hora tertia post meridiem, sexto die, videlicet post eius coronationem et unctionem solemnem. Etenim, si coniecturae non improbabili locus datur, videtur facta coronatio Theodori ipsa solemni festivitate nativitatis Christi domini, sive ut ex luce diei celeberrimae aditus ad imperium clarior existeret, sive ut inde felicitatis augurium sumeret imperator, quod regnandi principium duceret ab eo tempore quo Christus initium vivendi fecisset; quo sane modo et ratione gentes et ecclesiae nobilissimae anni exordium a Christi natalibus auspicantur. Utut sit de ipsa mente imperatoris, certe eius consilia non mediocriter turbare visa est defectio solis tam insolens, tam cito post eius coronationem facta. visa est enim iuxta tabulas astronomicas die 30 Decembris. visa sereno coelo, prout innuitur ex notata ab historico apparitione stellarum. visa hora post meridiem P 495 tertia, ante solis occasum fere integra luce deficiente, stellis in coelo velut in profunda nocte toto crepusculi tempore in densis terrae tenebris apparentibus. visa insuper est sexta die post imperatoris coronationem, quo praecipue tempore de eo consilia et omina futuri eventus, non sine multo in omnem partem sermone, agitabantur. VII. Et hinc patet quamobrem Pachymeres eam eclipsim ut funestum imperii portentum in ipso aditu, id est sexta die post Theodori coronationem, considerandam dederit, ut quasi ex funerea face praeeunte non diuturni imperii male ominosa significatio caperetur; qualis augurationis et exemplum in vetustioribus historicis Pachymeres non unum habuit, et recentiores quoque idem videmus imitatione celebrasse, saltem dum ex officio referunt iudicia vulgi hominum in tales fere praesagitiones proni, quoties istius generis coelestia portenta sub principatuum auspicia incurrunt. Ex hoc sunt genere quae apud Iulium Capitolium in Gordiano Tertio leguntur. ubi enim hunc coepisse imperare retulit historicus, statim adiungit: sed indicium non diu imperaturi Gordiani hoc fuit, quod eclipsis solis facta est, ut nox crederetur neque sine luminibus accensis quidquam agi posset. ita ille, solis defectionem innuens quae anno Christi 237, 12 Aprilis, Romae visa hodieque ex tabulis deprehenditur. Sextus item Aurelius Victor anno u. c. 1062, cum narrasset pacem inter Augustos Constantinum et Licinium factam, adscitis in consortium imperii Caesarum nomine utriusque liberis Crispo et Constantino filiis Constantini et Liciniano filio Licinii, adiungit: quod equidem vix diuturnum neque his qui assumebantur felix fore, defectu solis foedato iisdem mensibus die patefactum. contigit ea eclipsis anno Christi 317, 20 Decembris. ita etiam non ita veteri patrum nostrorum memoria observant historiae Gallicae scriptores anno Christi 1544, quo natus est Franciscus Secundus Valesius, quarto post eius nativitatem die horribilem solis eclipsim contigisse, eodemque anno tres lunae insignes defectiones visas, eaque prodigia magnum dedisse astrologis iudicandi et scribendi argumentum. unde natum eiusdem principis emblema, tribus lilii floribus e terra emergentibus, sole desuper et luna oppositis, cum hac inscriptione inter eclipses exorior. Sed iam tempus est demonstrandi positis ex arte astronomica calculis quam apte ad id quod indicavimus tempus accidat istud indicatum a Pachymere deliquium solare. VIII. EPILOGISMUS defectionis solis quae contigit anno Christi 1255, 30 Decembris, iuxta tabulas Rudolphinas subsidiarias Kepleri ad meridianum Nicaenum in Bithynia revocatas. 50 58 43 0 quibus respondet in aequatione P 497 iisque additis ad ascensionem rectam huius ascensionis punctum culminans S. 11 huius puncti declinatio australis 1 20 25 puncto culminante magis Orientali et in semicirculo ascendente. ideoque nonagesimus gradus eclipticae, respectu puncti culminantis, ponitur in Oriente; et synodus in Occidentali quadrante ecli pticae fieri dicitur. et ZNS. in quibus ex quibus fiunt et solvuntur trianguli ZNC A C G. ang. N 90 00 ang. S 46 37 O angulus parallacticus. unde nascuntur tres priores parallaxes in synodo vera Nicaeae. fit visa synodus minus accurata D. Nicaeae 30 H. 4 47 58 post merid. IX. Huc usque ducta eclipsis in horizonte Nicaeno caduca invenitur deficiente calculo ea de causa, quod sol et luna tempore visae synodi minus accuratae, id est paulo ante quintam pomeridianam, sub horizontem iam descenderant, depressa etiam profundius luna quam debuerat propter parallaxim altitudinis, quae in quadrante Occidentali eclipticae sidus deiicit, et tardius P 498 in Occidentem toto tempore parallactico apparens reddit. hac igitur de causa ultra veram synodum eclipsis observari non potuit Georgius Pachymeres I. 45 Nicaeae in Bithynia, ubi Pachymeres sola eius initia descripsit. quamobrem ut integra habeatur, et perfectus eius epilogismus certis suis limitibus tam in quantitate quam in duratione definiatur, mutandus est secundum leges artis loci meridianus et assumendus occidentalior, in quo tota eclipsis eadem observari potuerit eodemque fluxu temporis quo Nicaeae eius initia supra horizontem videbantur. sic enim fiet ut qualis etiam Nicaeae partim visa partim latens reipsa extiterit, ex observatione alibi facta, ubi tota visa fuerit, tam certo quam facile intelligatur. Sumo igitur meridianum triginta gradibus, hoc est duabus horis, Nicaeno occidentaliorem, in eodem tamen parallelo seu pari elevatione poli, ad eumque accommodo quae iam supra de Nicaeno dixi, additis propriis quae ad ipsum singulariter pertiS.. G. nebunt. a vera synodo addita elevationi poli Nicacae dat distantiam puncti C a ver. angulus eclipticae et meridiani distantia puncti culminantis eclipticae puncto culminante magis orientali quam synodo. ideoque vt supra, synodo in occidentali parte eclipticae, et in semicirculo ascendente puncto culminante positis, unde trianguli ZNC et ZNS. in quibus SZ 66 44 0 distantia lunae a vertice CN 23 37 0 S 66 1 0 parallacticus. 41 60 75 27 ∞0000 8 0 19 46 13 |