wheat for each soldier, and one chanix for each servant. Now it appears from Herodotus (VI. 51.) that the Spartan kings, when they dined at home, had no more than two chanices for their allowance. The daily ration of the Athenian captives, confined in the Sicilian stone-quarries, was only two cotylæ of flour, i. e. half a chanix. Whence, if there were no express testimony to the point, we might conclude that one chanix was the usual daily allowance for one man. But we have surer grounds for this determination. Herodotus (VII. 187.) intimates, and Diogenes Laertius (VIII. 17.) expressly says, that one chanix was a man's daily allowance, and a pretty good one too, being equivalent to somewhat less than two pounds. Hesychius. Χοίνικες, αἱ βαθεῖαι (παχεῖαι Philemon Ler. Technol.) πέδαι. καὶ αἱ ἐφ' ἡμέρας τροφαί. Hence Alexarchus, who affected ai a phraseology of his own, used to call a chanix ǹuepotpopis, as we are told in Athenæus (III. p. 98. E.). Hence also soldiers of the same mess were called oμoxoivikes (Plutarch. Sympos. Prob. II. 10.) Now a medimnus contained 48 chanices, and consequently 7medimni would last a man 360 days or about an Attic year, and 533,333 medimni would suffice for 71,111 people; but it is not probable that women, children and slaves, who amounted to at least two-thirds of the whole population, consumed the same daily proportion as the freemen; and we shall be justified in estimating their consumption at an average of of a chanix each per diem. Put therefore r for the whole number of citizens, then which is the number of chanices annually imported. This equa tion, being solved, gives for the value of x, 91,428 18 35 This calculation is of course a very rough one, but I think that it is likely to come within 10,000 of the real number of the inhabi tants of Athens; and the result very nearly accords with that which had before been deduced from other considerations. I might have taken notice that it seems probable from some passages of the Comedians, that I have considerably over-rated the average allowance of individuals in fixing it at a chanix per diem, but I was not willing to deal too largely in inferences. X. JOSEPHI JUSTI SCALIGERI EPISTOLÆ QUÆDAM SELECTE. EPIST. X. (LIB. I. 84.) ISACIO CASAUBONO. IN limine ipso Epistolæ tuæ occurrit quæstio de loco Chrysostomi in Acta, περὶ τῆς Μονάδος, quam ipse non exponit, sed ex loco Anastasii Sinaitæ a te producto licet colligere ἑξακισχιλιοστὸν ἀριθμὸν Μονάδα apud calculones dictam fuisse: quod satis mirari non possum. Τοῦ δὲ θαυμάζειν ἡ ἄγνοιά μου airía. Nuspiam enim alibi legi: et absque Anastasio fuisset, quid esset illa Movas apud Chrysostomum, nulla conjectura assequi potuissem. Sed de sex millium numero, satis constat, veteres Theologos putavisse mundum duraturum tot millia, quot sunt dies Hebdomadis. Quia vero To étanμepov opera creationis sibi vindicat, septimus autem dies quietem, propterea aiunt confidenter, sex millia quidem annorum duraturum mundum: sed septimum millenarium alii alias interpretantur: quod longum esset referre. Et propterea in sex ætates mundum distinguunt, propter senarium numerum; et ultima tempora præter illas sex ætates ad aliud referunt. Itaque quod legimus apud Hesychium, plane ex Theologis illis est, ut alia multa apud illum eruditissimum Glossographum. Μονας, αριθμὸς, ἡ ἓξ μοῖραι τῶν ἑπτάδων. Vides tuam hanc μονάδα esse, eamque ἓξ ἐκ τῶν ἑπτά. Nam ita potius legendum, non επτάδων : nisi dicamus τῆς ἑπτάδος omnes μovádas vocatas fuisse éπTádas: quod concedi potest. Hoc unum certum est, Hesychium in animo habuisse, sex de septem millibus dici Mováda; cujus caussam quis reddere potest? Jam Chrysostomus Homilia VIII. in c. 1. Epist. 11. ad Timotheum, qui est locus quem indicasti in tuis literis, άtoπώτατα dixit: ὑπὸ τὸν ἑξακισχιλίων ἀριθμὸν ἅπαντα ἄγεσθαι, καὶ ἐν τούτου κανόνι πάντα μερίζειν, καὶ πολυπλασιάζειν : denique hunc numerum esse, in quo πάντα, ὥσπερ in cardine quodam oτpéperat. Quæ verba si proposueris Logistæ cuidam στρέφεται. vel mediocriter vel exquisite docto, vix est, quin te cum tuo auctore risu excipiat. Vere dicam. Ego multum faveo Chrysostomo, propter illud flumen eloquentiæ, quod nunquam lutulentum fluit, sed semper sibi simile est. Hoc tamen non possum dissimulare, quod in eo scriptore deprehendi, quum ab illis discessit, quæ ad sacram paginam pertinent, nihil puerilius, ne dicam inscitius esse illo. Quale est hoc, quum dicit sex millium numerum omnia comprehendere et omnes partitiones recipere, quum certe multæ sint, quas non recipiat, quales septem, et novem, ut alias taceam. Jocularia sunt. Longe absurdior, ineptior, et stolidior Anastasii sententia, qui et eadem dicit, et præter ista vult eum numerum πάσης ἀριθμητικῆς ἐπιστήμης σημαντικὸν esse. Ulteriusne potuit progredi, ut ludibrium deberet Logistis de trivio? Caussa tantæ imperitiæ est hallucinatio, quæ senarium numerum, cum sex millibus annorum confundit. Vetustissimi Patres, qui πepì èanué pov scripserunt, aiunt merito in sex diebus aσav Tην Kтiow absolutam, quia senarius numerus est perfectus, quod ex partibus suis, quas aliquotas vocant, componatur, 1. II. III. et propterea mysticum aliquid esse in sex millibus annorum, quos duraturo mundo attribuunt. Vide Augustin. de Trinit. lib. 4. eundem lib. 4. de Genesi ad literam: et alios. Ergo numerus sex est perfectus, et ex suis partibus constat: ὁ δὲ ἀντιστοιχῶν αὐτῷ ἀναγωγικῶς ¿ÇakιoxidioσTos ápoμòs, nihil tale potest habere, quum ab unitate ad decem, unus sit tantum perfectus numerus vi. a x ad c numerus XXVIII. à centum ad mille, ccccxcvI. ut est in propos. ultima Elementi 1x. Quare vides et Chrysostomum, et, qui illum sequitur, Sinaitam Anastasium attribuisse sex millibus, quod senario simplici debebant, id est, Ts', quod competit τῷ ς. Didicimus ergo Mονάδα esse εξακισχίλια, quod magis magisque admirationem auget: quæ major erit, si ad verba Chrysostomi mentem advertamus; τάχα ἂν ἑκατὸν μονάδες λιτρῶν χρυσίου συνήχθεσαν. Omnium nec Monarcharum Christianorum, etiam ne Turcarum quidem annui reditus cum illis compositi hanc summam colligere possint. Nam centies sexies mille pondo auri sunt coronatorum Solatorum Francicorum 864000001. hoc est, ut Calculones (quos ypauμatioтas vocat Chrysostomus ipse) milliones LXXXVI, et præterea quadringenta millia coronatorum. Quid dignum tanto feret hic promissor hiatu? Vides absurditatem : cetera mando tibi. Hoc ego tamen hodie me didicisse fateor, veteribus Calculonibus sex millia Mováda esse: quod ne mirer, nemo unquam a me impetrare poterit. Addebas de quibusdam in Petri Galathini disputationibus. Scito illos libros esse compendium duorum ingentium voluminum, quibus titulum Pugionem fidei fecit auctor Raimundus Sebon Monachus Dominicanus, eximius Philosophus, sed nimis allegoriis, et anagogis indulgens, ut non solum ille Pugio fidei ostendit, sed et liber De Theologia naturali. Ii igitur libri adhuc exstant in Collegio Fuxensi Tolosano; ex quibus omnia hausit Petrus Galathinus Franciscanus, qui nomen auctoris tacuit, vel ut sibi opus vindicaret, vel quia acerrimum semper intercessit inter Dominicanam familiam et Franciscanam odium, ut ne hodie quidem và Zwrúpia desint pristinæ simultaMulta sunt in illis disputationibus, quæ sine delectu legere periculosissimum est: non pauca etiam conficta, vel a Christianis, qui Hebraismum didicerunt, quædam quoque a Judæis, qui ad Christianos, non ex pietate, sed ex injuria gentis suæ, defecerunt. Denique ut pauci sunt, qui in Hebraismo videant, quod videre eos oportebat, ut Hebraice docti dici possent, pauciores vero qui fructum solidum ex scriptis Judæorum colligere potuerint hactenus, ita paucissimi sunt, qui eo judicio Galathini librum legere possint, quo possint aliquid in lucem promere, tis. 1. Scaligerum recte computasse demonstravit J. F. Gronovius in Libr. IV. de Pecunia Vetere p. 364. Cur μováda pro 6000 posuerit Chrysostomus, rationem reddere conatus est Salmasius ad Histor. Aug. quoniam solidus sex millibus denariorum æreorum illius temporis censebatur. 2. Imo Raimundus Martini, ut docet Colomesius in clave harum Epistolarum. quod literas sacras illustrare possit. Itaque nimii sunt in utramque homines in libris Judæorum aut rejiciendis, aut amplectendis : quod longius disquirere, ut rei dignitas postulat, non sinit modus epistolæ, quem excessisse videor'. Itaque de eo alias Ex EPISTOLA (LIB. II. 104.) AD CASAUBONUM. PROLOGUS PERSII. Nec fonte labra prolui Caballino, Οὔθ ̓ ἱπποκρήνης λιβάδι χεῖλος ἔβρεξα, 1. Similem fere sententiam de usu ex Talmudistis percipiendo tulit Ern. F. C. Rosenmüller in Præf. ad tertiam partem Scholiorum in Jesaiam p. vii. 2. Scriptum oportuit εἶδον, 3. εἰκόνας. Melius foret εἴκους. 4. Scaligerum scripsisse opinor εὔτυκος. |
