ρηνον τόπον καὶ Γέροντα ποταμὸν καὶ ἄλλον Γεράνιον, εἶτ ̓ ἀπὸ τούτων ἐπιθέτως Γερήνιον εἰρῆσθαι πιστούμενοι τὸν Νέ στορα. τοῦτο δὲ ταὐτὸ καὶ οἱ Μεσσήνιοι πεποιήκασι, καὶ πι θανώτεροί γε φαίνονται· μᾶλλον γὰρ γνώριμά φασιν εἶναι τὰ 5 παρ ̓ ἐκείνοις Γέρηνα, συνοικουμένην ποτὲ εὖ. τοιαῦτα μὲν τὰ περὶ τὴν Κοίλην Ηλιν ὑπάρχοντα νυνί. 10 8. Ὁ δὲ ποιητὴς εἰς τέτταρα μέρη διελών τήνδε τὴν χώραν, τέτταρας δὲ καὶ τοὺς ἡγεμόνας εἰπών, οὐ σαφῶς εἴρηκεν· οἱ δ ̓ ἄρα Βουπράσιόν τε καὶ Ἠλιδα δῖαν ἔναιον, ὅσσον ἔφ' Υρμίνη καὶ Μύρσινος ἐσχατιόωσα πέτρη τ' Ωλενίη καὶ Ἀλείσιον ἐντὸς ἐέργει. τῶν αὖ τέσσαρες ἀρχοὶ ἔσαν, δέκα δ ̓ ἀνδρὶ ἑκάστῳ νῆες ἕποντο θοαί· πολέες δ ̓ ἔμβαινον Επειοί. τῷ μὲν γὰρ Ἐπειοὺς ἀμφοτέρους προσαγορεύειν τούς τε Βου15 πρασιεῖς καὶ τοὺς Ἠλείους, Ἠλείους δὲ μηκέτι καλεῖν τοὺς Βουπρασιεῖς, οὐ τὴν Ἠλείαν δόξειεν ἂν εἰς τέσσαρα μέρη δι αιρεῖν, ἀλλὰ τὴν τῶν Ἐπειῶν, ἣν εἰς δύο μέρη διεῖλε πρότερον· οὐδ ̓ ἂν μέρος εἴη τῆς Ηλιδος τὸ Βουπράσιον, ἀλλὰ τῶν Ἐπειῶν μᾶλλον. ὅτι γὰρ Επειοὺς καλεῖ τοὺς Βουπρασίους, 20 δῆλον ὡς ὁπότε κρείοντ' Αμαρυγκέα θάπτον Επειοί των Ο. 3. 1. γεράνιον, et η sup. a add., 4 sec. m. in membr. agglutinata; γερήνιον cgnou Eust. Il. II. edd.: γεράνιον 4 pr. m., Β (sed η sup. α sec. m. add.) hl. 2. ἐπιθέτως et v sup. s sec. m. add. n, ἐπιθέ Syllabae μενοι τὸν et mox ποιήκασι καὶ, quae cum membrana corrosae interciderunt in A, sec. m. postea restitutae sunt. δ ̓ αὐτὸ no Cor. δὲ ταὐτὸν ald. 5. γερηνά 4g. – συνοικούμενα Bi edd.: cf. p. 360. VII, 314. τοιαῦτα νυνί om. Β (sed in hoc sec. m. in marg. add.)'ls. 6. ὑπάρχουσι bnou ald. 10. Pro versibus Homeri inde ab ὅσσον in Blksu ald. vocem ἔναιον excipiunt haec: καὶ ἑξῆς ἕως τοῦ πολέες δ ̓ ἔμβαινον ἐπειοί, ita tamen ut in Β ἔμαινον pr. m. scriptum sit et β sec. m. supra add., in s legatur ἔμενον. tum hunc Homeri locum om. Pleth. ὑρμήνη Acghno. νίη πέτρα ἡ νῦν σκόλλη λεγομένη pr. m. add. in marg. A. Του 11. Φλε 15. καὶ βουπρασιεῖς om. Ο. βουπρασιεῖς Bl edd. 17. διειλε πρότερον δ ̓ οὐδ ̓ ἂν Acgh. 19. *τὸ δὲ Βουπράσιον εἶναί τινα χώραν τῆς Ἠλείας, κατοικίαν οὐκ ἔχουσαν ὁμώνυμον· νυνὶ φαίνεται τῆς Ηλιδος δν μέρος καὶ τοῦτο.* πάλιν δὲ τῷ συγκαταριθμεῖσθαι Βουπράσιόν τε Α. 524 καὶ Ἤλιδα διαν λέγοντα, εἶτ ̓ εἰς τέσσαρας διαιρεῖν μερίδας, ὡς ἂν κοινῷ δοκεῖ τῷ τε Βουπρασίῳ καὶ τῇ Ἤλιδι αὐτὰς ὑπο- 5 τάττειν. ἦν δ ̓, ὡς ἔοικε, κατοικία τῆς Ἠλείας τὸ Βουπράσιον ἀξιόλογος, ἣ νῦν οὐκέτ ̓ ἐστίν· ἡ δὲ χώρα καλεῖται μόνον οὕ τως ἡ ἐπὶ τῆς ὁδοῦ τῆς ἐπὶ Δύμην ἐξ Ηλιδος τῆς νῦν πόλεως. ὑπολάβοι δ ̓ ἄν τις καὶ ὑπεροχήν τινα ἔχειν τότε τὸ Βουπράστον παρὰ τὴν Ἠλιν, ὥσπερ καὶ οἱ Ἐπειοὶ παρὰ τούτους· ὕστε- 10 ρον δ ̓ ἀντ ̓ Ἐπειῶν Ἠλεῖοι ἐκλήθησαν. καὶ τὸ Βουπράσιον μὲν δὴ μέρος ἦν τῆς Ηλιδος, ποιητικῷ δέ τινι σχήματι συγκαταλέγειν τὸ μέρος τῷ ὅλῳ φασὶ τὸν Ὅμηρον, ὡς τὸ ἀν ̓ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος, καὶ ἀν Ἑλλάδα τε Φθίην τε, καὶ Κουρῆτές τ' ἐμάχοντο καὶ Αἰτωλοί, καὶ 1. Verba τὸ δὲ τοῦτο quo referenda sint, quomodo et cum proximis et inter se cohaereant, difficillimum est dictu. Infinitivum ut aliqua ratione fulciret και ante νυνί add. Cor., excidisse autem post ὁμώνυμον verba καὶ ἄλλοι φασι statuit Grosk., parum apte uterque. Infinitivus enim ille liberius positus cum saepius apud Strabonem inveniatur (v. ad III, 166; adde VI, 255, 258. VIII, 372), per se et hic foret ferendus: sed ineptissime haec verba interrumpunt Strabonis disputationem, eoque minus videntur genuina, quod eadem fere paulo post aptissimo loco atque connexu repetuntur. Annotatio videtur esse margini a nescio quo addita, atque in ordinem deinceps recepta, quam recte omisit Pletho. 2. οὐκ om. Blu edd. de post vurì add. BEknou ald. β. τῷ] τὸ Agh. 4. λέγοντες Aeghi. 5. Post αὐτὰς verba τὰς τέσσαρας μερίδας add. Β, sed vt supra σσ et puncta sub τὰς et ίδας sec. m. posita sunt: inde αὐτὰς τέσσαρας (τέτταρας κ) μερίδας k ald. 7. 1 δὲ πόλεως om. Β (sed in marg. sec. m. add.) I. Nec Eust., qui hunc locum refert ad Il. B, 615 p. 303, 29 R., in suo codice videtur 15 οἱ δ ̓ ἐκ Δουλιχίοιο Ἐχινάων θ' ἱεράων· καὶ γὰρ τὸ Δουλίχιον τῶν Ἐχινάδων. χρῶνται δὲ καὶ οἱ νεώτεροι· ἱπι ώναξ μέν· Κυπρίων βέκος φαγοῦσι καὶ Ἀμαθουσίων πυρόν· 5 Κύπριοι γὰρ καὶ οἱ Ἀμαθούσιοι· καὶ Ἀλκμὰν δέ· Κύπρον ἱμερτὰν λιποῖσα καὶ Πάφον περιρρύταν καὶ Αἰσχύλος· Κύπρου Πάφου τ ̓ ἔχουσα πάντα κλῆρον. εἰ δ ̓ οὐκ εἴρηκεν Ἠλείους τοὺς Βουπρασίους, οὐδ ̓ ἄλλα πολλὰ 10 τῶν ὄντων, φήσομεν· ἀλλὰ τοῦτ ̓ οὐκ ἔστιν ἀπόδειξις τοῦ μὴ εἶναι, ἀλλὰ τοῦ μὴ εἰπεῖν μόνον. C. 341 9. Ἑκαταῖος δ ̓ ὁ Μιλήσιος ἑτέρους λέγει τῶν Ἠλείων τοὺς Ἐπειούς· τῷ γοῦν Ἡρακλεῖ συστρατεῦσαι τοὺς Επειοὺς ἐπὶ Αυγέαν καὶ συνανελεῖν αὐτῷ τόν τε Αιγέαν καὶ τὴν Ἠλιν· 15 φησὶ δὲ καὶ τὴν Δύμην Ἐπειίδα καὶ Ἀχαιίδα. πολλὰ μὲν οὖν καὶ μὴ ὄντα λέγουσιν οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς, συντεθραμμένοι τῷ ψεύδει διὰ τὰς μυθογραφίας· διὰ δὲ τοῦτο καὶ οὐχ ὁμο λογοῦσι πρὸς ἀλλήλους περὶ τῶν αὐτῶν. οὐ μέντοι ἄπιστον, οὐδ ̓ εἴ ποτε διάφοροι τοῖς Ἠλείοις ὄντες οἱ Ἐπειοὶ καὶ ἑτερο20 εθνεῖς εἰς ταὐτὸ συνήρχοντο κατ' ἐπικράτειαν καὶ κοινὴν ἐνέμοντο πολιτείαν· ἐπεκράτουν δὲ καὶ μέχρι Δύμης. ὁ μὲν γὰρ ποιητὴς οὐκ ὠνόμακε τὴν Δύμην· οὐκ ἀπεικὸς δ ̓ ἐστί, τότε μὲν αὐτὴν ὑπὸ τοῖς Ἐπειοῖς ὑπάρξαι, ὕστερον δὲ τοῖς Ἴωσιν, ἢ μηδ' Α. 525 ἐκείνοις, ἀλλὰ τοῖς τὴν ἐκείνων χώραν κατασχοῦσιν Αχαιοῖς· 25 τῶν δὲ τεττάρων μερίδων, ὧν ἐντός ἐστι καὶ τὸ Βουπράσιον, 9. Ηλείους] Ἐπει (sed et sup. ων sec. ante Κουρήτες et mox ante οἱ δὲ om. Acghino. 2. τὸ] τοῦτο Ι. 21. ἐπεκράτουν καὶ] αχαΐδα (?) ald. Ἀχαιοῖς om. Β (sed sec. m. in marg. add.) l: in u suo quidem loco scripta sunt, sed punctis infra positis notata: simul supra ἐπεκράτουν additum est verbum σχόλια. 25. ἐντὸς] ἓν i Cor. ἡ μὲν Υρμίνη καὶ ἡ Μύρσινος τῆς Ἠλείας ἐστίν, αἱ λοιπαί δὲ ἐπὶ τῶν ὅρων ἤδη τῆς Πισάτιδος, ὡς οἴονταί τινες. 10. Υρμίνη μὲν οὖν πολίχνιον ἦν, νῦν δ ̓ οὐκ ἔστιν· ἀλλ ̓ ἀκρωτήριον πλησίον Κυλλήνης ὀρεινόν ἐστι, καλούμενον Ὅρμινα ἢ Ὕρμινα· Μύρσινος δὲ τὸ νῦν Μυρτούντιον, ἐπὶ θάλατταν 5 καθήκουσα κατὰ τὴν ἐκ Δύμης εἰς Ἦλιν ὁδὸν κατοικία, στάδια τῆς Ἠλείων πόλεως διέχουσα ἑβδομήκοντα. πέτρην δ' Ωλενίην εἰκάζουσι τὴν νῦν Σκόλλιν· ἀνάγκη γὰρ εἰκότα λέγειν, καὶ τῶν τόπων καὶ τῶν ὀνομάτων μεταβεβλημένων, ἐκείνου τε μὴ σφόδρα ἐπὶ πολλῶν σαφηνίζοντος· ἔστι δ ̓ ὄρος πετρώδες 10 κοινὸν Δυμαίων τε καὶ Τριταιέων καὶ Ἠλείων, ἐχομενον ἑτέρου τινὸς Ἀρκαδικοῦ ὄρους Λαμπείας, ὃ τῆς Ἥλιδος μὲν διέδ στηκεν ἑκ[ατὸν καὶ] τριάκοντα σταδίους, Τριταίας δὲ ἑκατόν, [καὶ Δύμης] τοὺς ἴσους, Αχαϊκῶν πόλεων. τὸ δ ̓ Ἀλείσιόν ἐστι τὸ νῦν Ἀλεσιαῖον, χώρα περὶ τὴν Ἀμφιδολίδα, ἐν ᾗ καὶ 15 κατὰ μῆνα ἀγορὰν συνάγουσιν οἱ περίοικοι· κεῖται δὲ ἐπὶ τῆς ὀρεινῆς ὁδοῦ, τῆς ἐξ Ηλιδος εἰς Ὀλυμπίαν· πρότερον δ ̓ ἦν 4. έστι om. Bl edd. ὁρμίνα et ἁρμίνα Α. 5. ἑβδομήκοντα om. ἐπὶ 1. αἱ δὲ λοιπαί Bl edd. ἤδη om. l. Eust. (ad Il. B, 616 p. 304, 5 .). μούρσινος et mox μουρτούντιον Acghi. (sed in marg. sec. m. add.) l. Σκόλλιν om. hi. 9. τε om. Ι. sup. τιέων 4 τριτιέων Bglo. sec. m. add.) ι. 13. Post έκ octo fere literae cum membrana corrosae sunt in A, neque restitutae (v. p. 342): eadem lacuna in cgh, έxaτὸν πρὸς τοῖς ὀno edd. coniectura infelici. Β 6. κατοικίαν bu. 7. πέτρην 11. τε και om. Bl τριταιέων 12. 8 πόλεων om. Β (sed in marg. τριτίας codd. Xyl. corr. Post ἑκατὸν novem fere literae exciderunt una cum membrana in 4 (v. p. 342): inde lacuna in 6 (add. λείπει) cgno καὶ ἐκ Δύμης δὲ hi, quae rec. Cor.: multo melius quadrant quae scripsi ex Xyl. coni. 14. ἀλίσιον ἡ ἀλήσιον Β (et ει sup. η sec. m. add.) 7 et ገ habent Steph. s. v. et Εust. ad Il. 4, 757 p. 883, 3 R.: sed cf. ad Il. Θ, 617, 304, 30. 15. Αλεσιαῖον Αμφιδολίδα om. Β (sed sec. m. inter versus add.) 1. ἀλαισυαίων Al ἀλαισυέων gἱ ἀλαισιαῖον c ἀλαισυαῖον ο αλεσναϊον lk. Nusquam praeter hunc locum nomen hoc comπερὶ] παρὰ edd. ἐν ᾗ καὶ] ἐνὶ καὶ no ἔνθα Bl edd. μεταβολὰς om. Β (sed in marg. sec. m. add.) l: in u memoratur. 16. κεῖται primum suo loco scripta, deinde atramento inducta atque in margine denuo addita sunt. 5 πόλις τῆς Πισάτιδος, ἄλλοτ ̓ ἄλλως τῶν ὅρων ἐπαλλαττόντων μέσφ ̓ ἐπὶ Βουπρασίου πολυπύρου βήσαμεν ἵππους κέκληται· ὑπερβατῶς γὰρ δεῖ δέξασθαι, ἴσον τῷ καὶ ἔνθ ̓ Ἀλεισίου και λώνη κέκληται· ἔνιοι δὲ καὶ ποταμὸν δεικνύουσιν Ἀλείσιον. C. 342 11. Λεγομένων δέ τινων ἐν τῇ Τριφυλία Καυκώνων πρὸς 10 τῇ Μεσσηνία, λεγομένης δὲ καὶ τῆς Δύμης Καυκωνίδος ὑπό τινων, ὄντος δὲ καὶ ποταμοῦ ἐν τῇ Δυμαίᾳ μεταξὺ Δύμης καὶ Τριταίας, ὃς καλεῖται Καύκων * θηλυκώς*, ζητοῦσι περὶ τῶν Α. 526 Καυκώνων, * ὡς* μὴ διττοὶ λέγονται, οἱ μὲν περὶ τὴν Τριφυ λίαν, οἱ δὲ περὶ Δύμην καὶ Ἠλιν καὶ τὸν Καύκωνα· ἐμβάλλει 15 δ ̓ οὗτος εἰς ἕτερον, ὃς Τενθέας ἀρσενικῶς καλεῖται, ὁμώνυ μος πολίχνῃ τινὶ τῶν εἰς τὴν Δύμην συνῳκισμένων, πλὴν ὅτι χωρὶς τοῦ σίγμα Τενθέα λέγεται θηλυκῶς αὕτη, ἐκτεινόντων τὴν ἐσχάτην συλλαβήν, ὅπου τὸ τῆς † Νεμυδίας Αρτέμιδος ἱερόν. 11. δυμέᾳ Ach. add.) / Pleth. ald. μεταξὺ 1. πεισάτιδος Α. 2. ἀλίσιον et mox αλισίου Α. 4. Primum versum om. Bl Eust. ad Il. B, 617: sed in B sec. m. in marg. additus est, omissa tamen voce μεσφ', quae deest etiam in no ald.; ὄφρ ̓, quod ex Iliade 1, 756 assumpsit Xyl., inde ab eo obtinuit in edd. 5. αλισίου Α. 7. αλισίου 4. 8. ἀλίσιον Α. 9. τριφυλλία Ach. Τριταίας om. Β (sed inter versus sec. m. 12. τριτίας codd. Xyl. corr. και ante Καύκων add. θηλυκῶς, quod h. 1. iam legit Εust. in codice suo (v. ad Il. Β, 607, ad Od. Γ, 363) Cor. asteriscis recte inclusit: Cas, contra, cumque eo Grosk., aldinae scriptura deceptus και Καύκων καὶ Καυκώνη θηλυ κῶς infeliciter suspicatus erat. Ex sequentibus ea vox casu aliquo huc illata est. και ante περὶ add. Cas.: δὲ eodem loco praebet ald. 13. ὡς om. Pleth. Cor. λέγωνται edd. inde a Cas. 15. τευθίας Acghno τενθέας, et o sup. e sec. m. add., B. ἀρσενικῶς] ἀρᾶν Ι. 17. σίγμα] σ Bl edd. 18. ὅπου ἱερὸν om. Β (sed in marg. sec. m. add.) l. In u primum suo loco scripta, deinde atramento inducta atque in marg. scripta sunt, νεμιδίας bknou edd. Νεμεαίας scribendum esse probabiliter coniecit Lobeck. ad Phryn. p. 557, coll. Steph. s. v. Νεμέα et Suida s. v. Νέμειος. Cor., idem primum suspicatus, mavult tamen Νεμαίας, ο νέμος deducendum, quo vel Νεμιδίας referri posse censet Grosk. Strabo. II. 8 |