indicassem, nisi periculum esset ne semel iterumque admissus in plures deinceps editiones manaret. Sic v. 248. τιν sine accentu habent omnes editiones1 jam inde ab Hervagiana tertia. v. 53. χρηστοῖσι δούλοις ξυμφορὰ τὰ δεσποτῶν | κακῶς πιτνοῦντα, καὶ φρενῶν ἀνθάπτεται.] Solus Matthiæ πιτνόντα. Idem tamen πιτνοῦντ' ν. 1267. ubi omnes ante Brunckium excepto Lascari πιτνόντ' habent. Priore loco πίπτοντα Stobæus, πίτνοντα Eumathius, monente Porsono. Hanc veram esse scripturam monui ad Heracl. 77. Corrigendi accentus vv. 1192. 1202. 1253. 1283. Recte omnes πιτνόντων v. 859.

ν. 56. ὥσθ ̓ ἵμερός μ' ὑπῆλθε γῇ τε κοὐρανῷ | λέξαι μολοῦσαν δεῦρο, δεσποίνης τύχας.] Theognetus apud Athenaum p. 104. C. πεφιλοσόφηκας γῇ τε κοὐρανῷ λαλῶν, οἷς οὐθέν ἐστιν ἐπιμελὲς τῶν σῶν λόγων.

v. 62. Τί δ' ἔστιν, ὦ γεραιέ; μὴ φθόνει φράσαι.] Æschylus Theb. 486. κόμπαζ ̓ ἐπ ̓ ἄλλῳ, μηδέ μοι φθόνει λέγων. An λέγειν ?

ν. 66. "Ηκουσά του λέγοντος, οὐ δοκῶν κλύειν.] Simulans me non audire. De hac potestate verbi cokeiv vide Valckenarium ad Hippol. 462. BRUNCK. Exemplis adde μαίνεσθαι δοκῶν, pretending to be mad, apud Aristophanem Ran. 564.

ν. 67. πεσσοὺς προσελθὼν, ἔνθα δὴ παλαίτεροι | θάσσουσι,] Παλαίτατοι, quod a Brunckio expulsum revocarunt Zimmermannus et Matthiæ, merus est librariorum error, de quo Hermannus ad Vigerum nn. 56. 57. Idem fortasse dicendum de ασφαλέστατα ν. 741. Apud Tyrtæum III. 5. χαριέστατος exhibet ed. Stobæi Trincavelliana, monente Gaisfordio.

v. 84. Τίς δ' οὐχὶ θνητῶν; ἄρτι γιγνώσκεις τόδε,] Γιγνώσκει [γινώσκει] contra MSS. plerosque in edd. quasdam irrepsit. Sed γινώσκει C. Non igitur error typographicus, ut putat Musgravius. PORSON. Lascaris, Aldus, Hervagius ed. prima, Brubachius, τις δ ̓ οὐχὶ θνητῶν, (θνητῶν. L.) ἄρτι γινώσκεις Tóde, (Tóde. L. B.) &c. Hervagiana secunda ex emendatione,

1. Verbis omnes editiones similibusque brevitatis caussa passim utor, cum addere debeam, quarum usurpandarum mihi copia fuit. Inter alias, velim sciat lector, neque Lascaris neque Brubachii editionem a me inspectam esse. Si quid a Porsono aliisque prætermissum ex his editionibus affero, id mecum ab amico communicatum est, qui eas duobus tribusve locis meo rogatu inspexit. (των Lasc. Brub.)

τίς δ' οὐχὶ θνητῶν ἄρτι γινώσκει τόδε, &c. Itaque cetera omnes ante Musgravium. Fuisse apud veteres qui hanc scripturam amplexi essent, diserte testatur scholiastes, cujus testimonio uti debuit Musgravius. Cum apri in hac scriptura sensum minus commodum præberet, versum ita refinxerunt histriones: τίς δ ̓ οὐχὶ θνητῶν τοῦτο γινώσκει σαφῶς. Histrionum audaciam sæpe reprehendunt veteres grammatici in scholiis allegati. De qua re vide Valckenarium ad Phoen. 1286.

v. 85. ὡς πᾶς τις αὐτὸν τοῦ πέλας μᾶλλον φιλεῖ,] Scripsit Euripides τῶν πέλας, ut legisse videtur scholiastes. Ita Æschylus Prom. 335. Suppl. 388. Eum. 416. 507. Sophocles (Ed. C. 803. Ant. 479. Aj. 1151. Phil. 340. El. 551. Aloadis VIII. S. Euripides Hipp. 441. Heracl. 2. Hel. 739. 921. Ion. 1248. Herc. 192. 591. 730. Alcmena XII. 1. Bellerophonte XXIII. 1. Dictye XIV. 3. Rhadamantho II. 6. Incert. CCXIV. Eodem sensu reperitur τῶν πλησίον apud nostrum Hec. 982. Σωσόν νυν αὐτὸν, μηδ' ἔρα τῶν πλησίον'. Ubi varietas a Porsono memorata τοῦ πλησίον meam emendationem confirmare videtur. Bis apud Theognidem legitur τὸν πλησίον, vv. 221. 611. Qui τὸν πέλας dixerit veterem et probatum scriptorem nullum reperio, præter Herodotum III. 142. ἐγὼ δὲ τὰ τῷ πέλας ἐπιπλήσσω, αὐτὸς κατὰ δύναμιν οὐ ποιήσω. Ubi Atticus scriptor, ni fallor, dixisset τοῖς πέλας.

ν. 86. Herc. 633.

οἱ μὲν δικαίως, οἱ δὲ καὶ κέρδους χάριν,] Noster πάντα τἀνθρώπων ἴσα. | φιλοῦσι παῖδας οἵ τ ̓ ἀμείνονες βροτῶν, | οἵ τ ̓ οὐδὲν ὄντες. Pro φιλοῦσι παῖδας finge poëtam dixisse φιλοῦσ ̓ ἑαυτοὺς, et hujus loci sententiam habebis, qui Musgravio Brunckioque ita obscurus visus est, ut ille versum excidisse, hic hunc ipsum spurium esse crediderit. Probos etiam homines suæ rei studere auctor est Sophocles Ed. C. 309. τίς γὰρ ἐσθλὸς οὐχ αὐτῷ φίλος; Passim autem sistuntur δίκη et κέρδος tanquam sibi contraria. Vide Heracl. 2. Hypsip. VI. Κακοῖς τὸ κέρδος τῆς δίκης ὑπέρτερον.

εἰ τούσδε γ ̓ εὐνῆς οὔνεκ ̓ οὐ στέργει πατήρ;] Ei hic ἐπεὶ, quandoquillem, significare monent Reiskius et Brunckius. Alii aliter interpretantur. Nemo autem animadvertit, saltem

1. Notanda ellipsis articuli haud ubivis obvia, τῶν πλησίον pro τῶν τῶν πλησίον.

nemo monuit, Euripidem, si ei dixisset, scripturum fuisse, ei τούσδε γ' εὐνῆς ἕνεκα μὴ στέργει πατήρ. Quærenda igitur alia particula, quæ et meliorem sensum reddat, et negativam où sine solecismo sibi subjici patiatur. Scribendum kai constat ex simili errore in Hipp. 1007. καὶ δὴ τὸ σῶφρον τοὐμὸν οὐ πείθει σ ̓ ἴσως. Ubi εἰ δ' omnes edd. ante Musgravium, κεἰ μὴ pessime Valckenarius et Brunckius. Καὶ nostro loco est even so.

v. 122. τὸ δ ̓ ἄρ ̓ εἰθίσθαι ζῆν ἐπ ̓ ἴσοισιν | κρεῖσσον.] Τὸ γὰρ edd. et MSS. Mutavit Brunckius. Porson. Schol. Τὸ γὰρ εἰθίσθαι. ὁ γὰρ ἀντὶ τοῦ δέ. Matthiæ τὸ γὰρ, ut vulgo. Idque satis defendunt Marklandi verba ad Suppl. 8. Infra v.573. γὰρ defendi potest e Phoen. 1620.

ν. 127. τὰ δ ̓ ὑπερβάλλοντ' | οὐδένα καιρὸν δύναται θνατοῖς.] Explicant plerique quasi sensus sit, ὁ μέγας ὄλβος οὐ μόνιμος ἐν βροτοῖς, tritissima sententia. Hos reprehendit Brunckius, ipse reprehensus ab Hermanno Dissert. de Ellipsi et Pleonasmo p. 131. qui interpretatur, οὐδὲν καίριον δύναται, vereor ut recte. Οὐδένα καιρὸν est οὐκ εἰς καιρὸν, ἀκαίρως. Noster Hel. 486. καιρὸν γὰρ οὐδέν ἦλθες, i. e. intempestive enim accessisti. Nostro loco non est intempestive, sed immoderate, supra modum. De qua significatione si quis dubitat, consulat lexicographos, præcipue Η. Stephanum v. Καιρός. Δύναται est ἰσχύει, σθένει, ut alibi passim. Verba igitur οὐδένα καιρὸν δύναται θνατοῖς significant plus æquo valent mortalibus, i. e. potentiores quam expedit reddunt homines, ad tempus scilicet. Pergit enim poèta, μείζους δ' ἄτας, ὅταν ὀργισθῇ | δαίμων, οἴκοις ἀπέδωκεν.

ν. 131. ̓́Εκλυον φωνάν, ἔκλυον δὲ βοάν | τᾶς δυστάνου Κολχίδος. | οὐδέ πω ἤπιος. ἀλλ ̓ ὦ γεραιά,] Post Κολχίδος fortasse excidit οἰκτράν. Οἰκτρὸν ἰάλεμον dixit noster Suppl. 281. οἰκτρὰν αὐδὲν Sophocles El. 193. ὄπα ibid. 1067. Homerus Od. Λ. 420. οικτροτάτην δ ̓ ἤκουσα όπα Πριάμοιο θυγατρός.

1. Euripides Iph. Τ. 414. φίλα γὰρ ἐλπὶς ἐγένετ ̓ ἐπὶ πήμασι βροτῶν, ἄπληστον ἀνθρώποις | ὄλβου βάρος, οἳ φέρονται πλάνητες ἐπ ̓ οἶδμα, πόλεις τε βαρβάρους περῶντες, | κεινᾷ δόξα. γνώμα | τοῖς μὲν ἄκαιρος ὄλβου, | τοῖς δ ̓ εἰς μέσον ἥκει. (Ita, aut non multo secus, legendum videtur. In stropha legendum v. 403. ἔβασαν, ἔβασαν, ἄμικτον αἶαν, ἔνθα κούρᾳ | Δίᾳ τέγγει βωμοὺς | καὶ περικίονας ναοὺς αἷμα βρότειον.) Significat γνώμα ἄκαιρος ὄλβον, ni fallor, cupido immodica divitiarum.

ΕΠ

ν. 194. λέξον. ἐπ ̓ ἀμφιπύλου γὰρ ἔσω | μελάθρου βοὰν ἔκλυον. [ οὐδὲ συνήδομαι, γύναι, | ἄλγεσι δώματος.] Si metrum dactylicum est, quod affirmare nolim, legendum γόον ἔκλυον et ὦ γύναι. Βοάν e v. 131. facile irrepere potuit. Boar Γόον in re simili habet noster Alc. 88. Suppl. 87. (ubi legendum γόον τ' El. 1211. Quod ad ὦ γύναι attinet, saepius, fateor, & male addunt quam omittunt librarii. Omittunt tamen haud raro. Vide nostrum Ion. 415. 925.

ν. 138. ἐπεὶ μὴ φίλια κέκρανται.] Dixisset Euripides, ut mihi videtur, ἐπεὶ οὐ φίλια κέκρανται. Reponendum igitur, Porsono non invito, ἐπεί μοι φιλία κέκραται, ex quo amicitia mihi cum hac domo intercessit. Saltem legendum ἐπεί μοι, in quo consentiunt quatuor codices, liber Puteani, et ed. Lascaris.

v. 139. Οὐκ εἰσὶ δόμοι. φροῦδα γὰρ ἤδη | τάδ'. ὁ μὲν γὰρ ἔχει λέκτρα τυράννων. | ἡ δ ̓ ἐν θαλάμοις τάκει βιοτὰν δέσποινα,] Φροῦδα γὰρ ἤδη τάδ' pro φροῦδα τάδ' ἤδη solus Porsonus, idque ex conjectura, appositis scholiasta verbis: ἀπὸ δὲ ἀρσενικοῦ εἰς οὐδέτερον μετέστη. φροῦδα γὰρ τάδε. τὰ οἰκήματα λέγει. Distinguendum, φροῦδα γὰρ τάδε, τὰ οἰκήματα λέγει. Γὰρ ipsius est grammatici, ut alibi passim. Ita ν.56. οὐρανὸν γὰρ λέγει νῦν τὸν ἀέρα. ν. 67. πεσσοὺς γὰρ νῦν τοὺς τόπους τῶν κυβευτῶν. v. 120. τὸ γὰρ πολλὰ ἀντὶ τοῦ ἐπὶ πολύ. ν. 127. τὸ γὰρ λῷστα, ἀντὶ τοῦ λῷστον. v. 176. ὀμφὴν γὰρ νῦν τὴν φωνὴν λέγει. ν. 764. εἰς ὁδὸν γὰρ, ἀντὶ τοῦ, εἰς τὴν τῆς νίκης ἀρχὴν ἐληλύθαμεν. ν. 906. τὸ γὰρ παρεμπολᾶν ἀντὶ τοῦ κερδαίνειν τίθεται. Non igitur scholiaste auctoritate nititur φροῦδα γὰρ ἤδη τάδ'. Omnes præter Porsonum φροῦδα τάδ' ἤδη, ut jam dixi, cum plena distinctione. ὁ μὲν γὰρ ἔχει δώμα τυράννων omnes ante Brunckium, præter Lascarin et Musgravium, qui λέκτρα τυράννων dederunt. Musgravii conjecturam, τὸν μὲν γὰρ ἔχει λέκτρα τυράννων, adoptarunt Brunckius et Zimmermannus. Rectius Beckius, imo omnino recte, mea quidem sententia, τὸν μὲν γὰρ ἔχει δώμα τυράννων. Sed rectius, opinor, inquit Porsonus, servabitur nominativus, ut ὁ μὲν et ἡ δὲ accuratius opponantur. ή Mutatio

Deinde

casus, si opus esset, sexcentis exemplis defendi posset, e quibus unum tantum afferam. Noster Or. 1999. τῷ μὲν ὁ στρατηλάτας πατὴρ ἐκλῄζετο. ] ὁ δὲ παῖς Στροφίου, κακόμητις ἀνήρ. Quod addit Porsonus, Jasonem rectius dici ἔχειν quam ἔχεσθαι, verissimum est, si legatur λέκτρα. Sin autem legatur δώμα,

Creontis regia rectius Jasonem habere dicitur, quam ab eo haberi. Utrum exhibeant scripti codices, incertum est. Tacent enim de hac varietate Musgravius et Brunckius. Sed fac omnes λέκτρα exhibere, quis nescit quoties contra omnes fere codices et Lascarin veram scripturam dederit Aldus? Vide vv. 217. 425. 480. 491. 509. 543. 656. 741. 812. 906. 925. 1050. Ceterum Matthiæ, nescio quo auctore, χὼ μὲν γὰρ ἔχει λέκτρα τυράννων scripsit. Malim, καὶ ὁ μὲν γὰρ ἔχει. Vide Hippol. 246. Iph. Α. 5. 15. El. 1317. Sed particulas καὶ μὲν γὰρ ita conjunctas iu tragicorum scriptis non inveni.

ν. 148. "Αϊες, ὦ Ζεῦ, καὶ γᾶ, καὶ φως, | ἰαχαν, οἵαν δύστανος | μέλπει νύμφα;] His verbis respondent v. 174. Πῶς ἂν ἐς ὄψιν τὴν ἡμετέραν ἔλθοι, μύθων τ ̓ αὐδαθέντων δέξαιτ ̓ ὀμφάν; Si certum esset ἰαχάν mediam apud Atticos semper producere, facile reponi posset ἀχαν, ut monui ad Heracl. 752. Sed ἰαχαν defendit Electra v. 707. κάρυξ ἰάχει βάθροις, cui respondet v. 721. πείσας ἄλοχον φίλαν. Ubi gratum mihi fecisset Euripides, si ἄκοιτιν scripsisset. Verum in hac voce, ut in papos aliisque quibusdam, nonnihil licentiæ poëtis Atticis concedendum videtur. Participium διαλακήσασα tertiam producit apud Aristophanem Nub. 410. Subjunctivus λακήσῃς primam corripit Pac. 382.

v. 151. τί σοι (τί τοι edd. Lips.) ποτὲ τᾶς ἀπλάστου κοίτας ἔρος, ὦ ματαία, σπεύσει θανάτου τελευτάν; | μηδὲν τόδε λίσσου.] Idem ordo versiculorum infra v. 495-438. Recte Matthiæ τίς σοι, ut vulgo. Scholiastes legisse videtur, τίς σοι ποτε τᾶσδ ̓ ἀπλήστου κοίτας ἔρως. Fluctuant libri inter ἀπλήστου εἰ ἀπλάστου, quorum hoc fortasse nimis Doricun Sed nescio an scripserit poèta τᾶς ἀπλάτου κοίτας, eodem sensu quo τᾶς ἀνάνδρου κοίτας ν. 435. Απλατον proprie est id πελάζει, πλάθει, sive πλησιάζει. Soph. Trach. 17. πρὶν τῆσδε κοίτης ἐμπελασθῆναί ποτε. Idem Phil. 677. Ixionem appellat τὸν πελάταν λέκτρων ποτὲ τῶν Διός. Ἄπλατον pro ἄπλαστον tragico Ries. 310. reddidit Piersonus ad Marin p. 25. Solennis est hæc varietas.

est.

cui nemo

ν. 157. κείνῳ τόδε μὴ χαράσσου. | Ζεύς σοι τόδε συνδικάσει.] Τάδε [ν. 158.] Ald. Τόδε ex Α. L. Brunckius. PORSON. Male, cum tantillo intervallo præcedat alterum Tóde. Scribendum etiam συνδικήσει, monente Musgravio. Scholiastes mendose σὺν δίκῃ, ita tamen ut συνδικήσει potius quam συνδικάσει legisse