σικυώνα

αἰγαί. εἶτα βοῦρα. μετ ̓ αὐτὴν ἑλίκη. μετὰ δὲ αἴ

εἰσὶν

κτίσμα:

γιον ώλενος. (386) εἶτα δύμη καὶ τριταιεῖς. ὁμώνυμοι δ ̓ ὅτι ὁ ποιητὴς τοῦ ἐν ἀχαίᾳ ωλένου οὐ μέμνηται, τοῦ δ ̓ ἐν αἰτωλίᾳ. ὅταν δὲ φῇ στῆσαι τὸν ποσει δῶνα τοὺς ἵππους τὰ ἐν αἰγαῖς δώματα βέλτιον δέχεσθαι τὰς ἐν εὐβοίᾳ αἰγαῖον κληθῆναι. πρὸς δὲ ταῖς ἀχαϊκαῖς ἐν Ιταλία κράθις: ὅτι καὶ πέλλανα ἕτερα τῆς σικυωνικής: (387) ὅτι αἱ αἰγαὶ καὶ αἰγὰ λέγεται ἑνικῶς: ὅτι ἀπὸ τῆς

ἐν βούρᾳ κρήνης συβάριδος – φασιν. ῥεῖ δὲ διὰ τῆς αἰγιέων ὁ σελινοῦς ποταμὸς ὁμώνυμος ἠλείᾳ. ἄλλος δὲ σελινοῦς ὁ παρὰ τοῖς ὑβλαίοις μεγαρεῦσιν, οὓς ἀνέστησαν καρχηδόνιοι. τῶν δὲ λοιπῶν τῶν ἀχαϊκῶν (sic) εἴτε μερίδων ῥύπες μὲν οὐκ οἰκοῦνται. τὴν δὲ χώραν ῥυπίδα καλουμένην ἔσχον αἰγιεῖς καὶ φαριεῖς. αἰσχύλος δὲ λέγει που βοῦραν ἱερὰν καὶ κεραυνίας ού πας. ἐκ δὲ τῶν ῥυπῶν ἦν μύσκελλος ὁ κρότωνος οἰκιστής. τῆς δὲ ῥυπίδος καὶ τὸ λεῦκτρον ἦν δῆμος τῶν ῥυπῶν. μετὰ δὲ τούτους πάτραι. μετὰ δὲ τὸ ῥίον καὶ τὸ ἀντίρριον ἀπέχων (sic) πατρῶν στάδια μ'. ἑξῆς δ ̓ ἐστὶν ἡ δύμη ωλενίην. (388) ἡ δὲ φάρα φαράται. ἔστι δὲ καὶ ἐν τῇ φαραϊκῇ δίρκη. ἡ δ ̓ ώλενος δύμης. εἶτ ̓ ἄραξος στάδια,α. ἀρκαδία δ ̓ ἐστὶ μέρος τῆς πελοποννήσου. (μέγιστον δ ̓ ὄρος ἐν αὐτῇ κυλλήνη. τὴν κάθετον περὶ κ' σταδίων: ὅτι ἀζάνες καὶ παρράσιοι τῆς ἀρκαδίας: (389) ὅτι περὶ φενεὸν τῆς ἀρκαδίας - ὕδα τος: ὅτι κατὰ πολύβιον ἀπὸ μαλεῶν ἐπὶ — ἀτόπως. αἴτιον δὲ τούτου (pauca quaedam verba, quae post haec in fine paginae scripta erant, cum margine recisa sunt).

LIBER IX.

ἐκ τῶν τοῦ στράβωνος γεωγραφικών: (390) περιωδευκότες δὲ λοκρῶν. φησὶ δ ̓ εὔδοξος συμπάσης τῆς ἀττικῆς καὶ τὰ ἑξῆς. οὕτω δ ̓ εἰρηκότος (391) σουνίου λ' καὶ τ'. κάμψαντι δὲ – μέχρι σουνίου. μετὰ δὴ κρομμυώνα — τῆς πόλεως διέχον. (392) τὸ παλαιὸν τὴν ἀττικήν. διόπερ οὐδ ̓ ὁ ποιη τὴς μέμνηται τῶν τόπων τούτων ἰδίως ἀλλὰ τῷ κοινῷ ὀνό ματι τῶν ἀθηναίων συμπεριείληφε καὶ τούτους ἴωνας καλῶν. ἐκαλεῖτο. ταύτης δ ̓ ἦν μερὶς ἰωνία: ὅτι

ἡ γὰρ ἀττικὴ

τῶν πανδιονιδών

νος:

ἀκτῆς.

διαιρεθείσης φησὶ ὁ αἰγεὺς ἡγοῦν τὴν μεγαρίδα. ἐν ᾗ καὶ ἡ νισαία ἔκτισται ὑπ ̓ αὐτοῦ. τῆς δὲ γῆς – πάλλας. (393) ὕστερον μέντοι παροξυνόντων κορινθίων τοὺς ἡρακλείδας ἐστράτευσαν κατὰ τῶν ἀθηνῶν. καὶ ἡττηθέντες μάχῃ — ἐποίησαν. ἔσχε δέ ποτε καὶ — τὸ γέὅτι πύρρων σωκρατικὸς ἦν ἐξ ἤλιδος: ὅτι τὰ ὄνεια ὄρη τῶν μεγαρέων ράχις τις μηκυνομένη ἀπὸ – κιθαιρώνα. πρόκειται δ ̓ ἀπὸ σαλαμὶς μῆκος ο' σταδίων ἢ π' (ἡ δ ̓ αἴγινα πρὸς νότου κεῖται πνοάς) ἢ καὶ σκιρὰς πρότερον καὶ κυρία από τινων ἡρώων ἀφ ̓ ἧς ἡ ἀθηνᾶ σκιρὰς καὶ ὁ σκιροφοριών μήν. (394) ὠνομάσθη δὲ καὶ αἰακίδας, καὶ μά λιστα δι' αἴαντα: ὅτι τὸ παλαιὸν ὑπῆρξε ἔρις αθηναίοις πρὸς μεγαρέας περὶ αὐτῆς — μάρτυρα (post hanc vocem versus integer una cum margine est recisus). ἔσχατος γὰρ ναυλοχῶν φαίνεται – θετταλῶν. καὶ ἐν τῇ ἐπιπολήσει στίχες. καὶ πάλιν μενεσθεύς. ἀντιπαρῴδησαν μὲν οὖν καὶ μεγαρεῖς οὕτω μεγαρικά. (395) ἐν δὲ τῇ παραλίᾳ ἐλευσὶν πόλις δῆμος ἀττικός. εἶτα τὸ θριάσιον — πορθμὸς ὃν διαχοῦν μαχία. ἐνταῦθα καὶ αἱ φαρμακοῦσσαι β' νησία. ὑπὲρ δὲ — ἔρη μον. πλησίον νησίον. εἶθ ̓ ὁ - καὶ τὸν πειραιᾶ συνέστειλαν: (397) ὅτι ἀκτικὴ μὲν ἀπὸ ἀκταίωνος λέγεται. ἀτὶς δὲ καὶ ἀττικὴ ἀπὸ — ποσειδωνίαν καὶ ἀθήνας δῆλον ὅθεν: ὅτι κέ κροπά φασι πρώτον - ἀφίδνα ἢ ἀφίδναι (sic) θόρικος αγαγεῖν τὴν νῦν τὰς δώδεκα θησεύς. ἐβασιλεύοντο ἀμίδας. μετὰ δὲ τὸν πειραιᾶ - πάνιον. πρόκειται δὲ — ραξ. κάμψαντι (399) βραύρων. μυρινοὺς προβάλινθος μας ραθών τρικόρυθος ἀμφιαράειον ἐστιν. ὠρωπὸς δ ̓ ἐν — ἔρημος. ἣν κραναὴν ἀπὸ τῆς μίξεως λέγει ὅμηρος. μετὰ δὲ ταύτην εὔβοια πρόκειται – πλοῦς. ὄρη δὲ ὑμηττός. βριλησσός. λυκαβηττός. ἔτι δὲ πάρνης καὶ κορυδαλλός: ὅτι τὰ ἐν τῇ ἀττικῇ ἀργύρια νῦν ἐκλέλοιπεν. οἱ γὰρ ὕστερον ἐκβολάδα καὶ σκωρίαν

- (400) τὰς ἀρχὰς ἔχων.

σκελῶν φαληρικόν. θέρους δὲ τία ἀπὸ τῆς ἕω

τὴν παλαιὰν

διὰ δὲ τῶν

ὅτι ἡ βοιω

κατὰ τὸν (post hanc vocem nonnulla una

cum margine recisa sunt) κόλπῳ καὶ τῷ κορινθιακό - διπλέθρο: (401) ὅτι ἡ βοιωτία πρότερον ὑπὸ βαρβάρων

-

κάδμου: ὅτι μετὰ τὸν αἰολικὸν στόλον ὃν ἔστελλον εἰς τὴν ἀσίαν οἱ ὀρέστου παῖδες καὶ ἡ ὀρχομενία βοιωτία ἐκλήθη. οὐ γὰρ ἦσαν — προσαγορεύσας. (403) ἑξῆς — ἀπόλλωνος. τα ναγραίων πολίχνιον σταδίους λ'. εἶτα λιμὴν μέγας στάδιοι ο'. πλησίον δ ̓ ἐστὶν ὁ σαλγανεὺς ἐφ ̓ ὕψους κείμενον χωρίον ἐπώνυμον σαλγανέως καὶ ἡ γραῖα (404) πλησίον. ἡ ποιμανδρίς ἐστιν — ταναγραῖοι καὶ ὁ μυκαλησσὸς γρικῆς ὁ καλούμενος μυκαληττός βοιωτικῶς περὶ ὃν καὶ τὸ ἅρμα τῆς ταναγρικῆς κώμη ἀπὸ τοῦ ἀμφιαράου

τανα

ἀττικῆς.

ἐστὶ δὲ τῷ ἐκ Θηβῶν γένεσις. ἔνιοι δὲ τὰς ὑσίας — μεσο

Τ

γαίᾳ ὧν ἄποικοι αἱ ἐν ἰωνίᾳ ἐρυθραί

ἀνθηδὼν ἐσχάτη καθάπερ καὶ ὅμηρος ἐσχατόωσάν φησιν. (405) ἔτι μέντοι προϊόντι μικρὸν καὶ λάριμνα πολίχνη παρ ̓ ἣν ὁ κηφισσὸς ἐκδίδωσι. κατὰ δὲ εὐβοίᾳ. ὅπου δίαρμα ἀπὸ ἀνθηδόνος ρκ' σταδίων. ἐνταῦθα τὰ περὶ γλαῦκον τόπος, ὁ καλούμενος

βὴν διὰ τὸ μέτρον

βοιωτίας. τινὲς δὲ γράφουσι κρεῦσαν

τὴν νῦν κρέουσαν τὸ τῶν θεσπιέων – τάναγραν. γράφουσι · νῦσα. τὰ δ ̓ ἑξῆς εἶτ ̓ ἐπιστρέφει:

ἀπὸ

(406) ὅτι πλαταιὰς ζώντας: ὅτι τὸ παλαιὸν ἡ βοιωτία ὠγυγία ἐλέγετο: (407) ὅτι ὁ κηφισσὸς ἐκ λιλαίας — φησιν. δι ̓ ἐλατείας νεὶς πόλεως φωκικῆς εἰς χαιρώνειαν – πλησίον. ἔστι δὲ τὴν περίμετρον π' καὶ τ' σταδίων: ὅτι ὅμηρος ποιήσας ὃς δ ̓ ἐν – κηφισσίδι λίμνην οὐ τὴν κωπαΐδα λέγει ἀλλὰ τὴν ὑλικὴν — ὕδην. ἐν λυδίᾳ γὰρ αὕτη τμώλῳ (408) βοιωτική. κεῖται δὲ μεταξὺ θηβών συλλαβήν, ποτὲ δὲ συστέλλων. οὐδ ̓ ἐνταῦθα εὖ γράφουσιν ἔνιοι ὕδῃ ἔνι οἴκια ναίων. οὐ γὰρ ὁ αἴας τεπέμπετο: ὅτι σχοῖνός ἐστι κιθαιρώνι. ὅθεν καταγόμε νον τὸν πενθέα διασπασθῆναι φασι. καὶ περὶ τὴν ὄλυνθον ἕτε ρος σκῶλος. καὶ ὅτι καὶ ὁ ἐτεωνὸς τῆς παρασωπίας. (409) παραρρεῖ δὲ τὸν κιθαιρῶνα ὁ ἀσωπὸς τὴν ὑπώρειαν σωπίους. θέσπειαν δὲ λέγει τὰς νῦν θεσπιάς. πόλις πρὸς ἑλικών. ἐν δὲ τῇ θεσπιέων – μέρος. ἐν δεξιᾷ ἐφ ̓ ὑψηλοῦ σταδίους. ὁ δὲ ἑλικών — καὶ ἔτι αἱ Θεσπιαί. οὐ πολὺ δὲ διε

excipiunt hanc vocem una cum margine recisa sunt) őε

ὑπερκειμένου σίν:

με

φοινικίς. εἶτά φησιν ὅμηρος κώπας (post hanc vocem denuo nonnulla interciderunt, cum margine recisa) ai pèv ovv xoπαι προσάρκτιαί εἰσι ἐπὶ τῇ ἐλέγετο. (411) ὕστερον δὲ ἡ πᾶσα κωπαὶς ἐλέχθη κατ ̓ ἐπικράτειαν. πίνδαρος δὲ καὶ κηφισ σίδα καλεῖ. ὁ δὲ ποιητὴς ἑξῆς εὔτρησιν τίθησι κώμιον θεσπιέων οἰκητήριον ζήθου καὶ ἀμφίονος πρὶν βασιλεῦσαι θηβῶν. ἡ δὲ Θίσβη εἴτε θίσβαι ὅμορον θεσπιεῦσι καὶ τῇ κορωνειακή στόν. πλοῦς — σταδίων ρξ': ὅτι οὗτοι μὲν οἱ ἐν τῇ βοιωτικῇ κορώνιοι λέγονται — κορωνεῖς: ὅτι ἡ ἁλίαρτος μεταξύ (412) καὶ μεγαρίδος. οἱ δὲ τῆς βοιωτίας φαὅτι παραρρεῖ τὰς πλαταιὰς — ἠφάνισαν. ἔστι δὲ καὶ πλαταιαί. γλίσαντα τευμησσοῦ τὸ δὲ οἱ δ ̓ ὑπὸ Θήβας τὰς ποτνιὰς ἐφ ̓ ὧν μυθεύεται τὰ περὶ τὸν ποτνιαίων (sic) γλαύκον διασπασθέντα ὑπὸ τῶν ποτνιάδων ἵππων. τὰς γὰρ Θήβας ἐκλελεῖφθαι καὶ μὴ πολέμου. οἱ δὲ ὑπὸ Θήβας ἀντὶ τοῦ ὑπὸ τῇ καδμείᾳ ἐπεὶ ἡ καδμεία ἐκαλεῖτο θῆβαι. οὔπω γὰρ ἀνακτίσαι τὴν καδμείαν οἷοί τε ἐγένοντο, οι κοῦντες ἐν τοῖς ἐπιπέδοις χωρίοις μετὰ τὴν τῶν ἐπιγόνων ἄφοδον. ὄγχηστος δ ̓ ἐστὶν ὅτι οἱ ποιηταὶ ἄλση και λοῦνται τὰ ἱερὰ κἂν ᾖ ψιλά. τὸ δὲ τηνερικὸν

εἶχον

λίμνη:

-

(413) προσηγόρευται πλησίον ὀρχηστοῦ κείμενον: ὅτι ἄρνην καλεῖ ὁ ποιητὴς τὸ ἀκραίφιον κείμενον ἐν ὕψει ὑπὲρ τῆς κωπαΐδος λίμνης θηβαίων ὄν. οἱ δέ φασι καταποθῆναι. οὐκ εὖ δὲ οἱ

τάρνην γράφοντες. ἐν λυδοῖς γάρ ἐστι κατὰ τὸν ποιητήν. λοιπαὶ δ ̓ εἰσὶ — λευκτρα. χαιρώνεια (414) πλησίον. λεβά δεια δ ̓ ὅπου ἐπαμεινώνδας. δείκνυται δ ̓ ὁ τόπος ὁδόν· ὅτι ὅμηρος χωρίζει ἀπὸ — λεχθῆναι. ἐτέλουν θηβαῖοι δασμὸν τοῖς ὀρχομενίοις δυνατωτάτοις καὶ πλουσιωτάτοις ούσι. (415) τὴν δὲ ἀσπληδόνα χωρίς (416) ἐπικνημίων: ὅτι καὶ περὶ κάρυστον ἦν τις ὀρχομενός: μετὰ δὲ τὴν βοιωτίαν ὀζόλαι. οἱ δ ̓ ἕτεροι παρνασσός (quae hanc vocem sequuntur usque ad περὶ cum margine recisa sunt) δελφοὺς δωριέων: ὅτι καὶ ἐν παρνασῷ κωρύκιον ὁμώνυμον τῷ κι

λικίῳ. τῶν δὲ πλευρῶν

τῷ παρνασῷ. ὁ μὴν ὁλοσχερὴς ἐλάτεια. (418) ὧν ἐλάτεια ἐπίκειται τοῖς στενοῖς καὶ ὅτι τὸν ἔχοντα ταύτην παρόδους. μᾶλλον δ ̓ ἀρκτέον ἀπὸ δελφῶν.

ὅτι

ὁρῶν. ὑπέρκειται δ ̓ αὐτῆς

ταῦτα γάρ ἐστι τὰ ἑσπεριώτατα μέρη τῆς φωκίδος. εἴρηται δ' ἀπότομον. ὑποπέπτωκε οἴτην: (419) ὅτι οἱ ἀμφισσεῖς λοκρῶν εἰσι τῶν ὀζολῶν: ὅτι τινὰ τῶν ὑπὸ τῆς πυθίας λεγομένων (κέκληται δὲ οὕτως ἥ τε προφῆτις καὶ ἡ πόλις ἀπὸ τοῦ πυθέσθαι) ἐνέτεινον εἰς μέτρον ποιηταί τινες ὑπουργοῦντες τῷ ἱερεῖ: ὅτι ἐκτέταται τὴν πρώτην συλλαβὴν πυθία ὡς διακόνου:

συμπάσης ἡ πυθία τῆς

ὅτι τῆς ἑλ

ὀμφαλόν:

(420) ὅτι καὶ τὸ ἀμφικτυονικόν σύστημα — πρὸς πόλεις εἰσίν. αἱ μὲν οὖν πρῶται — καλοῦσιν: ὅτι ὁ πατὴρ τοῦ κροίσου

-

ἁλυάττης: ὅτι ἐσυλήθη τὸ ἱερὸν ὑπὸ τῶν φωκέων πόλεμος κατὰ φιλίππον τὸν ἀμύντου:

(421) ὅτι ἀφήτορα ἐδέὅτι νεοπτόλεμος ὑπὸ μα

(422) συριγμούς:

χαιρέως δελφικοῦ ἀνδρὸς ἀνῃρέθη οὐχ ὡς ὁ μῦθος αἰτῶν τοῦ ἀπόλλωνος τοῦ πατρώου φόνου. ἀλλ ̓ ὡς τὸ εἰκὸς ἐπιθέμενος τῷ ἱερῷ: ὅτι οἱ ἀμφικτύονες ἀγῶνα ἱππικὸν βούλεται δὲ τὸν ἀγῶνα ρον ἐνταῦθα ᾤκει πύθων τις ὄνομα, ἐπίκλησιν δὲ δράκων ἀνὴρ βίαιος ὑπὸ ἀπόλλωνος ἀνῃρέθη καὶ ὅτι κατατοξεύοντος ἐπικελεύειν ἵε παιὰν — παράταξιν. (423) ἀλλ ̓ ἐπάνειμι μυχός. οὐδ ̓ αἱ ἀβαὶ λυκωρία (post hanc vocem, in quam exit pagina, complura, ut videtur, folia integra interciderunt). (432) ἀλλὰ τοὺς ἐν λοκροῖς -- οἵ τ ̓ ἄλον οἱ θ ̓ ἁλιοῦντα. (433) ὁ δὲ φθιωτικὸς ὁμόρου δόλοψιν

ἡ ἄλος. ᾤκησε (ι sup. η add.) - πεδίου. ὑπὸ δὲ τῷ κροκίῳ φθιωτῶν: ὅτι τοῦ σπερχειοῦ

ἑσπερίοις. τοὺς δὲ δόλοπας φράζει ἱστοροῦνται. (435) λοιπὸν — άρξαμένους. αἱ θερμοπύλαι ἦν δ ̓ αὕτη ὑπὸ πρωτεσιλάῳ. καταλέγει δ ̓ ἑξῆς ὁ ποιητὴς ἀντρῶνος. ἡ μὲν οὖν φυλάκη βοιωτία. ταῦτα - εὐρυπύλῳ·

κατὰ δὲ τὸν ἀντρῶνα — ὁ πύρασος. ὑπὲρ αὐτὸν

πλησίον. ἐνταῦθα (436) παραλίαν. φεραὶ μὲν οὖν τὸν τόπον. ἄλ