λοι πλείους, καὶ ἔτι ἀπωτέρω τοῦ Πηλίου ὅμως Μάγνητες ἦσαν, ἀρξάμενοι ἀπὸ τῶν ὑπ ̓ Εὐμήλῳ, κατά γε τοὺς ὕστερον ἀνθρώπους. ἐοίκασιν οὖν διὰ τὰς συνεχεῖς μεταστάσεις καὶ ἐξαλλάξεις τῶν πολιτειῶν καὶ ἐπιμίξεις συγχεῖν καὶ τὰ ὀνό ματα καὶ τὰ ἔθνη, ὥστε τοῖς νῦν ἔσθ ̓ ὅτε ἀπορίαν παρέχειν, 5 καθάπερ τοῦτο τὸ πρῶτον μὲν ἐπὶ Κραννῶνος καὶ τῆς Γυρ τῶνος γεγένηται. τοὺς μὲν γὰρ Γυρτωνίους Φλεγύας πρότεροκ ἐκάλουν ἀπὸ Φλεγύου τοῦ Ἰξίονος ἀδελφοῦ, τοὺς δὲ Κραν νωνίους Ἐφύρους, ὥστε διαπορεῖν, ὅταν φῇ ὁ ποιητής·

τὼ μὲν ἄρ ̓ ἐκ Θρήκης Ἐφύρους μέτα θωρήσσεσθον
ἠὲ μετὰ Φλεγύας μεγαλήτορας,

τίνας ποτὲ βούλεται λέγειν.

10

22. Ἔπειτα τοῦτο καὶ ἐπὶ τῶν Περραιβῶν καὶ τῶν Αἰνιάνων συνέβη. Ὅμηρος μὲν γὰρ συνέζευξεν αὐτούς, ὡς πλησίον ἀλλήλων οἰκοῦντας· καὶ δὴ καὶ λέγεται ὑπὸ τῶν ὕστερον 15 ἐπὶ χρόνον συχνὸν ἡ οἴκησις τῶν Αἰνιάνων ἐν τῷ Δωτίῳ γενέσθαι πεδίῳ, τοῦτο δ ̓ ἐστὶ πλησίον τῆς ἄρτι λεχθείσης Περραιβίας καὶ τῆς Ὄσσης καὶ ἔτι τῆς Βοιβηίδος λίμνης ἐν μέσῃ μέν πως τῇ Θετταλίᾳ, λόφοις δὲ ἰδίοις περικλειόμενον· περὶ οὗ Ἡσίοδος οὕτως εἴρηκεν·

ἐφύρων no.

2. ἀπὸ] ὑπὸ 4 sub sched. aggl., sed ὑπὸ sec. m. in sched. aggl. 3. μεταναστάσεις ald. 5. παρεῖχεν Α sub sched. aggl., παρεῖχε α in sched. aggl. et codd. rell. ald., παρέχειν ex Pleth. rec. Cor. 6. τὸ om. Bk (sed in hoc postea add.) l edd. 8. Ιξίωνος Bkl(?) ald. 10. Θράκης Bhl ald. θωρήσσοντο 4 (sed sec. m. sup. add. σσεσθον) (in hoc etiam σσεσθον sup. add.) ghi, quod nescio an Strabo scripserit, quamquam alteram scripturam tuentur codd. in II. N, 301. 11. φλεγέας Ι. 13. ἀθαμάνων codd., Eust. ad Il. B, 749 p. 335, 35 R.: verumtamen cum hoc nomen a Strabone scribi non potuisse et versus Homerici supra allati et ea quae alibi de his populis ab eo traduntur (cf. I, 61 et supra pag. 427) manifesto coarguant, Αινιάνων ex Pleth. recte rec. Cor., quamquam idem error, ab interpolatore profectus, bis in proximis recurrit: idem iam dudum VV. DD. censuerant. Ceterum Pleth. nomini isti subiungit μάλιστα δὴ Ἑλλήνων. 14. ὡς om. Ε. 16. ἀθαμάνων codd. Αινιάνων ex Pleth. rec. Cor. 17. πεδίῳ] παῖδας α (in sched aggl.) g, om. ino. 18. Βοιβηΐτιδος ald. 19. ιδίως 7(?) edd. περικειόμενον α (in sched. aggl.) g. 20. In A cum intercidissent quae inter εἴρηκεν et ους ναίουσα legun

20

20

ἢ οἴη Διδύμους ἱεροὺς ναίουσα κολωνούς
Δωτίῳ ἐν πεδίῳ πολυβότρυος ἄντ ̓ Ἀμύροιο

νίψατο Βοιβιάδος λίμνης πόδα παρθένος ἀδμής.

οἱ μὲν οὖν Αἰνιᾶνες οἱ πλείους εἰς τὴν Οἴτην ἐξηλάθησαν Α. 675 5 ὑπὸ τῶν Λαπιθῶν, κἀνταῦθα δὲ ἐδυνάστευσαν ἀφελόμενοι τῶν τε Δωριέων τινὰ μέρη καὶ τῶν Μαλιέων μέχρι Ηρακλείας καὶ Ἐχίνου, τινὲς δ ̓ αὐτῶν ἔμειναν περὶ Κύφον, Περραιβικὸν ὄρος ὁμώνυμον κατοικίαν ἔχον. οἱ δὲ Περραιβοί, τινὲς μὲν συστα λέντες περὶ τὰ ἑσπέρια τοῦ Ὀλύμπου μέρη κατέμενον αὐτόθι, 10 πρόσχωροι ὄντες Μακεδόσι, τὸ δὲ πολὺ μέρος εἰς τὰ περὶ τὴν

Αθαμανίαν ὄρη καὶ τὴν Πίνδον ἐξέπεσε· νυνὶ δὲ μικρὸν ἢ οὐδὲν αὐτῶν ἴχνος σώζεται· τοὺς δ ̓ οὖν ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ λεχθέντας Μάγνητας ὑστάτους ἐν τῷ Θετταλικῷ καταλόγω νομιστέον τοὺς ἐντὸς τῶν Τεμπῶν ἀπὸ τοῦ Πηνειοῦ καὶ τῆς C. 443 15 Οσσης ἕως Πηλίου, Μακεδόνων τοῖς Πιεριώταις ὁμόρους, τοῖς

ἔχουσι τὴν τοῦ Πηνειοῦ περαίαν μέχρι τῆς θαλάττης. τὸ μὲν οὖν Ὁμόλιον ἢ τὴν Ὁμόλην (λέγεται γὰρ ἀμφοτέρως) ἀποδοτέον αὐτοῖς· εἴρηται δ ̓ ἐν τοῖς Μακεδονικοῖς, ὅτι ἐστὶ πρὸς τῇ Ὄσσῃ κατὰ τὴν ἀρχὴν τῆς τοῦ Πηνειοῦ διὰ τῶν Τεμπών 20 διεκβολῆς. εἰ δὲ καὶ μέχρι τῆς παραλίας προϊτέον τῆς ἐγγυ

tur, sec. m, tantummodo ή οἵη διδύμ restituit, sed ἱερούς pr. m. scri-
ptum fuisse ex lacunae magnitudine liquido intelligitur: ἱερούς om. cg
hino. 2. ἀνταμύριον α (in sched. aggl.: sed sub sched. aggl. ἀντα-
μύροιο superest pr. m. scriptum) ch ἀνταμυρίου ἢ πολυβότρυι ἀντα
μυρίων n (et in hoc γρ. πολυβοτῆρι ἀνταμύριον) ο. 3. πόδα] πόθῳ
Bk (sed hic post corr.
rr.). 4. οὖν om. Acghno.
ἀθαμάνες codd.
Αινιάνες Cor. ex Pleth., qui ita exhibet hunc locum: οἱ μὲν οὖν ἐνιᾶ
νες ὑπὸ λαπιθῶν ἐξελαθέντες οἱ πλείους ἄλλῃ τε καὶ ἄλλῃ διαφερόμε
νοι τελευτῶντες ἐν τῇ Οἴτῃ ᾤκησαν κἀνταῦθα ἐδυνάστευσαν.

om. BEkl edd. λαπίθων AL.

5. τῶν

Sed v.
Steph.
19. τῆς post

(haud dubie et B), in quibus deinde habetur ἔστι δὲ.
s. v. Ομόλιον et quae adnotavimus ad VII, Fr. 16.
διὰ collocant codd. edd., sed ante του Πηνειού reponendum
quod fecit Pleth., Cor. recte censuit in nott.

esse, id

τάτω τοῦ Ὁμολίου, λόγον ἔχει, ὥστε τὸν Ριζοῦντα προσνέμειν καὶ Ἐρυμνὰς ἐν τῇ ὑπὸ Φιλοκτήτῃ παραλίᾳ κειμένας καὶ τῇ ὑπὸ Εὐμήλῳ. τοῦτο μὲν οὖν ἐν ἀσαφεῖ κείσθω. καὶ ἡ τάξις δὲ τῶν ἐφεξῆς τόπων μέχρι Πηνειοῦ οὐ διαφανῶς λέγεται, ἀδόξων δ ̓ ὄντων τῶν τόπων, οὐδ ̓ ἡμῖν περὶ πολλοῦ θετέον. 5 ἡ μέντοι Σηπιὰς ἀκτὴ καὶ τετραγώδηται μετὰ ταῦτα καὶ ἐξ. ύμνηται διὰ τὸν ἐνταῦθα ἀφανισμὸν τοῦ Περσικοῦ στόλου· ἔστι δ' αὕτη μὲν ἀκτὴ πετρώδης, μεταξὺ δ ̓ αὐτῆς καὶ Κασθα ναίας κώμης ὑπὸ τῷ Πηλίῳ κειμένης αἰγιαλός ἐστιν, ἐν ᾧ ὁ Ξέρξου στόλος ναυλοχῶν, ἀπηλιώτου πολλοῦ πνεύσαντος, ὁ 10 μὲν εὐθὺς αὐτοῦ πρὸς τὸ ξηρὸν ἐξώκειλε καὶ διελύθη παραχρῆμα, ὁ δ ̓ εἰς Ἰπνούς, τόπον τραχὺν τῶν περὶ τὸ Πήλιον, παρενεχθείς, ὁ δ ̓ εἰς Μελίβοιαν, ὁ δ ̓ εἰς τὴν Κασθαναίαν διΑ. 676 εφθάρη. τραχὺς δ ̓ ἐστὶν ὁ παράπλους πᾶς ὁ τοῦ Πηλίου, ὅσον σταδίων ὀγδοήκοντα· τοσοῦτος δ ̓ ἐστὶ καὶ τοιοῦτος καὶ ὁ τῆς 15 Οσσης. μεταξὺ δὲ κόλπος σταδίων πλειόνων ἢ διακοσίων, ἐν ᾧ ἡ Μελίβοια. ὁ δὲ πᾶς ἀπὸ Δημητριάδος ἐγκολπίζοντι ἐπὶ

1. τοῦ Ὁμολίου ferendum non esse ratus Du Theil. του Πηλίου coniecit eo confidentius, quod syllabae duo sec. m. in sched. aggl. scriptae sunt in A: atque hoc certe in hac scriptura est animadvertendum, quod cum octo fere literae intercidisse videantur, tres tantummodo restitutae sunt. Inde ut melius lacunam expleret, Grosk proposuit τοῦ νοτιωτέ ρου Πηλίου parum probabiliter: neque est, cur Ομολίου attrectetur. καὶ ante Ριζούντα add. Cor. ῥυζοῦντα Bk (sed hic post corr.). 4. où om. Acgi. 6. καὶ μετὰ ταῦτα codd. Cor. corr. 9. ὁ om. Cas. Tzsch. 12. ἰπνοῦν ΑΒ (sed hic ιπνοῦντα ex corr.) Eglis ὑπ νοῦν Im ἱπνοῦντα c(?)kno Ipnuntem Guar. ὑπνοῦντα ald. Ἰπνοῦντα Tzsch. Cor., quae forma cum auctoritate prorsus careat, 'Invoùs ex Herodoto (v. VII, 188) quem manifesto hic sequitur Strabo, restituere non dubitavi. των om. BEkt ald. περὶ] παρὰ Ε. Tò om. BEkl edd. 13. Κασάναιαν Τzsch. Cor. 14. πηνειού codd. (in A sec. m. in sched. aggl.) ὁ ὑπὸ πηλίου (et in alio cod. ὁ ὑπὸ πηλίῳ) Pleth. Πηλίου, quod scribendum esse intellexerant Palm. et Is. Vossius, restituit Tzsch. 15. ἐστὶ om. BEkl edd. 17. In A cum intercidissent quae leguntur inter δὲ et πίζοντι, ea quae ibi sec. m. restituta sunt, quaeque in rell. codd. edd. habentur, incerta prorsus putarunt Du Theil. et Grosk., falsa opinione, quam imbiberunt de complementorum codi

τὸν Πηνειόν μείζων τῶν χιλίων, [ἀπὸ δὲ Σπερχειοῦ καὶ ἄλλων ὀκτακοσίων, ἀπὸ δὲ Εὐρίπου δισχιλίων τριακοσίων πεντήκοντα. Ἱερώνυμος δὲ τῆς πεδιάδος Θετταλίας καὶ Μαγνήτιδος τὸν κύκλον τρισχιλίων ἀποφαίνεται σταδίων· φκῆσθαι δ ̓ ὑπὸ Πελασγών 5 ἐξελαθῆναι δὲ τούτους εἰς τὴν Ἰταλίαν ὑπὸ Λαπιθών· εἶναι δὲ τὸ νῦν καλούμενον Πελασγικὸν πεδίον, ἐν [] Λάρισα καὶ

cis A origine, decepti; atque hic quidem scribendum esse censuit & dè πᾶς ἀπὸ Σηπιάδος παράπλους κατακολπίζοντι κτλ.: quia Demetrias parum commodus sit terminus, à quo incipiatur orae istius descriptio, nec εγκολπίζειν alibi inveniatur hoc sensu usurpatur. Quae argumenta infirmiora esse apparet, quam quibus movearis. 1. ἀπὸ · ὀκτακοσίων om. BEkls Pleth. edd. In A autem cum inter χιλίων et ρχειού octo fere literae intercidissent ac sequentia usque ad ων οκτακοσίων sched. aggl. obtecta essent, sec. m. add. ἀπὸ δὲ εὐρίπου δισχιλί, simulque supra ὀκτακοσίων posuit τριακοσίων ν: iam vero cum sequantur denuo ἀπὸ δὲ εὐρι, post quae denuo novem literae interciderunt usque ad ων τριακοσίων, nihil nisi που sec. m. add. Inde ἀπὸ δὲ εὐρίπου δισχι λίων οκτακοσίων ἀπὸ δὲ εὐρίπου .... .... τριακοσίων πεντήκοντα hino (inde Guar.: ad Euripum vero stadia duum millium et octingentum. Rursus ab Euripo stádia trecentum et quinquaginta) ἀπὸ δὲ εὐρίπου δισχιλίων τριακοσίων ν g omissis proximis usque ad πεντήκοντα. Literae autem ρχειού cum in apographo codicis da Du Theilio edito (v. Intp. Gall. tom. III) non legantur, Grosk. coniecit ἀπὸ Θερμοπυλῶν δὲ, quia a Thermopylis incipiat Thessaliae ora: tum vero stadiorum numerus, qui subiicitur, non plane convenit ei, qui supra (pag. 429) traditur interesse inter Thermopylas et Euripum. Neque Sperchio restituto, omnia plana sunt, cum p. 435 Pylae a Sperchio nonnisi decem stadia abesse dicantur: illum vero numerum sanum non videri ibi docuimus. ἀλάων Α, correxi ex coni. Du Theil 2. βιν Ες βτη lmB, in quo prius sec. m. corr. βτν, deinde βω: inde δισχιλίων οκτακοσίων edd. 4. τῶν ante Πελασγών add. Bk edd. 5. τὴν om. BEkl edd. ιταλίαν, et αίτω sec. m. sup. add., A: utrumque habet ch, ιταλίαν gik (ex corr.) αιτωλίαν BEino Pleth. edd. Alteram scripturam praeferendam recte censuit Grosk. coll. V, 220 sq. VII, 327 extr. Inter ὑπὸ εἰ ίθων (sic) cum octo fere literae intercidissent in A, sec. m. λαπιθῶν modo restituit in sched. aggl., uti legitur in codd. reliq.: articulus τῶν pr. m. additus fuisse videtur in A. Grosk. vero multo maiorem esse falso iudicans lacunam coniicit τῶν Ἑλ λήνων καὶ Λαπιθῶν sive τῶν προσχώρων Λαπιθῶν. 6. ἐν λαρισσῃ

codd., Eust. ad Il. B, 840 p. 357, 24 R. Tzsch. corr. ex coni. Politi et Tyrwhitti.

A. 677

Γυρτώνη καὶ Φεραὶ καὶ Μόψιον καὶ Βοιβηὶς καὶ Οσσα καὶ Ὁμόλη καὶ Πήλιον καὶ Μαγνῆτις· Μόψιον δ ̓ ὠνόμασται οὐκ ἀπὸ Μόψου τοῦ Μαντοῦς τῆς Τειρεσίου, ἀλλ ̓ ἀπὸ τοῦ Λαπίθου τοῦ συμπλεύσαντος τοῖς Αργοναύταις· ἄλλος δ ̓ ἐστὶ Μόψοπος, ἀφ ̓ οὗ ἡ Ἀττικὴ Μοψοπία.

5

23. Τὰ καθ ̓ ἕκαστα μὲν ταῦτα περὶ Θετταλίας, καθ ̓ ὅλου δ ̓, ὅτι Πυρραία πρότερον ἐκαλεῖτο ἀπὸ Πύρρας τῆς Δευκαλίωνος γυναικός, Αιμονία δὲ ἀπὸ Αΐμονος, Θετταλία δὲ ἀπὸ Θετταλοῦ τοῦ Αἵμονος. ἔνιοι δέ, διελόντες δίχα, τὴν μὲν πρὸς νότον λαχεῖν φασι Δευκαλίωνι, καὶ καλέσαι Πανδώραν 10 C. 444 ἀπὸ τῆς μητρός, τὴν δ ̓ ἑτέραν Αἵμονι, ἀφ ̓ οὗ Αιμονίαν λεχθῆναι· μετωνομάσθαι δὲ τὴν μὲν Ἑλλάδα ἀπὸ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος, τὴν δὲ Θετταλίαν ἀπὸ τοῦ υἱοῦ Αἵμονος· τινὲς

1. γυρτώνη Α. φεραῖς BEkino. Idem legitur in A, sed terminatio aus compendio expressa est, id quod raro offenditur in hoc cod., simul al (sic) subiicitur: unde φεραὶ habent cgh φερὰ i. Liberius hunc locum composuit Pletho ita: ἐν λαρίσσῃ καὶ γυρτωνικαῖς φεραῖς. τῆς δὲ πελασγιώτιδος ἐστὶ καὶ μόψιον κτλ. βοιβηιὰς A sub sched. aggl., sed βοιβης sec. m. in sched. aggl. 2. ὠνόμασται, et το sec. m. sup. ται add., 4: ὠνομάσθαι, quod Du Theil. falso in A legi tradit, scribendum censet Grosk. 3. τοῦ μάντεως τοῦ τειρεσίου codd. Tzsch. corr. ex coni. Kuhnii ad Paus. VII, 3 p. 527: cf. infra XIV, 642. Idem mendum esse videatur ap. Steph. s. v. Móyov koría. Veram scripturam fortasse in codice suo habuit auctor Epitomes, ubi leguntur haec: καὶ ἄλλος (Μόψος) ὁ Μαντούς, τῆς Τειρεσίου Θαγατρὸς παῖς, ἀφ ̓ οὗ Μοψουεστία πόλις Κιλικίας. 4. μόψος codd., exc. no, Epit., Steph. s. v. Μόψιον, Εust. ad Dionys. v. 423. Veram scripturam a Cas. ex no restitutam Strabo ipse confirmat p. 397: cf. Berkel. ad Steph. s. ν. Μοψοπία. 6. ἕκαστον, et στα sup. στον sec. m. sup. add., Α. καθ ̓ ὅλου δ ̓ ὅτι] ἡ μέντοι το αὕτη μέντοι k ex corr. (scriptum fuerat καθόλου δ ̓ ἔτι). δ ̓ ἔτι g. δ ̓ ἐστὶ hi. 9. τοῦ] υἱοῦ ὑπὸ τοῦ τοῦ A (alterum του sec. m. add. in sched. aggl.). 10. Δευκαλίωνα Cor., uti et mox Αίμονα, hoc ex codicis nescio cuius fide mutasse se perhibens: dativum enim utroque loco praebent codices, quod sciam, omnes. 12. τῆς Δευκαλίωνος α (in sched. aggl., sed sub sched. του superest pr. m. scriptum). 13. Inter å et vioù cum quinque fere literae intercidissent in A, sec. m. anò vioù modo scriptum est in sched. aggl.: inde τοῦ om. cgh. τινὲς δὲ] τοὺς δὲ Β (ex corr. sec. m.) kno ald.