σπ'. εἶτ ̓ ἀπολλωνία μιλησίων ἄποικος ἐν νησίῳ τινί. εἶτα αἰξωνὴ καὶ αὕτη μιλησίων ἄποικος καὶ ναύλοχος μεσημβριανών πολίχνιον. εἶτα τὸ αἷμον ὄρος ἀπολλωνία: ὅτι ἀπὸ τῆς ἀπολλωνίας —— περὶ,α καὶ φ'. εἶτα φθινόπολις καὶ ἀνδριακὴ — τὸ μῆκος. αἱ δὲ κυάνεαι (320) ὡς ἂν κλάδους τινάς: ὅτι ἡ πηλαμὸς γεννᾶται ἐν τοῖς ἵλεσι τῆς μαιώτιδος — ἐπὶ τὸ βυζάντιον τετράφθαι φυσικῶς. συνελαύνεται δεῖρο. τοῖς δὲ λιμέσι τῶν χαλκηδονίων οὐ προσπελάζει: πο (321) ὅτι ἡ πελοπόννησος καὶ ἡ σύμπασα σχεδὸν ἑλλὰς κατοικία βαρβάρων ὑπ ῆρξε τὸ παλαιόν. πέλοπος μὲν αἶκλος ὅπου γε καὶ τῆς ἠπειρωτικὰ ἔθνη: ὅτι τοὺς λέλεγάς τινες τοὺς αὐτοὺς — συστρατιώτας. ἥ τε ἰωνία νῦν λεγομένη λελέγων καὶ ὅτι ἐξήλασαν τοὺς λέλεγας ἐκ τῶν περὶ τὴν ἴδην τόπων οἱ τὴν τροίαν ἑλόντες: ὅτι τὸ μίλιον ὀκταστάδιον κατὰ τοὺς πολλούς. ὁ δὲ πολύβιος προστίθησι καὶ δίπληθρον ὅ ἐστι τρίτον σταδίου: (322) ὅτι ἐξ ἀπολλωνίας εἰς μακεδονίαν ταμοῦ. μιλίων δ ̓ ἐστὶ φλε'. ἤγουν,δ στάδιοι. κατὰ δὲ πολύβιον προσθετέον καὶ ἄλλους ροή. (323) ταύτην δὲ τὴν ὁδὸν τὰ ὄρη τῶν Ἰλλυριῶν καὶ τὰ ἔθνη – μακεδονικῆς πόλεως. τὴν δὲ πρὸς νότον ἠπειρώτιδος. (324) ἐνταῦθα τὸ ἐν δωδώνῃ μαντεῖον. ἤτοι μὲν οὖν καὶ θεσπρωτοὶ καὶ ἑξῆς κασσωπαῖοι τὴν ἀπὸ κεραυνίων νέμονται τα καὶ τ' σταδίους: ὅτι πόλις θεσπρωτῶν ἡ κέχυρος ἡ πρώην ἔφυρα: ὅτι καὶ τὸ καίσαρος κτίσμα ἡ νικόπολις τοῦ στόματος τοῦ ἀμβρακι κοῦ κόλπου διέχει περὶ ιβ' σταδίους. (325) ὁ δὲ κύκλος τοῦ κόλπου τ' σταδίων. οἰκοῦσι δὲ ἀκαρνᾶνες. ἐν ἀριστερᾷ δὲ — ἀμβρακίαν. παραρεῖ δ ̓ αὐτὴν ὁ ἄροθος ποταμός. τὴν γοῦν ἐπωνυμίαν ἐντεῦθεν ἔσχηκεν ὁ κόλπος. βασίλειον οὖσαν πύρρου: ὅτι πρὸ τοῦ στόματος τοῦ κόλπου τούτου κατεναυμάχησεν ἀντώνιον καῖσαρ. ἐντεῦθεν καὶ ἡ νικόπολις ὠνόμασται συνοικι σθεῖσα ὑπὸ καίσαρος. μετὰ δὲ τὴν ἀμβρακίαν ἀδελφοῦ ἀμφιλόχου. (326) ἠπειρωτῶν δ ̓ εἰσὶ αἴθικες. ἀναμέμικται δὲ τούτοις — κόλπου: δάμνου κεραυνίων ὑπέρκεινται ταυλάντιοι και βρίγοι καὶ ἡ τριπολῖτις πελαγονία καὶ ἕτερα ἅπαντα μακεδονία καλούμενα. ἔνιοι δὲ καὶ — προσαγορεύουσι. (327) διὰ τούτων ἐστὶ ἀλκμαίωνος ὄρεσι καὶ οἱ ὅτι τῆς ἐπι ὁ τ ̓ ἔναχος καὶ ὁ ἀχελῶος T ρεύματα εἰς τὸν ἄξιον ἐκδίδωσι. ἐφ ̓ ᾧ (sic) ἐρίγωνα πᾶσαι αἱ τῶν δρυόπων πόλεις ᾤκηντο. ὧν τὸ βρυάνιον καὶ ἀλαλκομεναί· αἰγίνιον δὲ τυμφαίων περὶ τὴν πίνδον αἴθικές τε καὶ αἱ τοῦ πηνειοῦ πηγαί. πλησίον δὲ καὶ αἱ ἀλαλκομεναὶ καὶ αἱ τοῦ ἴωνος εἰς τὸν πηνειὸν συμβολαί. τότε μὲν οὖν, καίπερ οὖσα τραχεῖα, ὅμως εὐανδρεῖ ἥ τε ἤπειρος καὶ ἡ ἀλλυρίς. νῦν δέ: ὅτι ἡ δωδώνη πελασγῶν ἵδρυμα. διὰ τοῦτο καὶ τῷ δωδωναῖς τὸ πελασγικὲ προσέθηκεν ὅμηρος: (328) ὅτι ὁ αὐτὸς οὐ περὶ τῆς ἐν Θεσπρωτοῖς ἐφύρης φησί. οὐ γὰρ εἶναί που ἐνταῦθα σελήεντα ποταμόν: ὅτι τόμουρος (in marg. add. ἢ τάμαρος) ὄρος ἐν δωδώνη, ὑφ ̓ ᾧ τὸ ἱερὸν τοῦ διός. ἀφ ̓ οὗ τοὺς προφήτας του μούρους φασὶ ἢ ἐπιτετμημένως οἱονεὶ τομουροφύλακας. Jam sequuntur fragmenta, quae cum fragmentis ex Epitome Palatina depromptis coniuncta libro septimo supra subiecimus. Τ LIBER VIII. ἐκ τοῦ ἡ τῶν στράβωνος. (332) ἀποδώσομεν φησὶ νυνὶ τὰ λοιπὰ τῆς ἑλλαδικῆς γεωγραφίας: μετὰ τοὺς ἠπειρώτας (333) τοῦ ὀλυμπίου διὸς ἄλλως τε καὶ τοῦ αἰολικοῦ γένους ἐπικράτειαν: (334) ὅτι ἔφορος μὲν ἀρχὴν εἶναι περιέχουσα. ἧς ἰσθμὸς ἀπὸ τοῦ μυχοῦ τοῦ κρισσαίου κόλπου (335) ἐπὶ τοῖς ε. ἔχουσι δὲ τῆς χερρονήσου καὶ αἰγίου. (336) τὸ δ ̓ ἀντίρριον τέρμοσιν: ὅτι ἀπὸ ἀχελώου τοῦ κρισσαίου κόλπου. νῦν μὲν δὴ πᾶσαν ἔλειαν — νηλέως, τὴν μὲν τῶν ἐπειῶν — οἶδεν ὁ ποιητής. οὐ διὰ τῆς πόλεως δὲ οὐδὲ παρ ̓ αὐτὴν ῥεῖ, ἀλλὰ παρ' αὐτὴν μὲν ἕτερος — καθ ̓ ὅμηρον. ἐκαλεῖτο δὲ κοίλη ἦλις ἀπὸ τοῦ συμβεβηκότος: (337) ὅτι ἡ μαντίνεια τῆς ἀρκαδίας. καὶ τεγέα. καὶ αἴγιον ὑπ ̓ ἀργείων συνοικισθεῖσαι. οὕτω δὲ καὶ ἡ ἦλις ἐκ τῆς περιοικίδος συνεπολίσθη. (ῥεῖ δὲ διὰ τῆς πόλεως ὁ πηνειὸς ποταμὸς παρὰ τὸ γυμνάσιον αὐ τῆς) ἧς καὶ ἡ πισάτις καὶ ἡ τριφυλία καὶ τὸ τῶν μινυῶν γένος: ὅτι διώρισται ἡ κοίλη ἦλις ἀπὸ τῶν ὑπὸ τῷ νέστορι τόπων: ὅτι ἐπίνειον ἡ κυλλήνη τῶν ἠλείων ἀνάβασιν ἔχουσα ἀποφῆναι. μετὰ δὲ κυλλήνην (338) σημεῖον. ὧν μεταξὺ ὁ πηνειὸς ἐκδίδωσι καὶ ὁ σελλήεις ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ λεγόμενος καὶ τῆς κορινθίας τετάρτη τις ἐν ὁμήρῳ φερομένη καὶ ἐξ ἧς τὰ φάρμακα τὰ ἀνδροφόνα: ὅτι ἀρκαδικὸν ὀρχομενόν, ὃν πολύμηλον ὅμηρος καλεῖ. καὶ ἔτι βοιωτικόν, ὃν μινύειον ὀνο μάζει: (339) ὅτι τρεῖς πύλοι ἱστόρηνται, καθότι ἄλλος: ὅτι οἱ ὁμηρικώτατοι τριφυλίαν: (340) ὅτι γερήνιον τὸν νέστορα ἀπὸ τῶν ἐν μεσσήνῃ γερήνων. ἄλλοι δὲ ἀπὸ τοῦ ἐν κοίλῃ ἤλιδι γερήνου: ὅτι ἐπειοὺς καλεῖ ὅμηρος τοὺς βουπρασιεῖς. οὐ γὰρ μέρος τῆς ἤλιδος τὸ βουπράσιον. οἱ δ ̓ ἄρα βου πράσιόν τε καὶ ἤλιδα δῖαν ἔναιον. νῦν δὲ φαίνεται τῆς ἤλιδος ὃν μέρος τοῦτο. ὑπολάβοι δ ̓ ἄν τις τὸ δουλίχιον τῶν ἐχινάδων. (342) μετὰ δὲ χελωνάταν - πλησίον. εἶτ ̓ ἄλλη ἄκρα (343), ἀφ ̓ ἧς ἐπὶ κεφαλληνίαν ὁ μὲν οὖν εὐρώτας παρ' αὐ τὴν τὴν σπάρτην ῥνεὶς ἐκδίδωσι πιτάνης. εἶτα τὸ διεῖργον ποταμὸς χαλκὶς καὶ τὸ σαμικὸν μετὰ ταῦτα: - χώραν εἶχον κατεῖχον: (345) ὅτι ὁδόν. ὅτι ὁ νέστωρ ὑπόκειται – μεμέρισται δὲ τὰ τῶν καυκώνων καὶ εἰς τοὺς πρὸς δύμῃ τόπους τῆς ἠλείας: (346) ὅτι τὸ σαμικόν ἐστιν ἔρυμα ποιητής. ὅπου καὶ ὁ παρακείμενος μινύειος: (349) ὅτι θρύον καὶ θρυόεσσα τὸ αὐτὸ παρ ̓ ὁμήρῳ. καὶ θρύον ἀλφειοῖο πόρον ·:· ἔστι δὲ θρυόεσσα πόλις αἰπεῖα κολώνη : θρύον δὲ καὶ θρυόεσσαν θρυώδης καὶ μάλιστα οἱ ποταμοί. ἀλφειοῦ δὲ πόρον φησὶ ὅτι πεζῇ περατὸς εἶναι δοκεῖ κατὰ τοῦτον τὸν τό πον. εὔκτιτον δ ̓ αἰπὺ ἔνιοι ζητοῦσι πότερον ποτέρου ἐπίθετον καὶ ὑπονοοῦσι φράζεσθαι ὄνομα τῆς πόλεως τὸ αἰπὺ ἀπὸ τοῦ συμβεβηκότος φυσικώς. ὡς ἕλος καὶ αἰγιαλὸν καὶ ἄλλα πλείω. καὶ γὰρ ἐν ἄλλοις αἰπεῖαν κολώνην λέγει. θρυόεσσα πόλις αἰ πεῖα κολώνη. τὸ δὲ κυπαρισσήεντα καὶ ἀμφιγένειαν ἔναιον οὕτω λέγεται. κυπαρισσήεις ἐστὶ περὶ τὴν πρότερον μακιστίαν. ἄλλη δ ̓ ἐστὶν (350) ὑπὲρ αὐτῆς. (353) ἡ πισᾶτις ὅπου τὸ ἱερὸν διέχει τῆς ἤλιδος οὐκ ἐλάττους ἢ τ' σταδίους. πρόκειται δ' ἄλ σος ἀγριελαίων ἐν ᾧ τὸ στάδιον: (355) ὅτι τινὲς ἕνα τῶν ἰδαίων δακτύλων ἡρακλέα τινὰ λέγουσι ἀρχηγέτην τῆς θέσεως τῶν ἐν ὀλυμπίᾳ ἀγώνων. ἄλλοι δὲ ἀλκμήνης: (358) ὅτι ἡ μεσσηνία συνεχής ἐστι πέλαγος: (359) ὅτι πρόσκειται πλησίον ἡ σφακτηρία ἡ καὶ σφαγία τῇ μεσσηνιακῇ πύλῳ. κατὰ τὴν παραλίαν ταύτην νῆσοι ν' ἀπέχουσαι τῆς ἠπείρου στα Strabo, II. 38 δίους. ἑξῆς δ ̓ ἐστὶ μεθώνη ἡ παρ ̓ ὁμήρῳ πήδασος. τῇ δὲ μεθώνῃ συνεχὴς ὁ ἀκρίτας πολίχνης ὁμωνύμου τῇ ἑρμιονικῇ. (360) πρὸς ἕω ὑπό τινων βαίτυλος: ὅτι ἡ μεγαλόπολις τῆς ἀρκαδίας ἐστὶ ὅπου κατὰ τὸ ὄρος ἡ παρ ̓ ὁμήρῳ ὕρη ως ἐπὶ ἀνδανίαν ἰόντων ἣν ἔφαμεν οἰχαλίαν ὑπὸ τῶν ποιητοῦ κεκλῆσθαι. ἡ δ ̓ αἴπεια νῦν θουρία καλεῖται. ἣν ἔφαμεν ὅμορον φηραῖς. ἄνθειαν δὲ οἱ μὲν αὐτὴν τὴν θουρίαν. πᾶσαι ἐγγὺς ἁλος (361) θερινόν. ἡ δὲ μεσσηνίων πόλις ἀκροκόριν θος: (362) μετὰ τὸν μεσηνιακὸν κόλπον — (363) υπωρεί αις. ὑποπέπτωκε δὲ τῷ ταϋγέτῳ ἡ σπάρτη καὶ ἀμύκλη οὗ τὸ τοῦ ἀπόλλωνος ἱερὸν καὶ ἡ φάρες: ὅτι ἀπὸ ταινάρου εἰς πάχυνον δχ στάδιοι. τινὲς δὲ (δ) φασίν. εἰς δὲ – κατακολπίζοντι. ἐνταῦθά που πρόκειται τὰ κύθηρα ἐν τεσσαράκοντα σταδίοις. εἰς δὲ ὄνου γνάθον ταπεινὴν χερρόνησον μετὰ ταίναρον πλέοντι ἀμαθοῦς ἐστι (πόλις). εἶτα — ἐπίνειον. ἔχει δ ̓ ὡς φασι (364) ἡ ὄνου γνάθος. εἶτα μαλέαι. στάδιοι δ ̓ εἰς — μετωνόμασται: ὅτι λαπέρσαι οἱ διόσκουροι λέγονται ἀπὸ τοῦ ἑλεῖν ἐκ πολιορκίας τὴν λᾶν: ὅτι ὅσοι κατὰ τὸν εὐρυ σθένη καὶ προκλέα τοὺς κατασχόντας τὴν λακωνικὴν ἡρακλεί δας ἐκ τῶν περιοίκων ἰσονομίας καὶ πολιτείας μετέσχον εἵλωτες ωνομάσθησαν: (365) ὅτι ἀπὸ τῶν φθιωτῶν ἀχαιῶν συγκατελθόντων τῷ πέλοπι εἰς τὴν πελοπόννησον ἄργος ἀχαϊκὸν ἡ πελοπόννησος πᾶσα προσαγορεύεται. ὕστερον δ ̓ ἰδίως ἡ λακωνική: (367) ὅτι τὸ λακεδαίμονα κητώεσσαν οἱ μὲν ἀπὸ τῶν κητῶν οἱ δὲ ὡς μεγάλην. ὅπερ δοκεῖ πιθανώτερον κωνική: ὅτι λακεδαίμων ὁμωνύμως καὶ ἡ χώρα καὶ ἡ πό λις λέγεται. λέγω δὲ χώραν σὺν τῇ μεσσηνία: (368) μετά δὲ μαλέας ἀργεῖοι: ὅτι περὶ τὸ ἄργος ἡ λέρνη ποταμὸς καὶ λίμνη. ἐν ᾗ θαλάσσης ἐν ᾧ τέθαπται ὁ τήμενος. ἀπὸ δὲ τοῦ ἄργους - (369) ὀνομάζουσι. καὶ ἐφεξῆς ἑρμιονικὸς κόλπος. εἶθ ̓ ἑρμιόνη καὶ τροιζήν – σχοινοῦς. κατὰ δὲ τὸν σχοιἱερόν: ποσαχώς λέγεται (370) πανέλληνες. νοῦντα μετρίως. ῥεῖ δ ̓ αὐτῆς λα ἀρκαδίας. μῦθος δὲ ὅτι ἄνυδρον τὸ ἄργος. τὸ δ ̓ ἐλέγχιστος πολυδίψιον ἄργος ἱκοίμην ἢ ἀντὶ τοῦ -- τὴν πόλιν λέγει τὸ ἄργος. ἀλλὰ διψηρὰν οὖσαν. δέχονται δὲ καὶ ὑπερβατῶς κατὰ συναλοι κακῶν: ταύτης διέχουσα. φὴν (371) στυμφαλίδας: ὅτι ἡ λέρνη λίμνη (372) ὅτι πλησίον ἀλλήλων ἄργος καὶ μυκῆναι ἐν ἐλάττοσιν ἢ ν' σταδίοις: ὅτι οἱ ὕστερον ἀχαιοὶ κληθέντες καὶ αἰγαλέοι πρότερον ἴωνες ἐκαλοῦντο: (373) ὅτι παρ' ἑρμιονεῦσι τεθρύλληται ἐξελάσαντος αὐτούς: (374) ὅτι τροιζὴν καὶ πιτθεὺς ἔκτισεν: ὅτι ἐπίδαυρος ἐκαλεῖτο τὸ πρῶτον ἐπίκαρος ἀπὸ καρῶν κατασχόντων αὐτήν. μεταξὺ δὲ τροιζῆνος καὶ ἐπιδαύρου πολιορκών. (375) αἴγινα δ ̓ ἔστι κύκλον ἔχουσα επ' σταδίων. περιέχουσι δ ̓ αὐτὴν ἐντεῦθεν ἦν αἰακὸς καὶ οἱ ὑπ ̓ αὐτόν: ὅτι μυρμιδόνες οὐχ ὡς ὁ μῦθος ἐκ μυρμήκων μετέβαλον κατ ̓ εὐχὴν αἰακοῦ ἀλλ ̓ ὅτι μυρμήκων τρόπον — γεωργεῖν. ἡ γὰρ χώρα τῆς νήσου κατὰ βάθους μὲν γεώδης. πετρώδης δ ̓ ἐπιπολῆς καὶ μάλιστα ἡ πεδιάς. ἐνταῦθά που καὶ βέλβινα νῆσος πρὸς τὸ πέλαγος ἀνατείνουσα. ὠνομάζετο δ ̓ οἰνώνη πάλαι: (376) ὅτι τὰ κροκύλεια ἐν τοῖς ἀκαρνᾶσιν: (377) ὅτι κλεωναί εἰσι πόλισμα — ἐξ ἄργους ἐπὶ λόφου περιοικουμένου πανταχόθεν καὶ τετειχισμένοι καλῶς. ὅθεν οἰκείως ὁ ποιητὴς ἐϋκτιμένας αὐτὰς καλεῖ. ἐνκορίνθου δὲ π'. ὁ δὲ κόρινθος ἀφνειὸς ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ λέγεται διὰ τὸ ἐμπόριον οἴκαδε: (379) ὅτι ἡ ἀκρόπολις κορίνθου ὅσον τριῶν ἥμισυ – σταδίων. ὑπὸ δὲ τῇ κορυφῇ κεῖται ὑδρεύεσθαι. ἐνταῦθά φασι πίνοντα – βελε ροφόντου. ἀπὸ γοῦν τῆς κορυφῆς σικυωνίας. ὑπὲρ δὲ τούτων ἁπάντων τὰ (380) καὶ τῶν παγῶν αἱ ὁλμιαὶ τὸ ποι ἐξαίρεσιν: (352) παροιμία κόρινθος οφρύεται καὶ κοιλαίνεται καὶ πάντες ὀφρυόεντα κόρινθον εἰρήκασι. σκολιὰν γὰρ ἔχει χώραν καὶ τραχεῖαν: ὀρνεὰς δέ φησιν ὁ ποιητής. αἱ νῦν μὲν ἔρημοι πρότερον δὲ καλῶς οἰκούμεναι τῷ παραρ ρέοντι ἐπώνυμοι ποταμῷ. κεῖνται – σικυωνίων. ἀραιθυρέαν δὲ τὴν νῦν φλιασίαν καλουμένην. πόλιν δ ̓ εἶχεν τραχινία. τέταρτος περιεχόμενος. τὴν δὲ σικυῶνα – ἐρυμνόν. ὑπερη σίαν (383) ὥστ ̓ ἐπέτρεψαν αὐτῷ τὴν πολιτείαν ἀθηναῖοι καὶ τὴν χώραν — κατεῖχον. οἱ δ ̓ ἀχαιοὶ (384) κατὰ μικρὸν προσελάμβανον λέγονται. οἱ δὲ μεταφέρουσιν εἰς τὴν ἑλίκην τὰ λεχθέντα παραβάλλοντες τοῦ ποιητοῦ τὰ ἐκεῖ συντελούμενα. (385) αὕτη δέ τίς ἐστιν ἡ τάξις τῶν τόπων τῶν ἀχαϊκῶν. μετὰ ταῦθα οὖν |