αὐτοὺς δῶρ ̓ ἔχοντας ἐν χεροῖν, | λεπτόν τε πέπλον καὶ πλόκον χρυσήλατον | νύμφη φέροντας δῆθεν * * * * * Deest ikeσίῳ λόγῳ, vel aliquid ejusmodi, cujus explicandi caussa verba τήνδε μὴ φεύγειν χθόνα e vv. 936. 939. margini primum adscripta sunt, postea in contextum irrepserunt. Suidas: Δῆθεν. ὡς δή φησι. τοῦτο δὲ προσποίησιν ἀληθείας ἔχει, δύναμιν δὲ ψευδοῦς.- προέτεινα τὰς χεῖρας, ἱκετεύων δῆθεν. Exempla Euripidea suppeditabit index Beckianus, Ὡς δή eadem significatione noster Hec. 1134. et alibi passim.

ν. 788. τέκνα γὰρ κατακτενῶ | τἄμ'. οὔτις ἐστὶν, ὅστις ἐξαιρήσεται.] Nonnihil dixi de hoc loco ad Heracl. 977. Aut οὔτις ἐστὶν, ὃς ἐξαιρήσεται, aut οὐκ ἔστιν, ὅστις ἐξαιρήσεται dictum oportebat. Nec male legeretur οὐδείς ἐστιν, ὅστις ἐξαιρήσεται, si per metrum liceret. Vulgatam tamen sollicitare supersedeo.

ν. 797. δόμους πατρῴους, ἀνδρὸς Ἕλληνος λόγοις] Hic versus e Paulli Stephani et Barnesii editionibus excidit, monente Musgravio. PORSON. Imo v. 786. (795. Musgr.) ἐνταῦθα μέντοι τόνδ' ἀπαλλάσσω λόγον. Error est Porsoni, non Musgravii.

ν. 812. Ἀλλὰ κτανεῖν σὼ παῖδε τολμήσεις, γύναι ;] Σὸν σπέρμα Ald, Σοὺς παῖδας Fl. Ρ. Σω παῖδε Α. Β. D. L. PORSON. Praeter codices et Lascarin, σω παῖδε habent Brunckius et post eum omnes. Sed animadvertendum est, Medeæ pueros, quorum toties fiat mentio in hac fabula, ne semel quidem παῖδε aut τέκνω numero duali appellari. Dativus παιδοῖν occurrit v. 1286. sed ibi de Inonis liberis sermo est. Revocanda igitur Aldina scriptura σὸν σπέρμα. Cui alteram σω παῖδε qui substituit, non meminerat Dejaniram dicere apud Sophoclem Trach. 309. ὦ Ζεῦ τροπαῖε, μήποτ ̓ εἰσίδοιμί σε | πρὸς τούμὲν οὕτω σπέρμα χωρήσαντά ποι. Sic etiam Æschylus Suppl. 147. 157. σπέρμα σεμνᾶς μέγα ματρός. Ibid. 283. σπέρματ' εὐτέκνου βοός.

v. 815. Ιτω. περισσοὶ πάντες οἱ ̓ν μέσῳ λόγοι.] Legendum

London, an agreeable young Lady of great Merit, with a Fortune of 2.6000. Quis non legendum videt, to Miss Juliana Revell, daughter of Revell, Esq. &c. ?

e membranis ovv, vel potius ouv. Vide Præfat. ad Sophoclis (Ed. T. p. 8. In Porsoni annotatione ad hunc versum Ald. pro Α. habet ed. Londinensis, typographi fortasse vitio. Eadem editio alias nonnullas lectiones Aldo tribuit, de quibus ille ne somniavit quidem. Quales sunt ὁποῖαν ν.378. πάντες δ' ἔσ' ν. 539. ἴσως ν. 625. ἐστάλλης ν. 666. φρενός ν. 1048. Caussa horum errorum est Porsoni monitum ad v. 260. in appendice ed. Cantabrigiensis, Parenthesis indicat Aldum cum Lascari consentire. Quæ verba a Porsono ad unam tantum annotationem relata, nimis late sumsit qui ed. Londinensem curavit.

ν. 818. λέξεις δὲ μηδὲν τῶν ἐμοὶ δεδογμένων, | εἴπερ φρονεῖς γ ̓ εὖ δεσπόταις, γυνή τ' ἔφυς.] Nescio an solæcum sit μηδὲν hoc loco. Sophocles Ant. 96. πείσομαι γὰρ οὐ (malim οὖν) | τοσοῦτον οὐδὲν, ὥστε μὴ οὐ καλῶς θανεῖν. Citat Mat

thiæ Gramm. Gr. S. 511. 5. Sophoclem Antig. 84. Ἀλλ ̓ οὖν προμηνύσεις γε τοῦτο μηδενὶ | τοῦργον, κρυφῇ δὲ κεῦθε. Sed recte προμηνύσης edd. omnes, præter eas quæ Triclinianam recensionem exhibent. Addit Aristophanem Plut. 487. Ἀλλ ̓ ἤδη χρῆν τι λέγειν ὑμᾶς σοφὸν, ᾧ νικήσετε τηνδὶ, | ἐν τοῖσι λόγοις ἀντιλέγοντες, μαλακὸν δ ̓ ἐνδώσετε μηδέν. Hic locus altero paullo difficilior est, nec tamen valde difficilis, modo ab anacoluthi figura, utilissima illa quidem grammaticis, auxilium petamus. Post verba χρῆν τι λέγειν ὑμᾶς σοφὸν sequi debebat μαλακὸν δ' ἐνδιδόναι μηδέν. Ante verba μαλακὸν δ ̓ ἐνδώσετε μηδὲν præcedere debebat όπως λέξετέ τι σοφόν. Duas locutiones sensu simillimas structura autem diversas miscuit poëta, antecedentibus verbis ex una, consequentibus ex altera desumtis. Utut de hoc statuatur, nostro loco legendum videtur λέξης δὲ μηδὲν &c. Ita θαυμάσῃς μηδὲν Iph. Τ. 1220. δακρύσης μηδὲν Tro. 458. δράσῃς μηδὲν Herc. 215. πάθητε μηδὲν ibid. 278. Dedit Aldus Or. 1614. μηδαμῶς δράσεις τάδε. Ion. 522. Πανε, μὴ ψαύσας τὰ τοῦ θεοῦ στέμματα ρήξεις χερί.

ν. 820. Ερεχθείδαι τὸ παλαιὸν ὄλβιοι, ͵ καὶ θεῶν παῖδες μακάρων, ἱερᾶς | χώρας ἀπορθήτου τ ̓ ἀποφερβόμενοι] Quatuor versiculos in tres redegi. In primo 'Ερεχθείδαι legendum monui ad Iph. A. 225. Censuræ Trimestris tom. VII. p. 457. Nec displiceret τὸ παλαιόν τ' ὄλβιοι. Præter versum antistrophicum 831. vide vv. 972. 979. De metro secundi versus dixi ad v. 632. Tertius iambelegus est, cujus generis plures in primo

Ajacis Sophoclei μέλει reperiri monet Porsonus Præfat. ad Hec. p. xii.

ν. 827. ἔνθα πόθ ̓ ἁγνὸς | ἐννέα Πιερίδας Μούσας λέγουσι | ξανθὰν Αρμονίαν φυτεῦσαι.] Planissimus horum verborum sensus, Musas scilicet in Attica ex Harmonia natas esse, non ideo rejiciendus est, quia nemo præter Euripidem Musarum matrem Harmoniam appellavit, aut ipsas in Attica natas dixit. Tam multa enim receptæ mythologiæ contraria apud Euripidem reperiuntur, ut facile videas eum iu illa sententia fuisse, nihil esse in his rebus quod sibi permittere poëtæ non liceret. Quanquam fieri potest, ut quædam non sine auctore dixerit Euripides, quæ in hac veterum librorum penuria solo ipsius testimonio nitantur. Ceterum versum 827. cum duobus sequentibus in unum redegit Matthiæ. Rectius fecisset, si quatuor versus 826-829. binos conjunxisset, hoc modo: βαίνοντες ἁβρῶς αἰθέρος, ἔνθα πόθ' ἁγνὰς | ἐννέα Πιερίδας μούσας λέγουσι. Prior iambelegus est una syllaba addita. Sophocles Αj. 175. ώρμασε πανδάμους ἐπὶ βοῦς ἀγελαίας. Alter asynartetus esse videtur, ex iisdem partibus constans quibus iambelegus, sed inverso ordine. Euripides Τro. 799. πρῶτον ἔδειξε κλάδον, γλαυκᾶς Αθάνας. Ιon. 1048. Εἰνοδία θύγατερ Δάματρος, ἃ τῶν.

ν. 831. Τοῦ καλλινάου τ ̓ ἀπὸ Κηφισοῦ ῥοὰς τὰν Κύπριν κλήζουσιν ἀφυσσαμέναν &c.] Sophocles Ed. C. 685. οὐδ ̓ ἄϋπνοι | κρῆναι μινύθουσι, | Κηφισοῦ νομάδες ρεέθρων, ͵ ἀλλ ̓ αἰὲν ἐπ ̓ ἤματι | ωκυτόκος πεδίων ἐπινίσσεται, | ακηράτῳ ξὺν ὄμβρῳ | στερνούχου χθονός. οὐδὲ μουσᾶν | γοροί νιν ἀπεστύγησαν, οὐδὲ [ χρυσάνιος Ἀφροδίτα'. Vide an alter alterum imitatus sit. Utrobique enim Musarum, Veneris, et Cephisi mentio.

ν. 842. Πῶς οὖν ἱερῶν ποταμῶν | ἢ πόλις, ἢ φίλων | πόμτιμός σε χώρα | τὰν παιδολέτειραν ἕξει,] Ordo est, πῶς οὖν ἢ πόλις ἱερῶν ποταμῶν, &c. Aristophanes Av. 417. Ορᾷ τι κέρδος ἐνθάδ' ἄξιον μονῆς, ὅτῳ πέποιθέ, μοι ξυνῶν, | κρατεῖν ἂν ἢ τὸν ἐχθρὸν, ἢ] φίλοισιν ὠφελεῖν ἔχειν; Id est, ἢ κρατεῖν ἂν τὸν ἐχθρὸν, &c. Noster Heracl. 524. τίς γὰρ κόρην ἔρημον ἢ δάμαρτ ̓ ἔχειν, | ἢ παιδοποιεῖν ἐξ ἐμοῦ βουλήσεται; Multum

1. Recte Aldus οὐδὲ χρυσάνιος. Vitium est in strophico versu 680. ubi θεαis legendum μονοσυλλάβως.

ad nostrum locum illustrandum valet Phoenissarum locus a nemine, quod sciam, huc relatus. v. 838. τᾶς Ἀμφιονίας τε λύρας υπο πύργος ἀνέστα | διδύμων ποταμῶν, &c. Majori quidem jure Thebæ διδύμων ποταμῶν πύργος (i. e. πόλις) appellantur, quam Athenæ ἱερῶν ποταμῶν πόλις propter parvum fumen Cephisum, quod modo memoravit noster. Sed poëtarum proprium est res exiguas dicendo amplificare.

ν. 846. τὴν οὐχ ὁσίαν; μετ ̓ ἄλλων | σκέψαι τεκέων πλαγὰν, | σκέψαι φόνον οἷον αἱρεῖ.] Μετ ̓ ἀστῶν Fr. Jacobus. PORSON. E tot conjecturis sola Jacobi siveJacobsii digna memoratu Porsono visa est. Paullo minus frigidum esset, τὴν οὐχ ὁσίαν μεθ ̓ ἁγνῶν (i. e. μεθ ̓ ὁσίων). Vulgatam defendit Reiskius hac significatione: quomodo igitur urbs-tenebit una cum aliis

civibus te non puram? Nou post ὁσίαν sed post ἄλλων distin

guere videntur nonnulli libri. Equidem suspicor verum horum verborum sensum esse, τὴν οὐχ ὁσίαν ὡς οἱ ἄλλοι πολῖται. Æschylus Theb. 269. Σιγώ. ξὺν ἄλλοις πείσομαι τὸ μόρσι μον. Exemplum non satis aptum, sed aptiora quærere currente calamo non licet.

852. Πῶς δὲ θράσος ἢ φρενὸς ἢ | χειρὶ τέκνων σέθεν | καρδίᾳ τε λήψει | δεινὰν προσάγουσα τόλμαν ;] Πόθεν θράσος A. B. C. Fl. Schol. PORSON. Ita Matthiæ. De sequentibus videndus Porsonus, cujus conjectura, πόθεν δὲ θράσος θανατη ρὸν, tantum fere tribuo quod ipsum tribuisse credo, id est, parum aut nihil. E mala scriptura meliusculam efficies, legendo, Πόθεν θράσος ἢ φρενὸς ἢ | χειρὶ, τέκνοις σέθεν, | καρδίαν τε λήψει, [ δεινὰν προσάγουσα τόλμαν; Ordo est, τέκνοις σέθεν δεινὰν προσάγουσα τόλμαν. Sic παισὶν ὄλεθρον προσάγεις ν. 988. Nihil est in hac scriptura quod cuiquam displicere possit, nisi cui inusitatum loquendi genus videatur καρδίαν λήψει, quod nescio an confrmet ἄτεγκτον συλλαβοῦσα καρδίαν Herc. 833. Cui contrarium est καρδία γὰρ οἴχεται nostræ fabulæ v. 1038.

1. Sophocles (Ed. C. 547. καὶ γὰρ ἄλλους ἐφόνευσα καὶ ἀπώλεσα, | νόμῳ δὲ καθαρὸς ἀϊδρις εἰς τόδ ̓ ἦλθον. Ita Aldus. Ex Tyrwhitti senδε tentia ἄλλους in αγνώς mutavit Brunckius. Nec temere damnandum est αγνώς priore correpta. Sic enim αδμητα Ant. 353. Quod neque suo loco neque ad Aj. 1066. animadvertit Erfurdtius. Recte Bothius

καὶ ὤλεσα.

v. 856. πῶς δ ̓ ὄμματα προσβαλοῦσα | τέκνοις, ἄδακρυν μοῖραν | σχήσεις φόνου; οὐ δυνάσει | παίδων ἱκετῶν πιτνόντων | τέγξαι χέρα φοινίαν | τλάμονι θυμῷ.] Legendum, ni magnopere fallor, σχήσεις φόνου, ἢ δυνάσει—τλάμονι θυμῷ; Η et ov sæpe permutari post alios monui ad Heracl. 987. Exemplis adde Æschylum Pers. 368. (ubi νοῦσον pro νῆσον Robortellus) Euripidem Iph. Α. 1189.

ν. 873. γήμας τύραννον, καὶ κασιγνήτους τέκνοις | ἐμοῖς φυτεύων.] Id est, τυράννους κασιγνήτους. Supplendum enim τυράννους e priore membro. Conferantur Jasonis verba v. 596.

ν. 876. οὐκ εἰσὶ μέν μοι παῖδες; οἶδα δὲ χθόνα | φεύγοντας ἡμᾶς, καὶ σπανίζοντας φίλων.] Interrogationis signum non post παῖδες sed post φίλων collocandum est.

v. 881. ἐγὼ δ' ἄφρων, | ᾗ χρῆν μετεῖναι τῶνδε τῶν βουλευμάτων, | καὶ ξυμπεραίνειν καὶ παρεστάναι λέχει, | νύμφην τε κηδεύουσαν ἥδεσθαι σέθεν.] Male Portus, et gaudere quod sponsa tua te curet. Quem secutus, male hunc locum cum Sophocleo σὲ μὲν εὖ πράσσοντ ̓ ἐπιχαίρω similibusque comparavit Matthiæ Gramm. Gr. S. 551. Cujus quo major est auctoritas, eo diligentius ejus errores corrigendos arbitror. Recte Musgravius, viam monstrante Reiskio, et gaudere, sponsæ tuæ curam habentem.

ν.890. ὦ τέκνα, τέκνα, δεῦτε, λείπετε στέγας.] Si δεύτε alibi in tragicorum scriptis exstat, hic etiam servandum est. Sin minus, legendum δεύρο ex Heracl. 48. ὦ τέκνα, τέκνα, δεύρο λαμβάνεσθ ̓ ἐμῶν | πέπλων. Aristophanes Pac. 1115. ἄγε δή, θεαταί, δεῦρο συσπλαγχνεύετε μετὰ νῶν.

ν. 897. ἆρ ̓, ὦ τέκν', οὕτω καὶ πολὺν ζῶντες χρόνον φίλην ὀρέξετ ̓ ὠλένην ;] Οὕτω δαὶ male Musgravius. Vide infra ad 1008. Καὶ delevit Brunckius, et edidit, ἆρ ̓, ὦ τέκν', ἆρ ̓ οὕτω. PORSON. Aristophanes Ach. 694. πολλὰ δὴ ξυμπονήσαντα, καὶ | θερμὸν ἀπομορξάμενον | ἀνδρικὸν ἱδρῶτα δὴ καὶ πολύν. Archytas apud Stobæum Eclog. Phys. p. 12. ed. Heeren. Καὶ δοκεῖ ὁ λογιστικὰ ποτὶ τὰν ἄλλαν σοφίαν τῶν μὲν ἄλλων τεχνῶν καὶ πολὺ διαφέρειν. Toties occurrunt καὶ πολὺς, καὶ λίαν, καὶ μάλα, et similia, ut mirer Musgravium Brunckiumque de delendo kai cogitasse.

ν.901. ὄψιν τερείνην τήνδ' ἔπλησα δακρύων.] Imo, τέρειναν. Æschylus Suppl. 1005. τέρειν οπώρα δ' εὐφύλακτος