Ioannis Zonarae Annales editi sunt primum ab Hieronymo Wolfio Basileae anno 1557 tomis tribus (W), deinde a Ducangio Parisiis anno 1686 duobus voluminibus (P). codices horum uterque habuit quinos, sed plerosque non integros. Wolfius e codicibus pauca enotavit, Ducangius suos etiam rarius inspexit.

Nos libris manuscriptis quattuor usi sumus, uno Parisiensi antea nondum excusso, tribus Wolfianis.

A codex est Parisiensis Regius 1715, bombycinus, forma maxima, foliis 474 versuum fere 31, scriptus anno C. 1289: ετελειώθη το παρόν βιβλίον δια χειρός εμού του αμαρτωλού τάχα και μοναχού μωκίου του ταράνη, μηνί άπριλλίω πεντεκαιδεκάτη, ημέρα και, ινδ. β', έτους εψις: δόξα σοι αγία τριάς πάντων ένεκα. cum exemplari Ducangiano summa accuratione comparavit F. Haasius. Eo libro vix.recentiores sunt duo qui sequuntur.

B codex Vindobonensis 16, membranaceus, forma maxima, foliis 478.

,

C codex Monacensis 324, bombycinus, fo xima, foliis 553. . hi ambo integros et ips Annales: adhibiti sunt a nobis ad Praefationen libros quibus res Romanae a gentis primordiis Constantinum Magnum enarrantur. D codex Monacensis 93, chartaceus, format

,

, foliis 546 versuum 30, inscriptus του ζωναρα διήγησις άρχομένη από της βασιλείας του μεγά. σταντίνου. Zonaram folio 240 excipit Nicetas και ταύτην την βίβλον εμμανουήλος ομβαιβε μονεμβασίας εξέγραψε μετά την παράδοσιν τη πατρίδος.

Wolfii interpretationem ubi necesse visum es annotationes supervacaneas reccidi, singula histop quibus ex auctoribus transscripta sint indicavi. re docte nuper commentatus est Guil. Ad. Schr

Scribebam Berolini a. 1841.

DUCANGII PRAEFATIO.

Nemo est tum ex nostris tum etiam exteris 1), qui Regiam scriptorum Byzantinorum editionem velut eximium Gallicae magnificentiae monimentum non suspiciat. et merito sane ac iure optimo, cum, praeterquam quod historiam minus hactenus notam et quae tot rerum eventis varietur, Romanique imperii universo paene orbi olim dominantis causas inclinationis atque ruinae ob oculos proponat, typis illa tam elegantibus chartarumque magnitudine adornata exit in publicum, ut quandam prae se ferat maiestatem, et quotquot litteras amant ad sui lectionem quodammodo sollicitet et alliciat. at cum tot inter Regio isto apparatu insignes, Ioannis Zonarae Annales graece semel minusque nitide impressos ac in praesens rariores plerique ex eruditis desiderari monuissent, vir illustrissimus MARCHIO DE LOUVOIS, Regi ab intimis consiliis et secretis, cuius curae aedificia Regia, artes, ipsaque typographia Regia permissa sunt, in idem etiam consilium conspirante illustrissimo fratre ARCHIEPISCOPO REMENSI ac primo Franciae pari, pro innato non vulgari erga litteras affectu ut auctor Regia editione dignissimus ederetur optimum factum videri sibi significavit. hacce mihi deinde demandata provincia, qua doctiores alios longe melius defuncturos licet minime dubitem, manum statim admovi, codices veteres quantum per tempus licuit collegi et contuli, notasque adieci: quod qualecunque est, aequi bonique consulturos benignos lectores confido.

Enimvero ut de hisce qui nunc prodeunt Annalibus ac de eorum auctore Zonara quaedam praemittamus, hos praesertim

1) Mart. Hankius in praefat. ad lib. de script. Byzant.

commendat scriptoris eruditio, quae non ex iis modo colligi potest, sed etiam ex aliis quam plurimis operibus, quorum indicem huicce praefationi subiicimus; in quibus neque rerum cognitionem neque acre vel solidum iudicium ut nec pietatem quispiam desideret. quin etiam si natalium splendor gestique in imperatorum palatiis magistratus existimationem aliquam scriptori conciliare possunt, quod nemo forte in dubium revocaverit, de illo praecipue qui de rebus politicis, in quibus versatus est, scribere aggreditur, eo sane celebrari poterit et ipse Zonaras. quem caeteroquin ab illo Zonara, qui sub Constantino Porphyrogenito Leonis Sapientis filio in aula vixit 1), genus duxisse suadet omnino nominis similitudo. quippe in Ioannis et Manuelis Comneni, quibus imperantibus vixit, palatio, magni vigiliarum drungarii seu, ut Latini efferebant, vigilum praefecti ac primi a secretis gestae dignitates, inter illustriores semper habitae, magno fuisse apud imperatores loco satis arguunt. atque ex eo, ni fallor, a Theodoro Balsamone 2) et a Matthaeo Blastare 3) vzeoquns indigitari solet, quod essent inter senatorias praecipuae, cum hocce epitheto senatum ac ipsos senatores donari solitos constet, uti alibi observamus 4): quo quidem et nobilitas generis et magistratuum splendor exprimitur, cum, ut ait Gregorius Nazianzenus 5), péyiotov els evyeveías ἀπόδειξιν συγκλήτου μετουσία habeatur.

Verum abdicatis postea palatinis curis, quo sibi in primis vacaret animaeque saluti consuleret, monachum induit, relictaque urbe imperii primaria in insulam remotiorem secessit: quod ipsemet in praefatione ad Annales testatur: quo loco in iis ut par erat conscribendis librorum defectum causatur, avròs vлegóριος ὢν καὶ πόρρω τοῦ ἄστεως ἐν νησῖδι ἐνδιαιτώμενος. quae vero fuerit insulula ista tanto ab urbe spatio disparata, non promptum est assequi; sed vel inde saltem licet coniicere, venire in dubium quod tradit Andreas Thevetus, scriptor caeteroquin in aliis haud certae fidei, sua aetate visum adhuc in

1) Anonym. Combefis. in Porphyrogen. n. 8.

2) ad Can. 36 Apost.

3) Lit. E cap. 11.

4) in Gloss. med. graecit.

5) Orat. 18 in S. Cyprian.