. .......... τὸν Πηνειόν μείζων τῶν χιλίων, [ἀπὸ δὲ Σπε]ρχειοῦ καὶ ἄλλων ὀκτακοσίων, ἀπὸ δὲ Εὐρίπου δισχιλίων τριακοσίων πεντήκοντα. Ἱερώνυμος δὲ τῆς πεδιάδος Θετταλίας καὶ Μαγνήτιδος τὸν κύκλον τρισχιλίων ἀποφαίνεται σταδίων· ᾠκῆσθαι δ ̓ ὑπὸ Πελασγῶν· 5 ἐξελαθῆναι δὲ τούτους εἰς τὴν Ἰταλίαν ὑπὸ Λαπιθῶν· εἶναι δὲ τὸ νῦν καλούμενον Πελασγικὸν πεδίον, ἐν [] Λάρισα καὶ cis A origine, decepti; atque hic quidem scribendum esse censuit o dè πᾶς ἀπὸ Σηπιάδος παράπλους κατακολπίζοντι κτλ.: quia Demetrias parum commodus sit terminus, a quo incipiatur orae istius descriptio, nec ἐγκολπίζειν alibi inveniatur hoc sensu usurpatum. Quae argumenta infirmiora esse apparet, quam quibus movearis. 1. ἀπὸ ὀκτακοσίων om. BEkls Pleth. edd. In A autem cum inter χιλίων et ρχειού octo fere literae intercidissent ac sequentia usque ad ων οκτακοσίων sched. aggl. obtecta essent, sec. m. add. ἀπὸ δὲ εὐρίπου δισχιλί, simulque supra ὀκτακοσίων posuit τριακοσίων ν: iam vero cum sequantur denuo ἀπὸ δὲ εὐρι, post quae denuo novem literae interciderunt usque ad ων τριακοσίων, nihil nisi που sec. m. add. Inde ἀπὸ δὲ εὐρίπου δισχι λίων οκτακοσίων ἀπὸ δὲ εὐρίπου ... τριακοσίων πεντήκοντα hino (inde Guar.: ad Euripum vero stadia duum millium et octingentum. Rursus ab Euripo stadia trecentum et quinquaginta) ἀπὸ δὲ εὐρίπου δισχιλίων τριακοσίων ν g omissis proximis usque ad πεντήκοντα. Literae autem ρχειού cum in apographo codicis A a Du Theilio edito (v. Intp. Gall. tom. III) non legantur, Grosk. coniecit ἀπὸ Θερμοπυλῶν δὲ, quia a Thermopylis incipiat Thessaliae ora: tum vero stadiorum numerus, qui subiicitur, non plane convenit ei, qui supra (pag. 429) traditur interesse inter Thermopylas et Euripum. Neque Sperchio restituto, omnia plana sunt, cum p. 435 Pylae a Sperchio nonnisi decem stadia abesse dicantur: illum vero numerum sanum non videri ibi docuimus. ἀλάων A, correxi ex coni. Du Theil. 2. βιν Ες βτη lmB, in quo prius sec. m. corr. βτν, deinde βω: inde δισχιλίων ὀκτακοσίων edd. 4. τῶν ante Πελασγῶν add. Bk edd. 5. τὴν om. BEkl edd. ιταλίαν, et αίτω sec. m. sup. add., A: utrumhabet ch, ιταλίαν gik (ex corr.) αἰτωλίαν BElno Pleth. edd. Αlteram scripturam praeferendam recte censuit Grosk. coll. V, 220 sq. VII, 327 extr. Inter ὑπὸ εἰ ίθων (sic) cum octo fere literae intercidissent in A, sec. m. λαπιθών modo restituit in sched. aggl., uti legitur in codd. reliq.: articulus τῶν pr. m. additus fuisse videtur in A. Grosk. vero multo maiorem esse falso iudicans lacunam coniicit tur Eλήνων καὶ Λαπιθῶν sive τῶν προσχώρων Λαπιθῶν. 6. ἐν λαρίσσῃ codd., Eust. ad II. B, 840 p. 357, 24 R. Tzsch. corr. ex coni. Politi et Tyrwhitti. que A. 677 Γυρτώνη καὶ Φεραὶ καὶ Μόψιον καὶ Βοιβηὶς καὶ Ὄσσα καὶ Ὁμόλη καὶ Πήλιον καὶ Μαγνῆτις· Μόψιον δ ̓ ὠνόμασται οὐκ ἀπὸ Μόψου τοῦ Μαντοῦς τῆς Τειρεσίου, ἀλλ ̓ ἀπὸ τοῦ Λαπίθου τοῦ συμπλεύσαντος τοῖς Αργοναύταις· ἄλλος δ ̓ ἐστὶ Μόψοπος, ἀφ ̓ οὗ ἡ Ἀττικὴ Μοψοπία. 5 23. Τὰ καθ ̓ ἕκαστα μὲν ταῦτα περὶ Θετταλίας, καθ' ὅλου δ ̓, ὅτι Πυρραία πρότερον ἐκαλεῖτο ἀπὸ Πύρρας τῆς Δευκαλίωνος γυναικός, Αἱμονία δὲ ἀπὸ Αΐμονος, Θετταλία δὲ ἀπὸ Θετταλοῦ τοῦ Αίμονος. ἔνιοι δέ, διελόντες δίχα, τὴν μὲν πρὸς νότον λαχεῖν φασι Δευκαλίωνι, καὶ καλέσαι Πανδώραν 10 C. 444 ἀπὸ τῆς μητρός, τὴν δ ̓ ἑτέραν Αἵμονι, ἀφ ̓ οὗ Αἱμονίαν λε χθῆναι· μετωνομάσθαι δὲ τὴν μὲν Ἑλλάδα ἀπὸ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος, τὴν δὲ Θετταλίαν ἀπὸ τοῦ υἱοῦ Αἵμονος· τινὲς 1. γυρτώνη Α. φεραῖς BEklno. Idem legitur in A, sed terminatio aus compendio expressa est, id quod raro offenditur in hoc cod., simul al (sic) subiicitur: unde φεραὶ habent cgh φερὰ i. Liberius hunc locum composuit Pletho ita: ἐν λαρίσσῃ καὶ γυρτωνικαῖς φεραῖς. τῆς δὲ πελασγιώτιδός ἐστὶ καὶ μόψιον κτλ. βοιβηιὰς A sub sched. aggl., sed βοιβης sec. m. in sched. aggl. 2. ὠνόμασται, et το sec. m. sup. ται add., 4: ὠνομάσθαι, quod Du Theil. falso in A legi tradit, scribendum censet Grosk. 3. τοῦ μάντεως τοῦ τειρεσίου codd. Tzsch. corr. ex coni. Kuhnii ad Paus. VII, 3 p. 527 : cf. infra XIV, 642. Idem mendum esse videatur ap. Steph. s. v. Μόψου ἑστία. Veram scripturam fortasse in codice suo habuit auctor Epitomes, ubi leguntur haec: καὶ ἄλλος (Μόψος) ὁ Μαντους, τῆς Τειρεσίου θα γατρὸς παῖς, ἀφ ̓ οὗ Μοψουεστία πόλις Κιλικίας. 4. μόψος codd., exc, no, Epit., Steph. s. v. Μόψιον, Εust. ad Dionys. v. 423. Veram scripturam a Cas. ex no restitutam Strabo ipse confirmat p. 397: cf. Berkel. ad Steph. s. ν. Μοψοπία. 6. ἕκαστον, et στα sup. στον sec. m. sup. add., 4. – καθ ̓ ὅλου δ ̓ ὅτι] ἡ μέντοι no αὕτη μέντοι k ex corr. (scriptum fuerat καθόλου δ ̓ ἔτι). δ ̓ ἔτι g δ ̓ ἐστὶ hi. 9. τοῦ] υἱοῦ ino τοῦ τοῦ A (alterum του sec. m. add. in sched. aggl.). 10. Δευκαλίωνα Cor., uti et mox Aiuova, hoc ex codicis nescio cuius fide mutasse se perhibens: dativum enim utroque loco praebent codices, quod sciam, omnes. 12. τῆς Δευκαλίωνος α (in sched. aggl., sed sub sched. τοῦ superest pr. m. scriptum). 13. Inter à et vioù cum quinque fere literae intercidissent in A, sec. m. άñò vioù modo scriptum est in sched. aggl.: inde τοῦ om, cgh. τινὲς δὲ] τοὺς δὲ Β (ex corr. sec. m.) kno ald. δὲ ἀπὸ Ἐφύρας τῆς Θεσπρωτίδος ἀπογόνους Αντίφου καὶ Φειδίππου, τῶν Θετταλοῦ τοῦ Ἡρακλέους, ἐπελθόντας ἀπὸ Θετταλοῦ, τοῦ ἑαυτῶν προγόνου, τὴν χώραν ὀνομάσαι. εἴρ[ηται] δὲ καὶ Νεσσωνὶς ὀνομασθῆναί ποτε ἀπὸ Νέσσωνος τοῦ 5 Θετταλοῦ, καθάπερ καὶ ἡ λίμνη. ....... 1. ἐφύρας om. g ἐφ ... Θεσπρωτίδος ο εφύρου et εφύρης Κα ἐφύρου ὁ ἐφύρης ο. In A enim cum longo situ verba nonnulla vel plane vel ex parte evanida sint reddita, variae inde scripturae natae in codd., qui ex eo manarunt. ἀπογόνου A sub sched. aggl., sed ἀπογόνους sec. m. in sched. aggl. 2. φιλίππου codd., Tzsch. corr. ex coni. Lipsii coll. II. B, 678. Schol. ad Apoll. Rhod. III, 1089 aliisque. Ceterum cum in A intercidissent quae scripta fuerant inter qilinn et Θετταλοῦ atque inter hoc nomen et λέους, sec. m. priore loco nihil est restitutum, altero autem in sched. aggl. add. τῶν θετταλοῦ τοῦ ἡρα κλέους: unde magnae turbae ortae sunt in codd., qui ex eo pendent. Leguntur igitur φιλίππου τοῦ θετταλοῦ τῶν θετταλοῦ τοῦ ἡρακλέους ἐπελθόντας ἀπὸ κτλ. in c, eadem, omissis tamen τοῦ θετταλοῦ, exhibent hi (in hoc υἱῶν pro τῶν?), φιλίππου Θετταλοῦ τοῦ ἡρακλέ ἀπὸ κτλ. g φιλίππου υἱῶν θετταλοῦ. ἐπελθόντας ἀπὸ κτλ. no. At plane aliter φιλίππου τῶν ἐν θετταλία τοῦ ἡρακλέους ἐπελθόντων Bhl ald. φιλίππου τῶν θετταλῶν (θετταλου al. cod.) ἐπελθόντας Pleth. δὲ post ἀπὸ add. gk (in hoc sec. m. add.) / ald. 3. εἴρηται δὲ om. Bkl edd. εἴρ ....δ.. καὶ A ceteris corrosis, quae recte restituta sunt in ghino; in c lacuna est. 4. Inter Νεσσω et σθῆναι cum decem fere literae intercidissent, et omnia usque ad ἀπὸ sched aggl. obtecta essent, sec. m. ibi add. καὶ νεσσωνὶς δὲ ὠνομάσθη ποτέ, quae leguntur in BEkl edd.: ex utraque scriptura conflata sunt καὶ νεσσωνὶς (νέσσων i) καὶ νεσσωνὶς δὲ ὠνομάσθη hi καὶ νεσσωνίς· νεσσωνὶς δὲ ὠνομάσθη no καὶ νεσσωνὶς δὲ (?) ὠνομά σθαι 5. νέσωνος Ε. 5. ἡ λι ο ἠλίωνα ή (in hoc sec. m. sup. add. ἡ λίμνη) i καθάπερ καὶ ἡ λίμνη om. gn, sed in hoc sec. m. add.: ultimae enim vocis λίμνη literae minus certae sunt in A. ους .... .... νεστωνίς Ε. ΤΩΝ ΣΤΡΑΒΩΝΟΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΝ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΑ. Το δέκατον * τὰ* περιέχει Αιτωλίαν καὶ τὰς παρακειμένας νήσους, ἔτι ΣΤΡΑΒΩΝΟΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΝ 10 ΔΕΚΑΤ Ο Ν. A. 681 CAPUT I. 1. Ἐπειδὴ ἡ Εὔβοια παρὰ πᾶσαν τὴν παραλίαν ταύτην παραβέβληται, τὴν ἀπό Σουνίου μέχρι Θετταλίας, πλὴν τῶν --- · 1. Τῶν] του Bimu. 3. τὰς Dh. — περιέχει] περὶ BCDghklmurry (ultimi duo in argumento libro ipsi praefixo: v. Praef. Tom. I p. xxiv sq.): περιέχει τὰ περὶ nopry (ultimi duo in indice argumentorum: cf. 1. c.) edd. Θετταλίαν Di. 4. δὲ] τε D. 5. πρός γε codd. Cor. corr. - Ιδαίων Δακτύλων om. Dh, spatio vacuo omisso, ἰδαίων διδασκάλων Buk (in hoc tamen δακτύλων sec. m. in marg. add.). τὴν] τῶν xy (in arg. ipsi libro praef, uterque tu praebet in ind. arg.). 6. τιμὴν] θεσμούς Dh: difficile dicta est, utrum verius sit habendum. Bgklmu ald. 7. τῆς ante Κρήτης add. k. καὶ om. edd. ριέχει] περὶ BCDghklmnouvry (in ind. arg.): verba περὶ τὸ βιβλίον collocat post νήσους ald., plane om. xy (in arg. ipsi libro praef.) edd. inde a Xyl.; correxi coll. argg. libb. XI, XIII, XIV, XV, XVI, ubi idem mendum recurrit. 13. ἐπειδὴ] ἐπεὶ δὲ Β (ex corr.) klnopu edd. τὴν om. k (sed sec. m. post add.) ald. ταύτην om Ε Pleth. : uter δὲ om. 8. πε ἄκρων ἑκατέρωθεν, οἰκεῖον ἂν εἴη συνάψαι τοῖς εἰρημένοις τὰ περὶ τὴν νῆσον, εἶν ̓ οὕτω μεταβῆναι πρός τε τὰ Αἰτωλικὰ καὶ τὰ Ἀκαρνανικά, ἅπερ λοιπά ἐστι τῶν τῆς Εὐρώπης μερών. 2. Παραμήκης μὲν τοίνυν ἐστὶν ἡ νῆσος ἐπὶ χιλίους σχε5 δόν τι καὶ διακοσίους σταδίους ἀπὸ Κηναίου πρὸς Γεραιστόν, τὸ δὲ πλάτος ἀνώμαλος, κατὰ δὲ τὸ πλέον ὅσον πεντήκοντα καὶ ἑκατὸν σταδίων. τὸ μὲν οὖν Κήναιόν ἐστι κατὰ Θερμοπύ λας καὶ τὰ ἔξω Θερμοπυλῶν ἐπ' ὀλίγον, Γεραιστὸς δὲ †καὶ Α. 652 Πεταλία πρὸς Σουνίῳ. γίνεται οὖν ἀντίπορθμος τῇ τε Ατ 10 τικῇ καὶ Βοιωτίᾳ καὶ Λοκρίδι καὶ τοῖς Μαλιεῦσι. διὰ δὲ τὴν στενότητα καὶ τὸ λεχθὲν μῆκος ὑπὸ τῶν παλαιῶν Μάκρις ώνομάσθη. συνάπτει δὲ τῇ ἠπείρῳ κατὰ Χαλκίδα μάλιστα, κυρτή C. 445 προπίπτουσα πρὸς τοὺς κατὰ τὴν Αὐλίδα τόπους τῆς Βοιωτίας καὶ ποιοῦσα τὸν Εὔριπον, περὶ οὗ διὰ πλειόνων ειρήκα15 μεν, σχεδὸν δέ τι καὶ περὶ τῶν ἀντιπόρθμων ἀλλήλοις τόπων κατά τε τὴν ἤπειρον καὶ κατὰ τὴν νῆσον ἐφ ̓ ἑκάτερα τοῦ Εὐ 1. περιάψαι Dhi. 3. τὰ καρνανικὰ Di. 4. ἐπὶ χιλίους om. Ε. 5. τι om. Dhi. γέραστον Dhk, hic quidem ex corr. uti paulo post, illi vero constanter: atque iis codd. plerique omnes concinunt p. 446. Eandem formam, retracto tamen in ultimam accentu, tuetur Εtym. Μ. p. 227, 47 atque usurpat Martian. Cap. V p. 213, altera tamen plurimorum scriptorum consensu commendatur. 6. ανώμαλον κ (sed s sup. v sec. m. add.) ald. πλείον D (sed in litura scriptum est) h πλήον (sic) g. - 8. γέραστος Dh (hic in marg. γεραιστός) & (ex corr.): eandem formam, accentu in ultimam retracto, exhibet Epit. 9. καὶ παραλία Di (hic πεταλία in marg.) χ καὶ θετταλία k: reliquorum codd. scriptura non unam ob causam suspecta videtur. Etenim quamquam Plin. (v. H. N. IV, 23 s. 12) Petalias quatuor insulas in Euripo, primo fere introitu, esse tradit, procul eas distare et a Geraesto et a Sunio recte animadvertit Xylander, nec cur adiiciantur hic Geraesto intelligitur; denique Geraestus cum insula ista parum commode dicitur situs esse πρὸς Σουνίῳ aut, quod est in edd., πρὸς Σούνιον: multo aptius haud dubie est κατὰ Σούνιον, quod praebet Epit paulo liberius hunc locum referens. Inde scribendum videtur κατὰ παραλίαν. νίων Cυ σούνιον Bgklnopu edd. σουνίῳ exhibent DEhx. λιεῦσι D (ex corr. sec. m.: antea fuerat μαλιεύσι) η Pleth. πίπτουσα Enop Eust. ad Il. Β, 537 p. 279, 21 R. ἔτι κυ. σου 10. un13. προσ 15. σχεδὸν δ ̓ |