III. 1. 'Ootis avopa-] Rectè in duos Choriambicos digerit Valckenarius, Hippol. p. 160. c. Anon. Cantab. Οστις ἄνδρα φίλον μὴ προδίδωσιν, μεγάλην ἔχει Hinc Eustath. IV. Zúν μo лivε,-] Athen. p. 695. D. L. xv. 15. Σύν μοι πῖνε, συνήβα, συνέρα, συστεφανηφόρει· Theognis v. 307. Εν μὲν μαινομένας μάλα μαίνομαι· ἐν δὲ δικαίοις " III. NOTAE IN PAEANAS. *PAEANES.] Iαav erat hymnus in laudem Apollinis, (nec non 293 Dianae, secundum alios,) qui canebatur ad amoliendum et propulsandum aliquod malum, sive morbi, (ac praesertim pestis,) sive belli. Sed et partâ victoriâ, aut in praelii congressu canebatur: à verbo παύω, quasi πανάν. Generalius autem παιὰν de hymno qui canebatur et alii cuilibet deo.-Quinetiam plurali numero лaιāves generaliter cantilenae et hymni deorum, nec non ɛvøηuíαi et zãμo, ut Hesych. exponit. H. STEPHANUS. Thes. Ind. Apollinis cognomen primùm fuisse videtur; et nonnulli deducunt aлò тoυ naiɛv, sive à percutiendo Pythone, sive à sanando morbos. [Vide suprà ad Oed. Tyr. v. 152-166.] Est et naiάv, çdñs eidos. Vide Schol. ad Hom. II. α, 473. Eustath. ibid. p. 137. ima. † ARIPHRONIS SICYONII. 1. Tylɛla,] Hymnus venustissimus ad Hygieiam, Aesculapii filiam, deam sanitatis. Extat apud Athenaeum, Lib. xv. c. 20. p. 702. item " initium apud Max. Tyr. xiii. 1." Latinis Iambicis vertit Caelius Calcagninus, in Delit. Poëtar. Italor. p. 546. Vide plura Fabr. Bib. Gr. Vol. ii. p. 111. edit. Harles. L. ii. c. 15. s. 17. Conf. Armstrong's Art of preserving Health. 4. Ev & ¿uoi-] Tu mecum propitia habites. JACOBS. 6. Tas loodaiμovós ] Citat Porsonus (Praef. ad Eur. Med. Supplem. p. xxx.) Τᾶς τ ̓ εὐδαίμονος ανθρώποις βασιληΐδος αρχᾶς. Anon. Cantab. 7. — лóОшν—] furtiva voluptas, quam adeo furtivis Veneris retibus venamur. JACOBS. 10. —πόνων αμπνοα] à laboribus respiratio. αμπνο, pro αναπνοή, sto autem Η ραπεζίτου τινὸς οἰκέτη. Πλάτωνος καὶ Αριστοτέλους· τυράννησε, πρῶτον ἐπιθεμένῳ τοῖς περὶ τ χωρίοις· ἔπειτα διεδέξατο ἐκεῖνον, καὶ μετεπέμψατ στοτέλην καὶ Ξενοκράτην, καὶ ἐπεμελήθη αὐτῶν· τῷ δ' εντέλει καὶ θυγατέρα αδελφιδοῦ [ἀδελφοῦ, Mss. Siebenk.] συναχισε. Μέμνων δὲ ὁ Ρόδιος ὑπηρετῶν τότε τοῖς Πέρσαις καὶ στρατ ηγῶν, προσποιησάμενος φιλίαν καλεῖ πρὸς ἑαυτὸν ξενίας τε ὀνόματι καὶ πραγμάτων προσποιητῶν χάριν· συλλαβὼν δ' ανέπεμψεν ὡς τὸν βασιλέα, κἀκεῖ κρεμασθεὶς ἀπώλετο· οἱ φιλόσοφοι δ ̓ ἐσώθησαν φεύγον τες τὰ χωρία & οἱ Πέρσαι κατέσχον. [Lib. xiii. 57. p. 610.] (908.) Ejus quoque mentionem faciunt Diod. Sic. Lib. xvi. s. 52. et Laertius, ubi supra. Caeterùm, quoniam in plerisque hujus odarii exemplaribus, quae in libris editis occurrunt, nonnulla est diversitas; hîc sequi visum fuit lectionem, quam vir admodum Reverendus Richardus Hurd, à quodam docto amico acceptam, in notis suis ad Hor. Art. Poët. edidit, quamque probavit Brunckius in Lectt. ad sua Analecta. "Ad v. 219. Vol. i. p. 177. ed. iv. P. Ver. 2. Θήραμα κάλλιστον βίῳ,] Angl. the noblest pursuit in life, or among men. Vide Davisium ad Max. Tyr. p. 539. Diss. xi. 8. et Reizium ad Lucian. T. ii. p. 710. " vi. 296. Bipont. Gallus, 5. Credidit T. Young, se alicubi melius legisse: Αρετά πολύμοχθε, για νει βροτείῳ θήραμα κάλλιστον βίου, the most valuable prize of life Postea invenit in Anthologia secunda Westmonast. Θήραμα κάλλι στον βίω. atque hanc esse correctionem Sylburgii testatur Jacobs. 4. —θανεῖν] πότμος θανεῖν, sors moriendi. ζαλωτός [ἐστὶν] ἐν Ελλάδι, Angl. to die is in Greece an enviable lot. " περὶ σᾶς μορ φᾶς—καὶ θανεῖν ζαλωτὸς [ἐστὶ] πότμος ἐν Ελλάδι, καὶ ἀκάμαντας ή πλῆναι πόνους μαλερούς. i. e. consumentes. P. 8. Χρυσοῦ τε κρέσσω καὶ γονέων,] γονέων de majoribus generisque nobilitate accipiendum est. JACOBS. κρέσσω pro κρείσσω, quod contractè pro κρείσσονα, ut norunt tirones. 9. Μαλακαυχητοῖο] μαλακαυχητὸς est dolores leniens : à μα λακὸς et ἄχος. 10. Σεῦ δ ̓ ἕνεχ] Ita Hor. Hac arte Pollux, et vagus Hercules Inaixus, arces attigit igneas. Lib. iii. Od. 3. 13. Σοῖς τε πόθοις-] Angl. from an ardent love for thee. stare potest subaud. rtio. Multa scripsit, quae, excepto hoc 297. Ꭸ careo: xngów, viduum reau, avya's, et interpretatur, Solis viduavi. hvariis nomi- veneru 21. Διὸς Ξενίου σέβας αὔξουσαι.] Jovis hospitalis gentes, cujus cultum nimirùm violaverat iste Memnon. eo igitur 'ns, aut ctor sit. 261 294. * ARISTOTELIS PAEAN.] Hoc celebre est illud Scolium, sive, ut alii volunt, Paean, seu potiùs Hymnus, de Virtute, quod Aristoteles in Hermeam Atarnensium tyrannum conscripsit. Extat apud Athenaeum, Lib. xv. cap. 16. Laertium in vita Aristot. V. 7. et Stobaeum, p. 6. edit. Grotii. S. i. Occurrit etiam in Lib. i. c. 44. Poëtices Jul. Caes. Scaligeri, cui ita arridebat, ut is lectorem cupiat perpendere, "quantus vir Aristoteles fuerit in poësi, neque ipso Pindaro minor.” Maittaire in Carm. Misc. p. 34. Hurd on Hor. Art of Poetry, p. 166. Vol. i. Singulari dissert. illustravit Koeppen, Hildesiae, 1784. et post illum Cludius in Bibl. L. et Art. Fasc. iii. p. 33. sqq. Criticis notis instruxit Buble in Aristotelis Opp. Tom. i. pag. 32, sqq. uti notavit Jacobs. De isto autem Hermeâ, ita Strabo: Ην δὲ ̔Ερμείας εὐνοῦχος τραπεζίτου τινὸς οἰκέτης· γενόμενος δ' Αθήνησιν ἠκροάσατο καὶ Πλάτωνος καὶ Αριστοτέλους· ἐπανελθὼν δὲ, τῷ δεσπότῃ συνετυράννησε, πρῶτον ἐπιθεμένῳ τοῖς περὶ Αταρ νέα καὶ Ασσον χωρίοις· ἔπειτα διεδέξατο ἐκεῖνον, καὶ μετεπέμψατο τόν τε Αριστοτέλην καὶ Ξενοκράτην, καὶ ἐπεμελήθη αὐτῶν· τῷ δ ̓ Αριστοτέλει καὶ θυγατέρα ἀδελφιδοῦ ἀδελφοῦ, Mss. Siebenk.] συνφκισε. Μέμνων δὲ ὁ Ρόδιος ὑπηρετῶν τότε τοῖς Πέρσαις καὶ στρατ ηγῶν, προσποιησάμενος φιλίαν καλεῖ πρὸς ἑαυτὸν ξενίας τε ὀνόματι καὶ πραγμάτων προσποιητῶν χάριν· συλλαβὼν δ' ανέπεμψεν ὡς τὸν βασιλέα, κἀκεῖ κρεμασθεὶς ἀπώλετο· οἱ φιλόσοφοι δ ̓ ἐσώθησαν φεύγον τες τὰ χωρία & οἱ Πέρσαι κατέσχον. [Lib. xiii. 57. p. 610.] (908.) Ejus quoque mentionem faciunt Diod. Sic. Lib. xvi, s. 52. et Laertius, ubi supra. Caeterum, quoniam in plerisque hujus odarii exemplaribus, quae in libris editis occurrunt, nonnulla est diversitas; hîc sequi visum fuit lectionem, quam vir admodum Reverendus Richardus Hurd, à quodam docto amico acceptam, in notis suis ad Hor. Art. Poët. edidit, quamque probavit Brunckius in Lectt. ad sua Analecta. "Ad v. 219. Vol. i. p. 177. ed. iv. P. Ver. 2. Θήραμα κάλλιστον βίῳ,] Angl. the noblest pursuit in life, or among men, Vide Davisium ad Max. Tyr. p. 539. Diss. xi. 8. et Reizium ad Lucian. T. ii. p. 710. " vi. 296. Bipont. Gallus, 5. Credidit T. Young, se alicubi melius legisse: Αρετά πολύμοχθε, γέ νει βροτείῳ θήραμα κάλλιστον βίου, the most valuable prize of life. Postea invenit in Anthologia secunda Westmonast. Θήραμα κάλλι στον βίω. atque hanc esse correctionem Sylburgii testatur Jacobs. 4. —θανεῖν—] πότμος θανεῖν, sors moriendi. ζαλωτός [ἐστὶν] ἐν ̔Ελλάδι, Angl. to die is in Greece an enviable lot. " περὶ σᾶς μορ φᾶς—καὶ θανεῖν ξαλωτὸς [ἐστὶ] πότμος ἐν ̔Ελλάδι, καὶ ἀκάμαντας ή πλῆναι πόνους μαλερούς. i. e. consumentes. P. 8. Χρυσοῦ τε κρέσσω καὶ γονέων,] γονέων de majoribus generisque nobilitate accipiendum est. Jacobs. κρέσσω pro κρείσσω, quod contractè pro κρείσσονα, ut norunt tirones. 9. Μαλακαυχητοῖο] μαλακαυχητὸς est dolores leniens : à μα λακὸς et ἄχος. 10. Σεῦ δ ̓ ἕνεχ] Ita Hor. Hac arte Pollux, et vagus Hercules Innixus, arces attigit igneas. Lib. iii. Od. 3. 13. Σοῖς τε πόθοις-] Angl. from an ardent love for thee. 15.giliov μopçãs-] ea forma quá amicitiam refers, nempè 294. propter amicitiam. T. YOUNG. Forsan perstringit hîc Aristoteles simulatam illam amicitiam, quâ Hermeam amplectebatur Memnon ille Rhodius, (de quo Strabo, ut supr.) et quae causa erat ipsius mortis. Aragvéws evτgopos, Atarneôs alumnus, Hermeas scil. Erat autem Atarneus locus Mysiae è regione Lesbi situs. Vide Herodot. Lib. i. 160. 17. Αελίου χήρωσεν αὐγάς.] Hic χήρωσεν absolute ponitur, quod singulare videtur. Vide infrà p. 326. iii. О ngìv ¿yo, x. v. λ. ubi xnowoć uɛ neliov est privavit me sole. Nonne igitur hic legendum, xngooar' avyas, deprived himsef of the light of the sun? et, ni fallor, αὐγὴ potius quam αὐγαi usurpatur. Hom. II. ρ. 371. αὐγὴ ἠελίου. T. YOUNG. Usurpatur utroque modo apud Homer. Sic, 8, 456. 7, 480. 6, 609, &c. quae satis confirmant ingeniosam viri amicissimi conjecturam. Maittaire quoque conjecit avyas, sed retinuit xngevχηρευ dɛv, et stare potest subaud. pron. recipr. "notów, viduus sum, privor, careo : χηρόω, viduum reddo, privo. Buhle praefert χήρωσεν avya's, et interpretatur, Solis viduavi lumen (Hermias,) destituit sui conspectu, i. e. mortem oppetiit. Mallem gevoev avyάs, gen. privatus est lumine, vel χήρωσεν [ἑαυτὸν] αὐγας. Laert. Stob. &c. P. 19. av noovoi-] avtaveev pro celebrare apud Pindarum frequenter obvium. JACOBS. 21. Διὸς Ξενίου σέβας αὔξουσαι.] Jovis hospitalis venerationem augentes, cujus cultum nimirùm violaverat iste Memnon. |