ἁλόννησος. σκῦρος (437) ἐν ᾗ μέταλλα τῆς ποικίλης ἐκά στίας καὶ τῆς συναδικῆς. ἱεραπολιτικῆς. ὁ δ ̓ οὖν ποιητὴς – περραιβῶν διὰ τὸ πλῆθος ἰθώμη: (438) ὅτι ὁ πηνειὸς ἄρχε Θετταλίαν. οἱ δ ̓ εἶχον λεσαν. ἔστι δ ̓ ἡ μὲν ται μὲν ἐκ πίνδου ἐν ἀριστερᾷ δ ̓ ἀφεὶς μὲν δὴ ἐλεῶνος ὀρμένιον ὃ νῦν ὀρμίνιον καλεῖται κώμη ἐστὶ ὑπὸ τῷ πηλίῳ κατὰ — σταδίους ζ' καὶ κ. ὅθεν φασὶ τὸν φοίνικα εἶναι καὶ φεύγειν ἐνθένδε εἰς τὸν πηλέα. ἐκτίσθαι γὰρ — ἀμύν τορα τὸν τοῦ φοίνικος πατέρα καὶ εὐαίμονα τὸν τοῦ εὐρυπύ λου πατέρα: ὅτι ὁ τῆς ἰωλκοῦ τόπος — λοιπούς. (439) ή δ ̓ ὑπέρεια κρήνη ἐστὶ πόλει: ὅτι ὁ αὐτὸς λύκος ἐν τῷ παρνασσῷ ᾤκει τὸν ἐλεῶνα περὶ οὗ φησιν ὁ ποιητὴς ὅτι ἐξ ἀντιτορήσας. ὀρμενίδην ἀμύντορα τούτου φοίνικος πατέρα λέγει. τίτανος δ ̓ ἀπὸ τοῦ πλησίον ἐγγὺς τούτου καὶ τὸ ἀστέριον (440) ὅτι ἔστιν ὅπου ἀναμὶξ τοῖς λαπίθαις ᾤκουν οἱ περραιβοί. ἡ μὲν οὖν λαρισσαῖοι. λάρισσα δ ̓ ἐστὶ πόλις. καὶ ἐν πελοποννήσῳ καὶ ἐν τῇ ἀσίᾳ λεων διέχουσα — ἰόντων ὁμοίαν τὴν θέσιν λάρισσα καὶ ἐν τῇ ἀττικῇ. καὶ τῶν τρά ἀμπελόφυτος. καὶ ἐν τοῖς ἀριστεροῖς ἄκρων (post hanc vocem versus inleger cum margine recisus) καὶ γόννος μετονομασθεῖσα. ἄμφω ἕως τοῦ ἀμφ ̓ ἱμερτὸν (441) μενεπτό (sic): ἔλαιον: ὅτι τῆς βοιβηίδος οὐ μέμνηται ὅμηρος ὡς ποτὲ μὲν πληρουμένης ποτὲ δὲ ἐκλειπομένης. τῆς δὲ σκοτούσσης λούμενον: ὅτι πολλῶν κατηριθμημένων τῆς μαγνήτιδος τό(442) περικλειόμενον. οἱ μὲν οὖν αἰνιᾶνες (443) ὁμόλην ἀποδοτέον αὐτοῖς. ἔστι δὲ πρὸς τῇ ὄσσῃ ὅτι μεταξὺ σηπιάδος πετρώδους ἀκτῆς καὶ κασθαναίας — (444) αίμονος: καὶ νεστωνὶς ὠνομάσθη ποτὲ ἀπὸ νέσωνος τοῦ Θετταλοῦ καθάπερ καὶ ἡ λίμνη. LIBER X. ἐκ τοῦ ι' τῶν στράβωνος: ὅτι ἡ εὔβοια παρὰ πᾶσαν Θετταλίας παραμήκης οὖσα (445) εὔριπον: ἀβαντίς. ὅμηρος δ ̓ ἀεὶ τοὺς ἀπ ̓ αὐτῆς γει ἀπὸ ἄβας δὲ τῆς φωκικῆς φασι θράκας ὅτι εὐβοίας ἄβαντας λέ νῆσον. τὴν εὔβοιαν ἀπὸ ἡρωίνης τινὸς ἢ ἀπὸ βοὸς ὥσπερ καὶ βοὸς αὐλὴ – ἐκαλεῖτο καὶ ἐλλοπία ἀπὸ ἔλλοπος τοῦ ἴωνος: ὅτι οἱ ἱστιαεῖς ὠρεῖται ὠνομάσθησαν ὕστερον καὶ ἡ πόλις ἀντὶ ἱστι αίας ὠρεός. ἔνιοι δὲ ὑπ ̓ ἀθηναίων ἐρέτριαν. κεῖται δ ̓ ὑπὸ τεθρίῳ ὄρει (446) ὀνομασθῆναι. ἐστὶ δ ̓ ἐν τῷ ωρες ἀθηναίων καὶ κόρινθος (sic) πολείδιον — κιόνων. ἐν δὲ τῇ καρυστία - παραπλησίως. κάρυστος καὶ ἐν τῇ λακωνικῇ τό πος ἀφ ̓ οὗ καρύστιον οἶνον ἀλκμὰν εἴρηκε: ὅτι τῷ σουνίῳ πλησιάζει ὁ γεραιστός. μετὰ δὲ γεραιστὸν ἱδρυμένη: (447) ὅτι καὶ ἄραβες οἱ τῷ κάδμῳ συνδιαβάντες κατέμειναν ἐν τῇ νήσῳ: ὅτι χαλκὶς ὁμωνύμως μὲν - ἠλείᾳ. ἐρέτριαν δ ̓ οἱ (448) ἀμάρυνθος καὶ ἀρκαδικῇ καὶ τῇ ἐν αἰ ἐρέτρια. μελανηὶς δ ̓ ἐκαλεῖτο οἰχαλία λείψανον τῆς ἀναιρεθείσης τωλίᾳ περὶ τοὺς ἐρυτρᾶνας: ὅτι ἡ χαλκὶς φέρεται τὰ πρωτεῖα νῦν καὶ μητρόπολις τῶν εὐβοέων λέγεται. δευτερεύει δ ̓ ἡ ἐρέτρια: ὅτι διέτριψεν ἀριστοτέλης ἐν τῇ χαλκίδι καὶ τὸν βίον ἐνταῦθα κατέλυσε: ὅτι στήλη τις ἕστηκε ἐν τῷ ἀμαρυνθίῳ φράζουσα μὴ χρῆσθαι ἐρετριέας καὶ χαλκιδεῖς ἐν τῷ πρὸς ἀλλήλους πολέμῳ τηλεβόλοις. καὶ γὰρ δὴ καὶ (449) γυῖα: ὅτι καὶ ἐν ἰλλυριοῖς πόλις εὔοια (sic) ὑπὸ τῶν ἐκ τροίας ἐπανιόντων εὐβοέων κτισθεῖσα καὶ ἐν σικελίᾳ χαλκιδέων τῶν ἐκεῖ κτίσμα καὶ ἐν κερκύρᾳ καὶ ἐν λήμνῳ καὶ ἐν ἀργείᾳ λόφος τις: ὅτι αἰτωλοὶ καὶ ἀκαρνάνες ὁμοροῦσιν περὶ λαμίαν: ὅτι ἀρχὴν τοῦ νάνων ἀνακτόριον ἐπὶ χερρονήσου φασι: (450) ὅτι πόλεις ἀκαρ ἐμπόριον νικοπόλεως καὶ στράτος καὶ οἰναία. παλαιρός τε καὶ ἀλυζία ἀμβρακία. απ τωλῶν δὲ καλυδὼν καὶ πλευρὼν ἐγγὺς ἀλλήλων. ἔχει δὲ καὶ ἡ αἰτωλία ἀράκυνθον (post hanc vocem nonnulla interciderunt cum margine recisa) (451) καὶ καλυδώνα ῥέων. εἶτ ̓ ἀνακάμπτει ἐπὶ τὰ τῆς πλευρῶνος μεσημβρίαν καὶ ὅτι λυκόρ μας πρότερον ἐκαλεῖτο. καὶ ὁ νέσσος — ἀποθανεῖν. καὶ ὤλε τὴν μὲν πλησίον οὖσαν πλευρῶνος τῆς νεωτέρας. τὴν ὅτι τὴν λευκάδα (αὕτη δ ̓ ἦν τὸ μὲν παλαιὸν χερρόνησος τῆς ἀκαρνανίας γῆς) ἀκτὴν ὁ ποιητὴς καλεῖ τὴν περαίαν καὶ ἃς ἐν καταλόγω ἀκαρνανία. (452) τῆς δὲ — λαέρτης. νῆσον τὴν λευκάδα εἰς τὸ πέλαγος λαβεῖν: ὅτι ὅμηρος πάντας τοὺς ὑπ ̓ ὀδυσσεῖ ὧν εἰσι καὶ (453) xai βουλόμενος οἱ ἀκαρνᾶνες κεφαλλήνας καλεῖ. αὐτὰς ὀδυσσεύς ἐκείνων κοινῶν ὄντων· ἠδ ̓ οἳ σάμον ἀμφενέμοντο (τὴν νῦν κεφαλληνίαν) οἵ τ ̓ ἤπειρον ἔχον. ἤπειρον μὲν οὖν τάχα δὲ τῆς λεγομένης: ὅτι τετραπόλεως οὔσης - · νήσῳ. ἀλλαχῇ γὰρ δουλιχίῳ τε σάμῃ φησί. ἀπολλόδωρος δὲ τήν μὲν πόλιν σάμην καὶ σάμον συνωνύμως ὑπολαμβάνει ἐκφέρεσθαι τὴν δὲ νῆσον σάμον μόνον. διὸ καὶ ἐν τῷ δουλιχίῳ τε σάμῃ σάμῳ γράφεσθαι δεῖν. (454) καὶ τοῦτο δὲ δοκεῖ ὑπεναντιό τητα κεῖται. ἀλλ ̓ οὔτε χθαμαλὴν δέχονται οἱ ἐξηγούμενοι ταπεινὴν ἐνταῦθα ἀλλὰ (455) ζόφος καὶ ἑξῆς. ἐνταῦθα δέ χονται μὲν τὰ δ' ἔνιοι κλίματα τὴν ἠῶ ὑπολαμβάνοντας (sic) τὸ νότιον ἔμφασιν. ὁ κύκλος τῆς ἰθάκης ὡς π' σταδίων: (456) ὅτι τὴν κεφαλληνίαν τὴν αὐτὴν τῇ τάφῳ φασὶν ἔνιοι καὶ ταφίους δηιονέως ὅθεν καὶ τοὔνομα τῇ νήσῳ. ταῦτα δ ̓ οὐχ ὁμηρικά. κεῖται δ ̓ ἡ κεφαλληνία κατὰ ἀκαρνανίαν ὡς τ' σταδίων τὴν περίμετρον. (457) ὅτι τὴν ἰωνικὴν σάμον οὐκ ὠνόμακεν ὅμηρος, μελάμφυλος γὰρ ἐκαλεῖτο. εἶτ ̓ ἀνθεμὶς μετωνομάσθη. τὴν δὲ θρακικὴν ὀνομάζει. καὶ ὅτι σάμος καλεῖται ἢ ἀπὸ σαΐων τινῶν θρακῶν οἰκούντων πρότερον ἢ ἀπὸ τοῦ σάμους καλεῖσθαι τὰ ὕψη. ἡ δὲ ζάκυνθος μικρῷ (458) καὶ τῆς πελοποννήσου. διέχει τῆς κεφαλληνίας ξ' σταδίους οὖσα τὴν περίμετρον ρξ'. ἧς καὶ τῆς κεφαλληνίας συμβέβηκε. ἐκ ὅτι δὲ ζακύνθου εἰς ἑσπερίδας τῆς λιβυκῆς στάδιοι γτ': ὅτι τῶν ἐχινάδων ἡ χοῦς τὰς μὲν καταφερομένη: ὅτι θοὰς ὁ ποιητὴς τὰς ὀξείας καλουμένας τῶν ἐχινάδων καλεῖ: μυθεύουσί τινες ὡς ἡρακλῆς καταπολεμήσας τὸν ἀχελῶον καὶ ἠνέγκατο τῆς νίκης ἆθλον τὸν δηιανείρας γάμον καὶ ὅτι τὸ τῆς ἀμαλθείας κέρας ἀπέκλασεν ἡρακλῆς τοῦ ἀχελώου καὶ ἔδωκεν οἰνεῖ τῶν γάμων ἔδνον. τῶν μὲν οὖν ἐχινάδων (459) φασι. μεταξὺ δὲ λευκάδος πάλαιρος καὶ ἀλυζία (post hanc vocem nonnulla interciderunt cum margine recisa) τὸν ἀστα κηνὸν κόλπον — χερρονήσῳ. εἶτα οἰνιάδαι καλουμένη καὶ ἄλλη κυνία. τρίτη δουρία (sic). εἶθ ̓ ὁ εὔηνος εἰς ὃν — ή χαλκίς: (461) ὅτι φασὶ τυνδάρεων – τοὺς ἀδελφοὺς αὐτῆς: (462) ὅτι ἀμφίλοχος καὶ ἀλκμαίων υἱοὶ ἀμφιάρεω καὶ ὅτι ἀλκμαίων μετὰ διομήδους καὶ τῶν ἄλλων ἐπιγόνων στρατεύσας καὶ κατορθώσας τὸν πρὸς Θηβαίους πόλεμον συνελθεῖν (in marg. scriptum συνῆλθε) διομηδεῖ καὶ ἐτιμωρήσατο μετὰ αὐτοῦ τοὺς οἰνέως ἐχθρούς. εἶτα καὶ τὴν ἀκαρνανίαν κατεστρέ ψαντο. μικρὸν δ ̓ ὕστερον ἐπιπεσούσης τῆς ἐπὶ ἴλιον στρατείας ὁ μὲν μετέσχε τῆς στρατείας πεισθεὶς ἀγαμέμνονι. ὁ δ ̓ ἀλκ μαίων ἀγανακτῶν διὰ τὸ ἐπιθέσθαι τοῖς ἀργείοις τὸν ἀγαμέμνονα ἀπόντων ἐκείνων οὐκ ἐφρόντισεν, ὡς ἔφορός φησι. κατὰ δὲ θουκυδίδην ὁ ἀμφίλοχος ἀπὸ τῆς στρατείας τῆς τρωικῆς ἐπανιὼν οὐκ ἀρεσκόμενος τοῖς ἐν ἄργει τὴν ἀκαρνανίαν ᾤκησε: καὶ ὅτι τοὺς κουρῆτας οἱ μὲν ἀκαρνᾶσιν οἱ δὲ αἰτωλοῖς προσνέμουσι καὶ οἱ μὲν ἐκ κρήτης οἱ δ ̓ εὐβοίας τὸ γένος εἶναι φάσκουσιν. (463) καὶ ὅτι οἴονταί τινες λέγειν αἰτωλοὺς μᾶλλον ἢ ἀκαρνᾶνας ὅμηρον εἴπερ ἀμφότεραι ὥστε οἱ κουρῆτες αἰτωλοὶ ἂν εἶεν. καὶ ὅτι τὴν χώραν ἐξ ἀρχῆς κουρῆτες κατέσχον. ἀφικομένου δὲ — ἐνδυμίωνος καὶ κατισχύοντος τοὺς μὲν πόλεων δέκα: (465) καὶ ὅτι οἱ μὲν ἀπὸ τοῦ κείρεσθαι τὰ ἔμπροσθεν τῆς κόμης διὰ τὸ μὴ τοῖς πολεμίοις παρέχειν ἀντίληψιν κουρῆτας ὠνόμασιν. πρότερον μὲν ἐν χαλκίδι οἰκοῦντας εἶτα μεταναστάντας εἰς τὴν αἰτωλίαν καὶ και τασχόντας τὰ περὶ πλευρῶνα χωρία. διὸ καὶ τοὺς πέραν τοῦ κουρίου τοῦ ὑπερκειμένου τῆς πλευρῶνος: μὲν περὶ πρὸς οἰνέα των λέγει: ἄγριον. (466) ἐπικρατεῖν μέντοι καὶ ὅτι τὰ ἐμπεσόντος ἐγγυτέρω τῆς καὶ ὑποθέσεως. τὰ δ ̓ ἀπωτέρω ἅπερ κουρητικὰ καὶ περὶ κουρήὅτι οἱ μὲν τοὺς αὐτοὺς τοῖς κουρῆσι τοὺς κορύβαντας τελχίνας ἀποφαίνονται. οἱ δὲ συγγενεῖς ἀλλήλων οἷον ὡς ἐν τύπῳ εἰπεῖν ἐνθουσιαστικοὺς — διακόνων: ὅτι τινὲς συνοικειοῦν βούλονται ταῦτ ̓ ἐκείνοις. θηλυστολοῦντας γὰρ — φασί. (467) ἡ γὰρ θρέψις καὶ κουρὰ τῆς τριχὸς κόραις καὶ κόροις ἐστὶν οἰκεῖα: ὅτι δ ̓ ἡ ἐνόπλιος νέων: ὅτι ὅμηρος τοὺς νέους στρατιώτας κουρῆτας ὠνόμακεν. (468) καὶ ὅτι οἱ περὶ τὸν δία κουρῆτες ἢ διὰ τὸ νέοι — προσηγορίας: (469) ὅτι οἱ βερέκυντες τὴν ῥέαν τιμῶσι καὶ ὀργιάζουσι ταύτῃ μητέρα θεῶν καλοῦντες καὶ ἰδαίαν ἀπὸ τῶν τόπων καὶ δινδυμήνην λέγουσι: (470) καὶ ὅτι τῆς ἴδης κατὰ τὴν οὐχ τι ἀντανδρίαν λόφοι δ' εἰσὶ ὄλυμποι καλούμενοι. εἰσὶ δὲ ὁ αὐτὸς δὲ ὡς τινες ὑπέλαβον: ὅτι τοὺς προσπόλους τύρους καὶ βάκχον (supra add. διόνυσον) καὶ κυβέλην (supra add. ῥέαν) τοὺς θεραπευομένους: καὶ ὅτι ὁ σαβάζιος τῶν φρυγιακῶν ἐστι. τούτοις δ ̓ ἔοικε καὶ τὰ ὀργάνων λέγων περὶ διονύσου ἐν τοῖς ἡδωνοῖς ὡς ὁ μὲν ἐν χερσὶ (471) μετηνέχθαι. ἀπὸ δὲ τοῦ – ἐνθένδε. καὶ τῶν ὀργάνων ἔνια βαρβάρως ὠνόμασται νάμβλα καὶ (post hanc vocem nonnulla cum margine recisa sunt: praeterea complura folia integra, ut videtur, interciderunt). βανοὶ καὶ τὰ χρήματα τοῖς πατράσι συγκατορύττειν (sic) καὶ διὰ τοῦτο ἔχοντες. λέγεται – πολλὰ τῆς μηδίας καὶ τῆς ἀρμενίας ὡς φασι. (504) γαργαρεῦσιν ὁμόρους κεραύνια. ἐπικεκαῦσθαι δὲ πάσας τὸν — πέλτη. δύο δὲ μῆνας καθ ̓ οὓς συναναβαίνουσι τοῖς γαργαρεῦσι, εἰς τὸ πλησίον ὄρος τὸ διορίζον αὐτοὺς καὶ συνέρχονται τεκνοποιίας χάριν (in pagina infima addita sunt haec: ἀναβαίνουσιν εἰς τὸ πλησίον ὄρος τὸ διορίζον αὐτὰς καὶ τοὺς γαργαρέας. ἀναβαίνουσι δὲ κἀκεῖνοι, post quam vocem nonnulla una cum margine recisa interciderunt). εἶτα διίστανται. αἱ δ ̓ ὅ τι μὲν ἂν — ἑκατέ ρους. (505) τὴν δὲ Θεμίσκυραν ὑρκανίᾳ. κλείταρχος δέ φησι θαληστρίαν – σταδίους. καίτοιγε ἐνδοξότερον ἦν τὸ (506) διοσκουριάδα. τούτων δ' οἱ μὲν κορυφαί ἀνωτέρω. ἀβέακος αὐλίζονται. αἱ δὲ διαδεχόμενοι. οἱ μὲν οὖν ἄορσοι – προτέρα. (507) ἔστι δ' ὁ κόλπος ὁ τῆς κασπίας ἀνέχων -- ἀοικήτῳ. εἰσπλέοντι δ ̓ ἐν — οἱ πλείους ἐν ἀριστερᾷ φιλομυθίαν. ῥάδιον ἄν τις φησὶ ἡσιόδῳ τοις: γοῦσιν: (508) τοιούὅτι καὶ οἱ περὶ ἀλεξάνδρου συγγράψαντες ραδιουρ ὅτι τοὺς ἐν ἀριστερᾷ καλεῖσθαι: ὅτι πατροποντικῷ. ἡ ὑρκανία — (509) δυνάμεναι. οἱ κλῆς πάρισον Strabo. II. 39 |