argumento, quamvis bene dicatur τί γάρ μ' ἔδει παίδων Suppl. 789. Heathio placet Buchanani interpretatio : liberis sane tibi Haud opus est aliis, mihi vero utile est Consulere natis per futura pignora. Quem sensum, absurdum quidem illum et a Medeæ placandæ proposito alienissimum, si exprimere voluisset Jason, σοί τε γὰρ παίδων ἅλις potius dixisset. Confer v. 558.

Alc. 335. An legendum, σοί τε γὰρ παίδων μέλει? Anglice, for both you have the interest of your children at heart. Μέλει pro με δεῖ habent edd. pleræque Hel. 1440'. με δεῖ pro τί δεῖ omnes Iph. Α. 1144. Ceterum vulgata scriptura plus uno nomine in suspicionem venit. Quanquam enim bene Græca est locutio δεῖ σοι τοῦδε, alteram δεῖ σε τοῦδε tantum non semper usurpat Euripides. Vide Valckenarium ad Hippol. 23. Porsonum ad Or. 659.

573. χρῆν ἄρ ̓ ἄλλοθέν ποθεν βροτοὺς | παῖδας τεκνοῦσθαι, θῆλυ δ ̓ οὐκ εἶναι γένος.] Γὰρ mutavi in ἄρ', quod γνωμικώτερον. PORSON. Zimmermannus et Matthiæ γὰρ, ut vulgo. Noster Hipp. 253. χρῆν γὰρ μετρίας εἰς ἀλλήλους | φιλίας θνητούς ἀνακίρνασθαι. Phœn. 1620. Ταρτάρου γὰρ ὠφελεν | ἐλθεῖν Κιθαιρὼν εἰς ἄβυσσα χάσματα. Vide ad v. 122.

ν. 579. Ἡ πολλὰ πολλοῖς εἰμι διάφορος βροτών.] Διάφο pos cum dativo alibi occurrat, hac significatione, necne, nequeo dicere. Cum genitivo jungi docet Matthiæ Gramm. Gr. §. 344.

ν. 593. Εὖ νυν τόν ἴσθι, μὴ γυναικὸς ούνεκα | γῆμαί με λέκτρα βασιλέως, ἃ νῦν ἔχω.] Vereor ut dici possit λέκτρα βασιλέως eodem sensu quo dicitur παῖδα βασιλέως ν. 554. Si sensus esset γῆμαι γυναῖκα βασιλέως, vulgatam defenderent Mem nelai verba Hel. 790. Η γὰρ γαμεῖν τις τἄμ' ἐβουλήθη λέχη ; Sed ibi de Helena sermo est, non de Hermiona. Nostro loco,

1. Ibid. 341. legendum, Θέλουσαν οὗ με δις (vulgo οὐ μόλις) καλεῖς. 2. Præter nostrum locum, verba ἓν δεῖ μόνον μοι Suppl. 594. ex Euripide attulit Matthiæ Gramm. Gr. §. 385. 9. Sed non animadvertit vir eruditus, deî in hac locutione non esse verbum impersonale, quod si adhibuisset poèta, genitivum ἑνὸς μόνου posuisset. Tantum abest ut dativo offendar in locutione ἓν δεῖ μόνον μοι, ut vix putem Græcum esse ἓν δεῖ μόνον με. Hoc omisso, citare poterat nostrum Holo ΙΙΙ. 3. ἀλλ ̓ ὧν πόλει δεῖ μεγάλα βουλεύοντες εὖ. Nisi forte legendum πόλιν. Dativum habet Eschylus Agam. 857. ὅτῳ δὲ καὶ δεῖ φαρμάκων παιωνίων. (Hoc exemplum attulit Matthiae. Sophocles El. 612. Ποίας δέ μοι δεῖ πρός γε τήνδε φροντίδος. Aristophanes Nub. 1034. Δεινῶν δέ σοι βουλευμάτων ἔοικε δεῖν πρὸς αὐτόν.

si per metrum liceret, libenter reponerem λέκτρα βασιλίδος aut λέκτρα βασιλείας. Horum utrumque cum in carminis legem peccet, scribendum censeo λέκτρα βασιλέων. Singulare βασιλεὺς regem semper significat, plurale βασιλῆς interdum reginam. Noster Tro. 99. οὐκέτι Τροία | τάδε, καὶ βασιλῆς ἐσμεν Τροίας. Hecuba de sua fortuna loquitur. Simili ratione plurale δεσπόταις here significat Med. 819. ubi δεσποίνῃ metro, δεσποίναις metro simul et sententiæ adversaretur. Huc refer Porsoni annotationem ad Hec. 509. Med. 763. ceterosque quos laudat Hermannus ad Vigerum n. 50.

ν. 600. Οἶσθ ̓ ὡς μετεύξει καὶ σοφωτέρα φανεῖ ; | τὰ χρηστὰ μή σοι λυπρὰ φαινέσθω ποτὲ, | μηδ' εὐτυχοῦσα δυστυχής εἶναι δόκει.] Φαίνεσθαι ει δοκεῖν Reiskius, ut pendeant a μετεύξη PORSON. Οἶσθ ̓ ὡς μέτευξαι legendum monui ad Sophoclis

d. Τ. 543. ubi omnia hujus structura exempla quæ apud Atticos poëtas repereram indicavi. Quorum nullum est quin post priorem imperativum, qui nostro loco est μέτευξαι, aut statim, aut aliquibus vocibus dia μéσov interjectis, alterum imperativum, vel etiam plures, ut hic φαινέσθω et δόκει, exhibeat. Reiskii igitur conjectura non solum inutilis est, sed etiam perniciosa. Διὰ μέσου sunt verba καὶ σοφωτέρα φανεί, ut in Tro. 721. ἀλλ ̓ ὡς γενέσθω, καὶ σοφωτέρα φανεῖ, | μήτ' ἀντέχου τοῦδ', εὐγενῶς δ ̓ ἄλγει κακοῖς, | μήτε, σθένουσα μηδὲν, ἰσχύειν δόκει. Præter scriptores a me allegatos, videantur Hermannus ad Vigerum n. 143. Matthiæ Gramm. Gr. §. 511. 4. Ceterum non solum dicebatur οἶσθ ̓ ὡς ποίησον, sed et οἶσθ ̓ ὡς μὴ ποιήσῃς. Sophocles (Ed. C. 75. Οἶσθ', ὦ ξέν', ὡς νυν μὴ σφαλῇς, (επείεἰ | γενναῖος, ὡς ἰδόντι, πλὴν τοῦ δαίμονος) ¦ αὐτοῦ μέν, οὗπερ καφάνης, ἕως ἐγὼ &c.

περ

ν. 630. Κύπρις, οὐκ ἄλλα θεὸς εὔχαρις οὕτω.] Hic versus male vulgo in duos divisus est. Similes sunt 973.974. Sophocles Ant. 582. οἷς γὰρ ἂν σεισθῇ θεόθεν δόμος, ἄτας. Trach. 502. οὐ Ποσειδάωνα τινάκτορα γαίας. Euripides Hec. 893. Σὺ μὲν, ὦ πατρὶς Ιλιάς, τῶν ἀπορθήτων πόλις οὐκέτι λέξει. τοῖον ̔Ελλάνων νέφος ἀμφί σε κρύπτει, | δορὶ δὴ, δορὶ πέρσαν. Ita recte, quod ad versuum distributionem attinet, edd. ante Canterum et quas nuper dederunt Hermannus et Matthiæ.

ν. 632. μήποτ ̓, ὦ δέσποιν', ἐπ' ἐμοὶ χρυσέων | τόξων ἐφείης, | ἱμέρῳ χρίσασ', ἄφυκτον οἰστόν.] Ita distribuendi videntur hi tres versiculi, quorum primus proxime superiori similis est,

nisi quod ille syllaba longior est. Utrumque metrum eodem ordine sistit Æschylus Prom. 595. Μηδάμ ̓ ὁ πάντα νέμων | θεῖτ ̓ ἐμᾷ γνώμᾳ κράτος ἀντίπαλον Ζεύς. | μηδ' ἐλινύσαιμι θεοὺς ὁσίαις . θοίναις ποτινισσομένα | βουφόνοις, παρ' Ωκεανοῖο πατρὸς ἄσβεστον πόρον. Verbis βουφόνοιςπόρου respondet in antistropho versus ejus metri de quo nunc agitur, μυρίοις μόχθοις διακναιόμενον. Similes sunt in nostra fabula v. 413. καὶ δίκα καὶ πάντα πάλιν στρέφεται. v. 416. τὴν δ ̓ ἐμὰν εύκλειαν ἔχειν βιοτάν. ν. 821. καὶ θεῶν παῖδες μακάρων, ἱερᾶς. Adde Alc. 592. 593, &c. Si quis autem objiciat, vocabula στρέφεται, βιοτάν, ἱερᾶς, anapaestos esse, χρυσέων autem aut creticum aut spondeum, sciat χρυσέων anapastum esse hic et infra v. 974. δέξεται νύμφα χρυσέων ἀναδεσμῶν. Priori versui respondet in antistropho, προσβάλοι δεινὰ Κύπρις, ἀπτολέμους δι, alteri, νερτέροις δ' ἤδη πάρα νυμφοκομήσει. Conferat etiam Sophoclem (Ed. Τ. 158. 188. Ant. 103. Euripidem. Iph. Α. 1051. Iph. Τ. 1953. Tro. 520. 856. (ubi χρύσεος in κρόκεος metri caussa mutavit Barnesius) Bacch. 373. (ubi legendum videtur, χρύσεα σκηπτρα φέρεις) Heracl. 916. Herc. 351. 396. El.

192.

ν. 648. θανάτῳ, θανάτῳ πάρος δαμείην, [ ἡμέραν τάνδ ἐξανύσασα. μόχθων δ ̓ οὐκ ἄλλος ὑπερθεν, ἢ γᾶς πατρίας στέρεσθαι.] [dem versuum numerus in vulgatis libris, sed aliter distributi. Vide antistrophum. Particulam δ' post μόχθων omittit liber cujus collatio a Porsono C. appellatur, consentiente scholiasta. Sed metro convenientius esset μόχθων τίς ἄλλος Υπερθεν, cui scripturæ speciem addit similis locus El. 1314. Καὶ τίνες ἄλλαι στοναχαὶ μείζους | ἢ γῆς πατρίας ὅρον ἐκλείπειν ; Sæpe interrogativam expulit negativa, inquit Porsonus ad Hec. 296*.

654. σὲ γὰρ οὐ πόλις, οὐ φίλων τις | ᾤκτισεν παθοῦσαν δεινότατα παθέων.] Δεινότατα pro δεινότατον e membranis primus dedit Brunckius, idque a metro requiri monuit. Idem

1. Frustra αλλ' ἀπολέμους pro ἀπτολέμους δ' Porsonus in annotatione. 2. Euripides Edipo VIII. νοῦν χρὴ θεάσθ'. οὐδέν τι τῆς εὐμορ φίας | ὄφελος, ὅταν τις μὴ φρένας καλας ἔχῃ. Erfurdtius ad Sophoclis Αj. 150. p. 518. τὸν νοῦν θεασθ' (i. e. θεασθε) reponit. Malim, νοῦν χρὴ θεᾶσθαι, νοῦν. τί τῆς εὐμορφίας, &c. Ita Antiopa XIX. ei νοῦς ἔνεστιν. εἰ δὲ μή, τί δεῖ καλῆς | γυναικός, εἰ μὴ τὰς φρένας χρηστὰς ἔχει.

in strophico versu 647. tacite dedit oikтpóтaтov pro vulgato оiKTρOTάTWV. Vetus scriptura utrobique revocanda, Porsono non invito. Noster El. 1226. δεινότατον παθέων ἔρεξας.

ν. 687. Τί γὰρ σὸν ὄμμα χρώς τε συντέτηχ ̓ ὅδε ;] Οδε, si bene, est ex antiqua scriptura, quæ o non habebat, sed pro eo o exarabat. REISKE. Qui vidit ode hic pro outws usurpari. Sic etiam τήνδε ν. 901. ὄψιν τέρειναν τήνδ' ἔπλησα δακρύων. Quam pronominis ode significationem non attigit Matthiæ Gramm. Gr. §. 470. neque quisquam alius eorum qui de hac re scrip

serunt.

ν. 744. Ομνυ πέδον γῆς, πατέρα θ' ἥλιον πατρὸς] Ομνυε Lasc. quod metrum quidem non corrumpit, quanquam alterum vel in hac parte præstat. Sed in tironum gratiam observandum est, hac forma, ea nempe, ubi vw pro ̊vu in fine verbi ponitur, nunquam uti Tragicos; rarissime veteres Comicos; sæpius mediæ, sæpissime novæ Comœdiæ poëtas. PORSON. Unum quod in integris fabulis reperit Porsonus exemplum, est ovuжаaμɣvýv apud Aristophanein Plut. 719. Alterum ouvón, quod in ejus ὀμνύῃ, Avibus occurrere monet, non afferendum erat. Verba enim in vut nullam aliam subjunctivi aut optativi formam apud Atticos habent, præter eam quæ a præsenti in uw derivatur. Nec dubitandum est, quin unusquisque tragicorum aut veterum comicorum libenter ouvun dicturus fuerit, si subjunctivum imperfectum1 hujus verbi alicubi postulasset sententia. Quod ad ouvve attinet, ne Menandrum quidem aut Philemonem ea forma usuros fuisse arbitror, licet ομνύει, ὀμνύοντες, ὀμνύοντι, ὀμνύουσι, legantur in comicorum fragmentis apud Stobæum pp. 121. 123. ed. Grot. Hanc enim formam nunquam usurpasse videntur scenici poëtæ in is terminationibus quæ brevem syllabam habent post v, ut ὀμνύομεν, ομνύετε, ὤμνυον, ὤμννες, &c. Απώλλυον vulgo legitur in Menandri loco quo utitur Athenæus p. 502. E. Sed άπоlúv sensu postulante reposuit Bentleius n. 153.

ν. 750. Ομνυμι γαῖαν, ἡλίου θ ̓ ἁγνὸν σέβας, | θεούς τε πάντας, ἐμμένειν ἅ σου κλύω.] Noster Phoen. 1955. ἐπὶ τοῖσδε

1. Subjunctivum imperfectum appello duvun, perfectum duóoy, plusquam perfectum oμμоks. Si mea auctoritas apud grammaticos valeret, Græcorum dópio Tov præteritum perfectum, eorum Tаρакεiμеvоv præsens plusquam perfectum appellaremus. Sed de hac re alio loco.

δ' ἐσπείσαντο, καν μεταιχμίοις | ὅρκους ξυνήψαν ἐμμένειν στρατηλάται. Leve vitium, ἐμμένειν pro ἐμμενεῖν, ab omnibus editoribus utrobique relictum est.

v. 760. ἐπεὶ γενναῖος ἀνὴρ, | Αἰγεῦ, παρ' ἐμοὶ δεδόκησαι.] Nihil de hac locutione interpretes. Similis est δόξας ἀνὴρ ἄρι στος Tro. 395. Utrobique subauditur εἶναι. Sic etiam Hipp. 400. τρίτον δ', ἐπειδὴ τοισίδ ̓ οὐκ ἐξήνυτον | Κύπριν κρατῆσαι, κατθανεῖν ἔδοξέ μοι | κράτιστον. οὐδεὶς ἀντερεῖ βουλεύμασιν.

ν. 777. παῖδας δὲ μεῖναι τοὺς ἐμοὺς αἰτήσομαι· | οὐχ ὡς λιποῦσα πολεμίας ἐπὶ χθονός | ἐχθροῖσι παῖδας τοὺς ἐμοὺς κατ θυβρίσαι, | ἀλλ' ὡς δόλοισι παῖδα βασιλέως κτάνω.] Exspectasses οὐχ ὡς λείψουσα. Noster Tro. 740. ὦ λέκτρα τἀμὰ δυστυχῆ τε καὶ γάμοι, οἷς ἦλθον εἰς μέλαθρον Εκτορός ποτε, | οὐχ ὡς σφάγιον Δαναΐδαις τέξουσ ̓ ἐμὸν, ͵ ἀλλ ̓ ὡς τύραννον Ασιάδος πολυσπόρου. Ita Aldus. Qui σφαγεῖον reponunt, vocabula diversæ significationis Musgravio, Burgesio, mihique confundere videntur. Si recte se haberet λιπούσα in Medea, facile in Troasi reponi posset, οὐχ ὡς τεκοῦσα σφάγια Δαναΐδαις ἐμὸν (sub. παῖδα). Sed neuter locus sanus videtur. Parco conjecturis, quæ ne mihi quidem ipsi magnopere placent. Nostro loco

Burgesius οὐχ ὡς λίπω σφε.

ν. 781. πέμψω γὰρ αὐτοὺς δωρ ̓ ἔχοντας ἐν χεροῖν, | λεπτόν τε πέπλον καὶ πλόκον χρυσήλατον.] Delevi, Valckenaerio monente [ad Phoen. 1286.], versum qui hunc [781.] sequebatur in editis, sed qui versum 782. sequitur in A. νύμφη φέροντας, τήνδε μὴ φεύγειν χθόνα. PORSON. Schol. Τήνδε μὴ φυγεῖν χθόνα. γράφεται δῆθεν δὴ, ἵν ̓ ἡ ἀντὶ τοῦ ὡς δή. Scribendum, γράφεται, δῆθεν * * * * * δῆθεν δὲ, ἵν ̓ ᾖ ἀντὶ τοῦ ὡς δή. Utinam variam lectionem indicare contentus, particulam δήθεν explicare supersedisset grammaticus. Hæc enim explicatio in caussa fuit, ut scriba alterum Sev cum verbis interjacentibus omitteret. Scripsit Euripides, ni fallor, πέμψω γὰρ

1. Similem errorem a Bentleio, Tyrwhitto, Porsono, ceterisque omnibus qui hanc artem exercuerunt, silentio præteritum, hac arrepta occasione corrigam. In libro Anglico cui titulus The Historical Register for the Year 1737. legitur p. 9. Diarii, quod dicitur, Chronologic: At Chiswick, Mr. Samuel Righton, wholesale Pewterer on Fish-street-hill, to Miss Juliana Revell, Esq. Citizen and Merchant of

London,