Νεοπτολέμῳ τοῦ Ἀχιλλέως καὶ τοῖς ἀπογόνοις αὐτοῦ, Θετταλοῖς οὖσι, γεγονότες· οἱ λοιποὶ δὲ ὑπὸ ιθαγενῶν ἤρχοντο· εἶτ ̓ ἐπικρατούντων ἀεί τινων κατέστρεψεν ἅπαντα εἰς τὴν Μακεδόνων ἀρχήν, πλὴν ὀλίγων τῶν ὑπὲρ τοῦ Ἰονίου κόλπου. καὶ δὴ 5 καὶ τὰ περὶ † Λυγκηστὸν καὶ Πελαγονίαν καὶ Ορεστιάδα καὶ Ελίμειαν τὴν ἄνω Μακεδονίαν ἐκάλουν, οἱ δ ̓ ὕστερον καὶ ἐλευ θέραν· ἔνιοι δὲ καὶ σύμπασαν τὴν μέχρι Κερκύρας Μακεδονίαν προσαγορεύουσιν, αἰτιολογοῦντες ἅμα, ὅτι καὶ κουρᾷ καὶ δια- C. 327 λέκτῳ καὶ χλαμύδι καὶ ἄλλοις τοιούτοις χρῶνται παραπλησίως· 10 ἔνιοι δὲ καὶ δίγλωττοί εἰσι. καταλυθείσης δὲ τῆς Μακεδόνων ἀρχῆς, ὑπὸ Ῥωμαίοις ἔπεσε. διὰ δὲ τούτων ἐστὶ τῶν ἐθνῶν ἡ Ἐγνατία ὁδὸς ἐξ Ἐπιδάμνου καὶ Ἀπολλωνίας· περὶ δὲ τὴν ἐπὶ Κανδαουίας ὁδὸν αἵ τε λίμναι εἰσὶν αἱ περὶ Λυχνιδόν, τα ριχείας ἰχθύων αὐτάρκεις ἔχουσαι· καὶ ποταμοὶ οἵ τε εἰς τὸν 15 Ιόνιον κόλπον ἐκπίπτοντες καὶ οἱ ἐπὶ τὰ νότια μέρη, ὅ τ' Ἴναχος καὶ ὁ Ἄρατθος καὶ ὁ Ἀχελφος καὶ ὁ Εύηνος, ὁ Λυ- Α. 504 κόρμας πρότερον καλούμενος, ὁ μὲν εἰς τὸν κόλπον τὸν Ἀμβρακικὸν ἐμβάλλων, ὁ δὲ εἰς τὸν Ἀχελῷον, αὐτὸς δὲ ὁ Ἀχελῷος εἰς τὴν θάλατταν καὶ ὁ Εὔηνος, ὁ μὲν τὴν Ακαρνανίαν 20 διεξιών, ὁ δὲ τὴν Αἰτωλίαν· ὁ δὲ Ἐρίγων πολλὰ δεξάμενος ρεύματα ἐκ τῶν Ἰλλυρικῶν ὀρῶν καὶ Λυγκηστῶν καὶ Βρύγων καὶ Δευριόπων καὶ Πελαγόνων εἰς τὸν Ἀξιὸν ἐκδίδωσι.

5. λυγκιστὸν Β' λυγκι

4. ἰωνίου Β, sed @ in o sec. m. mut. στον C Λυγκηστὸν Tzsch. Cor. Quod cum nullo modo ferri possit, sive Λυγκηστιν cum Gas. et Grosk., sive Λύγκον scribendum erit, quod idem Cas. proposuit, quodque maxime probabile est et propter ipsam orationis formam, et propter Stephani auctoritatem, qui nomen illud ex hoc Strabonis libro affert: nullo alio loco praeter hunc legitur. Tzsch, corr. ex Cas. coni.: v. supra.

αἰμίαν codd.

7. την om. Ε. κορκύρας Tzsch. Cor. 9. παραπλησίοις Cor. haud male. 12. Εγνατία Β. 13. λυχνιδοῦντα codd. Tzsch. corr. ex Cas. coni: erroris causa manifesta. Ceterum v. ad p. 323 in. τραχείας C. 16. ὁ ρατῶος codd. edd., in quo monstro latere ὁ Ἄραχθος censuerunt Xyl. et Cas. Correxi ex Tzschuckii coni.: cf. ad p. 325. 21. ἀλυγκιστῶν Β' λυγκι στῶν C Tzsch. corr. βρυγῶν codd. edd.: v. ad p. 326. 22. Δεν ριοπίων Tzsch, Πελαγόνων] πλειόνων codd. Cor. corr.: namque non tantum inconcinne illud scriberetur non adiecto ἄλλων, sed requiritur

9. Πρότερον μὲν οὖν καὶ πόλεις ἦσαν ἐν τοῖς ἔθνεσι τούτοις· τριπολῖτις γοῦν ἡ Πελαγονία ἐλέγετο, ἧς καὶ Ἄζωρος ἦν, καὶ ἐπὶ τῷ Ἐρίγωνι πᾶσαι αἱ τῶν Δευριόπων πόλεις ᾤκηντο, ὧν τὸ Βρυάνιον καὶ Ἀλαλκομεναὶ καὶ Στύμβαρα· Κύδριαι δὲ Βρύγων, Αιγίνιον δὲ Τυμφαίων, ὅμορον Αιθικίᾳ 5 καὶ Τρίκκῃ· πλησίον δ ̓ ἤδη τῆς τε Μακεδονίας καὶ τῆς Θετταλίας περὶ τὸ Ποῖον ὄρος καὶ τὴν Πίνδον Αἴθικές τε καὶ τοῦ Πηνειοῦ πηγαί, ὧν ἀμφισβητοῦσι Τυμφαῖοί τε καὶ [οἱ] ὑπὸ τῇ Πίνδῳ Θετταλοί· καὶ πόλις Οξύνεια παρὰ τὸν Ἴωνα ποταμόν, ἀπέχουσα Αζώρου τῆς Τριπολίτιδος σταδίους ἑκα- 10 τὸν εἴκοσι· πλησίον δὲ καὶ Ἀλαλκομεναὶ καὶ Αιγίνιον καὶ Εὔρωπος καὶ αἱ τοῦ Ἴωνος εἰς τὸν Πηνειον συμβολαί. τότε μὲν οὖν, ὡς εἶπον, καίπερ οὖσα τραχεῖα καὶ ὁρῶν πλήρης, Τομά ρου καὶ Πολυάνου καὶ ἄλλων πλειόνων, ὅμως εὐάνδρει ἥ τε Ἤπειρος πᾶσα καὶ ἡ Ἰλλυρίς· νῦν δὲ τὰ πολλὰ μὲν ἐρημία 15 κατέχει, τὰ δ ̓ οἰκούμενα κωμηδὸν καὶ ἐν ἐρειπίοις λείπεται. ἐκλέλοιπε δέ πως καὶ τὸ μαντεῖον τὸ ἐν Δωδώνῃ, καθάπερ τἆλλα.

с

10. Ἔστι δ ̓, ὥς φησιν Ἔφορος, Πελασγῶν ἵδρυμα· οἱ δὲ Πελασγοὶ τῶν περὶ τὴν Ἑλλάδα δυναστευσάντων ἀρχαιότατοι 20 λέγονται· καὶ ὁ ποιητής φησιν οὕτω·

3. ἐριγῶνι C.

-

etiam h. l., id quod maioris momenti est, certae regionis indicatio. Coniunguntur autem Pelagones iisdem fere populis supra p. 326. 2. ἐγέ νετο ald. δρυόπων Ε δευριοπῶν Β Δευριοπίων Tzsch. 4. Αλκομεναὶ Cor. ex Cas. coni. coll. Steph. s. ν. Ἀλκομε ναι, ubi vid. Berkel.: mihi quoque probabilis est illa coniectura, recipere tamen, cum eadem scriptura mox recurrat, ausus non sum. Eadem urbs, quae Στύμβαρα h. 1. appellatur, Στυβέρρα est Polybio (28, 8, 8), Stubera Livio (31, 39, 4), Στόβηρα Suidae: ita ut μ suspectum videri possit. 5. Κύδραι Tzsch. Cor. ex Steph. s. v., qui illud exhibet nomen laudato Strabone: sed cum praeterea ea urbs nusquam commemoretur dubium est, quae scriptura sit praeferenda. βυρσῶν codd. Tzsch. corr. ex Pleth.: idem Cas. coniecerat. 6. τε om. Ε. 7. τὴν] τὸν edd. 8. αἱ ante του add. Ε edd. inde a Cas. om. codd. Cor. add. 9. "Iora edd. τὸν edd. αἱ Ἀλκομεναὶ Cor.: v. supra. μάρου codd. Cor. corr. 18. τὰ ἄλλα Β ίδρυσμα ClB, sed in hoc σ post erasum.

10. ρκ' BC εἴκοσι καὶ ἑκα

13. τα

οἱ

12. Ἴονος edd. καὶ ἄλλα Pleth. Cor. 19.

20. περὶ τῶν τὴν C.

Ζεῦ ἄνα Δωδωναῖε, Πελασγικέ

ὁ δ ̓ Ἡσίοδος

Δωδώνην φηγόν τε, Πελασγῶν ἕδρανον, γεν.

A. 505

περὶ μὲν οὖν τῶν Πελασγῶν ἐν τοῖς Τυρρηνικοῖς εἴρηται, περὶ C. 328 5 δὲ Δωδώνης τοὺς μὲν περιοικοῦντας τὸ ἱερὸν διότι βάρβαροι διασαφεῖ καὶ ὁ Ὅμηρος ἐκ τῆς διαίτης, ἀνιπτόποδας, χαμαιεύ νας λέγων· πότερον δὲ χρὴ λέγειν Ἑλλούς, ὡς Πίνδαρος, ἢ Σελλούς, ὡς ὑπονοοῦσι παρ' Ὁμήρῳ κεῖσθαι, ἡ γραφὴ ἀμφίβολος οὖσα οὐκ ἐᾷ διισχυρίζεσθαι. Φιλόχορος δέ φησι καὶ 10 τὸν περὶ Δωδώνην τόπον, ὥσπερ τὴν Εὔβοιαν, Ἑλλοπίαν κλη θῆναι· καὶ γὰρ Ἡσίοδον οὕτω λέγειν·

ἔστι τις Ελλοπίη, πολυλήιος ἠδ ̓ ἐυλείμων·

ἐνθάδε Δωδώνη τις ἐπ ̓ ἐσχατιῇ πεπόλισται.

οἴονται δέ, φησὶν ὁ Ἀπολλόδωρος, ἀπὸ τῶν ἑλῶν τῶν περὶ 15 τὸ ἱερὸν οὕτω καλεῖσθαι, τὸν μέντοι ποιητὴν [οὐχ] οὕτω λέγειν Ἑλλούς, ἀλλὰ Σελλοὺς ὑπολαμβάνει τοὺς περὶ τὸ ἱερόν, προσθείς, ὅτι καὶ Σελλήεντά τινα ὀνομάζει ποταμόν. ὀνομά ζει μὲν οὖν, ὅταν φῇ·

τηλόθεν ἐξ Εφύρης ποταμοῦ ἄπο Σελλήεντος.

20 ....... ἐν δὲ Θεσπρωτοῖς Ἐφύρας, ἀλλὰ τῆς ἐν τοῖς Ἠλείοις· ἐκεῖ γὰρ εἶναι τὸν Σελλήεντα, ἐν δὲ Θεσπρωτοῖς οὐδένα, οὐδ ̓

per. corr.

3. δωδώνη η φηγός Pleth. Dodona inter quercus sedes Pelasgorum exstitit. Guar. ἦεν codd., Cor. corr. 6. o om. B Cor. 7. δε] δὴ ΒΙ. 12. πολυήιος Β (sed a sec. m. add.) (?). Cas. corr. coll. Schol. ad Soph. Τrach. 1183. 14. ἑλλῶν BCI, Hop15. οὐχ om. codd. edd., οὐ pro οὕτω scripserunt Tzsch. Cor., secuti Plethonem, qui sic composuerat hunc locum: τὸν μέντοι ποιητὴν οὐχ Ἑλλούς, ἀλλὰ Σελλοὺς ὑπολαμβάνειν λέγειν τοὺς περὶ τὸ ἱερόν. 16. ἑλλοὺς ἑλλὰς ἑλλοὺς codd., Tzsch. corr. ex Pleth. coni. : cf. Jac. Gron. in Thes. Antiqq. Gr. VII 284. Ρ· 20. οὐ τῆς ἐν Θεσπρωτοῖς δ ̓ Εφύρας Cor. ex Cas. coniectura infelicissima. Plura enim hoc loco excidisse Heyn. recte vidit (ad Apollod. p. 1109 ed. pr.) coll. VIII p. 338, unde Tzsch. sic explevit lacunam: ὁ δὲ Σκήψιος Λημήτριος οὐ φησιν εἶναι τῆς ἐν Θεσπρωτοίς, quae Grosk probat, ponens tamen δεκτέον ἐκ τῆς pro εἶναι της. Quae vera videntur, si sensum spectas: de verbis nihil certius affirmandum est. ἀλλ ̓ ἐν l ald. τοῖς ἐντὸς ἠλείοις CI Cor. corr. ex Tzsch. coni.

FRAGMENTA PALATINO-VATICANA.

1. Ἦν δὲ πρότερον περὶ Σκότουσσαν πόλιν τῆς Πελασγιάτιδος τὸ χρηστήριον· ἐμπρησθέντος δ ̓ ὑπό τινων τοῦ δένδρου,

σvegov nihil exhibent codd. ex hoc libro praeter fragmenta servata in E et Epit. In C duae fere paginae h. 1. vacuae relictae sunt. Ceterum quae Cineas scripserit, suspicari licet ex Steph. s. v. Δωδώνη, ubi haec habentur: Κινέας δέ φησι πόλιν ἐν Θεσσαλίᾳ εἶναι καὶ φηγὸν καὶ τὸ τοῦ Διὸς μαντεῖον εἰς Ἤπειρον μετενεχθῆναι. Sed plura addita fuisse a Strabone edocemur iis, quae Epit. servavit: ἐμπρησθέντος δ ̓ ὑπό τινων τοῦ δένδρου, μετηνέχθη κατὰ χρησμὸν τοῦ Ἀπόλλωνος ἐν Δωδώνῃ.

1. Fragmenta, quae hic leguntur pro fine libri VII, in omnibus codicibus deperdito, petita sunt ex Epitomis Palatina et Vaticana, de quibus vid. quae disputavimus in Praef. vol. I p. XLII sqq. Peropportune autem cum ceciderit, ut non cadem Epitomarum istarum auctores excerpenda putaverint, atque haud pauca, quae alter omiserat, alter servaverit: coniunctis in unum corpus iis, quae in utraque inveniuntur, restitui posse aliqua ratione videbantur quae Strabo ipse hoc loco scripta reliquerat. Atque non multa omnino desiderari, hoc modo ex reliquorum codicum comparatione collegeris. Etenim cum duo eorum, qui novem priores Geographicorum libros exhibent, sint genera ac quasi familiae, in utrisque quidem ultima septimi libri pars intercidit, sed diversa tamen ratione. In A enim, qui alterius generis princeps est ac fons, ille liber exit in haec verba: ὃ καλοῦσι φαλακρὸν. μετὰ δὲ, quae leguntur p. 324; ea excipiuntur libri octavi initio. In altero genere, cuius sunt BCI, multo plura ex illo libro servata sunt, quae his finiuntur verbis, ut modo vidimus, Κινέας δ ̓ ἔτι μυθωδέστερον. Ac quae in A defectus istius causa fuerit, manifestum est. Namque ille codex cum constet ex quaternionibus octo plagularum sive sedecim paginarum, quas hodie vocant, plus uno loco accidit, ut quaternio totus excideret: velut in fine 1. II et initio 1. III, ubi in illo codice desiderantur omnia, quae leguntur inde a verbis μέχρι τῆς τοῦ Νείλου ῥύσεως κτλ. usque ad verba áváyzn de dià thɛórov (inde a p. 126 usque ad p. 139), et in l. V, ubi desunt omnia inde a verbis συνάπτοντες πρὸς τοῖς τείχεσι κτλ. usque ad verba ἤδη δὲ καὶ ὁ Συρ-- (inde a p. 230 usque ad p. 243). Idem igitur in fine huius libri accidisse admodum probabile est. Totus autem hic codex cum maxima literarum aequabilitate scriptus sit, atque ea, quae octo plagulis continentur, tredecim fere editionis Casaubonianae paginas, ut vel ex duobus exemplis modo allatis liquet, implere soleant, eandem lacunae eius, quae hoc loco est in A, magnitudinem

μετηνέχθη κατά χρησμὸν τοῦ Ἀπόλλωνος ἐν Δωδώνῃ. ἐχρησμῳδει δ ̓ οὐ διὰ λόγων, ἀλλὰ διά τινων συμβόλων, ὥσπερ τὸ ἐν Λιβύῃ Αμμωνιακόν· ἴσως δέ τινα πτῆσιν αἱ τρεῖς περιστεραὶ ἐπέτοντο ἐξαίρετον, ἐξ ὧν αἱ ἱέρειαι παρατηρούμεναι 5 προεθέσπιζον. φασὶ δὲ καὶ κατὰ τὴν τῶν Μολοττῶν καὶ Θε σπρωτῶν γλώτταν τὰς γραίας πελίας καλεῖσθαι καὶ τοὺς γέροντας πελίους, καὶ ἴσως οὐκ ὄρνεα ἦσαν αἱ θρυλούμεναι πελειάδες, ἀλλὰ γυναῖκες γραῖαι τρεῖς περὶ τὸ ἱερὸν σχολάζου σαι. Epit.

10 2. Ὅτι κατὰ Θεσπρωτοὺς καὶ Μολοττοὺς τὰς γραίας πελίας καὶ τοὺς γέροντας πελίους, καθάπερ καὶ παρὰ Μακεδόσι· πελιγόνας γοῦν καλοῦσιν ἐκεῖνοι τοὺς ἐν τιμαῖς, καθὰ παρὰ Λάκωσι καὶ Μασσαλιώταις τους γέροντας· ὅθεν καὶ τὰς ἐν τῇ Δωδωναίᾳ δρυῒ μεμυθεῖσθαι πελείας φασίν. Ε.

15

3. Ὅτι ἡ παροιμία, Τὸ ἐν Δωδώνῃ χαλκεῖον, ἐντεῦθεν ὠνομάσθη· χαλκεῖον ἦν ἐν τῷ ἱερῷ, ἔχον ὑπερκείμενον ἀν

esse iure coniicere licet. Ea vero, quae in altero codicum genere solo servata sunt usque ad verba Κινέας δ ̓ ἔτι μυθωδέστερον, quinque eiusdem editionis paginas efficiunt, ita ut tantum operis Straboniani in codicibus illis perisse videatur, quantum octo fere paginas Casaubonianas implere possit. Iam hanc ad normam si ea, quae in Epitomis duabus supersunt, exiguntur, non multa desiderari, uti supra dixeram, apparebit.

In diiudicandis autem his fragmentis meminisse iuvabit quod de utriusque Epitomes indole diximus in praefatione: Palatinae auctorem, praeterquam quod satis parcus fuit in excerpendo, Strabonis vestigia non ubique fideliter secutum esse, sed in contrahendis transponendis mutandis eius verbis persaepe ingenio indulsisse, eum vero, qui Vaticanam confecit, • non tantum multo plura servasse, sed etiam rarissime a Strabonis verbis recessisse, neque usquam addidisse, quae in suo Geographicorum exemplo non invenisset. Ceterum in fine uniuscuiusque fragmenti indicavimus, unde petitum sit, omniaque ita inter se composuimus, ut ratio atque ordo rerum, quae tractantur, postulabat.

10. πελείας cod. cf. Eust. ad Οd. Ξ v. 327 p. 1760 R. οἱ δὲ τὸ παλαιὸν μὲν ἄνδρας προφητεύειν φασίν, ὕστερον δὲ τρεῖς ἀποδειχθή και γραίας προφήτιδας, ἃς πελείας καλεῖσθαι γλώσσῃ Μολοττῶν, ὡς τοὺς γέροντας πελείους. Similiter ap. Hesych. legitur: Πελείους. Κῶοι καὶ οἱ Ἠπειρῶται τοὺς γέροντας καὶ τὰς πρεσβύτιδας. 12. cf. quae

ap. Hesych. sunt: Πελιγάνες, οἱ ἔνδοξοι παρὰ δὲ Σύροις οἱ βουλευταί.