Τ λῆς Πύλος ᾠκεῖτο κατὰ τὸ Σκόλλιον, οὐχ ἡ τοῦ Νέστορος πόλις, ἀλλ ̓ ἑτέρα τις, ᾗ πρὸς τὸν Ἀλφειὸν οὐδέν ἐστι κοινώνημα, οὐδὲ πρὸς τὸν Παμισόν, εἴτε Αμαθον χρὴ καλεῖν. βιάζονται δ ̓ ἔνιοι μνηστευόμενοι τὴν Νέστορος δόξαν καὶ τὴν εὐγένειαν· Α. 523 τριῶν γὰρ Πύλων ἱστορουμένων ἐν Πελοποννήσῳ (καθότι καὶ 5 τὸ ἔπος εἴρηται τουτί, ἔστι Πύλος πρὸ Πύλοιο· Πύλος γέ μέν ἐστι καὶ ἄλλος), τούτου τε καὶ τοῦ Λεπρεατικοῦ τοῦ ἐν τῇ Τριφυλίᾳ καὶ τῇ Πισάτιδι, τρίτου δὲ τοῦ Μεσσηνιακοῦ τοῦ κατὰ Κορυφάσιον, ἕκαστοι τὸν παρά σφισιν ἠμαθόεντα πειρῶνται δεικνύναι, καὶ 10 τὴν τοῦ Νέστορος πατρίδα τοῦτον ἀποφαίνουσιν. οἱ μὲν οὖν πολλοὶ τῶν νεωτέρων καὶ συγγραφέων καὶ ποιητῶν Μεσσήνιον φασι τὸν Νέστορα, τῷ σωζομένῳ μέχρι εἰς αὐτοὺς προστιθέ μενοι· οἱ δ ̓ Ὁμηρικώτεροι, τοῖς ἔπεσιν ἀκολοθοῦντες, τοῦτον εἶναί φασι τὸν τοῦ Νέστορος Πύλον, οὗ τὴν χώραν διέξεισιν 15 ὁ Ἀλφειός· διέξεισι δὲ τὴν Πισᾶτιν καὶ τὴν Τριφυλίαν. οἱ δ ̓ οὖν ἐκ τῆς Κοίλης Ηλιδος καὶ τοιαύτην φιλοτιμίαν προσετίC. 340 θεσαν τῷ παρ ̓ αὐτοῖς Πύλῳ, καὶ γνωρίσματα δεικνύντες Γέ 1. κατὰ] καὶ Β, sed in hoc κατὰ supra add. sec. m., utrumque Tzschuckii sent.; ἧς τῇ πρὸς τὸν Ἀλφειὸν οὐδέν ἐστι κοινώνημα, οὐδὲ p. 296, 30 R. const.) 591 τῇ om. Blu edd. τρι 9. καὶ τῇ Πισάτιδι om. Blu edd. μεσηνιακού Bu (sic του ante κατά om. ald. 10. παρὰ] περὶ Ι. 11. ἀποφαίνουσα Ι. 12. νεωτέρων] ἑτέρων codd., Cor. corr.: confert XIV, 633. καὶ ante συγγραφέων om. no edd. συγγραφέων add. n. 15. του om. Ι. ante και om. BEklu ald. Grosk. bene Tε post 16. πισάτιν ΑΕ. τὴν 18. γέρανον 4 sec. m. in membrana ag glutinata Beghiklnou edd., sed γέρηνον Α pr. m., Eust. ad Il. Β, 336 p. 175, 24 R. et ad B, 591 p. 224, 31 R. ρηνον τόπον καὶ Γέροντα ποταμὸν καὶ ἄλλον Γεράνιον, εἶτ ̓ ἀπὸ τούτων ἐπιθέτως Γερήνιον εἰρῆσθαι πιστούμενοι τὸν Νέ στορα. τοῦτο δὲ ταὐτὸ καὶ οἱ Μεσσήνιοι πεποιήκασι, καὶ πιθανώτεροί γε φαίνονται· μᾶλλον γὰρ γνώριμά φασιν εἶναι τὰ 5 παρ ̓ ἐκείνοις Γέρηνα, συνοικουμένην ποτὲ εὖ. τοιαῦτα μὲν τὰ περὶ τὴν Κοίλην Ηλιν ὑπάρχοντα νυνί. 10 8. Ὁ δὲ ποιητὴς εἰς τέτταρα μέρη διελών τήνδε τὴν χώραν, τέτταρας δὲ καὶ τοὺς ἡγεμόνας εἰπών, οὐ σαφῶς εἴρηκεν· οἱ δ ̓ ἄρα Βουπράσιον τε καὶ Ἠλιδα διαν ἔναιον, ὅσσον ἔφ ̓ Ἑρμίνη καὶ Μύρσινος ἐσχατιόωσα πέτρη τ' Ωλενίη καὶ Ἀλείσιον ἐντὸς ἐέργει. τῶν αὖ τέσσαρες ἀρχοὶ ἔσαν, δέκα δ ̓ ἀνδρὶ ἑκάστῳ τῷ μὲν γὰρ Ἐπειοὺς ἀμφοτέρους προσαγορεύειν τούς τε Βου15 πρασιεῖς καὶ τοὺς Ἠλείους, Ἠλείους δὲ μηκέτι καλεῖν τοὺς Βουπρασιεῖς, οὐ τὴν Ἠλείαν δόξειεν ἂν εἰς τέσσαρα μέρη δι αιρεῖν, ἀλλὰ τὴν τῶν Ἐπειῶν, ἣν εἰς δύο μέρη διειλε πρότε ρον· οὐδ ̓ ἂν μέρος εἴη τῆς Ηλιδος τὸ Βουπράσιον, ἀλλὰ τῶν Ἐπειῶν μᾶλλον. ὅτι γὰρ Ἐπειοὺς καλεῖ τοὺς Βουπρασίους, 20 δῆλον· ὡς ὁπότε κρείοντ' Αμαρυγκέα θάπτον Επειοί 1. γεράνιον, et η sup. a add., A sec. m. in membr. agglutinata; γερήνιον cgnou Eust. Il. II. edd.: γεράνιον. A pr. m., Β (sed η sup. α sec. m. add.) hl. 2. ἐπιθέτως et v sup. s sec. m. add. n, ἐπιθέ Syllabae μενοι τὸν et mox ποιήκασι καὶ, quae cum memsec. m. postea restitutae sunt. 3. 5. γερηνὰ Ag. συνοικούμενα των Ο. - τοιαῦτα νυνί om. Β (sed in hoc brana corrosae interciderunt in A, δ ̓ αὐτὸ no Cor. δὲ ταὐτὸν ald. Bl edd.: cf. p. 360. VII, 314. sec. m. in marg. add.) ls. 6. ὑπάρχουσι bnou ald. 10. Pro versibus Homeri inde ab ὅσσον in Blksu ald. vocem ἔναιον excipiunt haec: καὶ ἑξῆς ἕως τοῦ πολέες δ ̓ ἔμβαινον ἐπειοὶ, ita tamen ut in Β ἔμαινον pr. m. scriptum sit et β sec. m. supra add., in s legatur ἔμενον. Τοtum hunc Homeri locum om. Pleth. ὑρμήνη Acghno. νίη πέτρα ἡ νῦν σκόλλη λεγομένη pr. m. add. in marg. A. 17. διεῖλε πρότερον δ ̓ οὐδ ̓ ἂν Acgh. βουπρασιεῖς om. o. βουπρασιεῖς Bl edd. 11. Φλε 15. καὶ 19. *τὸ δὲ Βουπράσιον εἶναί τινα χώραν τῆς Ἠλείας, κατοικίαν οὐκ ἔχουσαν ὁμώνυμον· νυνὶ φαίνεται τῆς Ηλιδος ὃν μέρος καὶ τοῦτο.* πάλιν δὲ τῷ συγκαταριθμεῖσθαι Βουπράσιόν τε Α. 524 καὶ Ηλιδα διαν λέγοντα, εἶτ ̓ εἰς τέσσαρας διαιρεῖν μερίδας, ὡς ἂν κοινῷ δοκεῖ τῷ τε Βουπρασίῳ καὶ τῇ Ηλιδι αὐτὰς ὑπο- 5 τάττειν. ἦν δ ̓, ὡς ἔοικε, κατοικία τῆς Ἠλείας τὸ Βουπράσιον ἀξιόλογος, ἣ νῦν οὐκέτ ̓ ἐστίν· ἡ δὲ χώρα καλεῖται μόνον οὕ τως ἡ ἐπὶ τῆς ὁδοῦ τῆς ἐπὶ Δύμην ἐξ Ηλιδος τῆς νῦν πόλεως. ὑπολάβοι δ ̓ ἄν τις καὶ ὑπεροχήν τινα ἔχειν τότε τὸ Βουπράσιον παρὰ τὴν Ἠλιν, ὥσπερ καὶ οἱ Ἐπειοὶ παρὰ τούτους· ὕστε- 10 ρον δ ̓ ἀντ ̓ Ἐπειῶν Ἠλεῖοι ἐκλήθησαν. καὶ τὸ Βουπράσιον μὲν δὴ μέρος ἦν τῆς Ηλιδος, ποιητικῷ δέ τινι σχήματι συγκαταλέγειν τὸ μέρος τῷ ὅλῳ φασὶ τὸν Ὅμηρον, ὡς τὸ 1. Verba τὸ δὲ τοῦτο quo referenda sint, quomodo et cum proximis et inter se cohaereant, difficillimum est dictu. Infinitivum ut aliqua ratione fulciret και ante νυνί add. Cor., excidisse autem post ὁμώνυμον verba καὶ ἄλλοι φασὶ statuit Grosk., parum apte uterque. Infinitivus enim ille liberius positus cum saepius apud Strabonem inveniatur (v. ad III, 166; adde VI, 255, 258. VIII, 372), per se et hic foret ferendus: sed ineptissime haec verba interrumpunt Strabonis disputationem, eoque minus videntur genuina, quod eadem fere paulo post aptissimo loco atque connexu repetuntur. Annotatio videtur esse margini a nescio quo addita, atque in ordinem deinceps recepta, quam recte omisit Pletho. 2. οὐκ om. Blu edd. de post ruvì add. BEknou ald. 3. τῷ] τὸ Agh. 4. λέγοντες Aghi. 5. Post αὐτὰς verba τὰς τέσσαρας μερίδας add. Β, sed ττ supra σσ et puncta sub τὰς et ίδας sec. m. posita sunt: inde αὐτὰς τέσσαρας (τέτταρας κ) μερίδας k ald. 7. 1 πόλεως om. Β (sed in marg. sec. m. add.) I. Nec Eust., qui hunc locum refert ad Il. B, 615 p. 303, 29 R., in suo codice videtur habuisse. 9. τότε om. no. δὲ τὸ om. Acghiu. 10. περὶ utroque ὡς BEl edd. ὥσπερ praebet praeter 16. καὶ φθίην Ε. 17. καὶ οἱ δ ̓ ἐκ Δουλιχίοιο Εχινάων θ ̓ ἱεράων· καὶ γὰρ τὸ Δουλίχιον τῶν Ἐχινάδων. χρῶνται δὲ καὶ οἱ νεώτεροι· Ιππώναξ μέν· Κυπρίων βέκος φαγοῦσι καὶ Ἀμαθουσίων πυρόν· 5 Κύπριοι γὰρ καὶ οἱ Ἀμαθούσιοι· καὶ Ἀλκμὰν δέ· Κύπρον ἱμερτὰν λιποῖσα καὶ Πάφον περιρρύταν καὶ Αἰσχύλος· Κύπρου Πάφου τ ̓ ἔχουσα πάντα κλῆρον. εἰ δ ̓ οὐκ εἴρηκεν Ηλείους τοὺς Βουπρασίους, οὐδ ̓ ἄλλα πολλὰ 10 τῶν ὄντων, φήσομεν· ἀλλὰ τοῦτ ̓ οὐκ ἔστιν ἀπόδειξις τοῦ μὴ εἶναι, ἀλλὰ τοῦ μὴ εἰπεῖν μόνον. C. 341 9. Ἑκαταῖος δ ̓ ὁ Μιλήσιος ἑτέρους λέγει τῶν Ἠλείων τοὺς Ἐπειούς· τῷ γοῦν Ἡρακλεῖ συστρατεῦσαι τοὺς Επειοὺς ἐπὶ Αὐγέαν καὶ συνανελεῖν αὐτῷ τόν τε Αυγέαν καὶ τὴν Ἠλιν· 15 φησὶ δὲ καὶ τὴν Δύμην Ἐπειίδα καὶ Ἀχαιίδα. πολλὰ μὲν οὖν καὶ μὴ ὄντα λέγουσιν οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς, συντεθραμμένοι τῷ ψεύδει διὰ τὰς μυθογραφίας· διὰ δὲ τοῦτο καὶ οὐχ ὁμολογοῦσι πρὸς ἀλλήλους περὶ τῶν αὐτῶν. οὐ μέντοι ἄπιστον, οὐδ ̓ εἴ ποτε διάφοροι τοῖς Ἠλείοις ὄντες οἱ Ἐπειοὶ καὶ ἑτερο20 εθνεῖς εἰς ταὐτὸ συνήρχοντο κατ' ἐπικράτειαν καὶ κοινὴν ἐνέμοντο πολιτείαν· ἐπεκράτουν δὲ καὶ μέχρι Δύμης. ὁ μὲν γὰρ ποιητὴς οὐκ ὠνόμακε τὴν Δύμην· οὐκ ἀπεικὸς δ ̓ ἐστί, τότε μὲν αὐτὴν ὑπὸ τοῖς Ἐπειοῖς ὑπάρξαι, ὕστερον δὲ τοῖς Ἴωσιν, ἢ μηδ' Α. 525 ἐκείνοις, ἀλλὰ τοῖς τὴν ἐκείνων χώραν κατασχοῦσιν Ἀχαιοῖς· 25 τῶν δὲ τεττάρων μερίδων, ὧν ἐντός ἐστι καὶ τὸ Βουπράσιον, ante Κουρήτες et mox ante οἱ δὲ om. Acghino. 2. το] τοῦτο 1. 9. Ἠλείους] Ἐπειοὺς codd. Cor. corr. ex coni. Cas. 12. λέγων Β (sed et sup. wr sec. 15. δύμαν ΑΒ (sed η sup. a sec. m. add) cgh. καὶ] sec. m. supra add.) 7 Pleth. αχαΐδα (?) ald. mn. add.) 1. ovz B (sed zaì 17. τὰς τῆς ald. 21. ἐπεκράτουν - 19. of om. Ι. 20. ἔνεμον τὴν πολιτείαν Aeghno. u suo quidem loco scripta sunt, sed punctis infra positis notata: simul ἐστι om. Bl ald. *τὸ δὲ Βουπράσιον εἶναί τινα χώραν τῆς Ἠλείας, κατοικίαν οὐκ ἔχουσαν ὁμώνυμον· νυνὶ φαίνεται τῆς Ηλιδος δν μέρος καὶ τοῦτο.* πάλιν δὲ τῷ συγκαταριθμεῖσθαι Βουπράσιόν τε Α. 524 καὶ Ηλιδα διαν λέγοντα, εἶτ ̓ εἰς τέσσαρας διαιρεῖν μερίδας, ὡς ἂν κοινῷ δοκεῖ τῷ τε Βουπρασίῳ καὶ τῇ Ηλιδι αὐτὰς ὑπο- 5 τάττειν. ἦν δ ̓, ὡς ἔοικε, κατοικία τῆς Ἠλείας τὸ Βουπράσιον ἀξιόλογος, ἣ νῦν οὐκέτ ̓ ἐστίν· ἡ δὲ χώρα καλεῖται μόνον οὕ τως ἡ ἐπὶ τῆς ὁδοῦ τῆς ἐπὶ Δύμην ἐξ Ηλιδος τῆς νῦν πόλεως. ὑπολάβοι δ ̓ ἄν τις καὶ ὑπεροχήν τινα ἔχειν τότε τὸ Βουπράστον παρὰ τὴν Ἠλιν, ὥσπερ καὶ οἱ Ἐπειοὶ παρὰ τούτους· ὕστε- 10 ρον δ ̓ ἀντ ̓ Ἐπειῶν Ἠλεῖοι ἐκλήθησαν. καὶ τὸ Βουπράσιον μὲν δὴ μέρος ἦν τῆς Ηλιδος, ποιητικῷ δέ τινι σχήματι συγκαταλέγειν τὸ μέρος τῷ ὅλῳ φασὶ τὸν Ὅμηρον, ὡς τὸ ἀν ̓ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος, καὶ ἀν ̓ Ἑλλάδα τε Φθίην τε, καὶ Κουρῆτές τ' ἐμάχοντο καὶ Αἰτωλοί, καὶ 1. Verba τὸ δὲ τοῦτο quo referenda sint, quomodo et cum proximis et inter se cohaereant, difficillimum est dictu. Infinitivum ut aliqua ratione fulciret zaì ante vvví add. Cor., excidisse autem post ouúrvμov verba καὶ ἄλλοι φασι statuit Grosk., parum apte uterque. Infinitivus enim ille liberius positus cum saepius apud Strabonem inveniatur (v. ad III, 166; adde VI, 255, 258. VIII, 372), per se et hic foret ferendus: sed ineptissime haec verba interrumpunt Strabonis disputationem, eoque minus videntur genuina, quod eadem fere paulo post aptissimo loco atque connexu repetuntur. Annotatio videtur esse margini a nescio quo addita, atque in ordinem deinceps recepta, quam recte omisit Pletho. 2. οὐκ om. Blu edd. de post vuvi add. BEknou ald. 3. τῷ] τὸ Agh. 4. λέγοντες Acghi. 5. Post αὐτὰς verba τὰς τέσσαρας μερίδας add. Β, sed vt supra σσ et puncta sub τὰς et ίδας sec. m. posita sunt: inde αὐτὰς τέσσαρας (τέτταρας κ) μερίδας k ald. δὲ 7. 1 πόλεως om. Β (sed in marg. sec. m. add. l. Nec Eust., qui hunc locum refert ad Il. B, 615 p. 303, 29 R., in suo codice videtur habuisse. 9. τότε om. no. τὸ om. Arghiu. loco Β (sed sec. m. corr.) l. 10. περὶ utroque ὡς BEl edd. ὥσπερ praebet praeter 16. καὶ φθίην Ε. 17. καὶ 15 |