁ δὲ ἑλικὼν — καὶ ἔτι αἱ θεσπιαί. οὐ πολὺ δὲ διε

ἀπέχουσα. μεδεων δ ̓ ὁ μὲν

excipiunt hanc vocem una cum margine recisa sunt) ὄρει

σίν:

φοινικίς. εἶτά φησιν ὅμηρος κώπας (post hanc vocem denuo nonnulla interciderunt, cum margine recisa) αἱ μὲν οὖν κα παι προσάρκτιαί εἰσι ἐπὶ τῇ ἐλέγετο. (411) ὕστερον δὲ ἡ πᾶσα κωπαὶς ἐλέχθη κατ' ἐπικράτειαν. πίνδαρος δὲ καὶ κηφισίδα καλεῖ. ὁ δὲ ποιητὴς ἑξῆς εὐτρησιν τίθησι κώμιον θεσπιέων οἰκητήριον ζήθου καὶ ἀμφίονος πρὶν βασιλεῦσαι θηβῶν. ἡ δὲ Θίσβη εἴτε θίσβαι ὅμορον θεσπιεῦσι καὶ τῇ κορωνειακῇ - μετ στόν. πλοῦς — σταδίων ρξ': ὅτι οὗτοι μὲν οἱ ἐν τῇ βοιωτικῇ κορώνιοι λέγονται κορωνεῖς: ὅτι ἡ ἁλίαρτος μεταξὺ ὑπερκειμένου (412) καὶ μεγαρίδος. οἱ δὲ τῆς βοιωτίας φαὅτι παραρρεῖ τὰς πλαταιὰς — ἠφάνισαν. ἔστι δὲ καὶ – πλαταιαί. γλίσαντα — τευμησσοῦ τὸ δὲ οἱ δ ̓ ὑπὸ Θήβας εἶχον — τὰς ποτνιὰς ἐφ ̓ ὧν μυθεύεται τὰ περὶ τὸν ποινι αίων (sic) γλαυκον διασπασθέντα ὑπὸ τῶν ποτνιάδων ἵππων. τὰς γὰρ Θήβας ἐκλελείφθαι καὶ μὴ πολέμου. οἱ δὲ ὑπὸ Θήβας ἀντὶ τοῦ ὑπὸ τῇ καδμείᾳ ἐπεὶ ἡ καδμεία ἐκαλεῖτο θῆβαι. οὔπω γὰρ ἀνακτίσαι τὴν καδμείαν οἷοί τε ἐγένοντο, οι κοῦντες ἐν τοῖς ἐπιπέδοις χωρίοις μετὰ τὴν τῶν ἐπιγόνων ἄφοδον. ἔγχηστος δ ̓ ἐστὶν λίμνη: ὅτι οἱ ποιηταὶ ἄλση και λοῦνται τὰ ἱερὰ κἂν ᾖ ψιλά. τὸ δὲ τηνερικὸν (413) προσηγόρευται πλησίον ὀρχηστοῦ κείμενον: ὅτι ἄρνην καλεῖ ὁ ποιητὴς τὸ ἀκραίφιον κείμενον ἐν ὕψει ὑπὲρ τῆς κωπαΐδος λίμνης Θηβαίων ὄν. οἱ δέ φασι — καταποθῆναι. οὐκ εὖ δὲ οἱ γράφοντες. ἐν λυδοῖς γάρ ἐστι κατὰ τὸν ποιητήν.

τάρνην
λοιπαὶ δ ̓ εἰσὶ

λεύκτρα. χαιρώνεια

(414) πλησίον. λεβά

δεια δ ̓ ὅπου ἐπαμεινώνδας. δείκνυται δ ̓ ὁ τόπος — ὁδόν·

ὅτι ὅμηρος χωρίζει ἀπὸ

λεχθῆναι. ἐτέλουν Θηβαῖοι δασμὸν τοῖς ὀρχομενίοις δυνατωτάτοις καὶ πλουσιωτάτοις οὖσι. (415) τὴν δὲ ἀσπληδόνα χωρὶς (416) ἐπικνημίων: ὅτι καὶ περὶ κάρυστον ἦν τις ὀρχομενός:

μετὰ δὲ τὴν βοιωτίαν λαι. οἱ δ ̓ ἕτεροι παρνασσός (quae hanc vocem sequuntur usque ad περὶ cum margine recisa sunt) δελφοὺς (417) δωριέων: ὅτι καὶ ἐν παρνασῷ κωρύκιον ὁμώνυμον τῷ κι λικίῳ. τῶν δὲ πλευρῶν τῷ παρνασῷ. ὁ μὴν ὁλοσχερὴς ἐλάτεια. (418) ὧν ἐλάτεια ἐπίκειται τοῖς στενοῖς καὶ ὅτι τὸν ἔχοντα ταύτην παρόδους. μᾶλλον δ ̓ ἀρκτέον ἀπὸ δελφῶν.